Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Να σε προσέχεις ! Η ζωή σου είναι δική σου ευθύνη...!!!!

Να τον προσέχεις τον εαυτό σου. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις. Είναι ό,τι πιο όμορφο σου χάρισε η ζωή. Μην τον παραμελείς, μην τον αγνοείς και μην τον ξοδεύεις αλόγιστα.

Να τον κανακεύεις στις δύσκολές του τις στιγμές. Το ξέρεις πως θα περάσουν, αλλά βοήθησέ τον να τις ξεπεράσει πιο γρήγορα. Ποιος δε θέλει να τον φροντίζουν στα ζόρια του; Έτσι κι εσύ, να τον φροντίζεις τον εαυτό σου, μην περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι.

Βοήθησε το μυαλό σου να ηρεμήσει όταν αυτό ταλαιπωρείται από την απογοήτευση ή τον θυμό. Δείξε του ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα, παρά μόνο διαφορετικές κατευθύνσεις για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Κι εκεί που μπορείς. 

Ν’ αναζητάς τις όμορφες στιγμές που έχεις φυλαγμένες μέσα σου για να σου θυμίζουν πως η ζωή είναι κυρά κι αρχόντισσα. Δεν χωράνε μέσα της η μιζέρια και η παραίτηση.

Να το νανουρίζεις το κλάμα της καρδιάς σου όταν η θλίψη και το παράπονο παίρνουν το πάνω χέρι. Να της ψιθυρίζεις εκείνες τις φορές που σκίρτησε μέσα της η αγάπη. Τις φορές που φτερούγισε μέσα σου ευτυχισμένη. 

Γιατί μέσα στον πόνο της ξεχνά. Και να επιμένεις με πείσμα πως τέτοιες στιγμές θα έρθουν κι άλλες, της τις χρωστά η ζωή. Κι αυτή πάντα τα επιστρέφει τα δανεικά της.

Μην το κρατάς κρυμμένο το χαμόγελό σου. Να το σκορπάς. Δυο χείλη σφιγμένα δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα. Να χαμογελάς εσύ, για να καθρεφτίζεται μέσα στο δικό σου βλέμμα το χαμόγελο των άλλων. Για να γλυκαίνεις. Για να ομορφαίνεις. Για να γαληνεύεις.

Να σε προσέχεις! Μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Μόνο εσύ έχεις την υποχρέωση να το κάνεις. Κι αν σου φαίνεται δύσκολο, κι αν σου μοιάζει αδύνατο, σκέψου ότι είσαι δική σου ευθύνη. 

Έχεις χρεωθεί τη ζωή σου και οφείλεις να της φερθείς έτσι όπως της αξίζει. Με αγάπη και με φροντίδα. Με χαμόγελο και με κιμπαροσύνη. Έτσι δεν περιμένεις να της φερθούν οι άλλοι;

Καν’ το πρώτα εσύ! Δείξε τους τον τρόπο…




Γεωργίας Ανδριώτου.

Δίνετε αγάπη και παίρνετε τοξικότητα ; 6 τρόποι να σταματήσετε να υποφέρετε...!!!!

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν μάθει να τιμούν τους ανθρώπους και να τους φέρονται με αγάπη και σεβασμό. Το να είναι κανείς ειλικρινής, ευγενικός και γενναιόδωρος μπορεί να βγαίνει σαν μια φυσιολογική λειτουργία. Υπάρχουν όμως στιγμές που μπορεί να αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι πραγματικά το σωστό. 

Ειδικά όταν συναντήσουμε εκείνους τους ανθρώπους που για να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα βλέπουν και χειρίζονται τους άλλους ως παιχνίδια και αντικείμενα, λένε ψέματα και χειραγωγούν, τότε ξεκινάμε να αμφιβάλλουμε για την αντίληψή μας. 

Σκεφτόμαστε δηλαδή, μήπως τελικά δεν είναι όλοι και τόσο καλοί και μήπως χρειάζεται να κλείσουμε την καρδιά μας ώστε να μην πληγωθεί ξανά.

Και όπως έχει πει ο Dalai Lama: «Όταν λέω πως η ανθρώπινη φύση είναι ευγενική, δε σημαίνει ότι ισχύει 100%. Ο κάθε άνθρωπος έχει αυτή τη φύση μέσα του, όμως υπάρχουν πολλοί που δρουν ενάντια σε αυτή την φύση».

Δεν έχει άδικο. Κατά βάθος όλοι έχουμε μια ευγενική φύση που είναι σε θέση να αγαπήσει και να σεβαστεί τον συνάνθρωπό του. Δυστυχώς όμως δε ζούνε όλοι μέσα από αυτή τη φύση. 

Για να συνεχίσουμε να ζούμε με την καρδιά μας ανοιχτή και να μη φοβόμαστε πλέον την τοξικότητα κάποιων ανθρώπων και την χειραγώγησή τους , είναι σημαντικό να είμαστε απόλυτα βέβαιοι για το ποιοι είμαστε εμείς , τι είναι σημαντικό για εμάς και για το πώς θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Έτσι θα καταφέρουμε να προστατευτούμε από τον πόνο που προκαλεί η συμπεριφορά τους.

Παρακάτω θα βρείτε 6 τρόπους για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την τοξικότητα των άλλων χωρίς να μολύνουν τη ψυχή μας.

Να προσέχουμε τα σινιάλα που στέλνει η καρδιά
Αν μας αρέσει να ζούμε έχοντας μια ανοιχτή καρδιά και μας βγαίνει αβίαστα, τότε είναι καλό να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρύβουμε το φως μας, τη λάμψη μας επειδή κάποιοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτό. Να είμαστε όμως προσεκτικοί για τα σινιάλα που μας στέλνει η καρδιά, ή αλλιώς η διαίσθησή μας η οποία κατοικεί στην καρδιά.

Αν αισθανθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά με κάποιον άνθρωπο, ακόμη κι αν ο νους και η λογική μάς πούνε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθανόμαστε αυτό που αισθανόμαστε, καλό είναι να ακούσουμε την καρδιά μας. 

Η καρδιά δεν λέει ποτέ ψέματα. Πιστεύω να το έχετε διαπιστώσει και από μόνοι σας. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να εμπιστεύονται τα μάτια τους, αλλά οι περισσότεροι βλέπουν αυτό που εύχονται ότι θα ήθελαν να δουν και δε βλέπουν αυτό που πραγματικά υπάρχει.

Να είμαστε πιο προσεκτικοί: Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται
Ένας τρόπος για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τους τοξικούς και καταχρηστικούς ανθρώπους είναι να αντιληφθούμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι φοράνε όλων των ειδών τις μάσκες προσποιούμενοι ότι είναι κάτι που δεν είναι, παίζοντας διάφορους ρόλους και υιοθετώντας διάφορες συμπεριφορές ανάλογα με το ποιους έχουν απέναντί τους. 

Τη μια στιγμή φοράνε μια συγκεκριμένη μάσκα και ξαφνικά αλλάζουν και φοράνε μια άλλη. Ανάλογα με το τι θέλουν να πάρουν. Αν αισθανθούν ότι μπορούν να πάρουν κάτι θα φορέσουν τη μάσκα της γοητείας και αν αισθανθούν ότι στριμώχνονται και ότι τελικά δε θα κερδίσουν το παιχνίδι, τότε θα φορέσουν μια άχαρη και επικίνδυνη μάσκα.

Χρειάζεται να είμαστε παρατηρητικοί και να δούμε πως αλληλεπιδράνε όχι μόνο μαζί μας, αλλά και με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Να παρατηρήσουμε αν υπάρχει μια σταθερότητα ή όχι στον τρόπο που φέρονται. Με λίγα λόγια να τους δούμε πραγματικά για αυτό που είναι και όχι για αυτό που εκείνοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ή που φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι.

Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά
Ο Don Miguel Ruiz είπε: «Μην παίρνετε τίποτε προσωπικά. Τίποτε από ότι κάνει ο άλλος δεν έχει σχέση με εσάς. Αυτά που λένε ή που κάνουν είναι απλά μια προβολή της δικής τους πραγματικότητας, των δικών τους πιστεύω. Αν καταφέρετε να είστε απρόσβλητοι από τις απόψεις και τις πράξεις των άλλων, τότε θα αποφύγετε οποιονδήποτε περιττό πόνο».

Άσχετα με το πόσο φορές πληγωθήκαμε από αυτό που είπανε ή κάνανε κάποιοι άνθρωποι, χρειάζεται πάντα να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι τα τοξικά τους λόγια και οι τοξικές τους συμπεριφορές δεν έχουν να κάνουν τόσο με εμάς όσο έχουν να κάνουν με εκείνους. 

Να θυμόμαστε πως αυτό που μας δίνουν είναι αυτό που έχουν μέσα στην καρδιά τους. Αν δρουν και αντιδρούν με εγωισμό, κακότροπα, απρεπή και πρόστυχα τότε αυτό οφείλεται στο ότι είναι γεμάτοι φόβο, σκοτάδι και πόνο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το παίρνουμε προσωπικά.

Να μην ανταποδίδουμε με τα ίδια πυρά
Οι άνθρωποι που παλεύουν τη φωτιά με τη φωτιά, καταλήγουν σε στάχτες. Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί.

Αν κάποιος μας πονέσει, μας προδώσει ή προβάλλει όλον τον δικό του συναισθηματικό έμετο πάνω μας, χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα να ανταποδώσουμε τα ίδια. Γιατί αν το κάνουμε τότε θα πάμε ενάντια στην ευγενική μας φύση και θα δηλητηριάσουμε την ψυχή μας με αρνητικότητα. Με λίγα λόγια θα γίνουμε κι εμείς τοξικοί.

Να μην επιτρέψουμε την τοξική συμπεριφορά κάποιου να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όλοι είναι τοξικοί
Υπάρχουν πιθανότητες να γνωρίσουμε ανθρώπους που θα μας χρησιμοποιήσουν, θα μας πουν ψέματα, και που θα κάνουν πράγματα που θα μας προκαλέσουν πόνο και απογοήτευση. 

Ακόμη κι αν η λογική θα έχει την τάση να το γενικεύσει και να πιστέψει ότι όλοι είναι κακοί και ότι δεν μπορούμε να τους εμπιστευτούμε, χρειάζεται να οχυρώσουμε τον εαυτό μας ώστε να μην γίνουν τα νέα μας πιστεύω. 

Γιατί όπως είπε ο Mahatma Gandhi: «Δεν χρειάζεται να χάσουμε την πίστη μας στην ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι σαν τον ωκεανό. Αν κάποιες σταγόνες είναι βρώμικες, ο ωκεανός δεν βρομίζεται».

Να αφήσουμε να μας οδηγήσει η αγάπη, ό,τι και να γίνει
Ένας τρόπος να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τους τοξικούς ανθρώπους είναι μέσω της αγάπης. Επειδή η αγάπη είναι αυτό που είμαστε. Η αγάπη γίνεται η δύναμή μας. Μας δίνει Ενέργεια, Λάμψη και Αντοχή, ώστε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στους ανθρώπους και στην ομορφιά της ζωής. 

Δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατό από την αγάπη. Μια καθαρή, ειλικρινής καρδιά ακόμη κι αν φαίνεται πολλές φορές αδύναμη και ευαίσθητη είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορούμε να έχουμε ενάντια σε ότι είναι σκοτεινό, μοχθηρό, κακοήθης και διεφθαρμένο. Η αγάπη είναι υπερδύναμη. 

Αν μπορούμε να την αφήσουμε να είναι οδηγός μας, να κρατάμε την καρδιά μας ασφαλή και προστατευμένη, τότε θα μάθουμε να ζούμε ειρηνικά και σε αρμονία ακόμη και ανάμεσα σε ανθρώπους που δε δρουν πάντα με γνώμονα της καλής ανθρώπινής τους φύσης. 

Καθώς θα το κάνουμε θα παρατηρήσουμε πως η ζωή μας θα είναι γεμάτη ευημερία, ευτυχία και ευμάρεια σε όλα τα επίπεδα.




Βίκυς Τσώκου 

Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια...!!!!

Σήμερα, καθώς πήγαινα τον γιο μου στο μάθημα Κουνγκ Φου, άκουσα μια γριά να πλησιάζει στο ανοικτό παράθυρο μιας κρεπερί και να ρωτάει τον νεαρό που δούλευε εκεί :

«Πώς πάει;»
«Ε, πώς να πάει, καλά, τι να λέει…»
«Ζεις;» τον ρώτησε η γριά.
«Τι;»
«Ζεις;»
«Ζω. Δεν με βλέπεις, ζω, τι κάνω;» είπε αυτός ειρωνικά.
«Τότε είσαι μια χαρά», του είπε η γριά κι έφυγε. 

Είχα κοντοσταθεί για ν’ ακούσω τη συζήτηση. Ο Τηλέμαχος με σκούντηξε να περπατήσουμε.

Η ζωή μας είναι θέμα εστίασης. Γεννιόμαστε με γιγάντιους μεγενθυντικούς φακούς. Ως μωρά βλέπουμε μόνο αυτό που υπάρχει τώρα-εδώ.

Καθώς μεγαλώνουμε ο κόσμος διευρύνεται, χωρικά και χρονικά.

Εμφανίζεται το βυζί της μάνας και μετά το πρόσωπο της. Έπειτα τα πρόσωπα των άλλων συγγενών, το σπίτι, τα παιχνίδια, η μέρα και η νύχτα.

Ανοίγει ο χώρος, ανοίγει και ο χρόνος. Η γειτονιά, το σχολείο, οι φίλοι, η βδομάδα, οι γιορτές κι οι εποχές, το καλοκαίρι, το υπέροχο καλοκαίρι χωρίς σχολείο.

Κι όλο μεγαλώνει το οπτικό πεδίο. Καταλαβαίνουμε πού ζούμε, σε ποια πόλη-χώρα-εποχή, καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον γυρίσουμε ολόκληρο, να τον αλλάξουμε ολάκερο.

Νέες εμπειρίες, γνωριμίες, ταξίδια, όνειρα, γνώσεις, υποσχέσεις, επαναστάσεις, το οπτικό πεδίο διαρκώς διευρύνεται, χωρικά, χρονικά, αλλά όχι για πολύ.

Είσαι αθάνατος μέχρι την αρχή της νεότητας. Μετά δοκιμάζεις τα πρώτα δείγματα θανάτου.

Μπορεί να είναι κάποιες αποτυχίες, η συνειδητοποίηση ότι το γαμημένο σύμπαν του Κοέλιο, αυτό που νόμιζες ότι συνωμοτεί για να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν δίνει δεκάρα για σένα και τις επιθυμίες σου.

Τα χρόνια περνάνε και κάποιες μέρες αρχίζουν να γίνονται επαναλαμβανόμενες, όχι τόσο seize the fuckin day όσο νόμιζες ότι θα ‘ναι η ζωή σου.

Μπορεί να κάνεις και παιδιά, μπορεί και να μην ήθελες ή να μην έτυχε, αλλά ούτως η άλλως, τότε τα όρια στενεύουν, το οπτικό σου πεδίο παύει να διευρύνεται, αρχίζει η πρεσβυωπία των σαράντα.

Γκρίζα μαλλιά και κυτταρίτιδα, πονεμένες αρθρώσεις και χοληστερίνη, εμμηνόπαυση και συμβαίνει-σε-όλους-τους-άντρες-αγάπη-μου, μια γενική βαρεμάρα και χαμομήλι με σπόρια το βράδυ, και δεν έχεις γίνει τόσο πλούσιος ή διάσημος όσο νόμιζες ότι θα γινόσουν, άσε που χρωστάς και στην εφορία-ΔΕΗ-τράπεζα.

Αλλά συνεχίζεις να προχωράς. Γίνεσαι 60-70-80 κι εστιάζεις περισσότερο. Δεν σε απασχολεί τι θα γίνει σε δέκα-πέντε-δύο χρόνια. Δεν σε απασχολεί τι θα γίνει του χρόνου. Το μόνο που σε νοιάζει είναι το πεζοδρόμιο μπροστά σου και το επόμενο βήμα με το ΠΙ

Μια ώρα αργότερα, καθώς περίμενα να πάρω τον Τηλέμαχο είδα έναν γέρο να βγαίνει απ’ το καφενείο που είναι δίπλα στο κουνγκ φου. Έμοιαζε λίγο με τον Μπίλμπο Μπάγκινς -όταν έδωσε το δαχτυλίδι στον Φρόντο και γέρασε. Περπατούσε με το ΠΙ, ένα βήμα ανά λεπτό, τόσο γρήγορα.

Τον παρακολούθησα να περνάει (αργά, απελπιστικά αργά) και σκεφτόμουν ότι αυτός κάποτε ήταν ένα δεκάχρονο παιδί που ίσως να διάβαζε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας -τον Αόρατο Άνθρωπο, του H.G. Wells σε μετάφραση Παπαδιαμάντη (υπάρχει, δεν είναι δική μου επινόηση, δείτε link Ο αόρατος).

Στάθηκα και τον κοιτούσα να προχωράει, μάλλον λιγάκι αδιάκριτα. Ίσως να φορούσε πάνες, ξανά. Τι όνειρα για το μέλλον να κάνεις αν ζεις έτσι;

Σίγουρα κανείς άνθρωπος δεν θέλει ν’ αφήσει τη ζωή, αλλά τα γηρατειά, όταν σε καταπλακώνουν, όταν γίνονται αμείλικτα, τότε μοιάζουν λίγο καλύτερα απ’ το τίποτα, απ’ τον θάνατο (και την ελπίδα του ποτέ-δεν-ξέρεις-τι-μπορεί-να-υπάρχει-μετά).

Τα παιδιά βγήκαν απ’ το κουνγκ φου και ξεκίνησαν να τρέχουν, μιλώντας για online παιχνίδια. Τους φώναξα να προσέχουν καθώς προσπερνούσαν τον γερο-Μπίλμπο. Εκείνος δεν φαινόταν να καταλαβαίνει τίποτα απ’ ό,τι συνέβαινε γύρω του, λες κι ήταν ένα απ’ τα αποτυχημένα (γραφιστικά) ανδροειδή της πρώτης τριλογίας του Star Wars.

Ώσπου ξαφνικά και αναπάντεχα, τα μάτια του έλαμψαν! Μια κοπέλα, με πολύ κοντή φούστα, και καλσόν που είχε το σχέδιο ζαρτιέρας-κάλτσας, μας προσπέρασε καλπάζοντας.

Εκείνος σταμάτησε να σέρνει το ΠΙ και την παρακολούθησε με το βλέμμα του μέχρι που έστριψε στη γωνία. Μάλλον θα σκεφτόταν: «Αν ήμουν εξήντα χρόνια νεότερος…»

Ο παράδοξος άνθρωπος. Τη μια στιγμή ο κόσμος δεν υπάρχει. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να φτάσεις στο σπίτι σου όρθιος, στο σπίτι όπου είσαι μόνος, να ξαπλώσεις, να κοιμηθείς και να ξημερωθείς. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει, είσαι εδώ. Τώρα.

Όταν πλησιάζει το τέλος, αν είσαι τυχερός, τόσο τυχερός ώστε να το τερματίσεις το μηχάνημα, αποφεύγοντας όλα τ’ αυτοκινητιστικά κι όλα τα πρόωρα εμφράγματα, τ’ ατυχήματα στο μπάνιο και τους βομβαρδισμούς νατοϊκών και τζιχαντιστών, αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να μην πάθεις καρκίνο απ’ τα τριάντα, μ’ όλες τις αηδίες που τρως και αναπνέεις και βάζεις στο δέρμα σου, μ’ όλες τις στιγμές που γεμίζουν άγχος τους πόρους σου....

κι αν δεν πνιγείς τρώγοντας καραμέλες βουτύρου, κι αν δεν σε χτυπήσει το ρεύμα ένα πρωί πριν ξεκινήσεις για τη βαρετή δουλειά, αν αποφύγεις όλες τις πιθανότητες πρόωρου θανάτου που σίγουρα δεν είναι και λίγες, και φτάσεις αισίως εκείνα τα μυθικά ενενήντα του Μπάγκινς και του Γιόντα, τότε καταλαβαίνεις πόσο παροδικά κι ασήμαντα ήταν όλα εκείνα που θεωρούσες παντοτινά και σπουδαία.

Όλα σου φαίνονται ασήμαντα. Και τότε σε προσπερνάει καλπάζοντας το κορίτσι με το μίνι.

Τότε κάτι εκρήγνυται μες στο μυαλό σου. Είναι το τελευταίο σήμα που κατεβαίνει την ταλαιπωρημένη σου ραχοκοκαλιά ως τα μαραμένα περβόλια των αρχιδιών σου. Βαράει έναν άκυρο συναγερμό (οι στρατιώτες βγήκαν στη σύνταξη πριν πολλά χρόνια) και γυρνάει τρέχοντας στο ύστατο καταφύγιο, την αμυγδαλή, το κέντρο των αναμνήσεων.

Στέκεσαι και χαμογελάς ανάποδα. Τα πιτσιρίκια με τις στολές σε προσπερνάνε τιτιβίζοντας, οι μανάδες τους πιο πίσω, κι απέναντι άντρες ή αγόρια που παριστάνουν τους άντρες, ένας τύπος με μια γκρίζα τούφα στα μαλλιά που σε κοιτά αδιάκριτα, και δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο.

Σκέφτεσαι και χαμογελάς ανάποδα: «Η Σμαρώ φορούσε τέτοιες κάλτσες… Ο Γιαννάκης όταν γεννήθηκε έκλαιγε πολύ… Πώς το λέγανε το σκυλί μου; Δεν είχα γράψει καλά στα μαθηματικά… Η θάλασσα στο νησί… Σαρδέλες στα κάρβουνα…»

Σ’ ένα λεπτό στοιβάζονται 90 χρόνια μες στο μυαλό σου. Έπειτα κλείνεις τα μάτια, λες ευχαριστώ για τα ψάρια, και σωριάζεσαι.

Κόσμος τρέχει γύρω σου, τους ακούς από μακριά, από ψηλά, να φωνάζουν «έπεσε-φωνάξτε ασθενοφόρο-έπεσε», αλλά δεν σε νοιάζουν πια οι φωνές τους.

Και καθώς σβήνει ο κόσμος φωτίζεται μια άλλη εικόνα, μια παραλία, όπου οι φίλοι ψήνουν ψαράκια στα κάρβουνα, όπου τα κορίτσια δεν φοράνε το πάνω μέρος του μαγιό, κάποιος παίζει κιθάρα, γυρνάνε μπύρες και τσιγάρα, μια γαλανομάτα σε κοιτάει, κι είναι καλοκαίρι.

Ο εγκέφαλος, είπαν οι επιστήμονες πρόσφατα, λειτουργεί μέχρι και δέκα λεπτά μετά τον θάνατο. Αυτά τα δέκα λεπτά μπορεί να είναι ένα αιώνιο καλοκαίρι.

ΥΓ προς τον αναγνώστη :
Νομίζεις, αγαπητέ, ότι αυτό το τέλος είναι μακριά. Συγχώρεσε με, που δεν θα γεμίσω την καρδιά σου αισιοδοξία, αλλά το τέλος είναι πάντα πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις.

Ακόμα κι αν φτάσεις τα ενενήντα ή τα εκατό, αυτό θα γίνει πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις.

Όταν το κοιτάς απ’ την αρχή προς το τέλος μοιάζει σαν παραγωγή του Τζορτζ Λούκας, που πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να γίνει.

Όταν το δεις απ’ το τέλος είναι σαν ένα τρέιλερ της ζωής που έζησες.

Αυτή είναι η ζωή σου. Ένα τρέιλερ που τελειώνει πριν προλάβεις να καταλάβεις ότι είσαι (ήσουν) ο πρωταγωνιστής.

Καλό ξημέρωμα, λοιπόν, και να ‘σαι ευγνώμων για την ψαριά της ημέρας.
Η φωτογραφία είναι του Alex Webb
Alex Webb, Nuevo Laredo, Tamaulipas, 1996, © Alex Webb / Magnum Photos
Ο τίτλος είναι από το βιβλίο του Ντάγκλας Άνταμς, «So long and thanks for all the fish». 
Πηγή κειμένου από το εξαιρετικό SaneJoker
*Πρώτη δημοσίευση 16 Μαρτίου 2017

Μαγνητίζεις την δυστυχία και ο λόγος είναι απλός...!!!!

Άλλη μια μέρα ξεκίνησε και είσαι ακόμα εδώ, μαζεύεις τα κομμάτια σου κλαίγοντας και κατηγορώντας την τύχη σου που σε έφερε εδώ.

Κοιτάζεις γύρω σου τους ανθρώπους και αναρωτιέσαι τι περισσότερο έχουν από εσένα αυτοί που πέτυχαν στη ζωή τους και είναι ευτυχισμένοι.

Αναρωτιέσαι για άλλη μια φορά: «Γιατί θεέ μου;»… και τα βάζεις με τους άλλους που σε αδίκησαν, σε εκμεταλλεύτηκαν, δεν σε κατάλαβαν, δεν σε εκτίμησαν και τελικά σε έκαναν χίλια κομμάτια.

Τέλος, αποφασίζεις να περιμένεις καρτερικά αυτό που η ζωή σου χρωστάει, αυτό που έλαβαν οι άλλοι και εσύ ακόμα τίποτα… μέχρι τότε αρκείσαι με το να είσαι μονίμως λυπημένος, αδικημένος, παραπονούμενος και να βλέπεις τη ζωή να περνάει σαν ταινία.

Οι μέρες φεύγουν, ο χρόνος κυλάει αδίστακτος στην πλάτη σου κι εσύ είσαι ακόμα εδώ περιμένοντας, ενώ ξέχασες να ζήσεις.

Κάποιοι σου είπαν ότι είσαι άρρωστος, να πας σε ένα γιατρό… εσύ όμως εδώ πεισματικά περιμένεις την ημέρα που θα κληρώσει κι εσένα το λαχείο!

Κινδυνεύεις… το κατάλαβες; Η τέχνη της θλίψης είναι για τους υγιείς ανθρώπους, αλλά μόλις περάσεις στο επόμενο στάδιο και ασθενήσει βαριά η ψυχή σου, θα χάσεις την υγεία σου και τότε θα πάρεις εισιτήριο για το ταξίδι δίχως επιστροφή…

Όχι! Δεν είναι αυτό που θέλεις για την ζωή σου! Εσύ θέλεις να είσαι καλά, να είναι όλα όμορφα, να ζήσεις την αγάπη και την επιτυχία σε όλους τους τομείς… «αχ αν έπιανα το τζόκερ….»

Όχι! Αν περιμένεις να πιάσεις το τζόκερ, στις σχέσεις, στη δουλειά, στις παρέες, στην υγεία… τότε σίγουρα κινδυνεύεις και σίγουρα δεν θα ζήσεις ποτέ την ευτυχία και ο λόγος είναι απλός: Μαγνητίζεις την δυστυχία, αφού το πλαίσιο στο οποίο ονειρεύεσαι, δεν περιέχει το βασικότερο στοιχείο: ΕΣΕΝΑ!

Η ζωή δεν σου χρωστάει, σου δόθηκε είναι δική σου και είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις στον κόσμο. Όταν τη χάσεις, τότε θα είναι πια αργά!

Ξύπνα λοιπόν και δες καθαρά: Εσύ χρωστάς στη ζωή σου! Χρωστάς να εκτιμήσεις το δώρο που σου δόθηκε, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να δουλέψεις σκληρά για όλα αυτά τα οποία θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Δεν θα σου δοθεί τίποτα από το πουθενά. Θα είσαι ενεργός στη διαμόρφωση της «τύχης» σου και της ζωής σου…

Εν τω μεταξύ, η ζωή σου δίνει μαθήματα και εσύ θα πρέπει να μελετήσεις καλά για να τα μάθεις και να μην κάνεις ποτέ ξανά τα ίδια λάθη…

Ο δρόμος της ευτυχίας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, έχει πτώματα, σπασμένα κομμάτια αλλά και όμορφα λουλούδια που γενιούνται και μεγαλώνουν με κόπο, που ομορφαίνουν με την αγάπη και μαδάνε με το κρύο του χειμώνα. Όλα είναι στο πρόγραμμα και όλα γίνονται καλύτερα με τη φωτεινή σου ψυχή, όταν αυτή είναι εδώ έτοιμη να δώσει στη ζωή… και όχι μόνο να πάρει…

Βάλε τέλος λοιπόν στις μαύρες σκέψεις και μπες ενεργά στη ζωή. Κοίτα στον καθρέφτη και μίλα ειλικρινά με την ψυχή σου, μη λησμονήσεις τίποτα, δεν τρέχεις να ξεφύγεις από τον εαυτό σου και δεν περιμένεις καρτερικά ένα ανώτερο χέρι να σε βοηθήσει. 

Δεν θα κρύψεις την ασχήμια σου η οποία θα υπάρχει πάντα εκεί όσο δεν κάνεις εσύ τίποτα γι αυτό!

Μάθε να αγαπάς αληθινά και ξεκίνα πρώτα με τον εαυτό σου!
Μάθε να σέβεσαι και να τιμάς τις δυσκολίες που σου παρουσιάζονται στη ζωή…

Με αφετηρία αυτές, θα προχωρήσεις… και να θυμάσαι: Εσύ χρωστάς στη ζωή σου, όχι εκείνη σε εσένα! 




Εμπιστεύσου τα φτερά σου κι απέδρασε από τη φυλακή σου...!!!!

Μας έχουν βάλει να ζούμε σε ένα βάζο και προσπαθούν να μας πείσουν ότι το καπάκι του… είναι ο ουρανός! 

Έχω μια έντονα χαραγμένη στη μνήμη μου, παιδική ανάμνηση : όταν τα καλοκαίρια πήγαινα στη γιαγιά μου, στο χωριό, έπιανα πεταλούδες και τις έκλεινα σε ένα βάζο, στο οποίο είχα από πριν ανοίξει τρύπες (για να διοχετεύεται οξυγόνο) κι είχα τοποθετήσει λίγη ζάχαρη για να τρέφεται το έντομο.

Όταν έπειτα από λίγες ώρες, ξεβίδωνα το καπάκι, προκειμένου να την ελευθερώσω, η πεταλούδα όλως παραδόξως, αδυνατούσε να βγει, περιοριζόταν απλά στο να φτερουγίζει. Είχε “εθιστεί” στη μικρή φυλακή της και δεν εδύνατο να “δει” ότι παραπέρα υπήρχε η διέξοδός της.

Όταν γαλουχείς τα άτομα μιας κοινωνίας, με περιορισμούς έναντι της ελεύθερης σκέψης, της παιδείας κι εν γένει δεν τα προτρέπεις να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, διεισδύοντας σε θεσμοθετημένα/ κατεστημένα/ παγιωμένα/ δεδομένα “γεγονότα”, τότε εξασφαλίζεις τους αυριανούς “στρατιώτες”, του τρισάθλιου συστήματός σου, που προωθεί τη μαζοποίηση και την προβατοποίηση…

Κρατάτε ορθάνοιχτα μάτια και μυαλό,‪‎ η πεταλουδίτσα οφείλει πρώτα στον εαυτό της κι έπειτα στην κοινωνία της να εμπιστευτεί τα φτερά της και να αποδράσει από το κελί της!!!”




Ελένης Σαββίδου

Η διαδικασία της εσωτερικής αλλαγής...!!!!

Όταν αναφερόμαστε στην εσωτερική αλλαγή εννοούμε συγκεκριμένα να γίνει κανείς πιο συνειδητός. Δηλαδή, να γνωρίσει σε τι αντιστοιχεί το "εγώ", να εξασθενίσει την ταύτιση με τις σκέψεις του και να ζει περισσότερο στο παρόν, με επίγνωση και αποδοχή απέναντι στις εμπειρίες του.

Μια ωραία παρομοίωση που χρησιμοποιούν στην Ανατολή για να περιγράψουν αυτή τη διαδικασία, είναι η μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα. Η κάμπια μεταμορφώνεται πρώτα σε χρυσαλλίδα και δημιουργεί ένα κουκούλι, το οποίο πρέπει να σκίσει εκ των έσω για να απελευθερωθεί και να πάρει την τελική μορφή της ως πεταλούδα. 

Αν και η όλη διαδικασία είναι από μόνη της εντυπωσιακή, ένα στοιχείο τής δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία: για να βγει η πεταλούδα απ' το κουκούλι πρέπει να σπρώξει με τα φτερά της το εσωτερικό τοίχωμα του κουκουλιού μέχρι να το σκίσει. 

Αν κάποιος παρέμβει και προσπαθήσει να "βοηθήσει" την πεταλούδα σκίζοντας το κουκούλι απ' έξω, η πεταλούδα δεν θα μπορέσει ποτέ να ανοίξει τα φτερά της. Και αυτό επειδή τα φτερά πρέπει να γεμίσουν με λέμφο (αίμα) για να δυναμώσουν και να ανοίξουν, κάτι που επιτυγχάνεται από το σπρώξιμο των φτερών επάνω στο κουκούλι, και όπως καταλαβαίνετε αυτό μπορεί να γίνει μόνο από την ίδια την πεταλούδα.

Η διαδικασία είναι η ίδια και στις περιπτώσεις της ανάπτυξης της συνειδητότητας. Απλά συμβαίνει σε διαφορετική κλίμακα και σε πιο σύνθετους οργανισμούς. Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: η αλλαγή θα προέλθει από την προσπάθεια που θα κάνει κανείς μόνος του. 

Οι εξωτερικές παρεμβάσεις, όπως είναι η ψυχολογική υποστήριξη ή καθοδήγηση, μπορούν να δράσουν μόνο ως καταλύτες. Και οι καταλύτες, ακριβώς όπως και στις χημικές αντιδράσεις, δεν παρεμβαίνουν στα μέρη της αντίδρασης, αλλά επηρεάζουν την πορεία της μειώνοντας τις απαιτήσεις για απορρόφηση ενέργειας από το περιβάλλον. 

Ο Βούδας έλεγε ότι μόλις δεχτείς ένα βέλος στο σώμα σου, δεν θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι από πού ήρθε το βέλος, πώς έφτασε σε σένα, ποιος το έριξε, κ.τ.λ. Θα κάνεις ό,τι μπορείς για να το βγάλεις αμέσως. 

Το ίδιο ισχύει και στην όλη διαδικασία της εσωτερικής μεταμόρφωσης. Αν και ο νους μας δημιουργεί σενάρια, υποθέσεις και όλων των ειδών σκέψεις (κατηγορίες, θυματοποιήσεις, κριτική) για ό,τι έχουμε ζήσει στο παρελθόν και ό,τι σκεφτόμαστε ότι θα ζήσουμε στο μέλλον, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο πυρήνας της αλλαγής είναι ακριβώς η αποταύτιση από αυτή τη νοητική λειτουργία. 

Η παρατήρηση της φλυαρίας του νου είναι ταυτόχρονα και ο δρόμος για την αλλαγή. Και για να είμαστε σίγουροι ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, την παρατήρηση πρέπει να την ακολουθεί η αποδοχή. 

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιο είναι το περιεχόμενο των σκέψεων που δημιουργεί ο νους. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται απλά για σκέψεις και όχι για την αλήθεια. Παρατηρώντας τες σημαίνει ότι ερχόμαστε πιο κοντά στην αληθινή μας φύση, που είναι η επίγνωση. 

Η κύρια διαφορά μας από την κάμπια που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα είναι ότι εκείνη δεν γνωρίζει τι της συμβαίνει. Αποτελεί η ίδια το φαινόμενο της αλλαγής, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει την όλη διαδικασία. 

Εμείς έχουμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε τι σηματοδοτεί η αλλαγή και γνωρίζουμε ότι δεν είναι θέμα επιλογής. Όταν δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες και εμφανίζεται το κίνητρο της αλλαγής, αρχίζει και διαρρηγνύεται το κουκούλι του Εγώ που μας κρατούσε τόσα χρόνια εγκλωβισμένους στη φυλακή της ταύτισης. 

Τότε ξεκινάει το επόμενο στάδιο : το στάδιο της δεκτικότητας. Και εμείς είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τον παλιό μας εαυτό.




Νίκος Μπάτρας - aytepignosi.com

Αγαπώντας χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου...!!!!

Συμβαίνει μερικές φορές μια ερωτική σχέση να μας καταναλώνει και να μας στραγγίζει από τα εσωτερικά μας αποθέματα τόσο πολύ ώστε να χάνουμε την αίσθηση του ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι ανάγκες μας, ποιες οι πραγματικές μας επιθυμίες. 

Ίσως αυτό το εσωτερικό στράγγισμα να είναι αποτέλεσμα πολλαπλών υποχωρήσεων καθώς και της δυσκολίας μας ν ’απαγκιστρωθούμε από αυτή τη σχέση, παρόλο που ξέρουμε ότι μας βουλιάζει αντί να μας βοηθά να νιώσουμε πλήρεις σαν άνθρωποι.

Γιατί λοιπόν ενώ ξέρουμε πώς διακυβεύεται η προσωπική μας ταυτότητα και αξία, συνεχίζουμε να επιμένουμε; 

Συχνά, αυτή η φαινομενικά ανεξήγητη επιμονή έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, τον τρόπο που μάθαμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους καθώς και τις πεποιθήσεις που σχηματίσαμε μέσα μας για το τι σημαίνει έρωτας, σχέση, γάμος. 

Εάν μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια όπου οι εκδηλώσεις στοργής και αγάπης ήταν σπάνιες, όπου δηλαδή υπήρχε κάποια συναισθηματική αποστέρηση, είναι πιθανό να αισθανόμαστε ανασφαλείς όσον αφορά την αγάπη και την στοργή των άλλων. 

Από άποψη συμπεριφοράς, εάν κάποιος έχει μεγαλώσει σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, μπορεί να παρουσιάζεται ως μη εκφραστικός ή μη συναισθηματικός στις σχέσεις του. Η θα μπορούσε, αναπληρώνοντας για την συναισθηματική αποστέρηση που βίωσε να γίνει πολύ στοργικός, ν’ αναζητά έντονα την επιβεβαίωση ή να αισθάνεται δυσφορία όταν η αγάπη των άλλων δεν είναι έκδηλη.

Επίσης, ο τρόπος που σχετιζόμαστε μ’ έναν σύντροφο, μιμείται συχνά το πώς οι γονείς μας σχετίζονταν μεταξύ τους και το τι μάθαμε από αυτούς ότι είναι γάμος/σχέση/οικογένεια καθώς και τον που ρόλο που είχαμε εμείς μέσα στην οικογένεια μας.

Ήμασταν εκείνοι που χρειάστηκε για οποιονδήποτε λόγο ν’ αναλάβουμε ρόλο γονέα; Νιώσαμε ότι οι γονείς μας, μας έδιναν λιγότερη θετική προσοχή απ’ ότι στ’ αδέρφια μας; Μάθαμε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τις ανάγκες μας για το καλό της οικογένειας;

Μη βοηθητικές πεποιθήσεις για την αγάπη και τις σχέσεις Ο τρόπος που μάθαμε την αγάπη, η κουλτούρα μας, καθώς και οι υπόλοιπες εμπειρίες της ζωής, μας οδήγησε στο να χτίσουμε τις πιο βαθιές μας πεποιθήσεις γι’ αυτή. 

Ίσως να πιστεύουμε πως :
• Είναι αδύνατον να εμπιστευτείς κάποιον απόλυτα 

• Όποιος αγαπά, θα πρέπει να θυσιάζεται 

• Η πραγματική αγάπη είναι δύσκολη : όποιος αγαπάει πληγώνει 

• Είναι προτιμότερο να είσαι σε μια κακή σχέση( η αγάπη είναι δύσκολη άλλωστε) παρά να είσαι μόνος 

• Μέχρι μια ηλικία πρέπει να έχεις αποκατασταθεί, αλλιώς απέτυχες 

• Δεν είμαι όμορφος/η, δεν έχω ωραίο σώμα , άρα είναι δύσκολο να μ’ ερωτευτούν 

• Όταν μου λένε ότι με αγαπούν, δεν το εννοούν.

Εάν διατηρούμε μη βοηθητικές πεποιθήσεις όπως ότι είναι προτιμότερο να είσαι σε μια κακή σχέση παρά να είσαι μόνος, ή ότι δεν θα μπορέσουμε να βρούμε κάποιον άλλο άνθρωπο να μας αγαπά ή ότι αγάπη σημαίνει δόσιμο και θυσίες και υπομονή χωρίς τέλος , είναι πιθανό να παραμένουμε σε μία σχέση που μας εξαντλεί και μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση του ποιοι είμαστε.

Μένουμε στη σχέση επειδή δεν μάθαμε πώς να ακούμε τις δικές μας ανάγκες και ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας, να του προσφέρουμε και να τον φροντίζουμε. Εάν νιώθουμε αγάπη για τον εαυτό μας και κάποιος άλλος μας αγαπήσει, βιώνουμε την εμπειρία αυτή σαν κάτι το απόλυτο φυσικό. 

Εάν δεν μάθαμε να προσφέρουμε και ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας, είμαστε δύσπιστοι απέναντι στην αγάπη που μας δίνεται και αναρωτιόμαστε κατά πόσο είναι αληθινό αυτό που συμβαίνει.

Την επόμενη φορά που αρχίζεις να αισθάνεσαι πώς «χάνεσαι» σε μία σχέση, αναρωτήσου :
Τι χρειάζομαι να νιώσω μέσα σε αυτή τη σχέση; 

Ποιες είναι οι ανάγκες μου; 

Τι χρειάζεται ο άλλος; 

Έχουμε ένα κοινό νόημα που μας ενώνει; 

Αισθάνομαι πως αγαπιέμαι; 

Αγαπώ; 

Πως εκφράζουμε την αγάπη; 

Επιτρέπω στον σύντροφο μου να μου δίνει; 

Αισθάνομαι άξιος/άξια να λάβω; 

Μου προσφέρεται αυτό που έχω ανάγκη; 

Εάν η σχέση δε λειτουργεί, ποιες μη βοηθητικές πεποιθήσεις μπορεί να με κρατούν σε αυτή; Τι θα πρέπει ν’ αλλάξει για να βρω την εσωτερική μου ισορροπία; Είναι εφικτό να γίνει μέσα στη σχέση;




Halloween:Αν ξέραμε τι ήταν, θα το γιορτάζαμε;


                                Fotomek - pixabay
Τα βλέπεις και φρίττεις…
(αν δεν έχει αλλοιωθεί το αισθητήριό σου και είναι καθαρό, όπως ενός μικρού παιδιού, οι μάγισσες, οι νεκροκεφαλές και οι σκελετοί μόνο αποστροφή προκαλούν)…

Βρέθηκα σήμερα με τα δυο μικρά σε ένα πολυκατάστημα και,μόλις αντίκρισε το τρίχρονο την φάτσα της μάγισσας και την ανάλογη διακόσμηση, γύρισε τρομαγμένο και μου είπε:

“Μαμά, είναι κακά αυτά τα πράγματα”…

(κάναμε ολόκληρο γύρο για να αποφύγουμε τα σχετικά “αντικείμενα”, παντού πρόβαλαν μπροστά μας).

Μα γιατί να θέλουμε να γιορτάσουμε και να διασκεδάσουμε με τέτοιες εικόνες;

Ποια ομορφιά έχουν, που δεν μπορώ να τη βρω;

Τι προσφέρουν, ειδικά στις αθώες ψυχούλες των παιδιών;

Halloween στα σχολεία, στα πάρτυ, στην διακόσμηση του σπιτιού.

“Κολοκύθια με τη ρίγανη” 🙂 λέει ο λαός, και τώρα την κολοκύθα την μετατρέψαμε σε εποχιακό διακοσμητικό!

Και να ήταν μόνο η κολοκύθα…

Κοστούμια μάγισσας, σκελετοί, μάσκες με αποτρόπαιες μορφές, κεριά και σύμβολα που παραπέμπουν σε μαγικά αντικείμενα .

Εν τέλει, ξέρουμε πώς προήλθε αυτή η γιορτή, ή ακολουθούμε άκριτα όσα μάς πλασάρονται,αρκεί να είμαστε μέσα στο “πνεύμα” των ημερών;…

(ένα πνεύμα που έχει αφαιρέσει την πνευματικότητα και από τις πιο μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης: τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε τους καλλικαντζάρους και το Πάσχα τα κουνελάκια…)

Ο Χριστός εκλείπει από την ζωή μας, ενώ εισέρχονται ανούσια στοιχεία- αλλά και στοιχεία που σχετίζονται με τα πονηρά πνεύματα.
.
Λίγα στοιχεία για τη γιορτή (από άρθρο της κ. Ελένης Παπαδοπούλου στο ιστολόγιο “Ελληνική Ναυς” , φωτογραφίες δεν μεταφέρω, προκαλούν αποστροφή και φρίκη) :

Η λέξη «Halloween» είναι συντομογραφία του «All Hallows Evening», δηλαδή της βραδιάς πριν από τη γιορτή των Αγίων Πάντων, που είναι 1η Νοεμβρίου.

Ο μύθος που συνδέεται με τα κεριά και τις κολοκύθες είναι αυτός του Τζακ, ενός ανθρώπου που του αρνήθηκαν την είσοδο και στον Παράδεισο και στην Κόλαση. 

Ο Τζακ κατάφερε να αιχμαλωτίσει τον διάβολο, ο οποίος, για να απελευθερωθεί, του υποσχέθηκε ότι δεν θα τον ενοχλήσει ποτέ. Έπειτα από μια άσωτη ζωή, ο Τζακ πέθανε και, βρίσκοντας τις πόρτες του Παραδείσου κλειστές, οδηγήθηκε αναγκαστικά στην Κόλαση. 

Ο διάβολος, όμως, δεν τον δέχθηκε και του πέταξε ένα κάρβουνο από τις φωτιές της Κολάσεως, το οποίο ο Τζακ πήρε και το έβαλε μέσα σε ένα γογγύλι που είχε μαζί του για να τον βοηθά να βλέπει και από τότε τριγυρνά, ψάχνοντας να βρει ένας μέρος να ξεκουραστεί.

Στις ΗΠΑ θεωρείται η πιο προσοδοφόρα εμπορικά εποχή του έτους, μετά τα Χριστούγεννα. Οι πωλήσεις από γλυκά, κοστούμια, διακοσμητικά αντικείμενα κ.λπ. για την ημέρα λέγεται ότι φθάνουν τα έξι δισεκατομμύρια δολάρια.

Βγαίνει η νεολαία το βράδυ ντυμένη με τερατώδεις αποκριάτικες στολές (μάγισσες, βρικόλακες, φαντάσματα κλπ) πάνε στα σπίτια και λένε : “φάρσα ή κέρασμα”.

Αν και είναι έθιμο του δυτικού κόσμου, με τα χρόνια το halloween κερδίζει έδαφος και στην Ελλάδα.

Τους παροτρύνουν να μυηθούν στη μαγεία του halloween, να μεταμφιεστούν σε δράκουλες, μάγισσες, φαντάσματα και να πιουν το πότο τους σε «τρομαχτικούς» ήχους, διοργανώνοντας πάρτι σε όλη την Ελλάδα σε κέντρα διασκεδάσεως, με στόχο το κέρδος αδιαφορώντας για το πόσες ψυχές χάνονται, που δυστυχώς έχουν μεγάλη απήχηση από την νεολαία.

Διαφημίσεις παντού, αφίσες, ενημερώσεις και πολυκαταστήματα που εδώ και δύο μήνες έχουν τοποθετήσει στα ράφια τους αυτές τις στολές και τα αξεσουάρ για να ετοιμαστούν όλοι για την σατανική βραδιά της 31ης Οκτωβρίου.

(Με την ευκαιρία, να πούμε και το εξής : μακάρι να ετοιμαζόμασταν με τόση ζέση και για την εθνική μας επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940… κάποιοι έδωσαν την ζωή τους για να ζούμε εμείς ελεύθεροι σήμερα, αλλά μάλλον το ξεχνούμε, για αυτό και υποδουλωθήκαμε με άλλο τρόπο σε κατακτητές…).

Πράγματι, πολύ προβληματίστηκα σήμερα. Η μαγεία και ο μυστικισμός εισέρχεται στην ζωή των παιδιών με τρόπο παιγνιώδη, όχι μόνο με τη γιορτή του halloween, αλλά και με τόσα παιδικά , όπως Χάρι Πότερ -και άλλα φαινομενικά αθώα, όπως το Frozen.

Ίσως φαίνονται υπερβολικές οι τοποθετήσεις μου, αλλά με την φωτιά δεν παίζουμε, ούτε μπορούμε να την δίνουμε στα παιδιά μας για να “παίζουν”…

Δόξα τω Θεώ, έχουμε τόσο όμορφα ελληνικά έθιμα να τους μεταδώσουμε, τόσο όμορφες παραδόσεις και γιορτές. Θα δώσουμε λόγο για τις ψυχές τους, αν δεν φροντίσουμε να παραμείνουν αθώες και καθαρές από κάθε κακό…
Ο Θεός να μάς φωτίζει…




με την αγάπη μου,
Αλεξία

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Δείτε τι θα συμβεί στον οργανισμό σας αν γεύεστε καθημερινά μια κουταλιά ελαιόλαδο και χυμό λεμονιού...!!!!

Τα οφέλη του ελαιολάδου είναι πολύ γνωστά, όπως και οι χρήσεις του λεμονιού ως σπιτικό γιατροσόφι είναι σχεδόν αμέτρητες. Αυτοί οι δύο στυλοβάτες της μεσογειακής διατροφής μπορούν να κάνουν θαύματα….

Ένα ισχυρό μείγμα για να καθαρίσετε το συκώτι σας. (με 2 υλικά) Τα οφέλη του ελαιολάδου είναι πολύ γνωστά, όπως και οι χρήσεις του λεμονιού ως σπιτικό γιατροσόφι είναι σχεδόν αμέτρητες. 

Αυτοί οι δύο στυλοβάτες της μεσογειακής διατροφής, οι οποίοι βρίσκονται συχνά μαζί σε σαλάτες και σε άλλα νόστιμα και υγιεινά γεύματα, μπορούν επίσης να θεραπεύσουν, να προστατεύσουν και να καθαρίσουν το συκώτι σας. 

Είτε χρησιμοποιούνται χωριστά (για παράδειγμα νερό με λεμόνι) είτε μαζί, οι θεραπείες με λεμόνι και λάδι είναι υγιεινές και ένας φυσικός τρόπος για να αποτοξινώσετε το συκώτι σας ώστε να αποδίδει το μέγιστο κατά τη διάρκεια της ζωής σας. 




Fanpage - medicalland.gr
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η σελίδα έχει πληροφοριακό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση και προτού αποφασίσετε να κάνετε οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή στην καθημερινή σας διατροφή, ή προτού αποφασίσετε να εφαρμόσετε κάποια συμβουλή, την οποία "κάπου μάθατε", "κάποιος σας είπε", ή "κάπου διαβάσατε", ενημερώστε και ζητήστε την συμβουλή ενός γιατρού. 

Σταματήστε να συζητάτε για την Κρίση, τη Διαφθορά,την Καταστροφή και σταματήστε να βλέπετε Τηλεόραση....!!!!

Αγαπώ την Ελλάδα… στηρίζω την Ελλάδα. Την κρίση και τις συνέπειές της την βιώνουμε πια όλοι! Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς μιλούν για τις δυσκολίες και τα προβλήματα, για την κατρακύλα και την εξαθλίωσή μας. Αλλά όχι μόνο…

Στο εξωτερικό έχει επικρατήσει μια αρνητική εικόνα για τους Έλληνες, μας θεωρούν κλέφτες, τεμπέληδες, ανίκανους και διάφορα τέτοια. Και μέσα σ’ αυτή την κόλαση που βιώνουμε, νοιώθουμε απελπισμένοι, αβοήθητοι, χωρίς φως, χωρίς αντίδραση, χωρίς χέρι βοήθειας από κάπου. 

Τα προβλήματα και τις αιτίες τους τα αναλύουμε και τα γνωρίζουμε, λύσεις και προοπτική σωτηρίας δεν βλέπουμε. Και όλοι από κάπου κάτι περιμένουμε αλλά δεν αναρωτηθήκαμε; Εγώ τι κάνω για να βγει η χώρα μου από την κρίση.

Εγώ, όχι οι άλλοι, η οι κυβερνώντες. Με το να συζητάμε τα χάλια μας δεν λύνεται το πρόβλημα. Με το να κυνηγάμε το κακό, επίσης δεν λύνεται το πρόβλημα! Ένας είναι ο τρόπος, στραφείτε στο καλό, Στην ιδέα της μεγάλης Ελλάδας, στο φως. ΕΛΛΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ! 

Σταματήστε να συζητάτε για την κρίση, τη διαφθορά, την καταστροφή και να βλέπετε τηλεόραση. 
Αρχίστε να μιλάτε για τα προτερήματα των Ελλήνων, για την ένδοξη ιστορία μας και τον πολιτισμό μας, για το μεγαλείο της Ελλάδας και των Ελλήνων, για την επερχόμενη ανάκαμψη, για τα καλά της κρίσης!! 

Βγείτε από την κατάθλιψη και την απελπισία, οραματιζόμενοι και προσδοκώντας καλύτερες μέρες. Τα καταφέραμε σε πολύ δυσκολότερους καιρούς, θα τα καταφέρουμε και τώρα. 

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι θα περάσουμε δύσκολα, αλλά θα βγούμε νικητές και κερδισμένοι. Στραφείτε στο καλό, στο δημιουργικό, στην ελπίδα. 

Λέει ο γέροντας Πορφύριος : «Ο Θεός έχει βάλει μια δύναμη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Απ’ αυτόν εξαρτάται πώς τη διοχετεύει, για το καλό ή το κακό. Αν το καλό το παρομοιάσουμε με ανθόκηπο γεμάτο λουλούδια, δένδρα και φυτά και το κακό με αγκάθια και τη δύναμη με νερό, τότε μπορεί να συμβεί το εξής : Όταν το νερό το διοχετεύουμε στον ανθόκηπο, όλα τα φυτά αναπτύσσονται, πρασινίζουν, ανθίζουν, ζωογονούνται. Την ίδια στιγμή τ’ αγκάθια, επειδή δεν ποτίζονται, μαραίνονται, χάνονται.. και το αντίθετο. Και εμείς αυτή τη στιγμή κάνομε το αντίθετο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ασχολείστε με τ’ αγκάθια. 

Μην καταπιάνεστε με την εκδίωξη του κακού. Κατευθύνετε το νερό, δηλαδή όλη τη δύναμη της ψυχής σας, προς τα λουλούδια και θα χαίρεστε την ομορφιά, την ευωδία, τη δροσιά τους.» 

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το καλό, με τη σωτηρία της πατρίδας μας, του Έθνους μας. 

Με δημιουργικές και εποικοδομητικές συζητήσεις και δράσεις, με τις αξίες και τα ιδανικά μας, με το ωραίο και αληθινό, με τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, με τους ήρωες μας και τους αθάνατους προγόνους μας, που δημιούργησαν τέχνη και πολιτισμό, που δίδαξαν την αρετή και τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και την επιστήμη, τη Δημοκρατία και τις ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά. 

Με αυτές τις σκέψεις κι εμείς, μια μικρή ομάδα ανθρώπων, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το Μαραθώνιο Σωτηρίας της Ελλάδας, του Έθνους μας. Αποφασίσαμε όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε, να διαλαλούμε τα προτερήματά μας, να μιλάμε μόνο για τα κατορθώματά μας, που είναι άλλωστε τόσο πολλά, για τον πολιτισμό μας και την ένδοξη ιστορία μας, για τις ικανότητές μας και γενικά μόνο για τα καλά μας.

Παντού, μέσα στην Ελλάδα, αλλά και προς κάθε κατεύθυνση στο εξωτερικό, όλοι σαν μια φωνή, ο κάθε ένας από μας, εσύ, εγώ, ο διπλανός, ένας λαμπαδηδρόμος, που θα μεταδίδει το φως της αθάνατης και ένδοξης Ελλάδας, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. 

Καιρός να υψώσουμε το ανάστημά μας, να ακουστεί η φωνή μας, φωνή δόξας και ύμνου για τη μεγάλη και αθάνατη Ελλάδα, τη χώρα του φωτός, που για αιώνες μεταδίδει το φως του ωραίου και αληθινού στα πέρατα της οικουμένης.

Να συνεχίσουμε να μεταδίδουμε το φως, να εκπέμπουμε αυτή την πίστη, την αγάπη, τον ενθουσιασμό για το ωραίο και τ’ αληθινό. Στα χέρια μας είναι αυτή η φλόγα, υποσχεθείτε στον εαυτό σας, σε κανέναν άλλο, να την κρατήσετε αναμμένη, να την μεταδώσετε σε άλλους και να απλωθεί σ’ όλη τη γη! Να ακούσουν και να γνωρίσουν όλοι την υπερήφανη και ένδοξη Ελλάδα.




Δρ. Αγγελική Τριανταφύλλου- Πιτίδη
Ιατρός Μικροβιολόγος 
Αν. Καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Αθηνών

Χίλια καλά να κάνεις, οι αχάριστοι θα βρουν το ένα που δεν έκανες για εκείνους...!!!!

Είναι στην ανθρώπινη φύση να ζητάει συνεχώς περισσότερα απ’αυτά που έχει.

Να προσπαθεί διακαώς να χορτάσει το αδηφάγο της “εγώ” και να μην βρίσκει σωτηρία. Να διψάει συνεχώς και να θέλει κι άλλο κι όταν το αποκτήσει να θέλει ακόμη περισσότερο.

Ποτέ και τίποτα δεν μας είναι αρκετό. Ίσως να μην φταίνε τόσο οι άνθρωποι, είναι που κυλάει στις φλέβες τους η απληστία. Θανάσιμο αμάρτημα ναι, αν της επιτρέψεις να ξεπεράσει τα όρια μπορεί να σε αρρωστήσει, να σε κατασπαράξει ολόκληρο.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Υπάρχουν αυτοί που κάνουν το καλό χωρίς ποτέ κανένας να το μάθει, χωρίς προσδοκίες , χωρίς αντάλλαγμα, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν το “καλό” και το κουβαλάνε πάντα μαζί τους καραδοκώντας στη γωνία και περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να το φωνάξουν, να ζητήσουν πίσω τα χρωστούμενα, να το παίξουνε αδικημένοι, να ζήσουνε το δράμα…

Κάπως έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα πουν ευχαριστώ με την καρδιά τους.

Xίλια καλά να τους κάνεις θα βρουν το ένα κακό κι αυτό θα κρατήσουν.

Να τους λυπάσαι!

Είναι απ’αυτούς που διακατέχονται από μία απαράμιλλη αίσθηση πως ο κόσμος τους χρωστάει και γυρίζει μοναχά γύρω απ’αυτούς. Μην τους κρατήσεις στη ζωή σου. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ρουφάνε την λαμπερή σου ενέργεια.

Έτσι ζουν, έτσι επιβιώνουν. Κι όσο εσύ την ξοδεύεις γι’αυτούς, άλλο τόσο σιγά σιγά θα ξεθωριάζεις. Κι αυτοί ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένοι, ακόμη κι αν τους χαρίσεις όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Γι’αυτό σου λέω, σταμάτα ν’αναλώνεσαι. Γύρνα την πλάτη και προχώρα! Με το κεφάλι ψηλά!

Κι όσο γι’αυτούς, να τους λυπάσαι. Είναι τόσο μικροί κι έτσι θα μείνουν.




Luna Punk 

Έξι βήματα για να σας βοηθήσουν να αφήσετε τη ζώνη άνεσής σας...!!!!

Η ζωή θα αλλάξει μόνο όταν είστε περισσότερο αφοσιωμένοι στα όνειρά σας, σε σχέση με τη ζώνη άνεσής σας.
Άγνωστος

Αχ, η ζώνη άνεσης !

Μόνο η σκέψη αυτού του ιδιαίτερου χώρου μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε ζεστοί αλλά κι ασαφείς μέσα. Η ζώνη άνεσής σας μπορεί να είναι ένα θαυμάσιο μέρος υποχώρησης για να επαναφορτίσετε τον εαυτό σας ή να τον ανασυγκροτήσετε αν αισθάνεστε συγκλονισμένοι…. αλλά η παραμονή σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο αναμφίβολα οδηγεί σε στασιμότητα.

Προκειμένου να επιτευχθεί ανάπτυξη σε κάθε περιοχή της ζωής σας, πρέπει να τολμήσετε να βγείτε έξω από τη ζώνη άνεσής σας. Εκεί συμβαίνει η ανάπτυξη.

Οι ζώνες άνεσης μπορούν να είναι ένα φυσικό μέρος ή μπορούν να είναι μια γνωστή ρουτίνα ή πρότυπο, ή ακόμα και μια γνωστή βάση γνώσεων.

Για παράδειγμα, για κάποιον που είναι υπέρβαρος και θέλει να νιώθει πιο άνετα και υγιεινότερα, η ζώνη άνεσής μπορεί να είναι το μασούλημα πριν πέσει για ύπνο το βράδυ. Πως νομίζετε ότι θα επηρεάσει την ανάπτυξή του σε ένα πιο υγιές σώμα και τρόπο ζωής ;

Η έξοδος από τη ζώνη άνεσής σας, απαιτεί ΘΥΣΙΕΣ ! 

ΠΡΕΠΕΙ να είστε πρόθυμοι να παραιτηθείτε από κάτι. Ποιο είναι αυτό για σας ;

Η έξοδος από τη ζώνη άνεσής σας μπορεί να αποφέρει πολλά πλεονεκτήματα, όπως :

· Μεγαλύτερη αίσθηση ελέγχου της κατεύθυνσης της ζωής σας.

· Αύξηση εμπιστοσύνης

· Αύξηση αυτοεκτίμησης

· Μάθηση / Καλλιέργεια

· Αύξηση παραγωγικότητας

· Επίτευξη μεγάλων στόχων

· Δημιουργικότητα

· Μια πιο περιπετειώδη ζωή

· Αύξηση της αυτογνωσίας

· Βελτιωμένες ικανότητες αντιμετώπισης καταστάσεων

· Βελτιωμένη ανθεκτικότητα

Είστε έτοιμοι να μάθετε τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά της ζώνης άνεσής σας;

Αυτή η ανάρτηση είναι μόνο για εσάς!

Εδώ, θα συζητήσουμε 6 βήματα που μπορείτε να κάνετε για να αντιμετωπίσετε το ζήτημα της επιχείρησης εξόδου από τη ζώνη άνεσης σας, έτσι ώστε να μπορεί να ανθίσει η ζωή σας σε οποιαδήποτε τομέα χρειάζεται ανάπτυξη!

Ας «πηδήσουμε» λοιπόν!

Έξι βήματα για να σας βοηθήσουν να αφήσετε τη ζώνη άνεσής σας :

1. Καταγράψτε και προσαρμόστε τη νοοτροπία σας.
Η νοοτροπία διαιωνίζει την κατεύθυνση της ζωής μας σε πολλά επίπεδα. Πολύ περισσότερο απ’ότι ίσως περιμένουμε. Εκτιμήστε ειλικρινά τον τρόπο που σκέπτεστε και μιλάτε. Δημιουργούν σε μεγάλο βαθμό αυτό που κάνετε.

Τα λόγια και οι σκέψεις έχουν δύναμη! Η συντριπτική πλειοψηφία των περιορισμών που έχουμε είναι αυτό-επιβαλλόμενοι! Αποφασίζουμε τι είμαστε ή δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε, με βάση αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε.

Προσαρμόστε μια πιο θετική και με αφθονία νοοτροπία. Ανοίγει το μυαλό σε τέτοιο βαθμό και βλέπουμε πιο θετικά τις καταστάσεις, που στο παρελθόν τις θεωρούσαμε απλησίαστες.

Σκεφτείτε έναν «τρελό» στόχο που είχατε κάποια στιγμή. Ο ορισμός του τρελού εξαρτάται από εσάς! Σκεφτείτε τι θα χρειαστείτε για να τον πετύχετε και «κόψτε» τον σε μικρότερα κομμάτια ώστε να τον πετύχετε. Σίγουρα βρίσκεται εκτός της ζώνης άνεσής σας. Τώρα ξεκινήστε να τον κάνετε!!

Η προσαρμογή της νοοτροπίας σας σε μια πιο θετική και με αφθονία στάση, ανοίγει το μυαλό μας, σε τέτοιο βαθμό βλέποντας πιο θετικά τις καταστάσεις, που στο παρελθόν τις θεωρούσαμε ως μη ρεαλιστικές κι «απλησίαστες».

2. Κάντε μια λίστα.
Μπορεί να φαίνεται λίγο πεζό για να σας βγάλει από τη ζώνη άνεσης σας, όμως σας υπόσχομαι ότι μπορεί να λειτουργήσει.

Θυμάστε που είπαμε πως οι λέξεις έχουν δύναμη κι εξουσία; Αυτό ισχύει με κάθε γραπτή λέξη. Αυτό που γράφεται, γίνεται πραγματικότητα.

Κάτι που χρειάζεται να κάνουμε καθημερινά, είναι να γράφουμε τους στόχους μας.

Δημιουργείστε μια λίστα με πράγματα που θέλετε να πετύχετε στην καριέρα και στην προσωπική ζωή. Βάλτε χρώμα σε κάθε στόχο, ώστε να ελέγχετε την πρόοδο του στόχου στο τέλος της μέρας. Εάν πετύχατε το στόχο τον επισημαίνετε με ένα χρώμα. Εάν ξεκινήσατε έναν στόχο, τον επισημαίνετε με άλλο χρώμα. Εάν δεν ασχοληθήκατε με κάποιον στόχο, μεταφέρετέ τον στην λίστα για την επόμενη μέρα.

Προσωπικά με κουράζει να βλέπω το ίδιο πράγμα στη λίστα μου μέρα με την μέρα κι έτσι αυτό είναι για μένα ένα κίνητρο για να φροντίσω να τον πραγματοποιήσω και να βγει από τη λίστα μου. Αυτό με βοήθησε να αυξήσω την παραγωγικότητά μου.

Δοκιμάστε την άσκηση αυτή! Μπορείτε να δημιουργήσετε μια λίστα με στόχους καθημερινά, εβδομαδιαία, μηνιαία, τριμηνιαία, ετησίως ή ότι θέλετε.

Το σημαντικό σημείο, είναι ότι επιτυγχάνετε τους στόχους σας κι ως εκ τούτου, βγαίνετε από τη ζώνη άνεσής σας.

Δεν υπάρχουν πολλοί σημαντικοί στόχοι που μπορείτε να πετύχετε στη ζωής σας, παραμένοντας σε μια ζώνη όπου είστε 100% άνετοι. Δεν μπορείς να μεγαλώσεις χωρίς να αμφισβητήσεις. Οποιοσδήποτε στόχος, ανεξάρτητα από το πόσο μικρός ή ασήμαντος σας φαίνεται, είναι μέρος του ιστού της ζωής σας. Έτσι, η ολοκλήρωση του προσθέτει στην ανάπτυξή σας, όσο μικρός κι αν είναι.

3. Αλλάξτε την καθημερινή σας ρουτίνα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια τακτική ρουτίνα. Ως άνθρωποι, έχουμε την τάση να ακολουθούμε το δρόμο της ελάχιστης αντίστασης και να κάνουμε ότι είναι γνωστό σε μας. Αυτή είναι η ζώνη άνεσης!

Προκαλέστε τον εαυτό σας με την εναλλαγή της ρουτίνας σας. Ξεκινήστε με κάτι μικρό.

Μαγειρέψτε το δείπνο με το σύντροφό σας, αντί να πάτε να φάτε έξω. Βάψτε τα μαλλιά σας. Μάθετε μια ξένη γλώσσα. Μιλήστε με έναν φίλο που έχετε να μιλήσετε πάρα πολύ καιρό. Ξεκινήστε χορό. Δοκιμάστε κάτι για το οποίο πάντα θέλατε.

Όλα αυτά προσθέτουν δημιουργικότητα και περιπέτεια στη ζωή σας. Καταρρέει το μονοπάτι που τρέχει ασταμάτητα στη ζωή. Δοκιμάστε κάτι νέο, ίσως καταλήξετε να το αγαπήσετε!

4. Να είστε πρόθυμοι να αισθανθείτε άβολα.
Ουπς! Αυτό φαίνεται σαν κάποιον που θέλει να βγει από τη ζώνη άνεσής του, αλλά δεν το κάνει πάντα.

Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι θέλουν να κάνουν κάτι νέο ή ν’αναπτυχθούν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, αλλά δεν είναι ειλικρινά πρόθυμοι να ξεβολευτούν!

Μην το αφήσετε να συμβεί σε σας!

Αγκαλιάστε την αλλαγή που φέρνει η ανάπτυξη και οι νέες εμπειρίες. Θα υπάρξει μια καμπύλη μάθησης. Θα υπάρξουν πράγματα που δεν ξέρετε, έξω από τη ζώνη άνεσής σας. Θα υπάρχουν ερωτήσεις που δεν θα μπορείτε να απαντήσετε και πράγματα που δεν έχετε κάνει.

Να είστε πρόθυμοι να περπατήσετε μέσα από αυτά όλα.

Ποτέ δεν θα υπάρξει μια στιγμή, όπου κάποιος άνθρωπος θα ξέρει όλα όσα χρειάζεται. Ποτέ! Λοιπόν, γιατί να φοβάστε που δεν τα ξέρετε όλα?

Μπορεί να είναι επώδυνη η εκμάθηση μιας δεύτερης γλώσσας. Μπορεί και να σας ενοχλήσει αν χρειαστεί να αλλάξετε σταδιοδρομία μετά από 10 χρόνια εργασίας.

Σκεφτείτε τις εμπειρίες που είχατε μέχρι τώρα στη ζωή σας. Αν δεν ήσασταν ποτέ πρόθυμοι να βρίσκεστε σε κάποια άβολη κατάσταση, δεν θα ήσασταν λειτουργικός ενήλικας.

Θυμηθείτε όταν μάθατε να οδηγείτε, ήταν κάπως δύσκολα?

Θυμηθείτε τη φορά που ξεκινήσατε εργασία, ήταν εύκολο το πρωινό ξύπνημα?

Θυμηθείτε τη φορά που χρειάστηκε να μάθετε να χειρίζεστε υπολογιστή, ήταν αγχώδης διαδικασία?

Η διαδρομή σας στο ταξίδι της ζωής μέχρι τώρα.. πως ήταν?.. ομαλή ή είχε δυσκολίες?

Όλα αυτά είχαν δυσκολίες για σας τότε και σίγουρα δεν ήσασταν συνηθισμένοι. Και σίγουρα ήταν άβολα για σας…. Όμως τα κάνατε όλα με όποιον τρόπο μπορούσατε και τώρα είναι πολύτιμες δεξιότητες ζωής, που χρησιμοποιείτε τακτικά.

Συμπέρασμα: Αν θέλετε να είστε ανεξάρτητοι, να πετύχετε τους στόχους σας, να υπερέχετε στη ζωή σας κλπ. Να είστε διατεθειμένοι να υπομείνετε την ταλαιπωρία!

5. Ζητήστε βοήθεια. Μια εξαιρετική αρχή !
Μερικοί άνθρωποι χρειάζονται λίγο επιπλέον βοήθεια για να βγουν από τις ζώνες άνεσής τους. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό.

Ίσως θέλετε να μάθετε κάποιους τρόπους για να σας βοηθήσουν και γι’αυτό διαβάζετε αυτή την ανάρτηση στο blog. Ίσως θέλετε να μάθετε πώς να ξεκινήσετε τη δική σας επιχείρηση.

Ότι κι αν χρειάζεστε, το πιθανό είναι πως υπάρχει κάποιος που το έχει κάνει πριν από σας. Διαβάστε. Μάθετε. Πηγαίνετε σε ένα σεμινάριο. Ρωτήστε τους ειδικούς. Μάθετε από αυτούς που το έχουν ήδη πετύχει. Πάρτε βοήθεια και κάντε κάτι νέο για σας τώρα!

6. Κάντε κάτι που έχει σημασία για σας.
Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σας; Τι θέλετε να κάνετε στον πολύτιμο χρόνο σας?

Η εστίαση στα μεγάλα επιτεύγματα είναι σημαντική ειδικά όταν κυνηγάτε ένα στόχο.

Η προσπάθεια για την επίτευξη των στόχων σας, είναι ένας καλός τρόπος για να σας βγάλει από την ζώνη άνεσης, επειδή σας προκαλεί. Προκαλεί τις σκέψεις σας, τις ικανότητές σας, τις πεποιθήσεις σας, τους πόρους σας. Όλα αυτά!

Μάθετε τι έχει σημασία για σας στη ζωή σας.

Τι πιστεύετε ότι έχει νόημα?

Επικεντρωθείτε στην επίτευξη αυτού του μακροπρόθεσμου στόχου/σκοπού.

Σπάστε το σε κομμάτια, όπου κάθε ένα θα σας βγάζει κι από τη ζώνη άνεσή σας και θα σας προχωράει προς τον ουσιαστικό σας στόχο.

Γράψτε μου τα δικά σας σχόλια και ιδέες για το πώς βγαίνετε εσείς από τη ζώνη άνεσής σας, ώστε να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια πιο δημιουργική ζωή!!




ΒΙΒΗ ΡΕΠΠΑ
Master NLP Coaching - Time Line Therapy
Clinical Hypnotherapist
Κιν.-693-2725304

Το κλειδί της Ευγνωμοσύνης...!!!!

…Κάθε φορά που αισθάνεστε Ευγνώμονες, εκπέμπετε αγάπη, και ό,τι εκπέμπετε, αυτό λαμβάνετε. Είτε ευχαριστείτε κάποιο πρόσωπο, είτε αισθάνεστε ευγνώμονες για ένα αμάξι, ένα δειλινό, τις διακοπές, ένα δώρο, ένα καινούριο σπίτι ή ένα συναρπαστικό γεγονός, εκπέμπετε αγάπη γι’ αυτά τα πράγματα και θα λάβετε πίσω ακόμα περισσότερη χαρά, καλύτερη υγεία, περισσότερα χρήματα, νέες συναρπαστικές εμπειρίες κι άλλες απίστευτες σχέσεις, καινούριες ευκαιρίες.

Όταν νιώθετε Ευγνώμονες για τα πράγματα που έχετε, όσο μικρά κι αν είναι, θα λάβετε περισσότερα όμοιά τους.

Η Ευγνωμοσύνη ξεκινά με μια μικρή λέξη : «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» αλλά πρέπει να την αισθάνεστε με όλη σας την καρδιά. Όσο συχνότερα λέτε – ευχαριστώ - τόσο περισσότερο θα το αισθάνεστε και τόσο μεγαλύτερη αγάπη θα εκπέμπετε. 

Υπάρχουν 3 τρόποι για να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη της ευγνωμοσύνης στη ζωή σας και με όλους εκπέμπετε αγάπη :

1. Νιώστε ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για ό,τι έχετε λάβει στη ζωή σας (παρελθόν)

2. Νιώστε ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για ό,τι λαμβάνετε στη ζωή σας (παρόν)

3. Νιώστε ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ γι’ αυτό που επιθυμείτε στη ζωή σας, σαν να το έχετε ήδη λάβει (μέλλον)

Αν χρησιμοποιείτε την ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ λίγο, η ζωή σας θα αλλάξει λίγο. Αν τη χρησιμοποιείται πολύ και κάθε μέρα, η ζωή σας θα αλλάξει με τρόπους που δυσκολεύεστε να φανταστείτε τώρα. Γιατί η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ δεν πολλαπλασιάζει απλά το καθετί στη ζωή σας, εξαλείφει και τα αρνητικά.

Σε όποια αρνητική κατάσταση και αν βρεθείτε, πάντα μπορείτε να βρείτε κάτι για το οποίο να είστε ευγνώμονες και μ’ αυτό τον τρόπο, ενεργοποιείτε τη δύναμη της ΑΓΑΠΗΣ που εξαλείφει την αρνητικότητα.




Rhonda Byrne «Η δύναμη»

Επίγνωση χωρίς Σκέψη - Η αφύπνιση είναι μια μεταβολή στην συνειδητότητα στην οποία η σκέψη και η επίγνωση χωρίζουν...!!!!

Η αφύπνιση είναι μια μεταβολή στην συνειδητότητα
στην οποία η σκέψη και η επίγνωση χωρίζουν.
Ε. Τόλλε

Επίγνωση χωρίς Σκέψη μέσω της Θέλησης : Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι ένα συμβάν αλλά μια διαδικασία την οποία υφίστανται. Ακόμα κι εκείνα τα σπάνια όντα που βιώνουν μια απότομη, θεαματική και φαινομενικά μη αντιστρέψιμη αφύπνιση και πάλι θα περάσουν μέσα από μια διαδικασία κατά την οποία η νέα κατάσταση της συνειδητότητας ρέει σταδιακά μέσα σε ό,τι κάνουν και το μεταμορφώνει κι έτσι ενσωματώνεται στην ζωή τους.

Αντί να χάνεσαι μέσα στη σκέψη σου, όταν είσαι αφυπνισμένος αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως την επίγνωση πίσω του. Η σκέψη παύει τότε να είναι μια ιδιοτελής αυτόνομη δραστηριότητα που σου κάνει κατοχή και διαφεντεύει την ζωή σου. 

Η επίγνωση παίρνει την θέση της σκέψης. Αντί να έχει τα ινία της ζωής σου, η σκέψη γίνεται ο υπηρέτης της επίγνωσης. Η επίγνωση είναι συνειδητή σύνδεση με την συμπαντική νοημοσύνη. Μια άλλη λέξη γι’ αυτήν είναι Παρουσία είναι η συνειδητότητα χωρίς σκέψη. Διάβασε ποιούς τρέφεις με την σκέψη σου Οργονίτες, Μετάξι, Voladores και το Μεγάλο Φαγοπότι. [1]

Το ξεκίνημα της διαδικασίας της αφύπνισης είναι μία πράξη μεγαλείου. Δεν μπορείς να την κάνεις να συμβεί ούτε μπορείς να προετοιμαστείς γι’ αυτήν ή να συγκεντρώσεις ''πόντους'' προς την απόκτησή της. 

Δεν υπάρχει κάποια νοικοκυρεμένη αλληλουχία λογικών βημάτων που οδηγούν προς αυτήν, αν και ο νους θα λάτρευε κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να γίνεις πρώτα αντάξιός της.

Μπορεί να έρθει στον αμαρτωλό πριν έρθει στον άγιο, αλλά όχι απαραίτητα. Γι’ αυτό η φιλοσοφία τη συνέδεε με όλων των ειδών τους ανθρώπους κι όχι μόνο με τους αξιοσέβαστους. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση.

Ό,τι κάνεις θα είναι το Εγώ που προσπαθεί να προσθέσει αφύπνιση ή φώτιση στο εαυτό του, ως το πιο πολύτιμο απόκτημά του, και να κάνει έτσι τον εαυτό του πιο σημαντικό και πιο μεγάλο. 

Αντί για αφύπνιση προσθέτεις την έννοια της αφύπνισης στο νου σου ή τη νοητική εικόνα του πώς είναι ένα φωτισμένο άτομο, κι έπειτα προσπαθείς να φανείς αντάξιος αυτής της εικόνας. Το να φαίνεσαι αντάξιος μιας εικόνας που έχεις για τον εαυτό σου ή που έχουν οι άλλοι για σένα είναι μη αυθεντική ζωή - άλλος ένας ασυνείδητος ρόλος που παίζει το Εγώ. [2]

Έτσι, αν δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση, αν έχει ήδη συμβεί ή δεν έχει συμβεί ακόμα, πως μπορεί να είναι πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου;

Ο σκοπός δεν συνεπάγεται ότι μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτόν;

Μόνο η πρώτη αφύπνιση, η πρώτη φευγαλέα ματιά στην Συνειδητότητα χωρίς Σκέψη, συμβαίνει μέσω της Θέλησης, χωρίς καμία δράση από τη μεριά σου. Αν βρίσκεις αυτό το βιβλίο ακατανόητο ή δίχως νόημα, δε σου έχει συμβεί ακόμα. 

Αν όμως κάτι μέσα σου ανταποκρίνεται σ’ αυτό, αν αναγνωρίζεις κάπως την αλήθεια που περιέχει, αυτό σημαίνει ότι η διαδικασία της αφύπνισης έχει αρχίσει Από τη στιγμή που θα έχει αρχίσει, δεν μπορεί ν’ αντιστραφεί, αν και μπορεί αν καθυστερήσει από το Εγώ.

Για κάποιος ανθρώπους η ανάγνωση αυτού του βιβλίου θα ξεκινήσει τη διαδικασία της αφύπνισης. Για άλλους, η αποστολή αυτού του βιβλίου είναι να τους βοηθήσει να αναγνωρίσουν ότι έχουν ήδη αρχίσει να αφυπνίζονται και να εντείνει και να επιταχύνει τη διαδικασία. 

Μια άλλη αποστολή αυτού του βιβλίου είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να αναγνωρίζουν μέσα τους το Εγώ όποτε προσπαθεί να ξαναπάρει τον έλεγχο και να συσκοτίσει την αναδυόμενη επίγνωση. 

Για μερικούς η αφύπνιση συμβαίνει καθώς αποκτούν ξαφνικά επίγνωση τους είδους των σκέψεων που κάνουν συνήθως, ιδιαίτερα των επίμονων αρνητικών σκέψεων με τις οποίες μπορεί να είναι ταυτισμένοι για όλη τους την ζωή. Ξαφνικά υπάρχει μια επίγνωση που έχει επίγνωση της σκέψης αλλά δεν είναι μέρος της.

Ποια είναι η σχέση μεταξύ επίγνωσης και σκέψης; Επίγνωση είναι ο χώρος στον οποίο υπάρχουν οι σκέψεις όταν αυτός ο χώρος έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.

Από τη στιγμή που θα ρίξεις μια φευγαλέα ματιά στην επίγνωση ή Παρουσία, την γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Δεν είναι πια απλώς μια έννοια στο νου σου. Μπορείς τότε να επιλέξεις συνειδητά να είσαι παρών αντί να ενδίδεις σε άχρηστες σκέψεις. Μπορείς να προσκαλέσεις την Παρουσία στην ζωή σου, δηλαδή να κάνεις χώρο. 

Μαζί με τη θεία χάρη της αφύπνισης έρχεται η ευθύνη. Μπορείς είτε να προσπαθήσεις να συνεχίσεις σαν να μη συνέβη τίποτα είτε να δεις τη σημασία της και να αναγνωρίσεις την ανάδυση της επίγνωσης ως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. 

Το άνοιγμά σου στην αναδυόμενη συνειδητότητα και το να φέρεις το φως της σ’ αυτό τον κόσμο γίνεται τότε ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου.

Τι είναι ο νους του Θεού; Συνειδητότητα [4] (Κίνηση με Ταχύτητα). Τι σημαίνει να γνωρίζεις το νου του Θεού; Να έχεις επίγνωση. Ποιες είναι οι λεπτομέρειες; 

Ο εξωτερικός σου σκοπός και οτιδήποτε συμβαίνει εξωτερικά. Έτσι, ενώ ίσως περιμένεις να συμβεί κάτι σημαντικό στην ζωή σου, μπορεί αν μην συνειδητοποιείς ότι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο έχει ήδη συμβεί μέσα σου: Η αρχή της διαδικασίας διαχωρισμού σκέψης και επίγνωσης.

Πολλοί άνθρωποι που περνάνε τα πρώτα στάδια της διαδικασίας της αφύπνισης δεν είναι πια βέβαιοι για το ποιος είναι ο εξωτερικός τους σκοπός. Ό,τι παρακινεί τον κόσμο δεν τους παρακινεί πια. Βλέποντας την παραφροσύνη του πολιτισμού μας τόσο καθαρά, μπορεί να αισθάνονται κάπως αποξενωμένοι από τον πολιτισμό γύρω τους.

Μερικοί μπορεί να αισθάνονται ότι κατοικούν σε μια ουδέτερη ζώνη μεταξύ δύο κόσμων. Δεν κυβερνώνται πλέον από το Εγώ, αλλά η αναδυόμενη σηνειδητότητα δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί πλήρως στη ζωή τους. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός σκοπός δεν έχουν συγχωνευθεί. (Περιχώρισις, η Σφαγή των θεών [3])

Έκχαρτ Τόλλε »Η Νέα Γη»

Ο Έκχαρτ Τόλε γεννήθηκε στη Γερμανία, όπου πέρασε τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής του. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έγινε ερευνητής και επόπτης του πανεπιστημίου Κέμπριτζ. Στα είκοσι εννιά του, μια βαθιά πνευματική μεταμόρφωση διέλυσε σχεδόν την παλιά του ταυτότητα και άλλαξε ριζικά την πορεία της ζωής του. Τα επόμενα χρόνια τα αφιέρωσε για να κατανοήσει, να αφομοιώσει και να βαθύνει αυτή τη μεταμόρφωση που σημάδεψε το ξεκίνημα ενός εσωτερικού ταξιδιού γεμάτου συγκινήσεις.

Επίγνωση η [epíγnosi]: πλήρης, σαφής και ακριβής γνώση σχετικά με κτ.· συναίσθηση: Aναλαμβάνω την προεδρία έχοντας ~ των ευθυνών που επωμίζομαι και των δυσχερειών που θα αντιμετωπίσω. Ετσι ορίζει το λεξικό την ΕΠΙΓΝΩΣΗ.

Η Ατμητότητα είναι συνώνυμη με την Αρρητότητα: Το εγώ ή αλλιώς εγωισμός (Λογική -Ύλη εικ. πάνω) είναι η παρούσα κατάσταση του κόσμου της ύλης, ορατής και αόρατης και όχι μόνο της ανθρωπότητας. Στην καθομιλουμένη είναι η λέξη που υπάρχει σε κάθε πρόταση, είτε ακούγεται είτε όχι, μαζί με τις συγγενικές της –μου, δικό μου, εμένα, με- αλλά και η πλέον παραπλανητική σαν λέξη, γιατί σαν έννοια είναι η απόλυτη καταστροφή. Στην καθημερινή χρήση το ΕΓΩ, το κομματιασμένο, δηλώνει το αρχέγονο λάθος, την πλανεμένη αντίληψη για το Άτμητο το Άρρητο.[2]

Το ΕΓΩ είναι η πλασματική ψευδαίσθηση ενός διαιρεμένου σε χιλιάδες κομμάτια εαυτού, πολύ μακρυά από την αρχέγονη κατάσταση της που ειναι το Πνεύμα.

Το “εγώ” είναι ο άνθρωπος, ο παγωμένος, παγ(ι)ωμένος. Σκέψου το νερό, κινείται παντού, μπαίνει παντού, είναι ρευστό, πολύ όμορφα και φυσικά υπακούει στον συμπαντικό κανόνα “τα πάντα ρει”. Μέχρι που αποκτά ''εγώ''. Τότε παύει να είναι ρευστό και γίνεται πάγος. Παύει να είναι μέρος, του, σε συνεχή ροή σύμπαντος, και γίνεται πέτρα παγωμένη. Καμία ροή. Ακίνητο μέχρι να λιώσει – πεθάνει.
Αυτή ακριβώς είναι και η κατάσταση πολλών ανθρώπων. Παγ(ι)ωμένη. Αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος μπαίνει σε ομάδες, δίνοντας την Συμφωνία του. Όταν οι ομάδες και οι πεποιθήσεις του “εγώ” κλέβουν την ελευθερία – ροή- και τον εγκλωβίζουν, τον παγώνουν. Παύει να είναι πλέον ελεύθερος και αποκτά εγώ ή εμείς, που είναι το ίδιο. 

Άλλη μια παρανόηση, που ανόητα ή σκόπιμα κυκλοφορεί, ειδικά σε κύκλους “διδασκάλων” το ΕΜΕΙΣ, θεωρώντας λανθασμένα πως το “εμείς” είναι Gestalt. Ακούμε λοιπόν “πότε επιτέλους θα πάψουμε να είμαστε ατομιστές και θα γίνουμε εμείς;” σε όλες τις παραλλαγές. Αλλά δεν είναι έτσι.

Το Gestalt δηλώνει πως “το όλον, είναι μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του”.... Ναι αλλά μόνο αν τα μέρη του είναι Άτμητα.

Πιο απλά, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση Άτμητότητας ) σε ένα σύνολο Gestalt, δεν είναι 5 άνθρωποι ενεργειακά σαν σύνολο δράσης-ύπαρξης, αλλά το 5 πολλαπλασιάζεται στην νιοστή για να είναι Gestalt. Αυτή η κατάσταση σε καμία περίπτωση δεν πετυχαίνεται στο πεδίο δράσης του “εγώ” που είναι η κατάσταση της τμητής ταυτότητας (κατακερματισμένη).

Από την άλλη, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση του “εγώ” δηλ, τμητοί) σε ομάδα είναι 1+1+1+1+1=5 άνθρωποι (5 εγώ)σε ομάδα, αυτό δεν είναι Gestalt, είναι μια ομάδα 5 ανθρώπων. 5 “εγώ” μαζεμένα που κάνουν μια ομάδα 5 “εμείς”. 

Δηλαδή, κάθε μικρή ή μεγάλη ομάδα πολλών μικρών “εγώ” δεν φτιάχνει ένα Gestalt, αλλά μια μάζα, όχλο ανθρώπινων μικρών “εγώ”, κατακερματισμένων χωρίς καμία ολότητα, που είναι η βασική κατάσταση της Ατμητότητας.

Δες αυτά τα μικρούλικα “εγώ” όταν κατεβαίνουν (πάντα κατεβαίνουν, και δεν ανεβαίνουν) στις πλατείες και παίζουν το παιχνίδι “αγανακτισμένοι”. Αλλά ποτέ καμία μάζα-όχλος από πολλά ασήμαντα εγώ, δεν πέτυχε ΠΟΤΕ, τίποτε στην σκακιέρα της δημιουργίας. Μόνο ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, και είναι πάντα στον ενικό, δεν υπάρχουν κατεργάρηδες. [5]

Gestalt δημιουργείται ΜΟΝΟ, αν συνυπάρξει σε δράση κάποιος ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ μαζί με κάποιον άλλο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗ, και ΠΟΤΕ σε πληθυντικό αριθμό, γιατί ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ για να είναι ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ σημαίνει πως έχει πετύχει την κατάσταση του ΑΤΟΜΙΚΟΝ ή αλλιώς ΑΤΜΗΤΟΝ (αδιαίρετος, αυτός που δεν διασπάται σε μικρότερα κομμάτια, αυτός που δεν μπορεί να διαιρεθεί, ο ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ) …και Ατμητότητα, ορίζεται ως η κατάσταση ύπαρξης και δράσης του Άτμητου.

Δεν υπάρχει ακριβής περιγραφή της κατάστασης του Άτμητον, γιατί εκτός από Άτμητον, είναι και Άρρητον, δηλ. δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, ή να εκφραστεί με λόγια. Η Ατμητότητα είναι συνώνυμη με την Αρρητότητα.

Άτομα που πέτυχαν αυτή την κατάσταση είναι ελάχιστοι μεταξύ των αρίστων, την πέτυχε ο Σιντάρτα Γκαουτάμα και… 

Από την άλλη παρατήρησε τον άνθρωπο-εγώ-τμητό, από τον τρόπο που περπατάει, που τρώει, που μιλάει, που στέκεται, που αναπνέει, που παντρεύεται, που ερωτεύεται, αγωνίζεται, πονάει, ζητάει, πεθαίνει. 

Από την σαπίλα των σκέψεων, των συναισθημάτων, των πράξεων του. Λέει «Εγώ» και πιστεύει, πως ο κόσμος πρέπει να του υποκλίνεται. «Έτσι είμαι Εγώ» «Εγώ θα πάω, θα κάνω θα φάω, θα πάρω, θα φέρω..» “Εγώ” και μόνο ένα ασήμαντο “εγώ”, ένα τέρας με 5.000 κεφάλια, είναι αυτό που συντηρεί και ενισχύει αυτόν τον κόσμο και τα ανθρωπάκια, φαντάσματα, που σέρνονται πάνω στο πρόσωπο της γης, όλων των δημιουργιών.

Αυτό που κατασπαταλάει την Ενέργεια σου, την Δύναμη σου είναι η διατήρηση του «Εγώ». Αυτό είναι που Οργίζεται, Προσβάλλεται, Καταθλίβεται, Απειλεί με αυτοκτονία, μέχρι που να πετύχει την επιθυμητή επιβεβαίωση. 

Μια και γνωρίζει πως δεν έχει κάποια απτή ουσία, αναζητά συνεχώς να έχει δίκιο μέσα από τα άλλα ανθρώπινα όντα του εγώ, τα άψυχα όντα γιατί μόνο αυτά ασχολούνται με τέτοια ασήμαντα γεγονότα, τα οποία αποδέχονται και φέρονται λες και το «εγώ» είναι κάτι υπαρκτό.

Μόνο με αυτό τον τρόπο το «εγώ» ξεγελιέται και πιστεύει πως είναι αληθινό, ενώ γνωρίζει πως στην πραγματικότητα είναι ένα συνονθύλευμα από τίποτα. Ένα φάντασμα, σε ένα ολόγραμμα.

Τίποτα από αυτά, δεν μπορεί να συμβεί όταν έχουμε αποδεχτεί την αληθινή μας Άτμητη και Άρρητη υπόσταση, Είμαστε Έμψυχα Ενεργειακά όντα, πέρα από σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα. Ένα πεδίο Ενέργειας, γι αυτό και η Κβαντική Θεωρία πρέπει να σε απασχολεί, γιατί Κβάντα σημαίνει Πακέτο Ενέργειας. [6]

Να θυμάσαι λοιπόν πως… Ενέργεια = Δύναμη = Ελευθερία.[7]

Ένα πεδίο Ενέργειας που βρίσκεται σε συνεχή ανατάραξη-δράσης ΑΙΤΙΑΣ> <ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, καθημερινά και είναι συν-μέτοχος σε χοτικά, τυχαία συστήματα δημιουργίας. Γι αυτό και πρέπει να σε ενδιαφέρει και η Θεωρία του Χάους με όλα τα συστήματα της, τους νόμους και τα καπρίτσια της.

Οι άνθρωποι στην υποβαθμισμένη κατάσταση, του “εγώ”, ζουν μια ζωή χωρίς ύπαρξη, μια ζωή διασπασμένη, μέσα στην σαπίλα του κατακερματισμένου “εγώ”, πονεμένη, μίζερη, μες την κακομοιριά. 

Κρύβονται μέσα σε ένα μίζερο γάμο, πίσω από ευνουχισμένα από την γέννηση τους παιδιά, μέσα σε μια κακόμοιρη κοινωνία, στην ψεύτικη ασφάλεια ενός ασήμαντου δουλικού μισθού, διαιωνίζοντας την φτώχια, την μιζέρια, τον θάνατο και την κακομοιριά.

Το “εγώ” είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, ο παντοδύναμος δικτάτορας του ορατού και αόρατου κόσμου, φυσικού ή μεταφυσικού, γνωστού ή άγνωστου. Είναι ο θεός κάθε δημιουργίας, είναι η εκδήλωση του δημιουργού, μέσα στο υλικό ολόγραμμα που αποκαλούν δημιουργία. 

Το εγώ είναι ο δημιουργός του matrix (όχι της ταινίας). Για να είναι ο δημιουργός, ικανός να δημιουργήσει μια δημιουργία πρέπει να μην ελέγχει το “εγώ” του, να είναι ήδη παγιδευμένος μέσα σε αυτό. Τι κατάντια, είναι η κατάντια των θεών, που τολμούν να λένε “ΕΓΩ ειμί το φως” ή το άλλο γελοίο “εγώ ειμί ο θεός”, και λοιπές γραφικότητες κατώτερων όντων.

Αν θέλεις να γίνεις ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, αν θέλεις να απολαύσεις Φώς, Άκτιστο Φως, αν θέλεις Ελευθερία, αν θέλεις να είσαι ολόκληρος και όχι χίλια κομμάτια, τώρα είναι μια καλή στιγμή, δεν διαθέτεις άλλη στιγμή από το τώρα, να σταματήσεις να είσαι φοβισμένος, να σταματήσεις να εξαρτάσαι, να είσαι υποβαθμισμένος, να είσαι σκλάβος των δικών σου σκέψεων, αποφάσεων, επιλογών. 

Να σταματήσεις να είσαι πρόβατο-αμνός-δούλος-υπάλληλος-πιστός-ψηφοφόρος-οπαδός, να ξαναγίνεις ΑΤΜΗΤΟΣ και ΑΡΡΗΤΟΣ.[2]

Γιατί αν δεν είσαι Άτμητος και Άρρητος, δεν είσαι άνθρωπος. Όχι ελεύθερος, αλλά ούτε καν άνθρωπος.

… και το μόνο που χρειάζεσαι είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ, τίποτε άλλο.

Παραπομπές για μελέτη: