Τι ατάκα ανέβασες σήμερα στο facebook;
Ατάκες, γέμισε ο τόπος, οι τοίχοι στα στενά, στα δωμάτια μας, τα θρανία τα γεμίσαμε συνθήματα... Το στόμα μας, ξερνά μέρα - νύχτα φιλοσοφίες, συμβουλές για τις ζωές των άλλων, προτάσεις για την ευτυχία τους. Θα τους πούμε εμείς που τα πετύχαμε όλα και πρέπει οι άλλοι οι αποτυχημένοι να περπατήσουν στα μονοπάτια που περάσαμε πρώτοι...
Οθόνες γεμάτες ρήσεις και γνωμικά για τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, για τη ζωή την ίδια που φεύγει και μας προσπερνά σαν αγριεμένος ποταμός το καταχείμωνο. Λεζάντες στις φωτογραφίες μας, μπας και πείσουν κάποιον άλλον να ζήσει, να πέσει με τα μούτρα και να ρουφήξει κάθε σταγόνα από γύρω του. Να ζήσει...
Κι ύστερα, βροχή τα like και όλοι δώσαμε την εικόνα του συναισθηματικού, του δυνατού που δρόμο άλλον πέρα από αυτόν που του δείχνε η καρδιά του, δε θα παίρνε ποτέ. Κι όλα εντάξει. Πείσαμε το κοινό.
Ταινίες, μυθιστορήματα που διαβάζουμε κάθε πρωί στο τρένο, ιστορίες αγάπης που μας καθηλώνουν και κρυφά χαμογελάμε με μια ευχή να γίνουμε κάποτε πρωταγωνιστές σε ένα από αυτά τα films, που άλλοτε λέμε πως είναι ψέμα, άλλοτε πως βγαίνουν απ τη ζωή...
Τα ερωτευμένα γεροντάκια που ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε στα μάτια γιατί πατώσαμε στην αγάπη, λέμε πως "στο σπίτι μπορεί να ναι αλλιώς", ή πως είναι η εξαίρεση και μεις πρέπει να κοιτάμε τον κανόνα που μας βολεύει, γιατι έτσι, δε θα χρειαστεί να ιδρώσουμε για κάτι. Έτσι όλα μας τα χάλια θα χουν δικαιολογία αφού είμαστε σαν τους άλλους, τους πολλούς.
Θα κάνουμε μια ανάρτηση στον τοίχο μας, μια κουβέντα από τις σοφές των διασήμων που δε συμβιβάστηκαν ποτέ κι αν "έφυγαν" νωρίς, "έφυγαν" γεμάτοι, άλλη ζωή δε χωρούσε μέσα τους.
Εσύ; Τι έγραψες εσύ σήμερα στον τοίχο σου; Με ποια ατάκα προσπάθησες να πείσεις τους άλλους πως είσαι ευτυχισμένος, πάνω από μια φωτογραφία που τα μάτια σου δείχνουν μια θλίψη, ένα κενό;
Εσύ, πότε έκανες αυτό που ήθελες; Πηγαίνεις άραγε ευτυχισμένος στη δουλειά σου το πρωί, σου λέει καλημέρα αυτός που αγαπάς; Αναρωτιέμαι, μήπως χαραμίζεσαι σε κρεβάτια με γεμάτες αρσενικές τσέπες , με ανθρώπους που δεν τολμάς να διώξεις για να μη σε πολεμήσουν οι γύρω σου, μήπως φοβάσαι το άγνωστο που θα ρθει...
Σκέφτομαι αν λες αυτό που νιώθεις, αν υπερασπίστηκες μέχρι τέλους αυτό που κοιτάς και τα μάτια σου παίρνουν τη λάμψη των διαμαντιών. Αν τα δίνεις όλα, βάζοντας στην άκρη κάθε εγωισμό...
Αν το ψέμα που τόσο μισείς κανείς δεν το άκουσε από σένα, αν την υποκρισία δεν την άγγιξες ποτέ κι έχεις τώρα από τους άλλους απαιτήσεις...
Στη βόλτα με το άλλο σου μισό, έκλεισες ποτέ το κινητό κοιτώντας τον συνεχόμενα στα μάτια χωρίς τρίτους να ενοχλούν, χωρίς τρίτους να ξέρουν που είσαι με κάθε σου check in...; Στη μαμά σου, πότε είπες σ αγαπώ; Το κρασί σου, το τσουγκρίζεις με αυτούς που θες; Ζεις;
Γιατί φοβάμαι πως δε ζεις. Απλώς τριγυρίζεις, μέσα στον κατεστραμμένο σου κοσμάκο, μέσα στο ψέμα και τις ατάκες που είσαι τόσο λίγος για να ακολουθήσεις. Μόνο σου μέλημα, να πείσεις τους άλλους πως είσαι "ζωντανός", να μη δεις τη συμπόνοια τους σαν σε κοιτάζουν να αργοπεθαίνεις...
Ευτυχία Παπούλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου