Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Αν θέλεις να αδυνατίσεις....κοίτα μέσα σου.....!!!!!!!!!

Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω; Αλλά δεν είναι αυτό το ερώτημα΄ υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό. Μοιάζει γελοίο....

Όχι, μην το κρίνεις. Αν το λες γελοίο, το έχεις ήδη κατακρίνει και ίσως αυτό να αποτελεί μέρος του προβλήματος. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να φύγεις από ένα πρόβλημα. Μην δίνεις άσχημο όνομα στα πράγματα΄ προσπάθησε να τα καταλάβεις.

Αν τρώει πιο πολύ ένας άνθρωπος, αποτελεί σύμπτωμα αυτό κάποιου υπόγειου ρεύματος. 

Το φαγητό αποτελεί πάντοτε ένα υποκατάστατο της αγάπης. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν, που κατά κάποιο τρόπο χάνουν τη ζωή της αγάπης, αρχίζουν να τρώνε περισσότερο΄ πρόκειται για υποκατάστατο της αγάπης. 

Όταν γεννιέται το παιδί, η πρώτη του αγάπη και η πρώτη του τροφή είναι το ίδιο πράγμα : η μητέρα. Υπάρχει λοιπόν ένας βαθύς συσχετισμός μεταξύ τροφής και αγάπης για την ακρίβεια, το φαγητό έρχεται πρώτο και μετά ακολουθεί η αγάπη. 

Πρώτα τρώει το παιδί τη μητέρα κι έπειτα σιγά-σιγά συνειδητοποιεί ότι η μητέρα δεν είναι μόνο φαγητό ότι το αγαπάει κιόλας. Για να συμβεί όμως αυτό είναι φυσικά απαραίτητη κάποια ανάπτυξη. Την πρώτη μέρα το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την αγάπη. 

Καταλαβαίνει τη γλώσσα της τροφής, τη φυσική πρωτόγονη γλώσσα όλων των ζώων. Το παιδί γεννιέται πεινασμένο
χρειάζεται αμέσως η τροφή. Την αγάπη δεν θα την χρειαστεί μέχρι αρκετά αργότερα δεν είναι τόσο επείγουσα η ανάγκη. Μπορεί να ζήσει κανείς όλη του τη ζωή χωρίς αγάπη, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τροφή αυτό είναι το πρόβλημα.

Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σχέση μεταξύ φαγητού και αγάπης. Σιγά-σιγά, αισθάνεται επίσης ότι όποτε δείχνει μεγάλη αγάπη η μητέρα, του δίνει το στήθος της με διαφορετικό τρόπο. Όταν δεν έχει μεγάλη αγάπη, αλλά είναι θυμωμένη, λυπημένη, δίνει το στήθος της πολύ απρόθυμα ή δεν το δίνει καθόλου. 

Έτσι αντιλαμβάνεται το παιδί ότι όποτε δείχνει αγάπη η μητέρα, όποτε είναι διαθέσιμο το φαγητό, είναι διαθέσιμη και η αγάπη. Όποτε δεν είναι διαθέσιμο το φαγητό, το παιδί αισθάνεται ότι δεν είναι διαθέσιμη η αγάπη και το αντίστροφο. Βρίσκεται στο ασυνείδητο αυτό.

Κάπου σου λείπει η ζωή με αγάπη κι έτσι τρως περισσότερο πρόκειται για υποκατάστατο. Γεμίζεις συνεχώς τον εαυτό σου με φαγητό και δεν αφήνεις καθόλου χώρο μέσα σου. Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα αγάπης, γιατί δεν απομένει καθόλου χώρος. Και με το φαγητό τα πράγματα είναι απλά, γιατί το φαγητό είναι νεκρό. Μπορείς να συνεχίσεις να τρως όσο θέλεις το φαγητό δεν μπορεί να πει όχι. Αν σταματήσεις να τρως, το φαγητό δεν μπορεί να πει ότι το προσβάλεις. Παραμένει ο αφέντης κανείς με το φαγητό.

Στην αγάπη όμως δεν είσαι πια ο αφέντης. Μπαίνει στη ζωή σου και μια άλλη ύπαρξη, μπαίνει στη ζωή σου μια εξάρτηση. Δεν είσαι πια ανεξάρτητος και εκεί βρίσκεται ο φόβος.

Το εγώ θέλει να είναι ανεξάρτητο και το εγώ δεν θα σου επιτρέψει να αγαπάς θα σου επιτρέπει μόνο να τρως πιο πολύ. Αν θέλεις να αγαπάς, τότε πρέπει να αφήσεις το εγώ. 

Δεν είναι θέμα φαγητού το φαγητό αποτελεί απλώς το σύμπτωμα. Δεν θα πω λοιπόν τίποτε για το φαγητό, για δίαιτες ή για κάτι που πρέπει να κάνεις. Γιατί αυτό δεν θα σε βοηθήσει, δεν θα επιτύχεις. Μπορείς να δοκιμάσεις χίλιους τρόπους δεν θα σε βοηθήσει αυτό. Αντίθετα, θα σου πω να ξεχάσεις το φαγητό, να συνεχίσεις να τρως όσο θέλεις.

Ξεκίνα μια ζωή με αγάπη, ερωτεύσου, βρες κάποιον που να μπορείς να τον αγαπήσεις και θα δεις αμέσως ότι δεν τρως τόσο πολύ. 

Το έχεις παρατηρήσει; Αν είσαι ευχαριστημένος, δεν τρως πάρα πολύ. Αν είσαι λυπημένος, τρως πάρα πολύ. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι, όταν είναι ευχαριστημένοι, τρώνε πάρα πολύ, αλλά αυτό είναι σκέτη ανοησία. Ο ευχαριστημένος άνθρωπος αισθάνεται τόσο ικανοποιημένος που δεν αισθάνεται να έχει χώρο μέσα του. Ο δυστυχισμένος άνθρωπος ρίχνει συνεχώς μέσα του φαγητό.

Δεν θα ασχοληθώ λοιπόν καθόλου με το φαγητό... Κι εσύ συνέχισε έτσι όπως είσαι, βρες όμως κάποιον αγαπημένο.





Osho, Above All, Don΄t Wobble, Ομιλία #12

Πόσες φορές μπορείς να συγχωρείς ;

Κάθε φορά, πρώτη φορά. Πόσες φορές όμως;

Πόσες φορές επιτρέπεται να γυρίσεις κι άλλες πόσες να πεις «ως εδώ ήταν, τέρμα»;

Πόσες ακόμη ευκαιρίες πρέπει να δώσεις σε έρωτες που στο παρελθόν δεν έβγαλαν πουθενά;

Πόσες φορές θα συγχωρήσεις μια πραγματική φιλία από τα παλιά, που μόνο έτσι δεν θα έπρεπε να λέγεται μετά από όσα έχουν γίνει μεταξύ σας;

Πόσες φορές θα πεις «δεν πειράζει έτσι είναι ο χαρακτήρας του, τι να κάνουμε;», «έχει κι εκείνη τις παραξενιές της, την καταλαβαίνω, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο» ή «εντάξει, συγγενείς μου είναι, τι μπορώ να κάνω;»;

Η απάντηση είναι πολλά!
Μπορείς να αρχίσεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από ανθρώπους που σου προκαλούν περισσότερο πόνο και θλίψη, παρά ευτυχία.

Τι τους χρειάζεσαι αν δεν μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάς; Αν είναι να τους καταλαβαίνεις και να κάνεις υπομονή περιμένοντας εκείνη τη μία στιγμή ευτυχίας, κάτω από ένα βουνό δυστυχίας;

Τι να τους κάνεις αν δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε;
Τι να την κάνω την παιδική φίλη που δεν με έχει στηρίξει ποτέ και πουθενά…Τον έρωτα που με ταλαιπωρεί…τον ξάδερφο και τον θείο που με θυμούνται μόνο όταν με χρειάζονται;

Κανείς δεν μπορεί να σου «επιβάλλει» να ανέχεσαι κανέναν.
Ούτε η αγάπη που νιώθεις για έναν άνθρωπο που σε ταλαιπωρεί, ούτε ένα δαχτυλίδι που σου θυμίζει έναν κατεστραμμένο γάμο, ούτε καν η πρώτου βαθμού συγγένεια, δεν μπορούν να σε αναγκάσουν να υπομένεις καταστάσεις που σε πονούν και σε στεναχωρούν.

Τώρα αν με ρωτάς, για το πόσες ευκαιρίες δικαιούνται οι άνθρωποι πριν να πεις το πραγματικό «τέλος», σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσω…Μπορώ όμως να σου πω ότι ο καθένας μας βαθιά μέσα του ξέρει για τι αξίζει να παλέψει και τι πρέπει να αφήσει πίσω.

Αν ψάξεις καλά μέσα σου θα δεις ότι λίγοι είναι εκείνοι οι ξεχωριστοί. Εκείνοι που κι αν έγιναν πολλά λάθη και από τις δύο πλευρές, δεν το έβαλαν κάτω και προσπαθούσαν να βρουν τη λύση μέσα στις απανωτές καταιγίδες.

Η φίλη που δεν άφησε την παρεξήγηση άλυτη, γιατί είσαι μοναδική για εκείνη. Ο ξάδερφος που χάρηκε πραγματικά με τη χαρά σου και δεν προσποιήθηκε.

Σε αυτούς τους ανθρώπους να δίνεις αμέτρητες ευκαιρίες. Δίνε ευκαιρίες στους ανθρώπους με τους οποίους κάποια χορδή σου συντονίστηκε κάποτε.

Δίνε ευκαιρίες ξανά και ξανά. Μην κουραστείς και μην ακούς όταν σου λένε ότι δεν έχει νόημα, για σένα πάντα είχε και πάντα θα έχει. Κάθε φορά θα βγαίνεις νικητής γιατί θα ξέρεις ότι προσπάθησες.

Σταμάτα μόνο όταν νομίζεις ότι έχει χαθεί η χημεία που σας ένωνε ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές σας. Σταμάτα μόνο στο σημείο που ο καθένας σας έχει χάσει τη λάμψη του, στα μάτια του άλλου. Εκεί που χάσατε την «ξεχωριστικότητά» σας!
Εκεί πρέπει να σταματήσεις.





Ιώ Αξιώτη
http://www.eyedoll.gr

Αληθινή Δύναμη Σημαίνει Βγαίνω από το Παιχνίδι....!!!!!!!!


Για κάποιους ανθρώπους, η ιδέα να ζήσουν χωρίς να αισθάνονται ότι ελέγχουν τα πάντα, μπορεί να γίνει πολύ τρομακτική. Τα παιχνίδια δύναμης είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουν να υπάρχουν και, συνήθως, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δοκιμάσουν άλλο τρόπο. Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος, οι άνθρωποι αυτοί παίζοντας παιχνίδια καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία ψευδή, τις περισσότερες φορές, αίσθηση ότι είναι άτρωτοι και καλύτεροι ή σημαντικότεροι από τους άλλους. 

Κανείς δεν εγκαταλείπει εύκολα μια τέτοια αίσθηση. Αν η αντίληψη που έχουμε για εμάς εξαρτάται από την αίσθηση ότι είμαστε δυνατοί, η εγκατάλειψη αυτής της αίσθησης θα σημαίνει περίπου ότι απαρνιόμαστε τον εαυτό μας. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να απαρνηθούμε τη δύναμή μας, αλλά μάλλον να καταφέρουμε να μην μας ελέγχει η ανάγκη μας για έλεγχο. 

Δεν σημαίνει ότι δεν θα δείξουμε ποτέ τη δύναμή μας, ούτε ότι δεν θα παλέψουμε αν βρεθούμε στην ανάγκη να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Σημαίνει όμως ότι, από ένα σημείο και μετά, αποφασίζουμε να μην σπαταλάμε πλέον ενέργεια σε λάθος πράγματα ή, με άλλα λόγια, αποφασίσουμε να επιλέγουμε πιο προσεκτικά τις μάχες που δίνουμε. 

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ Το καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά στις σχέσεις μας χτυπάει για πρώτη φορά όταν συνειδητοποιούμε ότι, αντί να σχετιζόμαστε, να μαθαίνουμε και να χαιρόμαστε τους ανθρώπους, παίζουμε παιχνίδια μαζί τους. Αρχίζουμε να αποστρεφόμαστε τα παιχνίδια, όταν φτάνουμε να ομολογήσουμε αυτό που πάντα ξέραμε: ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους άλλους. 

Ότι είναι μάταιο να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε, να τους αναγκάσουμε να κάνουν αυτό που θέλουμε και, κυρίως, να προσπαθούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους για εμάς. 

Εξάλλου και να μπορούσαμε, τι νόημα έχει να καταφέρουμε να κάνουμε τον άλλον ότι θέλουμε, αφού πρώτα τον έχουμε αποδυναμώσει με χίλια δυο τεχνάσματα; Πόση ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει η αίσθηση ότι ο άλλος είναι εκεί και συμφωνεί μαζί μας, όχι επειδή το έχει αποφασίσει ελεύθερα, αλλά επειδή αισθάνεται εξαιρετικά αδύναμος ή πολύ κουρασμένος για να κάνει διαφορετικά; 

Πόσο ήσυχα μπορούμε να κοιμόμαστε τα βράδια αν ξέρουμε ότι κακομεταχειριζόμαστε ο ένας τα κουμπιά του άλλου, δηλαδή τα ευάλωτα σημεία, τους χειρότερους φόβους και τις πιο αγωνιώδεις σκέψεις του; Κάποια στιγμή, συνειδητοποιούμε το πόσο οι ίδιοι συμβάλλουμε στη διαφορά δύναμης που εγκαθιδρύεται στη σχέση. 

Το πόσο οι ίδιοι φερόμαστε με τρόπους που δείχνουν ότι αντιμετωπίζουμε τον άλλον σαν να έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη δύναμη από εμάς και τον εαυτό μας σαν να έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη δύναμη από εκείνον. Καταλαβαίνουμε ότι οικειοθελώς επιλέγουμε το ρόλο του «θύτη» ή του «θύματος» αντί του φίλου, του συντρόφου και συνομιλητή. 

Αναγνωρίζουμε, εν ολίγοις, ότι έχουμε αποφύγει ή αποτύχει να σχετιστούμε ως ισότιμοι και αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτής της συμπεριφοράς. Τότε είναι που αποφασίζουμε να παραιτηθούμε από τον έλεγχο, όχι επειδή είμαστε «αδύναμοι», αλλά επειδή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μπλέξει σε λάθος παιχνίδι. 

Αποφασίζουμε να αφήσουμε το τιμόνι γιατί πλέον καταλαβαίνουμε ότι οδηγούμαστε αλλού από εκεί που θέλουμε να πάμε. Παραιτούμαστε και στην ουσία είναι σαν να παραδεχόμαστε άφοβα και μεγαλειωδώς την «ήττα» και «αδυναμία» μας, δηλαδή την ανάγκη μας για τους άλλους. 

ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΘΑ ΠΕΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΜΑΙ Η μετάβαση από τη μεγαλοπρεπή «παντοδυναμία» στη «γήινη» δύναμη ή στο μοίρασμα της δύναμης δεν είναι εύκολη, αλλά συγκεκριμένες απελευθερωτικές κινήσεις μπορούν να μας ανοίξουν το δρόμο: 

Για αρχή, αντιμετωπίζουμε τους απωθημένους φόβους, τις τραυματικές εμπειρίες και τις διαστρεβλωμένες αντιλήψεις που διεγείρουν την ανασφάλειά μας και, συνακόλουθα, υποκινούν τα παιχνίδια δύναμης, έτσι ώστε να πάψουν να μας καθορίζουν. 

Βρίσκουμε και αναγνωρίζουμε τα τυφλά μας σημεία. Για ποιο λόγο η συμπεριφορά κάποιου μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα, να μας δημιουργήσει ενοχή ή να μας κάνει να ντραπούμε; Γιατί ανταποκρινόμαστε και αντιδρούμε στους κανόνες και στις αξίες των άλλων, αντί να εμπιστευόμαστε τους δικούς μας κώδικες; 

Πού τελικά «πατάνε» οι απόπειρες χειρισμού του άλλου και καταφέρνουν να μας παρασύρουν; Προσπαθούμε να γίνουμε αυτόνομοι και ανεξάρτητοι, χωρίς να μετράμε την αξία μας με βάση την αποδοχή των άλλων. 

Ανακαλύπτουμε ή δημιουργούμε μέσα μας αυτά που αναζητούμε να πάρουμε απέξω: εκτίμηση, φροντίδα και αγάπη για τον εαυτό μας. Επαναστατούμε και προκαλούμε: αμφισβητούμε την εξουσία, πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα και κάνουμε άβολες ερωτήσεις. 

Σταματάμε να είμαστε τα «καλά και υπάκουα παιδιά» και παύουμε να φοβόμαστε ότι οι άλλοι θα θυμώσουν ή θα μας απορρίψουν αν συγκρουστούμε ή εναντιωθούμε[2]. Παραδεχόμαστε ότι αξιολογούμε ως πολύτιμη την αγάπη των άλλων, αλλά δεν της επιτρέπουμε να μας σέρνει από τη μύτη. Κι ακόμα αποσυνδέουμε την αίσθηση της ύπαρξης και ταυτότητάς μας από την παρουσία συγκεκριμένων σχέσεων στη ζωή μας.

Εκφράζουμε αυτό που σκεφτόμαστε και δείχνουμε αυτό που αισθανόμαστε, δηλαδή με δυο λόγια είμαστε ο αυθεντικός εαυτός μας κάθε στιγμή. Επιτρέπουμε στους άλλους να είναι δυνατοί. Παύουμε να πιστεύουμε ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους να κάνουν όποια επιλογή θέλουν, εκείνοι θα επιλέξουν να μας απορρίψουν, εγκαταλείψουν, γελοιοποιήσουν ή κακοποιήσουν. 

Δεν επηρεαζόμαστε από τις κοινωνικές συνθήκες ή πιέσεις σε σημείο που να χάνουμε το κέντρο βάρους μας. Δεν αφήνουμε τα περιφερειακά εξωτερικά γεγονότα να φέρουν τούμπα τη ζωή μας και δεν παίρνουμε προσωπικά αυτά που λένε και κάνουν οι άλλοι.

Τέλος, παίρνουμε αποφάσεις υψηλού ρίσκου: Αν έχουμε θητεύσει ως «αδύναμοι» αποφασίζουμε αν τολμάμε να ξεβολευτούμε και να πετάξουμε από πάνω μας το ρόλο του «θύματος», ενώ αν έχουμε υπάρξει «δυνατοί» αποφασίζουμε αν αντέχουμε να αφοπλιστούμε και να αφήσουμε τους άλλους να μας δουν χωρίς την πανοπλία του «δυνατού».

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΕΠΙ ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ; 
Τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα: Τι θα συμβεί αν, διαβάζοντας αυτό το άρθρο ή κάποιο άλλο παρόμοιο, αποφασίσουμε ότι δεν θέλουμε πλέον να παίζουμε παιχνίδια και επιστρέψουμε στη σχέση μας με την πρόθεση να εφαρμόσουμε αυτή τη νέα γνώση και στάση; 

Είναι μάλλον απίθανο ότι ο άλλος θα ακολουθήσει με χαρά το νέο σχέδιο ή ότι θα συμφωνήσει αμέσως να παίξει με τους νέους, έστω πιο ισότιμους, όρους. Το ότι αλλάξαμε ή αλλάζουμε εμείς, δυστυχώς δε σημαίνει ότι ο γονιός, ο σύντροφος, ο φίλος και ο αδερφός μας θα θελήσουν να κάνουν το ίδιο.

Αν νοιαζόμαστε και αγαπάμε, θα προσπαθήσουμε φυσικά να διαπραγματευτούμε έναν κοινό τόπο και μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, αλλά αυτό μπορεί να πετύχει μόνο αν ο άλλος θελήσει να συνεργαστεί και να μπει σε διαδικασία διαπραγμάτευσης. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αμφισβητήσει και να εγκαταλείψει τη λογική του «παίχτη». 

Θα πρέπει δηλαδή να μετακινηθεί από μία διλημματική και διχοτομική λογική του τύπου «είτε/είτε» (δυνατός/αδύνατος, ανώτερος/κατώτερος, νικητής/χαμένος) σε μια περισσότερο πλουραλιστική και πολυδιάστατη λογική[3]. 

Για να το πούμε και πιο θεωρητικά, ο άλλος θα πρέπει να μετακινηθεί από τη θέση του zero-sum game (παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, όπου κερδίζω εγώ σημαίνει χάνεις εσύ και αυτό που χάνω ή κερδίζω με αυτό που χάνεις ή κερδίζεις δίνουν άθροισμα μηδέν) προς ένα win-win game (παιχνίδι αμοιβαίου οφέλους, όπου κερδίζω εγώ σημαίνει κερδίζεις κι εσύ, αν και όχι απαραίτητα στον ίδιο βαθμό ή με τον ίδιο τρόπο).

Το κακό είναι ότι τα παιχνίδια δύναμης είναι βαθιά εγκατεστημένες και ενσωματωμένες συμπεριφορές και, όπως έχουμε ήδη πει, είναι δύσκολο να αλλάξουν. 

Αν έχει εδραιωθεί το μοντέλο του δυνατού – αδύναμου στη σχέση, ο «δυνατός», ο οποίος έχει απολαύσει για καιρό τα οφέλη της δύναμής του, δεν θα δει με καλό μάτι την απόφαση του «αδύναμου» να πάψει να είναι «θύμα», ούτε θα δεχτεί έτσι απλά να χάσει ή να παραχωρήσει μέρος των προνομίων του. 

Είτε αποφασίσει να συνεργαστεί είτε όχι, δεν θα το κάνει χωρίς πρώτα να αγωνιστεί να κρατήσει τη θέση του – θα παλέψει, θα κλιμακώσει τα παιχνίδια ή τελικά θα αποσυρθεί τερματίζοντας τη σχέση. 

Κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι, σπάζοντας τη σιωπή που καλύπτει τα παιχνίδια δύναμης και δίνοντας αυθεντική ανατροφοδότηση στον άλλο σχετικά με τις συνέπειες αυτών που κάνει, θα καταφέρει να σπάσει το φαύλο κύκλο του ανταγωνισμού, θα βοηθήσει τον άλλο να βγει από τις ψευδαισθήσεις και, εν τέλει, θα βοηθήσει τη σχέση. 

Πιθανά κάποιοι θα δεχτούν με χαρά αυτό το «δώρο» και θα δοκιμάσουν να αλλάξουν τρόπους, αλλά δυστυχώς κάποιοι άλλοι θα το γυρίσουν πίσω χωρίς καν να το ανοίξουν. Αν η ανάγκη του άλλου για έλεγχο είναι εξαιρετικά ανθεκτική και περισσότερο σημαντική από την όποια αγάπη μπορεί να έχει για μας, η σχέση δεν θα αντέξει.

Αν σχετιστήκαμε μαζί του με βάση την άρρητη συμφωνία να πάρουμε εμείς το ρόλο του «αδύναμου» ώστε εκείνος να νιώθει «δυνατός», η σχέση θα πάψει να επιτελεί τη λειτουργία της όταν χαλάσει αυτό το μοντέλο. Τελικά, αν το μόνο που μας ένωσε και μας ενώνει είναι τα παιχνίδια δύναμης, δεν θα μείνει τίποτα όταν τα αφαιρέσουμε. 

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν η μάχη είναι το μόνο που απέμεινε να μας συνδέει, τότε απελευθερωνόμαστε μόνο αν βγούμε ολοκληρωτικά από το παιχνίδι. Η τελευταία κίνηση «δύναμης» και ο μόνος τρόπος να «κερδίσουμε» αυτό το, έτσι κι αλλιώς, χαμένο παιχνίδι είναι να σταματήσουμε να παίζουμε.

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ 
Το αισιόδοξο συμπέρασμα είναι ότι, παρόλο που δεν καταφέραμε να αγαπηθούμε και να μοιραστούμε τη δύναμή μας όντας μαζί, μπορούμε τουλάχιστον να σεβαστούμε ο ένας τον άλλο από μακριά. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια που ενδεχομένως χάσαμε σπαταλώντας χρόνο και ενέργεια σε παιχνίδια δύναμης. 

Μια τέτοια εξέλιξη είναι και μια ευκαρία να καταλάβουμε ότι η «δύναμη» δεν είναι ένα εμπόρευμα που το πάμε και το φέρνουμε ούτε κάτι που υπάρχει εις βάρος κάποιου άλλου, αλλά κάτι που αισθανόμαστε ή δεν αισθανόμαστε μέσα μας.

Έτσι κι αλλιώς, μπροστά στη ζωή είμαστε όλοι αδύναμοι και αβοήθητοι. Κατασκευάσαμε την έννοια της δύναμης στην προσπάθειά μας να μην νιώθουμε εντελώς χαμένοι, αλλά αντί να την ελέγχουμε καταλήξαμε να μας ελέγχει. 

Τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι η «δύναμη» είναι απλώς ένα κατασκεύασμα και ότι ο έλεγχος που υποτίθεται προσφέρει είναι μια ψευδαίσθηση, η ζωή παύει να στριμώχνεται σε τεχνητά κουτάκια και ξαναγίνεται απρόβλεπτη, μεταβαλλόμενη και, μοιραία, αβέβαιη. 

Παύει να περιλαμβάνει αμοιβαία αποκλειόμενες (άσπρο-μαύρο) και ιεραρχικές (ανώτερος-κατώτερος) κατηγορίες και ξαναγίνεται πολύχρωμη και πολυδιάστατη. Κι εμείς, σε συμφωνία με την αβέβαιη και μεταβαλλόμενη φύση της ζωής γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, πιο ευάλωτοι, αλλά και πιο ευέλικτοι – με κάποιο τρόπο, όταν παραιτούμαστε από τον έλεγχο, είναι σαν να επιστρέφουμε στο ανθρώπινο είδος.

Η ειρωνεία είναι ότι αυτή η ευάλωτη και συγχρόνως ευέλικτη θέση προσφέρει συχνά περισσότερο «έλεγχο» από ότι οι αγωνιώδεις, ψυχαναγκαστικές προσπάθειες να εκβιάσουμε τον έλεγχο. Όταν παραδεχόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και ανάγκες και, συνάμα, αναγνωρίζουμε και στον άλλο το δικαίωμα να υπάρχει και να κινείται ελεύθερα μαζί μας, εκείνος, βλέποντας ότι δεν προσπαθούμε να τον ελέγξουμε και καθώς δεν νιώθει απειλή, φοβάται λιγότερο να ρισκάρει, να μας προσεγγίσει και να ανοιχτεί. 

Τελικά, είναι η δύναμη της αυτοεκτίμησης, της αυτοπεποίθησης και της ενσυναίσθησης αυτή που μας απελευθερώνει. Αυτές είναι οι τρεις ποιότητες που δίνουν την αίσθηση της πραγματικής δύναμης[6], δηλαδή εκείνης της ήρεμης δύναμης που δεν χαλάει τον κόσμο, αλλά που απλώς υπάρχει και ακτινοβολεί, χωρίς να χρειάζεται επιδείξεις ή αποδείξεις. 

Όλο αυτό που περιγράφουμε εδώ έχει μία ηρεμία που απουσιάζει από τους ανταγωνισμούς στους οποίους οι περισσότεροι είμαστε μαθημένοι. Έχει την ηρεμία του να αφήνουμε τα πράγματα απλώς να συμβαίνουν χωρίς να επιτρέπουμε στον εγωισμό μας να μας παρασύρει σε επικίνδυνους δρόμους. 

Έχει την αποδοχή των δεδομένων περιορισμών μας και την επιλογή να ασχολούμαστε μόνο με αυτά που μπορούμε να επηρεάσουμε (τον εαυτό μας κυρίως), αφήνοντας τα υπόλοιπα στη δική τους μοίρα. 

Είναι το σημείο όπου δεν έχουμε ανάγκη να βάλουμε σε βάθρο κανέναν ούτε έχουμε ανάγκη να βάλουμε τον εαυτό μας σε βάθρο. Το σημείο όπου δεν έχουμε πλέον την ανάγκη να «νικήσουμε» εις βάρος κάποιου άλλου, γιατί νιώθουμε ήδη «νικητές». Μάλιστα, αν νιώθουμε ήδη νικητές, μπορούμε ακόμα και να χαρίσουμε μια δυο νίκες σε εκείνους που επιμένουν να εξαρτούν τη ζωή τους από αυτό. 

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ… Σε πρακτικό επίπεδο: Αν δεν είστε σίγουροι με ποιο τρόπο θέλετε να αποκριθείτε σε μία κατάσταση στην οποία αντιλαμβάνεστε ότι κάποιος προσπαθεί να παίξει παιχνίδια εις βάρος σας, ίσως είναι καλύτερα να μην βιαστείτε να αποφασίσετε, αλλά να δώσετε μια ευκαιρία στον εαυτό σας, στον άλλο και στα πράγματα λέγοντας: «δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ.

Επίσης, αν κάποιος σας θέσει ένα τελεσίγραφο, εκτός από την επιλογή της αποδέσμευσης: «όχι, δεν χρειάζομαι τόσο πολύ αυτό που μου δίνεις», να θυμάστε ότι υπάρχει και η επιλογή του: «ναι, χρειάζομαι αυτό που μου δίνεις, αλλά όχι με τους όρους σου»[9], που σημαίνει ότι υπάρχει τρόπος να παραδεχτούμε την «αδυναμία» μας σε κάποιον, χωρίς αυτό να μας κάνει «αδύναμους».

Σε επίπεδο αρχής: Αυτό που μας διασφαλίζει σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από το αν υφιστάμεθα παιχνίδι δύναμης ή όχι, είναι να κάνουμε παντού και πάντοτε αυτό που θέλουμε. 

Αφού παιχνίδι δύναμης εξ′ ορισμού σημαίνει «κάνω κάτι που δεν θέλω να κάνω»[10], αν συναινέσω σε κάτι επειδή το θέλω και επιπλέον αναλάβω την ευθύνη αυτού που επέλεξα να κάνω, θα ξέρω ότι λειτούργησα ελεύθερα και σε συμφωνία με τις δικές μου προθέσεις, ανεξάρτητα από τις όποιες, ύποπτες ή μη, προθέσεις του άλλου. 

Η αντίθετη στάση του «με παρέσυρε», με χρησιμοποίησε» ή «με έπαιξε» είναι στάση που μόνο στο μυαλό κάποιου με χαμηλή αυτοεκτίμηση θα αναπτυχθεί[11] και επιπλέον είναι παιχνίδι δύναμης από την ανάποδη…





Βιβή Φατούρου, 
Ψυχολόγος & Σύμβουλος Ψυχικής
http://www.vivifatourou.gr

Το ρισκάρισμα - Leo Buscaglia.....!!!!!!

Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ'αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε!

Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις.

Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει. Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη…

Διάλεξε το δρόμο της ζωής. Διάλεξε το δρόμο της αγάπης. Διάλεξε τον δρόμο του ενδιαφέροντος. Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας. Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης. Από εσένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις.

Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατι όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.

Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις. Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.

«Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος»
Και λοιπόν; Και λοιπόν; Συχνά λέω πως ο κόσμος βλέπει τον Μπουσκάλια σαν ενα είδος τρελού. Είναι πραγματικά τρελό! Εγώ όμως το γλεντάω αφάνταστα,ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία.

«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός»
Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Κλαίω από, από απελπισία. Μερικές φορές κλαίω διαβάζοντας τις εργασίες των μαθητών μου. Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπιούνται. Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ'αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.

«Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»
Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στην ζωή; Δεν έχω καμιά διάθεση να ζήσω μόνος μου σ' ένα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ας βρούμε τρόπους να κάνουμε την κατάσταση αυτή μια ευκαιρία χαράς.

«Όταν δείχνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου»
Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα απο την ανθρωπιά σου.

«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου στο κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις»
Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα. Κι ούτε είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει «Είναι απατεώνας. Ελα ,Μέιμπελ,αρκετά ακούσαμε. Πάμε σπίτι ». Κι αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, και σωστό. Δεν είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου»
Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς, και όχι για να πάρεις ανταπόκριση – αυτό δεν είναι αγάπη.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις» και «Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις»
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. Οποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, άλλα δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά.

Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερή σου υποχρέωση σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος, άλλα και για δικό μου…





Ποιους έχω διαλέξει για συνοδοιπόρους στη ζωή αυτή ;Μέρος Α.....!!!!!!!!

Οι σχέσεις του παρελθόντος, μας δίνουν έξι δυνατότητες για αυτοσυνείδηση. Οι άνθρωποι με τους οποίους «συνταξιδεύουμε» παίζουν τους παρακάτω ρόλους:

1. Καθρέφτης: αντανακλούν μια εικόνα του ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε σε όλους τους τομείς ανάπτυξης, με τη σύγκριση και την αντίθεση.

2. Καταλύτης: μας δίνουν την κινητήρια σπίθα στην αναζήτηση για εκπλήρωση.

3. Οδηγός: μας δείχνουν τον δρόμο.

4. Σύμμαχος: είναι τα άτομα στα οποία έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, με τα οποία μπορούμε να είμαστε ολοκληρωτικά ο εαυτός μας.

5. Χορηγός: αυτοί που καλύπτουν τις ανάγκες μας.

6. Δάσκαλος: το άτομο που μας διευκολύνει να δούμε πιο καθαρά.

Ο τρόπος που διαλέγουμε τους γονείς μας εκφράζει όλες τις δυνατότητες των προηγούμενων σχέσεων, γιατί γνωρίζουμε τα πάντα για τους μελλοντικούς γονείς μας πριν τους επιλέξουμε. Σαν ψυχικές οντότητες μπορούμε να «δοκιμάσουμε το νερό» πριν βουτήξουμε μέσα.

Οι αναδρομές έχουν αποδείξει ότι κάθε άτομο εξετάζει όλους τους δυνατούς παράγοντες, το φύλο, την εθνικότητα, το περιβάλλον, την κληρονομικότητα, τις ιστορικές συνθήκες— οι σχέσεις όμως είναι το σημαντικότερο στοιχείο για την επιλογή των γονιών μας. 

Η ανάγκη να είμαστε με ένα συγκεκριμένο άτομο ή ομάδα ατόμων είναι πολύ έντονη και παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή μας. Η επιλογή που κάνουμε συμπεριλαμβάνει τις περιστάσεις και τις σχέσεις που θα μας δώσουν το είδος της ανάπτυξης που θέλουμε. 

Αν δούμε το γήινο επίπεδο σαν το πανεπιστήμιο της ανάπτυξης, μπορούμε να πούμε ότι προχωρούμε από την μία τάξη στην επόμενη, από τον έναν τομέα ζωής στον επόμενο, εφ' όσον μάθουμε τα μαθήματα της προηγούμενης τάξης. Είτε τα καταφέρνουμε καλά και συνεχίζουμε, είτε «ξαναπηγαίνουμε» στην ίδια τάξη με ένα μείγμα από νέους και γνωστούς συμμαθητές και δασκάλους. 

Εμείς είμαστε εκείνοι που αποφασίζουμε για το αν θα προχωρήσουμε πιο κάτω ή όχι. Ορισμένες πράξεις είναι σίγουρο ότι μας καθυστερούν: ο εγωισμός, ο φόβος, η αρνητικότητα, η κτητικότητα και τα παρόμοια.

Αν αυτοκτονήσουμε, ή σκοτώσουμε κάποιον, είναι σίγουρο ότι θα παραμείνουμε εκεί που είμαστε. Ή αυτοκτονία είναι σαν να εγκαταλείπεις τα μαθήματα πριν την αποφοίτηση. (Στο σχολείο της ζωής δεν υπάρχουν κοινωνικές προαγωγές, ούτε ειδικές περιπτώσεις, ούτε πρόοδος με πλάγιους τρόπους). Εκείνο που καθορίζει πότε θα προχωρήσουμε πάρα κάτω είναι μόνο η ατομική ευθύνη. 

Μερικές φορές μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια από το μη υλικό επίπεδο, αλλά ακόμη και μ' αυτές τις συμβουλές η τελική απόφαση είναι δική μας και το παιχνίδι που παίζεται είναι η αντιμετώπιση των προκλήσεων και η υπερνίκηση των δυσκολιών.

Όταν διαλέγουμε να γεννηθούμε σε μια συγκεκριμένη οι-κογένεια δεν το κάνουμε πάντα επειδή θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τους συγκεκριμένους γονείς, -μπορεί η επιλογή να γίνει επειδή θέλουμε να ζήσουμε με ένα μεγαλύτερο αδελφό ή αδελφή, με ένα φίλο των γονιών ή με ένα άλλο παιδί που δεν έχει γεννηθεί ακόμη.

Το θέμα είναι ότι ψάχνουμε για τον κοντινότερο δυνατό φορέα εκείνου που επιθυμούμε. Φυσικά, η τελική απόφαση γίνεται με αμοιβαία συμφωνία. Η απόφαση και το συμβόλαιο γίνεται με τηλεπαθητική επικοινωνία με τους γονείς, πριν από την είσοδο στο αναπτυσσόμενο έμβρυο. 

Μερικές φορές, προφανώς, η ανάγκη των γονιών για μια συγκεκριμένη Ψυχή είναι ισχυρότερη από την επιθυμία της Ψυχής που ενσαρκώνεται, αλλά το συμβόλαιο για τη γέννηση γίνεται πάλι με αμοιβαία συμφωνία. Κανείς δεν μπορεί ποτέ να ενσαρκωθεί ενάντια στη θέλησή του, ούτε και ενσαρκωνόμαστε ποτέ με γονείς που δεν μας θέλουν.
ΝΑΜΑΣΤΕ





Ζηζή Πατεράκη
Spiritual Teacher/Healer

Ποιους έχω διαλέξει για συνοδοιπόρους στη ζωή μου; Με την Αναδρομή μπορώ να θυμηθώ! Μέρος Β.....!!!!!!!!

Αν κάποιος τα ακούσει όλα αυτά για πρώτη φορά μπορεί να του φανούν τρομερά περίπλοκα, αν όμως σκεφτούμε για μια στιγμή πόσο απίστευτα περίπλοκη είναι η διαδικασία που παράγει μία λέξη ή τον αριθμό των λειτουργιών που πρέπει να γίνουν για να κάνουμε ένα βήμα, θα καταλάβουμε ότι το σύστημα αυτό των ενσαρκώσεων δεν είναι ουσιαστικά τόσο περίπλοκο. Αυτά τα φυσικά συμβάντα, όπως είναι το βήμα ή η ομιλία, τα παίρνουμε σαν δοσμένα επειδή μας είναι πολύ γνωστά, όμως και τα μη υλικά συμβάντα είναι εξίσου πραγματικά.

Αφού δεν είμαστε τέλειοι από όλες τις απόψεις σαν Ψυχές, αλλά μάλλον προσπαθούμε να φτάσουμε σε μια τελείωση όμοια με του Θεού, μπορεί να κάνουμε κάποια λάθη στην αξιολόγηση και στις επιλογές μας. Μπορεί να διαλέξουμε λάθος άτομο για να ζήσουμε μαζί του ή να κάνουμε λάθος επιλογές σε κάποιο άλλο επίπεδο. 

Στους πρώτους μήνες της ζωής, μια τέτοια συνειδητοποίηση μας επιτρέπει να αφήσουμε το σώμα αρκετά εύκολα, προς μεγάλη θλίψη των γονιών. Μερικές φορές αφήνουμε την μελλοντική μητέρα να αναλάβει την ευθύνη της απόφασης και να κάνει έκτρωση. Η Ψυχή δεν καταστρέφεται σε καμία περίπτωση, αφού η ενέργεια— και ιδιαίτερα η ενέργεια της Ψυχής— δεν μπορεί να καταστραφεί ακόμη και αν καταστραφεί το σώμα. 

Κάθε ρήξη του συμβολαίου μιας σχέσης, είτε αυτή γίνεται με την έκτρωση, είτε τον πρόωρο θάνατο, είτε με την διάλυση ενός γάμου με κάποιο "διαζύγιο, αποτελεί μια αμοιβαία συμφωνία σε κάποιο επίπεδο συνειδητότητας, με τον ίδιο τρόπο που η αρχική σύνταξη του συμβολαίου έγινε με αμοιβαία συγκατάθεση.

Πάντα οι σχέσεις αρχίζουν και τελειώνουν με έναν σταδιακό τρόπο. Δεν υπάρχουν ξαφνικές αποφάσεις, αλλά ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα στο οποίο εξετάζονται διάφοροι παράγοντες. Η γέννηση και ο θάνατος είναι δύο προφανείς περίοδοι στις οποίες γίνεται το ζύγισμα όλων των παραγόντων και η λήψη των αποφάσεων.

Άτομα που έχουν πεθάνει κλινικά πάνω στο χειρουργικό τραπέζι περιέγραψαν πως ένιωσαν να βγαίνουν από το σώμα τους και μετά, εξετάζοντας όλους τους παράγοντες αποφάσισαν να επιστρέψουν στο υλικό σώμα για να τελειώσουν αυτό που είχαν αρχίσει. Η είσοδος στο έμβρυο ακολουθεί το ίδιο πρότυπο, και μερικές φορές χρειάζονται πολλοί μήνες για να ληφθεί η τελική απόφαση.

Πολλοί που έχουν κάνει αναδρομή, έχουν περιγράψει την είσοδο και την έξοδο από ένα νέο σώμα : προφανώς μοιάζει πολύ με την είσοδο και έξοδο από τις καταστάσεις της εγρήγορσης και του ονείρου. Αρκετά άτομα έχουν περιγράψει την διαδικασία αυτή λέγοντας ότι μοιάζει σαν να συντονίζεις το ραδιόφωνο σε έναν σταθμό που σβήνει και ξανακούγεται. 

Φαίνεται πως η τελική δέσμευση για την παραμονή στο νέο σώμα γίνεται μόνο αφού περάσουν αρκετοί μήνες ζωής μέσα σε αυτό. Υπάρχει μια γενική τάση όπου τα άτομα που ενδιαφέρονται πολύ για την ασφάλεια και που έχουν υλιστικές τάσεις εισέρχονται νωρίς στο αναπτυσσόμενο έμβρυο, ενώ εκείνα που είναι «ελεύθερα πνεύματα» (δημιουργικά, φιλοσοφικά και διαισθητικά) μπαίνουν σε κατοπινό στάδιο της εγκυμοσύνης.

Σε όποιο σημείο και να μπει η Ψυχή στο νέο σώμα, εμφυτεύει μαζί και όλες τις παλιές της εμπειρίες. Ο νέος εγκέφαλος έχει πλήρη επίγνωση για ένα σύντομο διάστημα όλων των παλιών καταστάσεων, αλλά αυτή η υπερσυνειδητότητα σβήνει σταδιακά καθώς γίνεται ισχυρότερη η εστίαση της συνειδητότητας στην τωρινή πραγματικότητα. 

Οι αισθήσεις «ανυπομονούν» να βιώσουν τα πάντα και οι γονείς γενικά δεν ενθαρρύνουν τέτοιες φαντασιώσεις στα παιδιά — πράγμα που, φυσικά, καταπνίγει όλες τις παλιές αναμνήσεις, το υλικό από το οποίο γεννιέται η φαντασία.

Η εναρμόνιση με όλα αυτά τα παλιά επίπεδα γίνεται απαραίτητη όταν κουβαλάμε μέσα μας ισχυρές συναισθηματικές φορτίσεις που δεν επιτρέπουν την πλήρη ανταπόκριση στον τωρινό χρόνο. Με την αναδρομή το άτομο ανακαλύπτει και πάλι αυτά τα τραύματα των προηγούμενων ζωών και ελευθερώνεται απ' αυτά. 

Κάποιες ακατανόητες σχέσεις που μπορεί να αποτελούν μέρος αυτού του «μπλοκαρίσματος» αναγνωρίζονται και, μέσα από μια δημιουργική ανταπόκριση στο παρόν, οι ίδιες αυτές Ψυχές γίνονται όργανα ανάπτυξης αντί για εμπόδια στην πρόοδο. Οι σχέσεις πρέπει πάντα να μας βοηθούν να αγαπάμε τον εαυτό μας περισσότερο και να ενθαρρύνουμε την πνευματική, νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη.





Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Ύπνος και Ψυχή....!!!!!!!

Η ψυχή φεύγει από το σώμα όλη την ώρα. Συνέχεια. Σε όλη την ανθρώπινη ζωή. Γι' αυτό υπάρχει ο ύπνος.

Περιοδικά, σε όλη τη διάρκεια της ζωής, η ψυχή αναζητάει την αναζωογόνηση, θέλει να ξαναβάλει "καύσιμα", αν έτσι γίνεται περισσότερο κατανοητό, έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίσει να προχωρεί σιγά-σιγά μέσα στο όχημα που αποκαλείται σώμα.

Νομίζετε ότι είναι εύκολο για την ψυχή να κατοικεί στο σώμα; Δεν είναι. Μπορεί να είναι απλό, αλλά εύκολο δεν είναι! Είναι χαρά, αλλά δεν είναι εύκολο. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει να κάνει η ψυχή του ανθρώπου!

Η ψυχή, που γνωρίζει μια ελαφράδα και μια ελευθερία, την οποία δεν μπορούμε να φανταστούμε ενόσω βρισκόμαστε μέσα στο σώμα, λαχταράει εκείνη την κατάσταση ύπαρξης, όπως ένα παιδί που αγαπάει το σχολείο, μπορεί να λαχταράει τις καλοκαιρινές διακοπές. Η ψυχή αναζητάει μιαν αληθινή κατάσταση ύπαρξης. 

Η ψυχή είναι ελαφράδα και ελευθερία. Είναι γαλήνη και χαρά. Είναι δίχως όρια και δίχως πόνο. Είναι τέλεια σοφία και τέλεια αγάπη. Είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Όμως, βιώνει πάρα πολύ λίγα από αυτά, όσο βρίσκεται μέσα στο σώμα. 

Κι έτσι, έκανε μια συμφωνία με τον Εαυτό της. Του είπε ότι θα μείνει στο σώμα όσο χρειάζεται προκειμένου να δημιουργήσει και να βιώσει τον εαυτό της, όπως επιλέγει τώρα, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα μπορεί να αφήνει το σώμα όποτε θέλει! Το κάνει λοιπόν κάθε μέρα, μέσα από την εμπειρία που αποκαλείται ύπνος.

Θα νόμιζε κανείς ότι κοιμόμαστε επειδή το σώμα χρειάζεται ανάπαυση.
Λάθος. Το αντίστροφο συμβαίνει. Η ψυχή επιδιώκει την ανάπαυση κι έτσι κάνει το σώμα να "αποκοιμιέται". Η ψυχή παρατάει κυριολεκτικά το σώμα (μερικές φορές εκεί ακριβώς που βρίσκεται) όταν κουράζεται από τα όρια, όταν κουράζεται από τη βαρύτητα και την έλλειψη ελευθερίας που νιώθει, όσο βρίσκεται μέσα στο σώμα. 

Αφήνει το σώμα όταν χρειάζεται καύσιμα, όταν κουράζεται από όλη την αναλήθεια, την ψεύτικη πραγματικότητα και τους φανταστικούς κινδύνους, όταν αναζητάει για μιαν ακόμα φορά, επανασύνδεση, επαναβεβαίωση, ανάπαυση και νέα αφύπνιση του νου.

Όταν η ψυχή πρωτοαγκαλιάζει το σώμα, βρίσκει την εμπειρία εξαιρετικά δύσκολη. Είναι πράγματι μια πολύ κουραστική εμπειρία, ιδιαίτερα για μια ψυχή που μόλις έχει έρθει στη Γη. Γι' αυτό τα μωρά κοιμούνται τόσο. 

Όταν η ψυχή ξεπερνάει το αρχικό σοκ της επανασύνδεσης με ένα σώμα για μια ακόμη φορά, αρχίζει να το ανέχεται όλο και περισσότερο. Μένει μαζί του περισσότερο. Ταυτόχρονα το κομμάτι που αποκαλείται νους, προχωρεί στη λήθη, όπως ακριβώς ήταν σχεδιασμένο να κάνει. Ακόμα και οι αποδράσεις της ψυχής από το σώμα, που τώρα γίνονται λιγότερο συχνά, αλλά και πάλι σε καθημερινή βάση, δε φέρνουν ξανά τη θύμηση στο νου.





Η Δύναμη του Νου πάνω στην Ύλη....!!!!!!!

Τους ανθρώπους επί αιώνες τους απασχολεί η σκέψη "πόση δύναμη μπορεί να ασκήσει ο νους πάνω στην ύλη". Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Σύμφωνα με το Urban Dictionary, η δύναμη που ασκεί ο νους πάνω στην ύλη έχει να κάνει με το πόσο η δύναμη της θέλησης ενός ατόμου μπορεί να το κάνει να ξεπεράσει σωματικά του προβλήματα.

Τώρα θ’ αναρωτιέστε αν λειτουργεί...

Αποδείξεις
Προκειμένου να προσδιοριστεί αν η δύναμη του νου πάνω στην ύλη είναι πραγματική, θα δούμε μερικά παραδείγματα από τον πραγματικό κόσμο. Πάρτε, για παράδειγμα, τους Θιβετιανούς μοναχούς οι οποίοι συμφώνησαν να επιτρέψουν σε γιατρούς να παρακολουθούν τις φυσικές αλλαγές τους, καθώς εκείνοι θα ασχολούνταν με μια τεχνική διαλογισμού γιόγκα. Οι μοναχοί ήταν τυλιγμένοι με κρύα, υγρά σεντόνια και είχαν τοποθετηθεί σε ένα δωμάτιο με 4,4 βαθμούς Κελσίου.

Αυτές οι συνθήκες θα μπορούσαν να προκαλέσουν εύκολα υποθερμία σ’ ένα μέσο άτομο. Ωστόσο, οι μοναχοί ήταν σε θέση να παράξουν τόση θερμότητα σώματος κατά τη διάρκεια του διαλογισμού τους, που μετά από τα πρώτα λεπτά άρχισε να αναδύεται ατμός από τα σεντόνια. Μια ώρα αργότερα τα σεντόνια είχαν στεγνώσει εντελώς.

Μπορεί ο εγκέφαλος να αλλάξει το σώμα;

Σε μια περίπτωση που δημοσιεύθηκε στον Αμερικανικό Ψυχιατρικό Τύπο, αναφερόταν ότι σε ασθενείς με διαταραχές διχασμού ταυτότητας (προσωπικότητας), μερικά φάρμακα είχαν διαφορετικά αποτελέσματα, ανάλογα με το ποια προσωπικότητα ήταν παρούσα. 

Επίσης βρέθηκε ότι σε περιπτώσεις ασθενών με πολλαπλή διαταραχή προσωπικότητας, όταν ήταν παρούσα μια προσωπικότητα, το άτομο είχε ανάγκη για πράγματα όπως γυαλιά και φάρμακα για τον διαβήτη, ενώ όταν ήταν παρούσες διαφορετικές προσωπικότητες, στον ίδιο ασθενή, ο ασθενής δεν είχε ανάγκη από κανένα φάρμακο. 

Κατά τη διάρκεια της αλλαγής της προσωπικότητας, παρατηρήθηκαν πραγματικές φυσικές αλλαγές στην ενδοφθάλμια πίεση ή στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.

Εξετάζοντας την επίδραση που έχει το εικονικό φάρμακο placebo
Υπάρχει πληθώρα από μελέτες που δείχνουν πως ασθενείς πήραν placebo φαρμάκων τα οποία φάνηκαν να λειτουργούν, επειδή τα άτομα πίστευαν ότι είχαν πάρει αληθινό φάρμακο.Σκεφτείτε επίσης το τεστ που έγινε από φοιτητές του Πανεπιστημίου Πρίνστον, οι οποίοι έκαναν ένα «φτιαχτό» πάρτυ κατά το οποίο έριξαν σε βαρέλι την μη αλκοολούχα μπίρα O'Douls αντί της τακτικής μπίρας, και οι συμμαθητές τους παρουσίασαν μια σειρά από εξαιρετικά μεθυσμένες συμπεριφορές.

Από την άλλη πλευρά είναι το φαινόμενο nocebo, όπου ένα άτομο πιστεύει ότι κάτι κακό του έχει συμβεί και εμφανίζει ακόμα και τα ανάλογα συμπτώματα, παρόλο που δεν υπάρχει η αιτία που τα προκαλεί. Σε μια περίπτωση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό New Scientist,ένας άνθρωπος από την Αλαμπάμα με το όνομα Vance πληροφορήθηκε από έναν γιατρό/μάγο ότι θα πέθαινε σύντομα. Ο Vance το πίστεψε και μέσα σε λίγες εβδομάδες έπεσε βαριά άρρωστος.

Όταν ο δικός του γιατρός πληροφορήθηκε την πρόβλεψη που του είχε κάνει ο μάγος, είπε στον Βανς ότι ήξερε τη θεραπεία. Κατόπιν εκτέλεσε μια ψεύτικη διαδικασία και δήλωσε στον Βανς ότι αυτή θα τον έσωζε. Από την επόμενη μέρα, ο Βανς άρχισε να πεινάει και να είναι σε εγρήγορση. Μετά από μερικές μέρες έγινε τελείως καλά. 

Όλοι το έχουμε δει να συμβαίνει
Είτε είναι οι Θιβετιανοί μοναχοί στο διαλογισμό, είτε ένας κορυφαίος αθλητής που χρησιμοποιεί τη δύναμη της θετικής σκέψης για να κερδίσει ένα μεγάλο παιχνίδι, υπάρχει η αναμφισβήτητη αλήθεια της θεωρίας «του νου πάνω στην ύλη». Έχουμε όλοι δει περιπτώσεις που το υποστηρίζουν - και συχνά χωρίς απτή εξήγηση, εκτός από τη δύναμη της θέλησης.

Ενώ περισσότερη έρευνα γίνεται για να εξηγήσουν επιστημονικά το φαινόμενο αυτό, ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: η δύναμη του νου είναι όντως αξιοσημείωτη!





Προσευχή από τον Αρχάγγελο Μέτατρον για Προστασία και Αφθονία....!!!!!!!!!

Είναι προσευχή Οραματισμού και προφερόμενου Λόγου. Τα λόγια σας θα προσκαλέσουν ύλη που θα εμφανιστεί στο υλικό πεδίο καθώς θα περιβάλλετε τον εαυτό σας με το προστατευτικό Φως και Ενέργεια του Θεού.

1) Κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Φορέστε την ασπίδα σας – μια σφαίρα ασημένιου φωτός που είναι η Συνειδητότητα του Χριστού. Οραματιστείτε ότι ο Θεός σας προστατεύει. Δείτε τον εαυτό σας να περιβάλλεται από μια 3διάστατη φυσαλίδα ασημένιου φωτός η οποία κυκλώνει ολόκληρο το σώμα σας. Καθώς το οραματίζεστε, πείτε μια προσευχή δική σας (π.χ. είθε όλα όσα λέω και κάνω να προέρχονται από μια άνευ όρων αγάπη και τη Συνειδητότητα του Χριστού).

2) Τώρα φορέστε τη δεύτερη ασπίδα σας. Φανταστείτε μια σφαίρα από καθρέφτη, ο καθρέφτης να κοιτά προς την έξω μεριά ώστε να στέλνει πίσω κάθε αρνητικότητα και μαυρίλα που έχει κατεύθυνση εσάς. Ο καθρέφτης αντανακλά πίσω στον αποστολέα του την αρνητικότητα – στιγμιαίο κάρμα! Μόνο η Αγάπη και το Φως διαπερνούν την ασπίδα σας. 

Καθώς την οραματίζεστε πείτε μια δική σας προσευχή ευχαριστίας (π.χ. περιβάλλω τον εαυτό μου με μια σφαίρα από καθρέφτη για να γυρίζει πίσω κάθε αρνητικότητα. Ευχαριστώ τον Αρχάγγελο Μέτατρον για την προστασία που μου προσφέρει. Μόνο η Αγάπη και το Φως μπορούν να περάσουν από την ασπίδα μου δύναμης).

3) Η τρίτη ασπίδα είναι μια χρυσή φυσαλίδα φωτός από το αγγελικό βασίλειο. Οραματιστείτε τον εαυτό σας να είναι στην αγκαλιά των αγγέλων. Χρυσή σκόνη πέφτει πάνω σας. Πείτε μια προσευχή ευχαριστίας (π.χ. καλώ τους Φύλακες Αγγέλους μου να έρθουν σε μένα και τους ευχαριστώ για την αγάπη, την προστασία και την υποστήριξη που μου προσφέρουν. Είμαι ανοιχτός/ή στο να ακούω τα μηνύματά τους. Με τη βοήθεια του Θεού, κάθε τι που άγγιξα έχω αγγίξει ή θα αγγίξω μετατρέπεται σε χρυσό και μου φέρνει αφθονία).

4) Οραματιστείτε μια πυραμίδα 3 διαστάσεων γύρω από το σώμα σας και άλλη μία πυραμίδα ανάστροφη πάλι γύρω από το σώμα σας. Και οι δυο σχηματίζουν ένα τρισδιάστατο Άστρο του Δαυίδ που είναι σύμβολο Ιερής Γεωμετρίας. Μόλις το κάνετε αυτό θα έχετε δημιουργήσει το δικό σας προσωπικό πλοίο φωτός που ονομάζεται Μέρκαμπα ή Άνθος του Λωτού.

5) Τώρα σφραγίστε τον εαυτό σας μέσα σε μια γιγαντιαία σφαίρα άσπρου θεϊκού προστατευτικού φωτός. Που περικλείει όλα όσα φτιάξατε. 

Για τους Εργάτες του Φωτός : Όταν θα έχετε ολοκληρώσει αυτή την προσευχή, μπορείτε να ανοίξετε προς το Θεό το τσάκρα της κορυφής για μια καθαρή σύνδεση με τον ουρανό. Όμως, αφού θα έχετε σφραγίσει τον εαυτό σας μέσα σε όλες τις ασπίδες προστασίας με την γιγαντιαία σφαίρα. 

Κάντε αυτή την προσευχή δυο εβδομάδες καθημερινά και θα νιώσετε τη διαφορά.

Εδόθη στην Michelle Whitedove από τον αρχάγγελο Μέτατρον.





Ποιός μας έδωσε τις πεποιθήσεις μας ;

               
Ένας βοσκός είχε πάρα πολλά αρνάκια. Τόσα που δεν φαντάζεσαι. Κάθε μέρα φυσικά έσφαζε και μερικά απ’ αυτά. Τα προβατάκια με το λίγο μυαλό που 'χαν, προσπαθούσαν να ξεφύγουν, διότι όσο προβατάκια και αν ήταν, κάποιο ελάχιστο ένστικτο επιβίωσης το είχαν.

Ο βοσκός λοιπόν παρατήρησε ότι πολλά απ’ τα πρόβατά του χανόντουσαν, άλλα τρέμανε από τον φόβο τους και άλλα φεύγανε προς το δάσος όπου τα έτρωγαν οι λύκοι. Κατάλαβε λοιπόν ότι χρειαζότανε πολλούς υπηρέτες για να τα φυλάνε, πράγμα που θ’ ανέβαζε κατά πολύ τα έξοδα του. Τότε σκέφτηκε κάτι πολύ απλό.

Υπνώτιζε τα αρνάκια του. Τους έδινε στο καθένα διαφορετικό μυαλό. Στο ένα έλεγε «Δεν είσαι αρνί εσύ, εσύ είσαι άνθρωπος». Στο άλλο έλεγε «Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς για το αν θα σε φάνε, εσύ είσαι λιοντάρι» Σε κάποιο άλλο είπε «Δεν θα σε σκοτώσουν εσένα όπως τα άλλα, εσύ είσαι τίγρης». μετά απ αυτό όλα τ’ αρνάκια άρχισαν να συμπεριφέρονται, ανάλογα με τις εμφυτεύσεις και τα έγγραμα που τους είχε δώσει.

Ο Βοσκός όχι μόνο βρήκε την ησυχία του και ηρέμησε, διότι δεν έφευγε κανένα αρνάκι πλέον απ το μαντρί, αλλά μπορούσε και να σκοτώσει κάποια, χωρίς τα άλλα να ανησυχούν, αφού πίστευαν πλέον πως το ένα ήταν λιοντάρι ή τίγρης.

Πολλά μάλιστα γελούσαν και λέγανε «χα χα κοίτα τι παθαίνουν τα αρνάκια»

Τώρα πια κανένα δεν δραπέτευε.

1-2 όμως αναρωτιούνταν

«Ποιός μας έδωσε τις εμφυτεύσεις που έχουμε;»

Οι Βολαδόρες – Τα Αρπακτικά (Don Juan Matus)

-Τι είναι αυτό, δον Χουάν, ρώτησα. Βλέπω παντού γύρω μου σκιές, σκιές που ξεγλιστρούν.

- Α, είναι το σύμπαν στην ολότητά του, απάντησε. Ασύγκριτο, μη γραμμικό, πέρα από το βασίλειο της σύνταξης. Οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού ήταν οι πρώτοι που διέκριναν αυτές τις φευγαλέες σκιές, κι έτσι παρακολούθησαν τις κινήσεις τους. Τις είδαν όπως τις βλέπεις κι εσύ, και τις είδαν επίσης σαν ενέργεια που ρέει στο σύμπαν. Και ανακάλυψαν κάτι υπερβατικό.

Σώπασε και με κοίταξε. Οι παύσεις του ήταν πολύ καίριες. Σώπαινε πάντα όταν εγώ ένιωθα να κρέμομαι από μια κλωστή.

-Τι ανακάλυψαν δον Χουάν; τον ρώτησα.

-Ανακάλυψαν πως έχουμε έναν ισόβιο σύντροφο, απάντησε με όση σαφήνεια μπορούσε. Ενα αρπακτικό, που ανέβηκε από τα βάθη του κόσμου και πήρε τον έλεγχο της ζωής μας. Τα ανθρώπινα όντα είναι αιχμάλωτοί του. Τούτο το αρπακτικό, που είναι πολλοί άρπαγες μαζί, είναι κύριος και αφέντης μας. Μας έκανε υπάκουους, αβοήθητους. Οταν πάμε να διαμαρτυρηθούμε, καταπνίγει τις διαμαρτυρίες μας. Κι όταν θελήσουμε να δράσουμε ανεξάρτητα, απαιτεί να μη δράσουμε καθόλου. Το γυροφέρνω τόση ώρα για να σου πω ότι κάτι μας κρατά αιχμαλώτους. Κι είμαστε όντως αιχμάλωτοι, δεσμώτες! Αυτό ήταν ένα ενεργειακό γεγονός για τους σαμάνους του Μεξικού.

- Και γιατί μας κυρίευσε αυτό το αρπακτικό με τον τρόπο που μου περιγράφεις δον Χουάν; τον ρώτησα. Κάποια λογική εξήγηση πρέπει να υπάρχει.

-Υπάρχει μια εξήγηση, μου αποκρίθηκε τότε σοβαρά. Και είναι η απλούστερη εξήγηση στον κόσμο. Αυτές οι οντότητες μας κυρίευσαν επειδή είμαστε η τροφή τους και μας απομυζούν ανελέητα γιατί είμαστε τα μέσα συντήρησής τους. Κι όπως εμείς εκτρέφουμε κοτόπουλα σε ορνιθοτροφεία, έτσι και τα αρπακτικά εκτρέφουν εμάς σε ανθρωποτροφεία. Έτσι έχουν πάντα άφθονο φαγητό.

- Οχι, όχι, όχι, άκουσα τον εαυτό μου να κραυγάζει. Είναι παράλογο δον Χουάν. Είναι τερατώδες αυτό που λες. Απλώς δεν μπορεί να ‘ναι αλήθεια, για τους μάγους τους κοινούς ανθρώπους ή οποιονδήποτε άλλο!

-Γιατί όχι; έκανε ήρεμα ο δον Χουάν. Γιατί όχι; επειδή σε εξοργίζει;

-Ναι, με εξοργίζει! απάντησα αμέσως. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι τερατώδεις!

-Καλά, μου είπε, όμως δεν τα άκουσες όλα ακόμη. Περίμενε λίγο, να δεις πως θα νιώσεις. Θα σε βομβαρδίσω. Θα κάνω δηλαδή στο μυαλό σου τρομακτικές επιθέσεις, ασύλληπτες εφόδους. Και μη θαρρείς πως μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις, γιατί είσαι εγκλωβισμένος. Οχι γιατί σε κρατάω εγώ αιχμάλωτο, αλλά επειδή υπάρχει κάτι μέσα σου που θα σε εμποδίσει να φύγεις, ενώ ένα άλλο κομμάτι σου θα γίνει αληθινά έξω φρενών. Γι αυτό, θωράκισε τον εαυτό σου.

Κάνω έκκληση στο αναλυτικό σου μυαλό, είπε ο δον Χουάν. Σκέψου για μια στιγμή και πες μου: Πως εξηγείς την αντίφαση ανάμεσα στη νοημοσύνη του ανθρώπου που μηχανεύεται, οργανώνει και κατασκευάζει και την ηλιθιότητα των συστημάτων των πεποιθήσεων και δοξασιών του ή την ηλιθιότητα της αντιφατικής συμπεριφοράς του; 

Οι μάγοι πιστεύουν ότι τα αρπακτικά μας έχουν δώσει τα συστήματα πεποιθήσεων που ασπαζόμαστε, τις ιδέες μας για το καλό και το κακό, τα κοινωνικά μας ήθη. Τα αρπακτικά είναι που δημιούργησαν τις ελπίδες τις προσδοκίες μας, το όραμα της επιτυχίας, τον εφιάλτη της αποτυχίας. Αυτά τα αρπακτικά μας έδωσαν την πλεονεξία, την απληστία και τη δειλία μας. Είναι τα αρπακτικά αυτά που μας κάνουν αυτάρεσκους, κοινότοπους και εγωπαθείς.

-Μα πως μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, δον Χουάν; τον ρώτησα, ενώ τα λόγια του μ’ είχαν θυμώσει ακόμη περισσότερο. Τι κάνουν δηλαδή; Τα ψιθυρίζουν στ’ αυτί μας όλα αυτά όταν κοιμόμαστε;

-Όχι δεν το κάνουν έτσι. Αυτό είναι βλακώδες! Απάντησε χαμογελώντας ο δον Χουάν. Είναι απείρως πιο ικανά και συγκροτημένα. Για να μας κρατούν υπάκουους, μειλίχιους κι ανίσχυρους, τα αρπακτικά χρησιμοποιούν ένα καταπληκτικό τέχνασμα – καταπληκτικό από άποψη στρατηγικής φυσικά. Είναι ένα φρικτό τέχνασμα για όσους το υφίστανται. Μας έδωσαν το μυαλό τους! Μ’ άκουσες; Τα αρπακτικά μας έδωσαν το μυαλό τους, που έγινε και δικό μας.

Το μυαλό των αρπακτικών είναι ταραγμένο, αντιφατικό, σκυθρωπό, πλημμυρισμένο από το φόβο μην αποκαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξέρω πως μολονότι δεν πείνασες ποτέ, συνέχισε, ανησυχείς για το πως θα εξασφαλίσεις την τροφή σου, κάτι που δεν είναι παρά η ανησυχία του αρπακτικού που φοβάται μήπως ανά πάσα στιγμή αποκαλυφθεί το τέχνασμά του και του αρνηθούν την τροφή που έχει τόση ανάγκη. 

Μέσω του ανθρωπίνου νου, που άλλωστε είναι ο δικός τους νους, τα αρπακτικά εισάγουν στη ζωή των ανθρώπινων όντων οτιδήποτε τα εξυπηρετεί. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουν να αποκτήσουν λίγη ασφάλεια, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στο φόβο τους.

-Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δεχτώ τη φαινομενική αξία όσων λες δον Χουάν, είπα. Θα μπορούσα, αλλά υπάρχει κάτι τόσο αηδιαστικό σ’ αυτό τον ισχυρισμό, που με απωθεί και με αναγκάζει να κρατήσω αντίθετη στάση, να επιχειρήσω να σε αντικρούσω. Αν είναι αλήθεια πως μας τρώνε πως το κάνουν;

Μου εξήγησε ότι οι μάγοι βλέπουν τα ανθρώπινα όντα σαν παράξενες, φωτεινές σφαίρες ενέργειας, που καλύπτονται ολόκληρες από ένα λαμπερό περίβλημα, κάτι σαν λούστρο, σαν επίχρισμα, ένα κάλυμμα που εφαρμόζει σφιχτά στο κουκούλι της ενέργειάς τους. 

Συνέχισε λέγοντας πως αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι που καταναλώνουν τα αρπακτικά, και πως όταν ένα ανθρώπινο ον φτάσει στην ενηλικίωση, το μόνο που απομένει από αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι μια στενή λωρίδα που φτάνει από το έδαφος ως τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών.

Αυτή η λωρίδα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να επιζήσει, μόλις και μετά βίας.Σαν να ‘βλεπα όνειρο, άκουσα τον δον Χουάν Μάτους να μου εξηγεί ότι, απ’ όσο ήξερε, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που διαθέτει το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης έξω από το φωτεινό του κουκούλι. Γίνεται επομένως εύκολο θύμα μιας διαφορετικής επίγνωσης όπως είναι η σκληρή επίγνωση του αρπακτικού.

Στη συνέχεια έκανε την πιο δυσοίωνη δήλωση που είχα ακούσει ποτέ από τα χείλη του. Μου είπε ότι αυτή η στενή λωρίδα επίγνωσης αποτελεί τον πυρήνα της αυτοανάκλασης, όπου εγκλωβίζεται αμετάκλητα ο άνθρωπος. 

Με τον επιδέξιο χειρισμό της αυτοανάκλασης, της μοναδικής λάμψης επίγνωσης που αφήνουν στον άνθρωπο τα αρπακτικά δημιουργούν αναλαμπές επίγνωσης, τις οποίες στη συνέχεια καταναλώνουν με αδίστακτο, ληστρικό τρόπο. Μας φορτώνουν με ανόητα προβλήματα που αναγκάζουν εκείνες τις αναλαμπές επίγνωσης να γεννηθούν, και κατορθώνουν μ’ αυτό τον τρόπο να μας κρατούν ζωντανούς, ώστε να μπορούν να τρέφονται από την ενεργειακή αναλαμπή των ψευδοανησυχιών μας.

-Τον ρώτησα: γιατί οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού, όπως και όλοι οι σύγχρονοι σαμάνοι, μολονότι βλέπουν τα αρπακτικά δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό;

-Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτό εσύ ή εγώ, μου απάντησε θλιμμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε αυτοπειθαρχία και να τη φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου δε θα μπορούν να μας αγγίξουν. Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή αυτοπειθαρχία; Θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο. Κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν.

Κάπου στα βάθη κάθε ανθρώπινου όντος υπάρχει η προγονική γνώση της ύπαρξης των αρπακτικών. Το ξέρουν τα σπλάχνα σου… Οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού είδαν τα αρπακτικά. Τα ονόμασαν ιπτάμενους επειδή κάνουν βουτιές στον αέρα. Δεν είναι όμορφο θέαμα. 

Μεγάλες, αδιαπέραστες σκιές που σκίζουν τον αέρα. Μετά προσγειώνονται βαριά στο έδαφος. Οι σαμάνοι προβληματίστηκαν πολύ για το πότε εμφανίστηκαν στη γη. Είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος ήταν κάποτε ένα τέλειο ον, ικανό να επιτελέσει με θαυμαστή διορατικότητα άθλους επίγνωσης που στις μέρες μας έχουν τη μορφή μύθων και θρύλων. Κι έπειτα όλα χάθηκαν κι έχουμε τώρα έναν άνθρωπο σε καταστολή.

Τι λες τώρα, δον Χουάν; τον ρώτησα άψυχα.

-Αυτό που λέω είναι πως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια συνηθισμένα αρπακτικά. Είναι πολύ έξυπνα, πολύ συγκροτημένα. Χρησιμοποιούν πολύ μεθοδικά το σύστημα που θα μας εξουδετερώσει. Ο άνθρωπος, το μαγικό ον που προορίζεται να γίνει, παύει να είναι πλάσμα μαγικό. Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας. Δεν υπάρχουν πια άλλα όνειρα γι’ αυτόν, πέρα από τα όνειρα ενός ζώου αναθρεμμένου για να γίνει κάποτε ένα κομμάτι κρέας, κοινότοπα, συμβατικά, ηλίθια.

Carlos Castaneda

Οι Πεποιθήσεις είναι ΕΜΦΥΤΕΥΣΕΙΣ. 
Κάθε φορά που ανησυχείς για οτιδήποτε αληθινό ή φανταστικό, ταίζεις τα αρπακτικά-αφέντες. Για σκέψου ποιοι ή τι σε κάνουν να είσαι ΜΟΝΙΜΑ ΑΝΗΣΥΧΟΣ και να έχεις ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ; Ενός Θεού δειλού που είναι μόνο για σφαλιάρες, εσύ τον φοβάσαι, σε εκπαίδευσαν να τον φοβάσαι. Ο φόβος που πηγάζει απ’ τον εγωισμό σου και το πόσο σημαντικός είσαι, είναι αυτός που σε κάνει μπριζολάκι. Κυριολεκτικά κι ουχί μεταφορικά!!

ΑΛΛΑ
Είναι γεγονός πως όταν ο άνθρωπος βαδίζει στο μονοπάτι του Πολεμιστή-Ταξιδιώτη, του Πνευματικού Αριστοκράτη, τότε παύει να είναι τροφή τους, τουλάχιστον παύει να είναι τροφή ευχάριστη. Δεν είναι και τόσο δυνατά για τον Πνευματικό Αριστοκράτη, το αντίθετο μάλιστα, είναι δειλα φοβισμένα τυφλα και ανίσχυρα μπροστά στην Δύναμη και την αυστηρή άσκηση του Πολεμιστή.





Η 5η Διάσταση δεν είναι Τοποθεσία, είναι Δημιουργία.....!!!!!!!!

Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πραγματικότητά μας. Αυτό είναι κάτι που παρ' ότι οι Δάσκαλοι το έχουν διδάξει στην ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια πριν, η Δυτική κοινωνία το έχει κρατήσει κρυφό για αιώνες. Είναι το μεγαλύτερο κομμάτι γνώσης ή πληροφορίας που «αυτοί που βρίσκονταν στην εξουσία» προσπάθησαν να μη φτάσει στις κοιμισμένες μάζες.
(Σημ. τ. Μ. Το παραμύθι της «Κοιμωμένης Βασιλοπούλας» αυτό πραγματεύεται).

Ο λόγος που αυτή η γνώση κρατήθηκε μυστική είναι γιατί, όταν τα άτομα «κοιμούνται» (δεν είναι πνευματικά αφυπνισμένα), μπορούν να οδηγηθούν μέσα από το φόβο και την πειθώ στο να δημιουργήσουν μιαν άλλη πραγματικότητα που βολεύει εκείνους που τους εξουσιάζουν. 

Αυτές οι ψεύτικες πραγματικότητες πουλιούνται πολύ ακριβά και γι’ αυτό το λόγο είναι πολύ δύσκολο για τα τα πλήθη να καταλάβουν ότι δεν είναι αληθινές. Αλλά όταν σκεφτόμαστε την 5η Διάσταση, ή όποια άλλη ανώτερη διάσταση, συχνά ξεχνάμε ότι το ίδιο εφαρμόζεται κι εκεί. Δηλαδή δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα.

Στις λεπτοφυείς διαστάσεις, η ύλη δεν είναι τόσο πυκνή. Για να μπορέσουμε να εισέλθουμε σε ένα κόσμο λεπτότερης υφής, χρειάζεται να έχουμε την επίγνωση και την ικανότητα να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δημιουργήσει αυτήν τη λιγότερο πυκνή πραγματικότητα. Αυτό το πετυχαίνουμε με το να γίνουμε εμείς οι ίδιοι λιγότερο «πυκνοί».

Εξαιτίας της μειωμένης στερεότητας της 5ης Διάστασης, εκείνοι που την ενσωματώνουν - την κάνουν κομμάτι του περιβάλλοντός τους - έχουν καλύτερη επίγνωση της δικής τους φύσης και της φύσης της πραγματικότητάς τους.

Είμαστε «ικανοί» να κάνουμε πολλά περισσότερα από ό,τι στη στερεή, πυκνή 3η διάσταση. Στις πιο λεπτοφυείς διαστάσεις, για να κάνουμε «χρήση» της δύναμης κάποιου άλλου προσώπου, χρειαζόμαστε την ενσυνείδητη έγκρισή του. Ο λόγος είναι ότι σ’ εκείνες τις διαστάσεις έχει απομείνει ελάχιστο ασυνείδητο. 

Και αυτό που έχει απομείνει δεν μπορεί κάποιος τρίτος να του κάνει χρήση εύκολα. Εμείς φτιάχνουμε την 5η Διάσταση. Ναι, η φυσική πραγματικότητα είναι πολυδιαστασιακή και μια ψευδαίσθηση, αλλά την φτιάχνουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε την εμπειρία της ατομικότητας. 

Συνυπάρχει στον ίδιο χώρο, ο οποίος είναι απέραντος. Αλλά συγχρόνως, εμείς επιλέγουμε να έχουμε γνώση μόνο ενός πολύ μικρού φάσματος αυτής της «πραγματικότητας» που περιέχει τα πάντα. Αυτό το πολύ μικρό φάσμα υπαγορεύει αυτό που θα βιώσουμε ως «αληθινό».

Η διαφορά μεταξύ της 3ης, 4ης και 5ης διάστασης έχει να κάνει με την ενδυνάμωσή μας, την λεπτότερη υφή της στερεάς ύλης και της ικανότητάς μας να πράττουμε. Επομένως, αυτό που βιώνουμε στις λεπτότερες διαστάσεις είναι αυτό που εμείς επιλέγουμε να βιώσουμε. Δεν «υπάρχουν» μέχρις ότου φέρουμε την επίγνωσή μας σ’ εκείνο το χώρο. 

Δεν υπάρχουν διαστάσεις στην Ενότητα/Μοναδικότητα (Oneness), επειδή δεν υπάρχουν ατομικές κατασκευές της προσωπικότητας με κάτι «άλλο», είτε αυτό το άλλο είναι πρόσωπο είτε περιβάλλον.

Από την άποψη της Ενότητας, η διαφορά μεταξύ της 3ης και της 5ης διάστασης είναι απείρως μικρή και ασήμαντη. Αλλά από την άποψη και την επίγνωση τη δική μας, δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν δυο περισσότερο διαφορετικές εμπειρίες της φυσικής ύπαρξης.

Και το πιο σημαντικό είναι ότι, αυτές δεν είναι διαστάσεις στις οποίες πηγαίνουμε, αλλά διαστάσεις που δημιουργούνται λεπτό προς λεπτό, καθώς ανεβάζουμε την ατομική μας δόνηση, τη δόνηση του πλανήτη, και έχοντας απόλυτη επίγνωση της πρόθεσης και της ενέργειάς μας πίσω από κάθε μας επικοινωνία με τους άλλους και με τον εαυτό μας. Είναι μια σταδιακή διαδικασία δημιουργίας. 

Πώς φτάνουμε σ’ εκείνο το σημείο της ενσυνείδητης δημιουργίας; Ανεβάζοντας την προσωπική μας δόνηση, ανεβάζουμε τη δόνηση του περιβάλλοντός μας και ενσωματώνουμε τη νέα πραγματικότητα. Πώς το κάνουμε αυτό;

Βρείτε τα εργαλεία που είναι κατάλληλα για εσάς. Υπάρχουν χιλιάδες από αυτά. Αν κάτι που σας λέω σας ακούγεται σωστό, μπορείτε να βρείτε πληροφορίες στο site μου ή στο www.the2012scenario.com

Όταν ανακαλύπτετε κάποια εργαλεία, μπορείτε μετά να τα διδάξετε σε άλλους. Τα λόγια από στόμα σε στόμα είναι ένας απλός τρόπος για να διαδοθούν αυτές οι πληροφορίες. Ένας άλλος καλός τρόπος είναι να παρακολουθείτε κάποιες από τις ομιλίες ή τα ενημερωτικά σεμινάρια που γίνονται αυτή την εποχή σχετικά με την Ανάληψη. Εκεί θα σας μάθουν πώς να πάρετε πίσω τη δύναμή σας. 

Είναι δική σας η ευθύνη να δημιουργήσετε τη νέα σας πραγματικότητα της 5ης Διάστασης ή με όποιο άλλο όνομα θέλετε να την αποκαλείτε. Πότε θα ξεκινήσετε; Πείτε, ΤΩΡΑ! ΕΣΕΙΣ είστε ο δημιουργός. Αρχίστε να δημιουργείτε αυτή την πραγματικότητα αμέσως τώρα. Δεν είναι ένα μέρος στο οποίο θα πάτε, είναι κάτι που ΕΣΕΙΣ δημιουργείτε σήμερα με το να ανεβάζετε τις δονήσεις σας και να αποφασίζετε τι είναι αυτό που θέλετε να δημιουργήσετε.

Εγώ είμαι η Inelia Benz και είμαι εδώ για να ανεβάσω τα δονητικά επίπεδα του πλανήτη.
Εσείς γιατί είστε εδώ!





Από την Inelia Benz – 26 Νοεμβρίου 2012 
Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη 

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

9 κρίσιμα ερωτήματα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.....!!!!!!!!

(Βήμα Science) Η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου και η ταυτότητα της συνείδησης επιφυλάσσουν στην επιστήμη πολλές ακόμη εκπλήξεις. Τα πρόσφατα ανατρεπτικά ευρήματα μας δίνουν ωστόσο μια «γαργαλιστική» πρόγευση. Τώρα ξέρουμε ότι οι νευρώνες αναγεννώνται, είδαμε τις αναμνήσεις να δημιουργούνται και μάθαμε ότι δεν είναι το μέγεθος που κάνει έναν εγκέφαλο εξυπνότερο...

1. Από τι είναι φτιαγμένες οι αναμνήσεις; (Εmma Young).
Οι αναμνήσεις είναι το βασικό υλικό της σκέψης. Συμβουλευόμαστε τα αποθέματα γνώσης μας κάθε φορά που εκτελούμε μια εργασία, που επικοινωνούμε μέσω της ομιλίας ή που σχηματοποιούμε ακόμη και τις πιο απλές έννοιες. Παρ΄ όλα αυτά η «υλική» μορφή τους αποτελεί μυστήριο. Ποιες μεταβολές συντελούνται στον εγκέφαλο όταν μια νέα ανάμνηση κωδικοποιείται;

Ενα πράγμα το οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο σχηματισμός των αναμνήσεων έχει σχέση με την ενίσχυση των συνάψεων που συνδέουν τα νευρωνικά κύτταρα. Μελετώντας θαλάσσια σαλιγκάρια, τα οποία έχουν ένα σχετικά απλό νευρικό σύστημα, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Κέλσι Μάρτιν του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες παρακολούθησε πέρυσι για πρώτη φορά αναμνήσεις να σχηματίζονται, με τη μορφή νέων πρωτεϊνών που εμφανίζονται στις συνάψεις.

Πού όμως αποθηκεύεται μια γνώση μέσα στον πολύπλοκο εγκέφαλο των θηλαστικών; Οι βραχυπρόθεσμες αναμνήσεις, όπως ένας αριθμός τηλεφώνου που θα χρησιμοποιήσουμε σύντομα, φαίνονται να αποθηκεύονται στον ιππόκαμπο, μια δομή με δύο συμμετρικά τμήματα χωμένα βαθιά μέσα στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου. 

Το 2008 η Κόρτνεϊ Μίλερ και ο Ντέιβιντ Σουέτ του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα κατέγραψαν σε ποντικούς την ακόλουθη διαδικασία. Κατά την πρώτη ώρα αφότου συντελούνταν ένα αξιομνημόνευτο γεγονός, σημειώνονταν στο DΝΑ των νευρώνων του ιππόκαμπου μεταβολές οι οποίες άλλαζαν τις παραγόμενες πρωτεΐνες. 

Κατά την επόμενη εβδομάδα παρόμοιες μεταβολές σημειώνονταν στα γονίδια νευρώνων του φλοιού. Αυτές οι δεύτερες μεταβολές φαίνονταν να είναι μόνιμες, υποδηλώνοντας ότι εκεί αποθηκεύονται οι μακροπρόθεσμες αναμνήσεις. Οι δύο ερευνητές πιστεύουν ότι είδαν βραχυπρόθεσμες αναμνήσεις να σχηματίζονται στον ιππόκαμπο και στη συνέχεια να γίνονται μακροπρόθεσμες στον φλοιό.

Ο εγκέφαλος δίνει περισσότερη προσοχή στα πράγματα που μας τρομάζουν, εφόσον η ανάμνηση τους μπορεί πολλές φορές να μας σώσει τη ζωή. Είναι γνωστό ότι μια δομή που βρίσκεται δίπλα στον ιππόκαμπο, η αμυγδαλή, παίζει κάποιο ρόλο στη χάραξη αυτού του ανεξίτηλου σημαδιού. 

Πέρυσι μια ομάδα ερευνητών, με επικεφαλής τη Σίνα Τζόσελιν του Νοσοκομείου Παίδων του Τορόντο, πέτυχε να σβήσει την ανάμνηση ενός τρομακτικού θορύβου σε ποντικούς νεκρώνοντας τους νευρώνες της αμυγδαλής, που οι συνάψεις τους είχαν ενισχυθεί μετά την έκθεση σε αυτόν τον θόρυβο. Ήταν η πρώτη φορά που μια συγκεκριμένη ανάμνηση ανιχνεύτηκε στα νευρωνικά κύτταρα που την είχαν κωδικοποιήσει.

Απέχουμε όμως ακόμη πολύ από το να δούμε μια ανάμνηση να σχηματίζεται στον εγκέφαλο ενός ανθρώπου.

2. Μπορούμε να αναπλάσουμε τον εγκέφαλο; (James Mitchell Crow).
Έχετε γεννηθεί με όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα που θα έχετε για όσο θα ζείτε, έτσι λέει η θεωρία.

Τέρμα όμως οι θεωρίες. Στη δεκαετία του 1990 τα δόγματα ανατράπηκαν με την ανακάλυψη ότι τα θηλαστικά, περιλαμβανομένων των ανθρώπων, δημιουργούν καινούργιους νευρώνες κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Στους ανθρώπους αυτή η «νευρωνογένεση» έχει παρατηρηθεί σε δύο σημεία: οι νευρώνες που δημιουργούνται στον οσφρητικό βολβό φαίνονται να εμπλέκονται στην εκμάθηση νέων οσμών, ενώ εκείνοι που δημιουργούνται στον ιππόκαμπο συνδέονται με τη μάθηση και τη μνήμη.

Η ανακάλυψη ότι νέοι νευρώνες μπορούν να ενσωματωθούν στον ενήλικο εγκέφαλο εγείρει ενδιαφέρουσες δυνατότητες: θα μπορούσε αυτή η διαδικασία να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία ασθενειών του εγκεφάλου όπως η νόσος του Πάρκινσον ή του Αλτσχάιμερ;

Το ζητούμενο θα είναι να επιτευχθεί η αντικατάσταση των κυττάρων που νοσούν με ακριβώς τους κατάλληλους νευρώνες, λέει ο Τζεφ Μάκλις, ο οποίος μελετά τη νευρωνογένεση στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης. 

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, το ανθρώπινο νευρικό σύστημα αποτελείται από 10.000 διαφορετικά είδη νευρώνων. Αυτή η τεράστια πολυπλοκότητα σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς απλώς να αντικαταστήσει ένα παλιό κύτταρο με οποιοδήποτε νέο κύτταρο παράγεται από τη φυσική νευρωνογένεση. Ωστόσο ίσως υπάρχουν τρόποι να αναπτυχθούν νευρώνες κατά παραγγελία.

Ο Ολε Λίντβαλ του Πανεπιστημίου του Λουντ της Σουηδίας έχει δείξει τι μπορεί να είναι δυνατό. Πήρε νευρώνες που παράγουν ντοπαμίνη από έμβρυα τα οποία είχαν προκύψει από άμβλωση, τους μεταμόσχευσε στον εγκέφαλο ανθρώπων οι οποίοι έπασχαν από τη νόσο του Πάρκινσον και έδειξε ότι οι νέοι νευρώνες μπορούν να βελτιώσουν την εγκεφαλική λειτουργία, αν και η θεραπεία δεν λειτουργεί για όλους. 

Ο κ. Λίντβαλ διερευνά τώρα τρόπους για να κατασκευάσει αυτούς τους εξειδικευμένους νευρώνες από εμβρυακά βλαστικά κύτταρα ή από βλαστικά κύτταρα που έχουν προκύψει από τον αναπρογραμματισμό ενήλικων δερματικών κυττάρων.

Ο κ. Μάκλις έχει επίσης διαπιστώσει ότι ακόμη και σε σημεία του εγκεφάλου όπου δεν παρατηρείται νευρωνογένεση υπάρχουν μικροί αριθμοί «κυττάρων-γεννητόρων», οι οποίοι έχουν απομείνει από την ανάπτυξη του εγκεφάλου στο στάδιο της μήτρας. Δεν πρόκειται για πραγματικά βλαστικά κύτταρα, αλλά έχουν κάποιες ικανότητες νευρωνογένεσης.

Ο ερευνητής έχει δείξει ότι, τουλάχιστον σε ζώα, οι γεννήτορες αυτοί μπορούν να ρυθμιστούν έτσι ώστε να σχηματίσουν λειτουργικούς νευρώνες. Σε πειράματα σε ποντικούς έχει ανακαλύψει χημικές εντολές οι οποίες μπορούν να ρυθμίσουν αυτούς τους γεννήτορες ώστε να μετατραπούν σε κινητικούς νευρώνες τα κύτταρα τα οποία βλάπτονται από τις νόσους των κινητικών νευρώνων (ΜΝD).

«Είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς τη ρύθμιση της νευρωνογένεσης σε φυσιολογικά μη νευρωνογονικά σημεία του εγκεφάλου» δηλώνει ο κ. Μάκλις. «Το νευρικό σύστημα όμως έχει κατασκευαστεί με μεγάλη ακρίβεια και θα πρέπει και εμείς να το ανακατασκευάσουμε με την ίδια ακρίβεια».

3. Τι είναι οι νευρώνες - καθρέφτες; (Helen Thomson).
Ο ύπνος εθεωρείτο ως τώρα μία από τις δύο βασικές μορφές της ανθρώπινης συνείδησης. Η επιστήμη όμως αρχίζει σιγά σιγά να ανακαλύπτει και άλλες «Οταν χαμογελάς ολόκληρος ο κόσμος χαμογελάει μαζί σου» τραγουδούσε ο Λούις Αρμστρονγκ. Θα αναφερόταν μάλλον σε αυτό που ορισμένοι θεωρούν μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της νευροεπιστήμης: τους νευρώνες καθρέφτες.

Τα κύτταρα αυτά εντοπίστηκαν στους μακάκους στη δεκαετία του 1990, όταν οι ερευνητές κατέγραφαν με ηλεκτρόδια τις διεργασίες του εγκεφάλου των ζώων την ώρα που αυτά εκτελούσαν διάφορες εργασίες. Ενώ πολλοί νευρώνες δραστηριοποιούνταν όταν τα ζώα εκτελούσαν μια ενέργεια, ένα υποσύνολο νευρώνων δραστηριοποιούνταν επίσης όταν τα ζώα έβλεπαν κάποι ον από τους ερευνητές να εκτελεί την ίδια ενέργεια. Διαφορετικές ομάδες νευρώνων καθρεφτών δραστηριοποιούνταν για διαφορετικές ενέργειες.

Οι νευροεπιστήμονες υπέθεσαν ότι στους ανθρώπους οι νευρώνες καθρέφτες ενδεχομένως αντιπροσωπεύουν τη νευρωνική βάση της ταύτισης. Θα μπορούσαν επίσης να συμβάλουν στη μίμηση και στη μάθηση και ίσως και στην κτήση της γλώσσας.

Ο εντοπισμός νευρώνων καθρεφτών στους ανθρώπους ήταν δύσκολος, οι λειτουργικές μαγνητικές τομογραφίες έδειξαν όμως ότι ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου- οι οποίες ονομάστηκαν «συστήματα καθρέφτες»- «φωτίζονται» όταν εκτελούμε και όταν παρακολουθούμε την ίδια ενέργεια.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που παρουσιάζουν μεγαλύτερη δραστηριότητα στα συστήματα καθρέφτες φαίνονται να είναι καλύτεροι στην κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων. Αντιστρόφως, η μικρότερη δραστηριότητα στα συστήματα καθρέφτες έχει συνδεθεί με τον αυτισμό και επίσης με την ψυχοπάθεια- διαφορετικές παθήσεις που όμως διακρίνονται αμφότερες για τα χαμηλά επίπεδα ταύτισης. 

Η ομάδα της Νίνα Μπάιν του Πανεπιστημίου του Μάαστριχτ της Ολλανδίας πρόσφατα ανίχνευσε μηχανισμούς αναστολής οι οποίοι δίνουν ενδείξεις για το πώς μπορούμε νοητικά να μιμηθούμε μια ενέργεια χωρίς στην πραγματικότητα να την εκτελούμε.

Παρ΄ όλα αυτά ορισμένοι ερευνητές αμφιβάλλουν αν τα συστήματα καθρέφτες μπορούν να αναλάβουν αποκλειστικά την ευθύνη για την ταύτιση. «Η κατανόηση των πράξεων κάποιου άλλου και η ταύτιση αποτελούν τεράστια γνωσιακά επιτεύγματα» λέει η Σεσίλια Χέιζ, ψυχολόγος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. «Το να λέμε ότι υπάρχει ένα ξεχωριστό νευρωνικό σύστημα που ευθύνεται για αυτές δεν είναι λογικό».

Ο Μάρκο Ιακομπόνι, νευροεπιστήμονας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες, υποστηρίζει ότι έχει δει σε ανθρώπους μεμονωμένα εγκεφαλικά κύτταρα να συμπεριφέρονται σαν νευρώνες καθρέφτες. Εκανε αυτές τις παρατηρήσεις όταν κάποιος επιληπτικός υποβαλλόταν σε διερευνητική χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο προκειμένου να διαπιστωθεί η αιτία της επιληψίας του. Τα αποτελέσματα των ερευνών του δημοσιεύτηκαν τον περασμένο Απρίλιο στο έντυπο «Current Βiology».

4. Με πόσους τρόπους μπορούμε να έχουμε συνείδηση; (Linda Geddes).
Τα συστήματα-καθρέφτες ενεργοποιούνται όταν εμείς οι ίδιοι εκτελούμε μια ενέργεια και όταν βλέπουμε κάποιον άλλον να την εκτελεί. Θεωρούνται η βάση της ταύτισης και της μίμησης, η λειτουργία τους όμως αποτελεί άλυτο παζλ Νομίζετε ίσως ότι η συνείδηση είναι σαν ένας διακόπτης, είτε είναι «ανοικτός» είτε «κλειστός». 

Η πραγματική εικόνα όμως αποδεικνύεται πλέον αρκετά θολή, εγείροντας αμφισβήτηση ως προς την αντίληψη που έχουμε για τη συναίσθηση και την ελεύθερη βούληση και εγείροντας ζητήματα συναίνεσης στους ασθενείς που βρίσκονται σε κώμα.

Παλιότερα εθεωρείτο ότι υπάρχουν μόνο τρεις καταστάσεις συνείδησης, εξηγεί ο Ανταμ Ζέμαν της Χερσονησιωτικής Ιατρικής Σχολής του Εξετερ της Βρετανίας. «Είτε είναι κανείς ξύπνιος είτε κοιμάται,και αν κοιμάται βρίσκεται σε κατάσταση ύπνου με όνειρα ή σε κατάσταση ύπνου χωρίς όνειρα».

Οι απεικονίσεις του εγκεφάλου όμως δείχνουν ότι υπάρχουν περισσότερες καταστάσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπνοβασία, η οποία παρουσιάζεται σε έναν στους είκοσι ενηλίκους. «Ο εγκέφαλος του υπνοβάτη βρίσκεται κυριολεκτικά σε μια κατάσταση μισοξύπνιου-μισοκοιμισμένου» λέει ο ειδικός. 

Ερευνητές κάποτε οδήγησαν έναν υπνοβάτη σε έναν εγκεφαλικό τομογράφο και παρατήρησαν ότι ενώ μεγάλο μέρος του φλοιού - που εμπλέκεται στη συναίσθηση και στη συνείδηση - ήταν εκτός λειτουργίας, άλλες περιοχές του εγκεφάλου του ήταν ενεργοί, περιλαμβανομένων εκείνων που συνδέονται με τα συναισθήματα.

Παρόμοιες αλληλοεπικαλύψεις θα μπορούσαν ίσως να εξηγήσουν άλλες παράξενες καταστάσεις συνείδησης. Στον ύπνο με όνειρα - γνωστό και ως ύπνο RΕΜ - είμαστε ακίνητοι επειδή μια περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους, που λέγεται γέφυρα, μπλοκάρει τα σήματα προς τους μυς. 

Οι άνθρωποι που παρουσιάζουν τη διαταραχή της συμπεριφοράς RΕΜ δεν έχουν αυτόν τον μηχανισμό αναστολής και ενεργούν σωματικά βάσει των ονείρων τους. Η αντίθετη πάθηση, γνωστή ως παράλυση ύπνου ή υπνοπαράλυση, παρατηρείται όταν οι άνθρωποι ξυπνούν αλλά εξακολουθούν να μην μπορούν να κινηθούν.

Ισως επίσης υπάρχουν κάποια ως τώρα απαρατήρητα σημεία-«σταθμοί» στο λυκόφως ανάμεσα στη συνείδηση και στο κώμα. Τον περασμένο Φεβρουάριο μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Εϊντριαν Όουεν του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ ανακάλυψαν ότι ήταν δυνατόν να επικοινωνήσουν με έναν άνδρα ο οποίος βρισκόταν σε κατάσταση φυτού - μια κατάσταση στην οποία κάποιος έχει ανέπαφα ανακλαστικά και μπορεί να αναπνεύσει χωρίς υποστήριξη, αλλά φαίνεται να μην έχει καμία συνείδηση του περιβάλλοντος. 

Ζητώντας του να οπτικοποιήσει το πώς είναι να παίζει τένις ή να κινείται στο σπίτι του ενώ βρισκόταν στον εγκεφαλικό τομογράφο, κατόρθωσαν να του αποσπάσουν απαντήσεις με «ναι» ή «όχι». Οι ασθενείς αυτοί αντιμετωπίζονται αυτή τη στιγμή ως μη έχοντες συνείδηση, αν όμως μπορούν να κατανοήσουν ερωτήσεις και να επικοινωνήσουν, ίσως είναι σε θέση να εκφράσουν απόψεις σχετικά με τη θεραπεία τους- και το αν θα πρέπει να σταματήσει ή όχι.

Μπορεί ακόμη να μη γνωρίζουμε πόσες είναι οι καταστάσεις της, η φύση όμως της συνείδησης αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με μια σκάλα παρά με έναν διακόπτη.

5. Πόσο ισχυρός είναι ο σύνδεσμος του μυαλού με το σώμα; (Linda Geddes).
Ο σχηματισμός των αναμνήσεων και η απτή, «υλική» υπόστασή τους έχουν μπει στο μικροσκόπιο των ειδικών που έχουν κατορθώσει να ξεδιαλύνουν κάποια μυστικά τους Αν είστε αρκετά άτυχοι ώστε να πρέπει να μπείτε στο νοσοκομείο, προσπαθήστε τουλάχιστον να εξασφαλίσετε ένα δωμάτιο με θέα. Ίσως να αναρρώσετε πιο γρήγορα αν βλέπετε έξω από το παράθυρό σας μια σειρά από δένδρα αντί για έναν τοίχο από τούβλα.

Η μελέτη της σχέσης του μυαλού με το σώμα είναι τόσο παλιά όσο και η άσκηση της ιατρικής. Οι συνετοί γιατροί φροντίζουν, για παράδειγμα, να διερευνούν την πνευματική και συναισθηματική κατάσταση ενός ασθενούς όταν δυσκολεύονται να εξηγήσουν σωματικά τα συμπτώματά του. Και όλοι έχουμε ακούσει περιπτώσεις στις οποίες η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή ένα διαζύγιο μοιάζουν να πυροδοτούν μια ασθένεια.

Ωστόσο, αν και θεωρούμε αυτή τη σχέση τόσο δεδομένη, οι μηχανισμοί της παραμένουν μυστηριώδεις. Γιατί ορισμένες ασθένειες επηρεάζονται περισσότερο από την ψυχική κατάσταση απ΄ ό,τι άλλες; Τι βρίσκεται πίσω από το ανεξήγητο φαινόμενο placebo; Θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε να θεραπεύουμε τον εαυτό μας με τη σκέψη;

Πολλά από αυτά τα φαινόμενα φαίνονται να επηρεάζονται από το ανοσοποιητικό σύστημα. Το έντονο στρες έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τη δραστηριότητα των ανοσοποιητικών κυττάρων, τόσο στον δοκιμαστικό σωλήνα όσο και στους ανθρώπους. Φαίνεται ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι με τους οποίους ο εγκέφαλος επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα, από τους χημικούς μεσολαβητές ως τον άμεσο έλεγχο των νευρώνων. 

Ένα σκέλος του πνευμονογαστρικού νεύρου συνδέει τον εγκέφαλο με έναν βασικό ρυθμιστή της λειτουργίας του ανοσοποιητικού, λέει ο Κέβιν Τρέισι του Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών Φέινστιν της Νέας Υόρκης. «Σήματα που ξεκινούν από τον εγκέφαλο μεταδίδονται μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου και αλλάζουν τη συμπεριφορά των ανοσοποιητικών κυττάρων στη σπλήνα» εξηγεί.

Η ομάδα του κ. Τρέισι έχει ανακαλύψει ότι η ηλεκτρική διέγερση του πνευμονογαστρικού νεύρου μειώνει τη φλεγμονή, μια κατάσταση υψηλού ανοσοποιητικού συναγερμού η οποία εμπλέκεται σε μεγάλο αριθμό ασθενειών, περιλαμβανομένου του καρκίνου. Υποστηρίζουν ότι ίσως υπάρχουν και άλλες νευρο-ανοσοποιητικές σχέσεις που «πυροδοτούν» φλεγμονές.

Ακόμη και αν δεν κατορθώσουμε ποτέ να ελέγξουμε συνειδητά το ανοσοποιητικό σύστημα, ίσως τουλάχιστον επιτύχουμε να το επηρεάσουμε με φάρμακα ή ενδεχομένως μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου. 

6. Γιατί ορισμένοι άνθρωποι είναι εξυπνότεροι; (David Robson).
Το 1955, όταν έγινε η νεκροψία του Αϊνστάιν, ο εγκέφαλός του προκάλεσε μια κάποια απογοήτευση: όπως αποκαλύφθηκε, ήταν κατά τι μικρότερος από αυτόν του μέσου ανθρώπου. Πράγματι μεταγενέστερες μελέτες έχουν δείξει ότι η σχέση ανάμεσα στο μέγεθος του εγκεφάλου και στην ευφυΐα είναι ελάχιστη. Φαίνεται ότι στον εγκέφαλο αυτό που μετράει τελικά είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα.

Ενας σημαντικός παράγοντας φαίνεται να είναι το πόσο καλά οι νευρώνες μας μπορούν να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Ο Μάρταϊν φαν ντεν Χέφελ, νευρολόγος στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης της Ολλανδίας, ανακάλυψε ότι στους πιο έξυπνους εγκεφάλους τα δίκτυα ανάμεσα στους νευρώνες φαίνονται να είναι αποδοτικότερα- με άλλα λόγια, τα βήματα που απαιτούνται για να μεταδοθεί ένα μήνυμα από τη μια περιοχή του εγκεφάλου στην άλλη είναι λιγότερα. Αυτό, όπως λέει, θα μπορούσε να εξηγήσει κατά το ένα τρίτο τις διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται στον δείκτη ευφυΐας ενός πληθυσμού.

Ενας άλλος βασικός παράγοντας φαίνεται επίσης να είναι το μονωτικό λιπώδες έλυτρο που καλύπτει τις ίνες των νευρώνων, το οποίο επηρεάζει τα ηλεκτρικά σήματα. Ο Πολ Τόμσον, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες, βρήκε μια σχέση ανάμεσα στον δείκτη ΙQ και στην ποιότητα των ελύτρων.

Ακόμη δεν γνωρίζουμε σε ποιον ακριβώς βαθμό τα γονίδια επηρεάζουν την ευφυΐα, με διάφορες μελέτες να καταλήγουν σε εκτιμήσεις που κυμαίνονται από 40% ως 80%. Αυτό το μεγάλο εύρος διαφοράς ίσως προκύπτει επειδή τα γονίδια επηρεάζουν περισσότερο τον δείκτη νοημοσύνης με την ηλικία, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πέρυσι.

Συγκρίνοντας τη νοημοσύνη 11.000 ζευγών διδύμων, ο Ρόμπερτ Πλόμινγκ, του Κing΄s College του Λονδίνου, διαπίστωσε ότι στην ηλικία των εννέα ετών τα γονίδια εξηγούν το 40% των διαφοροποιήσεων αλλά στα 17 ευθύνονται περίπου για τα δύο τρίτα.

Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ισως τα γονίδια επηρεάζουν το πώς ο εγκέφαλός μας αναδικτυώνεται καθώς ωριμάζουμε. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ίσως υπαγορεύουν το αν κάποιος είναι πιθανότερο να επιζητήσει ενδιαφέρουσες εμπειρίες ώστε να βοηθήσει τον εγκέφαλό του να ωριμάσει και να αναπτυχθεί. «Αν έχουμε προδιάθεση στο να έχουμε ένα ταλέντο, ίσως να επιδιώξουμε ενεργά να βρούμε ένα περιβάλλον που θα του ταιριάζει» λέει ο κ. Τόμσον.

7. Μπορεί μια ψυχική νόσος να μας κάνει δημιουργικούς; (Emma Young).
Η ευφυΐα δεν σχετίζεται τελικά τόσο με το μέγεθος του εγκεφάλου όσο με την ικανότητα που επιδεικνύουν οι νευρώνες να επικοινωνούν μεταξύ τους και την ποιότητα των υλικών τους «Δεν υπάρχει μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς μια χροιά τρέλας». Αυτό έγραφε ο ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας πριν από περίπου 2.000 χρόνια.

Σήμερα έχει καταντήσει ρουτίνα οι διάφορες δημιουργικές ιδιοφυΐες της Ιστορίας να δέχονται εκ των υστέρων διαγνώσεις για διάφορες ψυχικές ασθένειες- άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο πιστευτές. 

Η σχιζοφρένεια και άλλες μορφές ψυχώσεων είναι οι ασθένειες που αναφέρονται πιο συχνά, με τον Αϊνστάιν και τον Νεύτωνα να περιλαμβάνονται στα πιο διάσημα «αντικείμενα» των σχετικών μελετών. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ και η Βιρτζίνια Γουλφ έχουν συνδεθεί με τη διπολική διαταραχή. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα υποστήριζαν ότι μια καταφανής και εν πλήρει εκδηλώσει ψύχωση αποτελεί απόδειξη δημιουργικών προσόντων, φαίνεται όμως ότι σε μικρή δόση βοηθάει. 

Οι ψυχίατροι βλέπουν την ψυχική υγεία ως ένα φάσμα, με τη σοβαρή ασθένεια στο ένα άκρο και τη «φυσιολογική» κατάσταση στο άλλο. Ίσως αυτοί που βρίσκονται στη μέση έχουν ενισχυμένες δημιουργικές τάσεις.

Ορισμένες ενδείξεις έρχονται από την εξέταση της σχετικής κυριαρχίας του δεξιού και του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Πολλές υπόπτου αξιοπιστίας θεωρίες «ποπ» ψυχολογίας μιλούν για «ανθρώπους του δεξιού εγκεφάλου» και «ανθρώπους του αριστερού εγκεφάλου», γενικώς όμως είναι αποδεκτό ότι η αριστερή πλευρά εμπλέκεται κυρίως στη γλώσσα και στη λογική ανάλυση, ενώ η δεξιά εμπλέκεται περισσότερο στη δημιουργική σκέψη. 

Διάφορες τεχνικές για τη μελέτη της κυριαρχίας φαίνεται να δείχνουν ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από σχιζοφρένεια παρουσιάζουν περισσότερη δραστηριότητα στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου τους. 

Υπάρχουν επίσης γενετικές ενδείξεις σε σχέση με μια πρωτεΐνη, τη νευρεγουλίνη 1, η οποία εμπλέκεται στην ανάπτυξη του εγκεφάλου μέσα στη μήτρα. Ο Τζέρεμι Χολ, του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου της Βρετανίας, ανακάλυψε ότι μια παραλλαγή στο γονίδιο που κωδικοποιεί για αυτή την πρωτεΐνη συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο για σχιζοφρένεια. Πέρυσι ο Σάμπολτς Κέρι, του Πανεπιστημίου του Σεμελβάις της Ουγγαρίας, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που έχουν δύο αντίγραφα της μετάλλαξης αυτής είχαν καλύτερες επιδόσεις σε ένα τεστ δημιουργικότητας από τους ανθρώπους που δεν είχαν αντίγραφα. 

Ο κ. Κέρι λέει ότι η παραλλαγή ενδέχεται να αμβλύνει τη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου, χαλαρώνοντας τον συνηθισμένο έλεγχό του στη διάθεση και στα συναισθήματα. Αυτό ίσως να απελευθερώνει τη δημιουργικότητα σε ορισμένους και τις ψυχωτικές παραισθήσεις σε άλλους - με τη νοημοσύνη ενδεχομένως να επηρεάζει το αποτέλεσμα.

Χρειάζονται όμως περισσότερες μελέτες, λέει ο κ. Χολ. «Οι ενδείξεις για μια σχέση ανάμεσα στη δημιουργικότητα και στις ψυχικές διαταραχές είναι κάτι το οποίο εδώ και καιρό εικάζεται αλλά σπανίως, αν όχι ποτέ,έχει αποδειχθεί».

8. Πόσο ισχυρό είναι το υποσυνείδητο; (Kate Douglas).
Οι γνώσεις μας για τη λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού είναι ακόμη πολύ περιορισμένες ώστε να μπορέσουμε να κατασκευάσουμε μια μηχανή με συνείδηση. Η υποσυνείδητη σκέψη είναι ο βουβός αυτόματος πιλότος του εγκεφάλου- ο υπόγειος τύπος που κρύβεται πίσω από τις επαναλαμβανόμενες ενέργειες, τις φροϋδικές ολισθήσεις και όλα τα άλλα πράγματα που κάνουμε «χωρίς να σκεφτόμαστε». 

Αυτή ήταν οπωσδήποτε η κρατούσα άποψη τον 20ό αιώνα, τελευταία όμως το υποσυνείδητο έχει αποκτήσει εξέχουσα θέση. Πρωταγωνιστεί στη δημιουργικότητα, φέρνει το «εύρηκα» στην επίλυση των προβλημάτων, παίζει καθοριστικό ρόλο στη μάθηση και στη μνήμη και είναι ακόμη καλύτερο στη λήψη δύσκολων αποφάσεων από ότι η ορθολογική ανάλυση.

Στη δεκαετία του 1980 ο νευροεπιστήμονας Μπέντζαμιν Λίμπετ είχε εντοπίσει μια σπίθα εγκεφαλικής δραστηριότητας 300 μιλισεκόντ πριν από τη στιγμή που οι εθελοντές επέλεγαν συνειδητά να κουνήσουν το δάχτυλό τους. Σήμερα ξέρουμε ότι η ασυνείδητη απόφαση λαμβάνει χώρα ακόμη πιο νωρίς. 

Το 2008 ο Τζον-Ντίλαν Χέινς, του Κέντρου Υπολογιστικής Νευροεπιστήμης Μπερνστάιν του Βερολίνου, εντόπισε εγκεφαλική δραστηριότητα ως και δέκα δευτερόλεπτα πριν από τη συνειδητή απόφαση για την κίνηση. 

Ο Στανισλάς Ντεάν, διευθυντής της Μονάδας Γνωσιακής Νευροαπεικόνισης του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ιατρικών Ερευνών (ΙΝSΕRΜ) της Γαλλίας, αποκάλυψε με κομψό τρόπο την ανεπαίσθητη αλληλεπίδραση ανάμεσα στην υποσυνείδητη και στη συνειδητή σκέψη. 

Στο πείραμα που έκανε αρχικά, οι εθελοντές έβλεπαν μια λέξη να προβάλλεται γρήγορα σε μια οθόνη, ακολουθούμενη σχεδόν αμέσως από μια εικόνα. Αυτό εμπόδιζε τη συνειδητή αντίληψη της λέξης. Καθώς το χρονικό διάστημα ανάμεσα στα δύο ερεθίσματα αυξανόταν σταδιακά, η λέξη ξαφνικά περνούσε στο συνειδητό - συνοδευόμενη από τη χαρακτηριστική δραστηριότητα στην εγκεφαλική απεικόνιση. 

Αυτό συνήθως συνέβαινε όταν το χρονικό διάστημα έφθανε περίπου τα 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου, όταν όμως προβάλλονταν λέξεις που έχουν σχέση με τα συναισθήματα, όπως «αγάπη» ή «φόβος», παρατηρούνταν μερικά μιλισεκόντ νωρίτερα. Φαινόταν σαν η απόφαση σχετικά με το πόσο σημαντική και άξια προσοχής ήταν η λέξη να λαμβανόταν από το ίδιο το υποσυνείδητο.

Πειράματα αυτού του είδους έχουν αλλάξει τις απόψεις μας γύρω από τη σχέση ανάμεσα στη συνειδητή και στην υποσυνείδητη σκέψη, δίνοντας σταθερή υπεροχή στην τελευταία. Σκεφθείτε τη συνειδητή σκέψη σαν έναν προβολέα, με την υποσυνείδητη να ελέγχει το πότε και προς τα πού στρέφεται το φως του. «Το συνειδητό δεν είναι ελεύθερο» λέει ο κ. Χέινς. Αυτό που θεωρούμε «ελεύθερη βούληση» στην πραγματικότητα βρίσκεται στο υποσυνείδητο.

9. Μπορούμε να κατασκευάσουμε μια μηχανή με συνείδηση; (Celeste Biever).
Η προσπάθεια για τη δημιουργία τεχνητής νοημοσύνης είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις.Ορισμένοι αμφιβάλλουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ή ακόμη και ότι θα έπρεπε να γίνει.Οι πιο τολμηροί ερευνητές δεν αποθαρρύνονται όμως. 

«Πρέπει να θεωρήσουμε τη συνείδηση των μηχανών σαν μια τεράστια πρόκληση, όπως το να εγκαθιστάς έναν άνθρωπο στο Φεγγάρι»λέει ο Αντόνιο Κέλα, καθηγητής της Ρομποτικής στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο της Σικελίας και διευθυντής του επιστημονικού εντύπου «Ιnternational Journal of Μachine Consciousness».

Το έντυπο κυκλοφόρησε πέρυσι,γεγονός το οποίο αποτελεί δείγμα της αυξανόμενης ανάπτυξης του τομέα.Ένα άλλο ορόσημο αποτελεί το πρόσφατο πρόγραμμα Conscale,το οποίο αναπτύχθηκε από τον Ραούλ Αραμπάλες του Πανεπιστημίου Κάρλος ΙΙΙ της Μαδρίτης,για να συγκρίνει τη νοημοσύνη διαφόρων λογισμικών αλλά και φυσιολογικών «πρακτόρων».

Ισως το πιο νοητικά ανεπτυγμένο λογισμικό που έχει δημιουργηθεί ως σήμερα είναι η ΙDΑ,ή Ιntelligence Distribution Αgent (Πράκτορας Κατανομής Νοημοσύνης),που κατασκευάστηκε το 2003 από τονΣταν Φράνκλιντου Πανεπιστημίου του Μέμφις του Τενεσί των Ηνωμένων Πολιτειών.Η ΙDΑ αναθέτει στους άνδρες του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού νέα καθήκοντα όταν τελειώσει ο χρόνος της υπηρεσίας τους,λαμβάνοντας υπόψη τις πολιτικές του Ναυτικού, τις απαιτήσεις τής κάθε θέσης,τις διακυμάνσεις στα κόστη και στις ανάγκες των ναυτών.

Οπως οι άνθρωποι,η ΙDΑ έχει «συνειδητά» και «ασυνείδητα» επίπεδα επεξεργασίας.Στο ασυνείδητο επίπεδο αναπτύσσει λογισμικούς πράκτορες για να συγκεντρώσει δεδομένα και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες.

Οι πράκτορες αυτοί ανταγωνίζονται για να μπουν στον «συνειδητό» χώρο εργασίας της ΙDΑ,όπου αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και λαμβάνονται οι αποφάσεις.Η αναβαθμισμένη Learning ΙDΑ ή LΙDΑ ολοκληρώθηκε εφέτος.Μαθαίνει από αυτά που φθάνουν στο συνειδητό της και χρησιμοποιεί αυτές τις γνώσεις για να καθοδηγηθεί σε μελλοντικές αποφάσεις.Η LΙDΑ έχει επίσης το πλεονέκτημα των «συναισθημάτων»- στόχων υψηλού επιπέδου οι οποίοι καθοδηγούν τη λήψη των αποφάσεων.

Ενα άλλο βήμα προόδου σημειώθηκε με τον σχεδιασμό ρομπότ ικανών να διατηρούν τη λειτουργία τους αφού έχουν υποστεί βλάβη.Το 2006 ο Τζος Μπόνγκαρντ του Πανεπιστημίου του Βερμόντ των Ηνωμένων Πολιτειών σχεδίασε ένα ρομπότ που περπατάει,εξοπλισμένο με ένα εσωτερικό μοντέλο του εαυτού του, το οποίο ενημερώνεται συνεχώς.

Αν υποστεί βλάβη,αυτή η αυτογνωσία τού επιτρέπει να αναπτύξει ένα εναλλακτικό βάδισμα χρησιμοποιώντας τις εναπομείνασες ικανότητές του.Η ύπαρξη ενός εσωτερικού «φανταστικού» μοντέλου του εαυτού μας θεωρείται βασικό συστατικό της ανθρώπινης αίσθησης,φέρνοντας το ρομπότ πιο κοντά στην αυτοσυνείδηση.

Εκτός από εσωτερικό μοντέλο,ένα ρομπότ που ανέπτυξε η ομάδα τουΟουεν Χόλαντστο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ της Βρετανίας διαθέτει επιπλέον ανατομία παρόμοια με του ανθρώπου.«Ενα ρομπότ με σώμα που μοιάζει πολύ με το ανθρώπινο θα αναπτύξει γνώση που βρίσκεται πιο κοντά στην ανθρώπινη»υποστηρίζει ο κ.Οουεν.

Καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δεν λύνει αυτό που πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί το «σκληρό πρόβλημα» της συνείδησης: την υποκειμενική συναίσθηση.Κανείς ακόμη δεν ξέρει πώς να σχεδιάσει το λογισμικό για κάτι τέτοιο.

Καθώς όμως οι μηχανές εξελίσσονται όλο και περισσότερο,το σκληρό πρόβλημα ίσως απλώς εξαϋλωθεί - είτε επειδή η συναίσθηση θα εμφανιστεί από μόνη της είτε γιατί απλώς θα θεωρήσουμε ότι έχει εμφανιστεί χωρίς να είμαστε βέβαιοι.Στο κάτω κάτω,όταν πρόκειται για τους άλλους ανθρώπους,μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι και εκείνοι έχουν υποκειμενική συναίσθηση.

Δεν έχουμε τρόπο να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε το μοναδικό άτομο με αυτοσυναίσθηση σε έναν κόσμο γεμάτο από ασυναίσθητα «ζόμπι».

Παρά το γεγονός ότι ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να ξέρουμε με βεβαιότητα αν μια μηχανή έχει συνείδηση ή αν απλώς φαίνεται να έχει,η κατασκευή μιας τέτοιας μηχανής θα αλλάξει ριζικά τη γνώση μας για τον ανθρώπινο εγκέφαλο. «Ο πραγματικός μου στόχος είναι να βρω πώς λειτουργεί το μυαλό»λέει ο κ.Φράνκλιν.«Δεν ξέρεις πραγματικά πώς λειτουργεί κάτι ώσπου να μπορέσεις να το κατασκευάσεις».

© 2010 Νew Scientist Μagazine, Reed Βusiness Ιnformation Ltd.
ΒΗΜΑ SCIENCE, http://www.tovima.gr/science/article/?aid=347614