Πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μας μέρα!
Ακόμα κι όταν έξω κάνει μια υπέροχη μέρα όταν είμαστε αγχωμένοι και στρεσσαρισμένοι δεν βλέπουμε τίποτα. Φανταστείτε μια φωτεινή ηλιόλουστη μέρα, όλα γύρω μπορούσαν ν’ αντανακλούν φως αλλά εσείς νοιώθετε άγχος, εσωτερική πίεση, ίσως θολούρα στο μυαλό, στενάχωρα συναισθήματα.
Είστε σίγουροι πως έτσι θα κυλήσει κι αυτή η μέρα, μέχρι να λυθούν τα θέματα που σας απασχολούν… κι αναλογιστείτε πόσα νέα θέματα θα προκύψουν ακόμα στη ζωή σας. Μοιάζει με επαναλαμβανόμενο μοντέλο αποκλεισμού από την καλή πλευρά της ζωής.
Τα ''θέματα'' γεμίζουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας και μένει το μικρότερο για κάποιες στιγμές χαράς. Σε πολλούς αυτό φαίνεται να είναι το ''φυσιολογικό μοντέλο της ζωής τους''. Σαν η ζωή να είναι μια ατέρμονη αλυσίδα από βάσανα! Αυτό είναι η ζωή; Γιατί να παλεύουμε να λύσουμε τα θέματα αν πρόκειται συνέχεια να έχουμε καινούργια που δεν θα μας αφήνουν σε ησυχία;
Αν το καλοσκεφτείς, όλες μας οι προσπάθειες που θέλουμε να κατευθύνουμε στην ευτυχία, στο να είμαστε καλά και χαρούμενοι καταλήγουν έτσι στην ελάχιστη επιτυχία των ''κάποιων ευτυχισμένων στιγμών στη ζωή''!
Οι άνθρωποι που ανακάλυψαν πως μπορούν να χαίρονται τη ζωή τους!
«Όλα άλλαξαν όταν βγήκα από το νοσοκομείο. Πριν το έμφραγμα ήμουν συνεχώς απασχολημένος κι αγχωμένος με τη δουλειά μου και τα οικονομικά. Στο παρελθόν είχα μικρές ενοχλήσεις αλλά δεν έδινα σημασία. Όλα συνέβησαν ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω. Πέρασα κάποιες μέρες στην εντατική του νοσοκομείου.
Φαίνεται σαν σ’ αυτές τις μέρες κάτι ν’ άλλαξε μέσα μου, σαν να ένοιωσα πως κάποια μέρα θα φύγουμε, θα τελειώσουν όλα και δεν θα έχουμε προλάβει… να χαρούμε αυτά που έχουμε! Κοίτα τι έπρεπε να συμβεί για να το καταλάβω!».
Ο Γιώργος,* - με επισκέφθηκε ύστερα από την επιμονή της γυναίκας του, η οποία δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει στο σύζυγο της - ήταν ανήσυχος για την υγεία του αλλά αποφασισμένος να φροντίσει τη διατροφή του αλλά και τη ζωή του επίσης.
Ήταν σίγουρος πως το χρήμα δεν είναι το παν. Τώρα θέλει ν’ αφιερώνει χρόνο στον εαυτό του και σ’ αυτούς που αγαπά. Θέλει να κάνει αυτά που είχε αφήσει στην πορεία της ζωής του, αυτά που του έδιναν χαρά κι ικανοποίηση αλλά δεν είχε χρόνο. Δεν χρειάστηκε να μ’ επισκεφθεί πολλές φορές ακόμα. Εκείνος τώρα μάθαινε να ζει τη ζωή του ουσιαστικά καλύτερα, ενώ η γυναίκα του έπρεπε να ξανα-ανακαλύψει τον άντρά της και τη ζωή της μαζί του.
Από δούλος, θεός της ζωής!
Ούτε για τον ίδιο είναι πάντα εύκολο ν’ αφήνει τον «παλιό εαυτό πίσω» και ν’ απολαμβάνει τις στιγμές της ζωής του. Χρειάζεται να θυμάται το στόχο του «να νοιώθει καλά σχεδόν σ’ ότι κάνει» και να διαθέτει τον χρόνο του «αλλιώς», χωρίς να σκέφτεται συνεχώς το χρήμα, την δουλειά και τις υποχρεώσεις, αλλά να δίνει προτεραιότητα σ’ αυτά που δίνουν συναισθηματικό νόημα στη ζωή του.
Αυτά τα μικρά πράγματα που αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα στις αισθήσεις της ψυχής μας. Είναι οι μικρές στιγμές που συνήθως προσπερνάμε βιαστικοί τρέχοντας για το επόμενο ‘πρέπει’ της σύντομης αλλά και άχρωμης ζωής, εκείνης της ζωής που είναι ντυμένη με το γκρίζο αυστηρό κουστούμι των υποχρεώσεων.
Η πραγματική ζωή πάλλεται αλλού, φυλακισμένη πίσω απ’ το γκρι κουστούμι στο βάθος της καρδιάς μας. Αλλά τρέχουμε πολύ, δεν σταματάμε να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να κάνουμε, ώστε ν’ ακούσουμε το χτύπο της. Αυτά που εκείνη θέλει για να χαμογελάσει.
Η καρδιά μας ανοίγει κι η ζωή μας ανθίζει κάθε στιγμή που χαμογελάμε πραγματικά στον άλλο, κάθε στιγμή που παίρνουμε ένα εγκάρδιο χαμόγελο, όταν αφεθούμε ν’ αισθανθούμε μια ζεστή αγκαλιά, όταν απολαμβάνουμε τη ομορφιά της φύσης γύρω μας χωρίς σκέψεις...
όταν παρατηρούμε τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα να μεγαλώνουν και να εξελίσσονται κάθε μέρα, όταν ακούμε χωρίς κριτική, όταν μας ακούν και νοιώθουμε να μας συναισθάνονται, όταν εκφράζουμε αυθόρμητα την αγάπη μας στους άλλους χωρίς να έχουμε συγκεκριμένες προσδοκίες αντίδρασης, όταν δεχόμαστε χωρίς καχυποψία τα συναισθήματα των άλλων.
Όταν αφήνουμε τον παλμό της καρδιάς μας να δώσει χρώμα στη ζωή μας και στην ύπαρξη μας. Τότε νοιώθουμε τον ύμνο της ευγνωμοσύνης για την κάθε πολύτιμη στιγμή της ύπαρξης και της δημιουργίας, γινόμαστε πάλι, οι δημιουργοί της ζωής, οι θεοί των μικρών πραγμάτων που ορίζουν το μεγαλείο του να ζεις, ξύπνιος!
*Με την συγκατάθεσή του μεταφέρω τα λόγια του. Τα προσωπικά στοιχεία έχουν τροποποιηθεί ώστε να προστατεύεται το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων.
Όλγα Μουλάκη, M.Sc., Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου