Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας αντικρίζουμε έναν κόσμο συμβόλων. Φτάνουμε μάλιστα στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν σύμβολο είναι η ίδια η ζωή. Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά σύμβολα που άλλα είναι αρχαία, ενώ άλλα είναι νέα, όλα παίζουν έναν συγκεκριμένο ρόλο στη ζωή μας.
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας για παράδειγμα, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ενότητα συμβόλων, που αν τα αγνοήσεις μπορεί να σου στοιχίσει και την ζωή. Τα αρχαία σύμβολα έχουν μια διαφορά και αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η σημασία τους αφορά την ερμηνεία της ζωής και την καθοδήγηση των ανθρώπων στο πέρασμά τους από την Γη.
Η λέξη είναι ελληνική και σημαίνει σημείο αναγνώρισης. Η λέξη σήμαινε ένα αντικείμενο που είχε χωριστεί σε δύο μέρη από δύο ανθρώπους. Όταν αυτοί συναντιόντουσαν αργότερα, ο καθένας είχε επάνω του ένα μέρος του συμβόλου. Αρκούσε λοιπόν να μπουν τα δύο κομμάτια μαζί (συμβάλλω) για να ξαναγίνει το αρχικό αντικείμενο και, έτσι, να αναγνωριστούν οι δύο άνθρωποι.
Στην ψυχολογία και τη θρησκεία, τα σύμβολα κάνουν αυτό το πράγμα με τέτοιο τρόπο που να ρίχνει φως στην ανθρώπινη εμπειρία. Οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να κάνουν αυτές τις συνδέσεις.
Τα όνειρα είναι γεμάτη από σύμβολα. Έτσι είναι και η ποίηση.
Ένα σύμβολο δείχνει πέρα από τον εαυτό του σε κάτι που ανιχνεύεται, αλλά δεν περιορίζεται ή δεν ορίζεται επακριβώς. Ένα σύμβολο, δίνει πρόσβαση σε βαθύτερα στρώματα της πραγματικότητας που είναι απρόσιτα.
Η σημαία μιας χώρας είναι κάτι περισσότερο από ένα πανί που ανεμίζει, είναι ένα σύμβολο του έθνους και της ταυτότητας.
Και οι δράσεις μπορεί να είναι σύμβολα. Στον Χριστιανισμό, το κόψιμο του ψωμιού και η εμβάπτιση στο κρασί είναι η θεία κοινωνία είναι η συμβολική ζωή που δίνει ο Χριστός μετά τον στο σταυρό. Στο Ιουδαϊσμό, η τήρηση του Σαββάτου και ο φωτισμός των κεριών στην επτάφωτη λυχνία επιβεβαιώνουν την εβραϊκή ταυτότητα και την πίστη.
Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν τα σύμβολα λοιπόν για να εκφράσουν και την πίστη τους αλλά και να συμβολίσουν τον θεό ώστε να τον κατανοήσουν και να τον οικειοποιηθούν.
Στην πρώτη φάση, ο Θεός ήταν ένα πραγματικό ον, ένας ουράνιος πατέρας, σοφός, παντοδύναμος, που όλοι αγαπούν, έτοιμος να καθοδηγήσει και να επέμβει στη ζωή τους, όπως ο ίδιος θέλησε.
Αυτό ήταν το” Θεός εκεί έξω” των παραδοσιακών θεϊσμών.
Στη δεύτερη φάση, η εστίαση διευρύνθει πέρα από τη προσωπική ζωή σε σχέση με τον Θεό, ο οποίος ήταν ενεργός στην ιστορία. Αυτός ήταν ο Θεός στη μέση της κοινωνίας και των εθνών, ο Θεός που συμμετείχε σε εκδηλώσεις, ο Θεός ο Άλλος, ήταν ο Θεός όλων ή πολλών και γιορταζόταν εξυμνούνταν από όλους όσους τον πίστευαν.
Ο μονοθεϊσμός ήταν η ποιο δυνατή συμβολική θεϊστική στάση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Γεγονός είναι πως τα σύμβολα, είτε αλλάζουν, είτε παραμένουν ίδια, σηματοδοτούν το περιεχόμενο της ζωής, νεύοντας προς ένα καλύτερο μέλλον για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου