- Γέροντα, νιώθω μια ανασφάλεια, έχω άγχος.
- Ασφαλίσου, βρε παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια τού αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια τού Θεού δεν την ξέρεις;
Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνεις οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησε με». Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό;
Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ- τρέχει συνέχεια.
Όσο μπορείς, να προσέχεις, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήσει σε κάθε σου δυσκολία.
Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθείς από το άγχος και την αγωνία.
- Γέροντα, όταν μου λένε να κάνω κάτι, ξεκινώ πάντα με έναν φόβο και έναν δισταγμό, και τελικά μπορεί από τον φόβο μου να μην το κάνω όπως πρέπει.
- Να κάνεις τον σταυρό σου, καλό μου παιδί, και να το κάνεις αυτό πού σου λένε. Αν πεις «Δι” ευχών των Αγίων Πατέρων ημών», τόσοι Άγιοι είναι, ένας από αυτούς δεν θα σε βοηθήσει;
Να μη χάνεις ποτέ την εμπιστοσύνη σου στον Θεό. Μη σφίγγεσαι με την στενή σου ανθρώπινη λογική και βασανίζεσαι και εμποδίζεις την θεία βοήθεια. Η εμπιστοσύνη του εαυτού σου και της εργασίας σου στον Θεό, μετά από την ανθρώπινη συνετή ενέργεια σου, πολύ θα σε βοηθήσει, άλλα θα βοηθήσει και τους άλλους.
Είναι μεγάλο πράγμα ή εμπιστοσύνη στον Θεό. Μια φορά ήταν να μου πάρουν αίμα. Ήταν τέσσερις γιατρέσσες. Έρχεται ή πρώτη, με παίδεψε· δεν μπόρεσε να βρει φλέβα. Έρχεται ή δεύτερη, τα ίδια. Έρχεται ή τρίτη, πού ήταν και ειδικευμένη σε αυτό, τίποτε.
Εκείνη την ώρα περνούσε και ή τέταρτη γιατρέσσα. Είδε πού με παίδευαν και ήρθε να δοκιμάσει και αυτή. Έκανε πρώτα τον σταυρό της και αμέσως βρήκε φλέβα, γιατί ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι άλλες κατά κάποιον τρόπο είχαν εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό τους.
Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού! Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζονται ποιο είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνονται προς αυτό.
Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνει τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθεί στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψει τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται.
Οι άνθρωποι συνήθως κατά φεύγουν πρώτα στην ανθρώπινη παρηγοριά και, όταν απογοητευθούν από τους ανθρώπους, τότε καταφεύγουν στον Θεό.
Αν όμως θέλουμε να μη βασανιζόμαστε, να ζητούμε την θεία παρηγοριά, γιατί αυτή είναι και ή μόνη αληθινή παρηγοριά. Δεν φθάνει ή πίστη[1] στον Θεό χρειάζεται και ή εμπιστοσύνη στον Θεό. Ή εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του.
Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει.
Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα [2]. Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, Τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήσει. Ή απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά και απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδας.
Είναι μία συνεχής προσευχή και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα πού πρέπει. Τότε φυσικά ο άνθρωπος ζει αγγελική ζωή και ξεσπάει σε δοξολογία : «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»[3]. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνει την ζωή του παραδεισένια, εάν έχει εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζει για όλα και δέχεται να τον κυβερνάει σαν καλός Πατέρας.
Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθει ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.
- Γέροντα, όσον άφορα στην σωματική ή την ψυχική υγεία, μέχρι ποιο σημείο πρέπει να αφήνει κανείς τον εαυτό του στα χέρια του Θεού;
- Εμπιστεύεται κανείς πρώτα τον Θεό, και μετά από τον Θεό, θα εμπιστευθεί και τον κατάλληλο άνθρωπο.
« Πίστη και αγάπη»
- Γέροντα, τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και την αγάπη;
- Πρώτα είναι ή πίστη και μετά έρχεται ή αγάπη. Πρέπει να πιστεύει κανείς, για να αγαπάει. Δεν μπορεί να αγαπήσει κάτι πού δεν το πιστεύει.
Γι' αυτό, για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει να πιστέψουμε στον Θεό. Ανάλογη με την πίστη πού έχει κανείς είναι και ή ελπίδα και ή αγάπη και ή θυσία για τον Θεό και τον πλησίον.
Ή θερμή πίστη στον Θεό γεννάει την θερμή αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα τού Θεού, τον συνάνθρωπο μας.
Και από την υπερχείλιση της αγάπης μας – πού δεν χωράει στην καρδιά και χύνεται έξω – ποτίζονται και τα καημένα τα ζώα. Πιστεύουμε πολύ, αγαπάμε πολύ.
Αν ή πίστη μας είναι χλιαρή, και ή αγάπη μας θα είναι χλιαρή. Αν ή πίστη μας είναι θερμή, και ή αγάπη μας θα είναι θερμή.
Ή πίστη μας πρέπει να έχει φιλότιμο και από “κει ξεκινάει ο φιλότιμος αγώνας. Και όσο αγωνίζεται κανείς φιλότιμα, τόσο αυξάνει και ή πίστη, αυξάνει και ή αγάπη.
Πολύ βοηθάει στον φιλότιμο αυτόν αγώνα να σκέφτεται ο άνθρωπος τις ευεργεσίες τού Θεού. Ένας πού έχει φιλότιμο δεν σκέφτεται αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Παράδεισος, άλλα αγωνίζεται, γιατί πιστεύει στον Θεό και Τον αγαπάει.
Ενώ ένας πού δεν έχει φιλότιμο, θά άρχίση νά σκέφτεται: «Καί γιατί νά αγωνισθώ; Άραγε υπάρχει Παράδεισος; Υπάρχει Κρίση;».
Και όταν κανείς είναι αχάριστος, ότι και να τον κάνεις, αχάριστος θα είναι. Ο φιλότιμος και στους πειρασμούς δοξολογεί τον Θεό, και σιγά-σιγά φθάνει να ευγνωμονεί συνέχεια τον Θεό, οπότε έρχεται ή θεία αλλοίωση στην ψυχή του και χαίρεται συνέχεια και αγάλλεται.
Άλλος και πειρασμούς μπορεί να μην έχει, άλλα μόνον ευλογίες, και ποτέ να μην είναι ευχαριστημένος.
Μετά την αγάπη προς τον Θεό έρχεται ή θυσία. Και όταν υπάρχει θυσία χωρίς ιδιοτέλεια, τότε αρχίζει κανείς να έχει και θεία γεγονότα. Να κάνω μια θυσία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για τον Θεό πού έφτιαξε αυτό το σύμπαν και μας δίνει τόσες ευλογίες.
Βλέπεις, οι ειδωλολάτρες που θεοποιούσαν την φύση, λάτρευαν τον ήλιο, τα ποτάμια και έφθαναν να θυσιασθούν γι' αυτή τους την πίστη. Αν λοιπόν εκείνοι θυσιάζονταν για την δημιουργία, πόσο μάλλον εμείς πρέπει να θυσιαστούμε για τον Δημιουργό!
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν και γι” αυτό δεν θυσιάζονται. Όλη ή αδιαφορία από ΄κει ξεκινάει. Άλλος βρίζει τα θεία, άλλος μισοπιστεύει και ταλαιπωρείται. Για να χαίρεται πραγματικά κανείς, πνευματικά, πρέπει να πιστεύει και να αγαπάει.
1. Στο σημείο αυτό ή πίστη έχει τήν έννοια της αποδοχής απλώς τής υπάρξεως του Θεού, ή όποια δέν αρκεί γιά τήν έν Χριστώ ζωή.
2. Βλ. Έβρ. 11, 1.
3. Ήσ. 6, 3.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου