Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Δυαδικότητα και Ελεύθερη Βούληση.......!!!!!!!!!!


Η δυαδικότητα είναι μία βασική ενέργεια που φέρνει η ψυχή από τη στιγμή της γέννησής της στη γη μέχρι να πεθάνει, βιώνοντας και όλα τα αποτελέσματά της. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει στον εσωτερικό του κόσμο συνειδητά ή ασυνείδητα έναν μεγάλο πόλεμο, αλλά και πολλές μικρές συνεχόμενες μάχες. 

Από τη μια υπάρχει μέσα του το κομμάτι εκείνο του θεού, η θεϊκή ουσία που είναι το φως του. Και από την άλλη ένα κομμάτι σκιάς που δεν έχει φως, το σκοτάδι του. Υπάρχουν λοιπόν και αναπτύσσονται μέσα του δύο εαυτοί, ο φωτεινός και ο σκοτεινός. 

Όσο ζει πάνω στη γη πορεύεται και με τους δυό γιατί αυτό αποτελεί τον βασικό κανόνα του παιχνιδιού πάνω στο γήινο πεδίο. Η προσωπική ελεύθερη επιλογή του καθενός είναι ποιόν από τους δύο θέλει να ενδυναμώσει, κρατώντας μια ισορροπία τοποθέτησης μέσα του.

Η δυαδικότητα είναι και μια δοκιμασία της ψυχής, μια πρόκληση όλων των ανθρώπων μέσα από τη συνειδητή ελεύθερη βούληση που δίνεται από τον δημιουργό, στο πού τελικά η ψυχή θα θελήσει να σταθεί.

Άλλωστε δεν θα υπήρχε ελεύθερη βούληση εάν δεν υπήρχαν και τα δύο. Το σκοτάδι είναι ανθρώπινη δημιουργία και έχει το σκοπό του, αλλιώς πώς ο άνθρωπος θα είχε την επιλογή του φωτός; Με λίγα λόγια είναι μια μαθητεία και μια εκπαίδευση συγχρόνως. 

Για να φτάσει στο σημείο της διάκρισης, χρειάζεται μέσα από τις ενσαρκώσεις να έχει επιλέξει εξ ολοκλήρου και τα δύο, ώστε να μπορεί με ιδιαίτερη σοφία και εσωτερική γνώση να επιλέγει κάθε φορά ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει.

Είναι σημαντικό ο καθένας να γνωρίζει πως δεν είναι ο θεός που θα τον τιμωρήσει για την όποια επιλογή του αλλά η ίδια η ανθρώπινη υπόστασή του, ο τρόπος δηλαδή που χειρίζεται τις αποφάσεις που παίρνει και τι επιλέγει μέσα στην κάθε ενσάρκωσή του. Πώς αυτές οι αποφάσεις επιδρούν στη ζωή του αλλά και ποιά είναι η επίδρασή τους στο συλλογικό.

Επειδή μιλάμε για το νόμο της ελεύθερης βούλησης εννοούμε ότι από μόνος του ο καθένας αποφασίζει πού θα σταθεί και τι θα αναπτύξει. Το φως ή το σκοτάδι. Όση δύναμη μας δίνει το ένα, τόση μας δίνει και το άλλο. 

Ουσιαστικά είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη είμαστε πανίσχυροι γιατί είμαστε οι δημιουργοί. Έχουμε τη δυναμική να αναπτύξουμε όποιο από τα δύο θέλουμε. Αυτό που επιλέγουμε όμως βρίσκουμε μπροστά μας και βιώνουμε. Ουσιαστικά για όλες τις επιλογές το βασικό κριτήριο είναι η συλλογή εμπειριών χωρίς κριτική από κανέναν.

Πάνω στην ενέργεια της δυαδικότητας έχουν βασίσει οι άνθρωποι όλα όσα αφορούν τη μαγεία, το καλό το κακό, το φως το σκοτάδι, το μίσος και την αγάπη. Ο πόλεμος μεταξύ αυτών των δύο πόλων πάνω στο πεδίο της γης και κατά τη διάρκεια όλης της ιστορίας υφίσταται σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο και τις δικές του ενέργειες και συνεχώς ανακυκλώνεται. 

Δεν υπάρχει κόλαση στην πνευματική οικογένεια του θεού, υπάρχει μόνο η ανθρώπινη ευθύνη σε όλο αυτό καθώς και οι εμπειρίες που επιλέγει η ψυχή στον πλανήτη της ελεύθερης βούλησης.

Σαν άνθρωποι χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι τα πάντα στη γη είναι δικά μας δημιουργήματα, δηλαδή πολλά διαφορετικά κομμάτια μας και όταν αναγνωρίσουμε την ύπαρξή τους, τότε μόνο μπορούμε να αποδεχτούμε και τις δύο δυνάμεις μέσα μας. 

Καλούμαστε λοιπόν να εξισορροπήσουμε τις δύο αυτές δυναμικές με τη συνειδητή γνώση της ύπαρξής τους. Χωρίς να αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι με πόλεμο, ασέβεια ή εκμηδενισμό, αλλά με σοφία και αγάπη γιατί είναι κομμάτι μας και αποτελεί μέρος του όλου. Άλλωστε όποιου τύπου δύναμη κι’ αν έχεις απέναντί σου για να την κυριαρχήσεις και να την μεταλλάξεις χρειάζεται πρώτα να τη σεβαστείς.

Όταν λοιπόν η δυαδικότητα βρίσκεται σε ισορροπία, η συνειδητή επιλογή είναι το φως, τότε το σκοτάδι φωτίζεται και χάνει από την υπόστασή του. Σε αυτή τη μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό οι βοήθειες γύρω πάντα είναι πολλές.

Αρχικά για να φέρουμε την ισορροπία μέσα μας αρκεί η αγνή πρόθεση και το θάρρος να δούμε τις δικές μας σκοτεινές πτυχές, όταν τις αποδεχτούμε συγχωρώντας τις συμπεριφορές στη διάρκεια των ενσαρκώσεών μας, τότε μπορούμε να μεταλλάξουμε όλες τις αρνητικές ενέργειες μέσα μας σε φωτεινές. 

Με έναν τρόπο τις ενοποιούμε δημιουργώντας συνειδητά φως, είναι το σημείο που μας δίνεται η δυνατότητα να πάρουμε στα χέρια μας τη δύναμή μας και να τη χρησιμοποιήσουμε συνειδητά για το ανώτερο καλό.

Ένα θέμα που αφορά τη δυαδικότητα, τον σκοτεινό εαυτό και ταλαιπωρεί τους ανθρώπους αιώνες τώρα είναι ό,τι σχετίζεται με τη σκοτεινή δύναμη και την μαγεία. Η έλλειψη πληροφόρησης και η μη γνώση της αλήθειας, δημιουργούν ατομικό φόβο που αυτόματα ενδυναμώνει και το φόβο του συλλογικού. 

Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να υπάρχει πάνω στο πεδίο της γης, μια οντότητα φόβου δημιουργημένη από τους ίδιους τους ανθρώπους. Αυτή συνεχίζει να υπάρχει όσο ο καθένας της δίνει τροφή με τον δικό του φόβο. Έτσι γινόμαστε ευάλωτοι σε αυτή την ενέργεια και δυσκολευόμαστε να απελευθερώσουμε όλους αυτούς τους φόβους που μας καταδιώκουν αιώνες τώρα και αφορούν τις σκοτεινές δυνάμεις. 

Σαφώς είναι και οι πεποιθήσεις που φέρνουμε από το παρελθόν, από τους γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, παραμύθια με κακές μάγισσες κ.τ.λ. Από παιδιά μεγαλώνουμε μέσα σε ιστορίες φόβου, έτσι όλα αυτά αποτυπώνονται υποσυνείδητα και με την πρώτη ευκαιρία βγαίνουν στην επιφάνεια. 

Όταν φοβόμαστε δημιουργούμε στην αύρα μας οπές, κενά, με αποτέλεσμα να μπορούν εύκολα να εισχωρούν κακόβουλες ενέργειες, σταλμένες από ανθρώπους που έχουμε προηγούμενα μαζί τους ή ακόμα και από τον δικό μας σκοτεινό εαυτό. Γενικότερα ο φόβος δημιουργεί από μόνος του μαγνητικές τάσεις ώστε να προσελκύει τέτοιου είδους ενέργειες.

Καθώς πριν αναφερθήκαμε στη δυαδικότητα μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, δηλαδή το φως, το σκοτάδι και την ελεύθερη βούληση, μια άλλη οπτική είναι πως έχοντας τη δυναμική να δημιουργούμε και τα δύο δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σε κάποιες από τις ενσαρκώσεις μας έχουμε υπάρξει, τιμήσει και δουλέψει με το σκοτάδι. 

Είναι δύσκολο στην κατανόηση όταν στην παρούσα ζωή μας δουλεύουμε με το φως, την τιμιότητα και την αγάπη. Παρόλα αυτά οι πράξεις του παρελθόντος ως θύτες ενεργοποιούν την ενέργεια του κάρματος, ώστε να παρουσιαζόμαστε τώρα ως θύματα. 

Έτσι κάποιοι άνθρωποι που βασανίζονται με αυτήν την ενέργεια έχουν επιλέξει να εξιλεωθούν, ερχόμενοι σε μια τύπου συμφωνία με μια άλλη ψυχή, ώστε να δεχτούν εν μέρει κάτι ανάλογο με αυτό που έχουν κάνει σε μια προηγούμενή τους ενσάρκωση. Βέβαια αυτή η κατανόηση δίνεται όταν αντιληφθούμε και συνειδητοποιήσουμε τις πολλές εκφάνσεις του εαυτού μας.

Ένας άλλος λόγος που όλα αυτά έρχονται στο δρόμο κάποιου είναι και ο τρόπος που επιλέγει η ψυχή να πάρει μαθήματα ελέγχου, εξουσίας, ταπεινότητας, κατάρριψης του εγώ κ.α. Σαφώς είναι δύσκολο έτσι απλά να το δεχτεί ένας άνθρωπος αλλά είναι μια αλήθεια. 

Μέσα στο πλάνο της η ψυχή τοποθετεί με αγάπη και σοφία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ενσάρκωσης ψυχές, που θα παίξουν ρόλους “κακούς”. Θα είναι εκείνοι που με την ανθρώπινη οπτική θα τους βλέπουμε ως εχθρούς, με την θεική οπτική της ψυχής όμως είναι οι καλύτεροι συνεργάτες που θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξη και στην εκπαίδευσή μας.

Όταν γνωρίζουμε τις αιτίες φεύγουμε από τον ρόλο του θύματος πιο εύκολα, γιατί συνειδητά ξέρουμε και αποδεχόμαστε το ρόλο τον δικό μας και των άλλων αλλά κυρίως της ευθύνης που μας αντιστοιχεί. Επίσης όλα τα βιώματα όσο άσχημα κι’ αν είναι παραμένουν αποκλειστικά δικές μας επιλογές και για κάποιο σκοπό τα έχουμε δημιουργήσει.

Για να καταφέρουμε να εισχωρήσουμε στον πυρήνα της ψυχής, να ξεδιπλώσουμε όλα τα φωτεινά κομμάτια μας, και να δεχθούμε τα δώρα που δίνονται από τον εαυτό μας, είναι απαραίτητο να διανύσουμε στάδια κάθαρσης των συμπεριφορών του παρελθόντος αλλά και του παρόντος που δημιουργούμε. 

Γιατί η προσωπικότητα χτίζεται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που ήδη φέρνουμε από πριν, από τις καταστάσεις που βιώνουμε στο τώρα, από τις πεποιθήσεις που είναι καταγεγραμμένες στο υποσυνείδητο, από καρμικές δεσμεύσεις που καλούμαστε να ολοκληρώσουμε και να αποκοπούμε και που ασυνείδητα αναπαράγουμε.

Κυρίως αρνητικές συμπεριφορές προς τον εαυτό μας αλλά και προς τους γύρω μας. Κάθε φορά που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε μέσα στη δυαδικότητα, πέφτουμε σε παγίδες και συνεχώς αγωνιζόμαστε να σταθούμε στα πόδια μας. Σε όλη αυτή την προσπάθεια απαιτείται να φωτίσουμε όσο το δυνατόν και περισσότερα σημεία του εαυτού μας, έτσι παράλληλα καθαρίζουμε τη σκοτεινότητα που ήδη υπάρχει, αφού πρώτα την αποδεχτούμε και την κατανοήσουμε. 

Να αναγνωρίσουμε πως είναι μέρος του συνόλου και σε πολλές ζωές έχουμε όλοι κινηθεί μέσα από αυτήν τη δύναμη. Έχουμε δουλέψει μαζί της συνειδητά ή ασυνείδητα, πως είναι και αυτός ένας τρόπος συλλογής εμπειριών και δεν υπάρχει κριτική. Μια δύσκολη εργασία για όλους αλλά εφικτή.

Όποια και αν είναι η περίπτωση που μας αφορά έχουμε τη δυναμική να βγούμε από αυτόν τον κύκλο. Η δύναμη της γνώσης, της αποδοχής, της συγχώρεσης και της αγάπης είναι τα εφόδια για να απελευθερωθούμε. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των πράξεών μας, αλλά και κατανοώντας τα μαθήματά μας. 

Έτσι όποια ενέργεια και αν έρχεται πάνω μας εάν εμείς στέλνουμε αγάπη, την αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, με κατανόηση και συγχώρεση για τον άνθρωπο που μας τη στέλνει αλλά και για τις επιλογές του εαυτού μας, τότε τα πάντα γίνονται φως.

Αυτό το στοιχείο του φωτός χρειάζεται όλοι να τοποθετήσουμε στην καρδιά μας τότε τίποτα δεν μπορεί να νικήσει τη δύναμη της αγάπης, μέσα εκεί η προστασία είναι μεγάλη και κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει. Στην καρδιά τα πάντα είναι ασφαλή εκεί πηγάζει η ενέργεια της συγχώρεσης, της ένωσης αλλά και της θεραπείας.

Κάθε φορά που αναγνωρίζουμε το μεγαλείο και την ιερότητα που φέρνει η ψυχή μας ανοίγουμε τον δρόμο του φωτεινού εαυτού, προσφέροντάς του στο ταξίδι της ζωής όλο το σεβασμό και την αγάπη που του αξίζει σε κάθε του βήμα πάνω στη γη.




Παν.Τζιτζίκου

Η Ιερή Φλόγα της Ψυχής.......!!!!!!!!!

         

Η ιερή φλόγα της ψυχής δεσπόζει αιώνια μέσα από το πέρασμα του χρόνου, ουσιαστικά είναι μια άχρονη ενέργεια φωτός. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι ένα μέσα στη δική της ποιότητα. Όλα βρίσκονται εντός του ενεργειακού πεδίου της, μέσα στον κύκλο της πρωταρχικής δημιουργίας. Περικλείει όλη τη δυναμική των ενεργειών του δημιουργού, είναι πολύμορφη, με μια συχνότητα που της επιτρέπει να υπάρχει συγχρόνως σε πολλές διαστάσεις.

Όταν ενσαρκώνεται στη γη εκδηλώνεται μέσα από την ανθρώπινη μορφή με όλα τα χαρακτηριστικά του φυσικού σώματος στην ύλη, παράλληλα έχει πάντα πρόσβαση στην πνευματική της ουσία. 

Απλά επιλέγει αιώνες τώρα να εγκλωβίζει το μεγαλύτερο μέρος από τη δυναμική της σε υψηλότερες σφαίρες, να συρρικνώνεται με έναν τρόπο στις τρεις διαστάσεις ώστε να δουλέψει σε αυτό το πεδίο, προσπαθώντας παράλληλα να αφυπνιστεί και να ενωθεί με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της.

Κάθετο και οριζόντιο μοίρασμα ζωτικής ενέργειας, σε ένα τρισδιάστατο πεδίο με στόχο την ένωση του πνεύματος με την ύλη. Αυτό είναι το έργο που έχει να επιτελέσει η ψυχή στην ανθρώπινη μορφή.

Πριν την κάθε ενσάρκωσή της στη γη, βιώνει σε ανώτερα πεδία μέσα σε μια αγγελική πολυδιαστασιακή υπόσταση, σε αυτή την ενέργεια δημιουργεί το πλάνο της ζωής για το επόμενο ταξίδι της στη γη. 

Όταν είναι έτοιμη επιλέγει τους γονείς, τον τόπο και τον χρόνο, καθώς επίσης τα μαθήματα και τις δοκιμασίες. Επιλέγει να μπει σε ένα σύστημα που μέσα σε αυτό θα εξελιχθεί. Από τη στιγμή της γέννησής της όμως ξεχνά όλη την προηγούμενη δυναμική που φέρνει. 

Έτσι πορεύεται μέσα στο ταξίδι της ζωής και καλείται να μάθει όλα όσα ήδη γνωρίζει με έναν διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Σκοπός αυτής της εκπαίδευσης είναι να ολοκληρώνει μαθήματα, διαφορετικούς κύκλους ζωής, αλλά και να συλλέγει εμπειρίες που θα τη βοηθήσουν στην εξέλιξή της.

Το θεϊκό της κομμάτι παραμένει στα ανώτερα πεδία και βρίσκεται συνεχώς σε σύνδεση μαζί της, είναι ο ανώτερος εαυτός της. Η ίδια όμως στην ανθρώπινη μορφή ξεχνά την ύπαρξή του, αναπτύσσει την προσωπικότητα που είναι ο κατώτερος εαυτός και καλείται να αφυπνιστεί ώστε να πράξει την ένωση.

Έρχεται λοιπόν στη γη να αγωνιστεί μέσα στη δυαδικότητα, να ισορροπήσει το φως και το σκοτάδι, να αποδεχτεί εξ ολοκλήρου όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξής της και να τις ενώσει. Να δώσει, να δεχτεί και να ολοκληρώσει μαθήματα, αλλά κυρίως να ενθυμηθεί τη θεϊκή της καταγωγή, ότι είναι Ένα με τον δημιουργό της.

Η εστία της είναι η ίδια εστία του πρωταρχικού δημιουργού. Μιας νοήμον ενέργειας του σύμπαντος, μιας κυρίαρχης ανώτερης δύναμης, της μητέρας και του πατέρα μαζί. Όλης της πνευματικής οικογένειας των ενεργειών του φωτός. Είναι η πηγή του όλου. Από εκεί έρχεται η ψυχή και εκεί πηγαίνει. Εκεί ανήκει, είναι μια ενέργεια γεμάτη από το φως και την αγάπη του θεού.

Κάθε φορά που επιλέγει να ενσαρκωθεί στη γη φέρνει μαζί της και ένα μέρος ενεργειών από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις της, καθώς τίποτα δε χάνεται από όλα όσα συλλέγει στην κάθε της ζωή. 

Τα πάντα συγκεντρώνονται σε ένα ενεργειακό υπερδιάστατο πεδίο το λεγόμενο Ακασικό αρχείο, όπου με έναν τρόπο παραμένουν ενεργά και πορεύονται με την παρούσα ζωή της. Εκεί υπάρχουν όλοι οι ρόλοι, οι μνήμες, τα ταλέντα, ό,τι έχει δουλέψει, ό,τι δεν έχει ολοκληρώσει. Καθώς και όλα τα αποτελέσματα που έχει φέρει μέσα από τις πράξεις της προσωπικότητας (κάρμα) την αιτία και το αιτιατό, τη δράση και την αντίδραση.

Έτσι από τη μια χρειάζεται να δουλέψει με όλα όσα φέρνει από το παρελθόν και από την άλλη καλείται να επιβιώσει και να ανταπεξέλθει στα αδιέξοδα και στις αντιξοότητες της καθημερινότητας του παρόντος, αλλά και να απελευθερώσει και όλα τα άχρηστα πρότυπα και πεποιθήσεις που εντυπώθηκαν στην κάθε παρούσα ζωή της.

Εδώ είναι η πρόκληση, αυτό είναι το παιχνίδι, στην ουσία αναλαμβάνει έναν ρόλο να ερμηνεύσει, όπως και όλες οι άλλες ψυχές γύρω της, όπου μαζί δημιουργούν ένα έργο επί σκηνής πάνω στη γη, αλλά παράλληλα με τη βάση ενός σοφού θεικού σχεδίου που γενικεύεται σε όλο το σύμπαν.

Μέσα σε αυτό το παιχνίδι της ζωής κανείς δεν παρεμβαίνει στις ανθρώπινες επιλογές, γιατί βασικός κανόνας του παιχνιδιού είναι η ελεύθερη βούληση. Κατά αυτόν τον τρόπο βιώνουμε όλοι σταδιακά τα διάφορα επίπεδα της ανάπτυξής μας, έχοντας ή όχι συνειδητά τη γνώση της πραγματικής μας ουσίας.

Σαφώς είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις που οδηγούν τον καθένα από εμάς σε μια εσωτερική αναζήτηση. Μέσα από τη φύση μας νιώθουμε την ανάγκη της επίγνωσης, να μάθουμε δηλαδή τον εαυτό μας. Να βρούμε τον σκοπό της ύπαρξης, την πνευματικότητα, τον εσωτερισμό μας. Όταν αναγνωρίσουμε τις πολλές εκφάνσεις του εαυτού μας ξεκινάμε την ένωση.

Στην αναζήτηση αυτή αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το ανθρώπινο μεγαλείο πέρα από τις τρεις διαστάσεις. Ενώνουμε την ύλη με το πνεύμα, τον ανώτερο εαυτό, νιώθουμε το θεό μέσα μας και σιγά-σιγά ανακτούμε τη δύναμή μας. Έτσι δημιουργούμε τη γαλήνη, την ευτυχία, την αγάπη και την ισορροπία στη ζωή μας. 

Όλα αυτά είναι στάδια ανάπτυξης διαφορετικά για τον καθένα. Αρχικά έρχεται η επίγνωση, η αποδοχή των επιλογών, η συγχώρεση, η κατανόηση και η συνειδητοποίηση της δυαδικότητας του εαυτού. Έρχεται με λίγα λόγια η αναγνώριση της σοφίας που φέρνει μέσα της η ψυχή καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της πάνω στη γη.

Τις περισσότερες φορές χρειάζεται να περάσουμε μέσα από τραυματικές εμπειρίες για να μπούμε στο μονοπάτι της αναζήτησης του ίδιου του εαυτού και της πνευματικότητάς μας. Γιατί ψάχνοντας να βρούμε λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε πως τα πάντα βρίσκονται μέσα μας. 

Πριν να φτάσουμε όμως εκεί συνήθως αισθανόμαστε δυσφορία, αδιέξοδο, ψυχικό πόνο και αδυναμία, θεωρούμε πως κανείς γύρω μας δεν καταλαβαίνει όλο αυτό που περνάμε, αλλά μπορεί και να είναι απλά η ετοιμότητά μας για να αλλάξουμε οπτική.

Κάποιες άλλες φορές προσπαθώντας να βρούμε τον δρόμο μας μια σοβαρή ασθένεια γίνεται η αφορμή να ανακαλύψουμε τα ταλέντα της ψυχής μας π.χ. (αυτοίαση) και την ίδια μας τη δύναμη.

Δεν έχει όμως σημασία ο τρόπος που ο καθένας οδηγείται στον δρόμο της ψυχής του, αλλά το αποτέλεσμα που θα φέρει στον εαυτό του και στο σύνολο, αφού τα πάντα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. 

Υπάρχει προνόηση της ίδιας της ψυχής που ήδη έχει φροντίσει μέσα στο πλάνο της να φέρει κοντά μας ανθρώπους που είτε θα μας ανοίξουν τον δρόμο, είτε θα μας δείξουν μέσα από τον ίδιο τους τον εαυτό και τις αλλαγές τους, τον τρόπο που και εμείς να μπορούμε να ανακαλύψουμε την εσωτερική μας διάνοια και δύναμη.

Η εσωτερική ύπαρξη φέρνει μέσα της και το φως και το σκοτάδι εδώ είναι απαραίτητη η ισορροπία. Η υπέρβαση γίνεται από τη μια με την βοήθεια του πνεύματος, την απεριόριστη θεμελιώδη ενέργεια της αγάπης του θεού, την κινητήρια δύναμη για τη ζωή. Και από την άλλη με την αγάπη του καθενός προς τον εαυτό του, γιατί έτσι αναγνωρίζει και αποδέχεται το θεό μέσα του.

Κανένας θεός δεν τιμωρεί, η τιμωρία είναι καθαρά ανθρώπινο χαρακτηριστικό και μόνο. Οι πράξεις μας είναι που φέρνουν το όποιο αποτέλεσμα. Το να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες των πράξεών του αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι του εαυτού του, έτσι έρχεται η συνειδητή γνώση του “είναι”, η οποία έχει την ικανότητα να μας πηγαίνει πιο κοντά στην ψυχή και στο πνεύμα (συνειδητότητα). 

Ανοίγουμε την αντίληψη για τον ρόλο μας στη γη, για τον ουσιαστικό σκοπό της ζωής μας, κατανοούμε πως υπάρχει κάτι πέρα από τις τρεις διαστάσεις που ζούμε και έως τώρα γνωρίζουμε. Αποδεχόμαστε την πραγματική θεϊκή ουσία που πηγάζει μέσα μας και πορευόμαστε ως ένα πολυδιάστατο ον. Έτσι ακριβώς όπως υπήρξαμε πρωταρχικά.

Δημιουργηθήκαμε με πολλή αγάπη έχοντας στη διάθεσή μας όλες εκείνες τις δυναμικές που τώρα προσπαθούμε και πάλι να ανακτήσουμε. Έχουμε μέσα μας κερδισμένα δώρα, τη δημιουργία, την αυτοίαση, τη σοφία, την αγάπη, τη δύναμη. 

Όλα είναι δικά μας, απλά επιλέξαμε να τοποθετήσουμε μπροστά μας το πέπλο της λήθης, να μπούμε σε ένα ταξίδι ενσαρκώσεων, για τη σύλλεξη εμπειριών, να δώσουμε και να πάρουμε μαθήματα αλλά κυρίως να προσφέρουμε την ενέργειά μας στο συλλογικό πεδίο της γης.

Όλα όσα συλλέγει η ψυχή βρίσκονται μέσα στην καρδιά, μέσα στο DNA, μέσα στο προσωπικό αλλά και συλλογικό Ακασικό αρχείο, εκεί υπάρχει όλο το μεγαλείο, εκεί βρίσκονται τα δώρα και είναι διαθέσιμα για όλους, εκεί υπάρχει και ο ανώτερος εαυτός που γνωρίζει τα πάντα. 

Είναι ένας και μοναδικός και απόλυτα συνδεδεμένος με την ψυχή του, είναι εκείνος που θα της απλώσει το χέρι του όταν χάσει τον δρόμο της. Είναι ο άγγελος που θα την αγκαλιάσει όταν πονάει, που θα την τραβήξει στο φως με την αγάπη του, που δε θα κρίνει ποτέ τις επιλογές και τις πράξεις της, αλλά θα περιμένει με υπομονή να τον θυμηθεί και να τον καλέσει.

Το έργο της ψυχής λοιπόν εκτός από τη συλλογή εμπειριών και την ολοκλήρωση μαθημάτων είναι μέσα στο κάθε ταξίδι της να ανακαλύψει κυρίως αυτό το μεγαλείο που φέρνει και να ενωθεί με τον ανώτερο εαυτό. Καλούμαστε ως άνθρωποι να δούμε και να αναγνωρίσουμε αυτήν την αλήθεια.

Να εκδηλώσουμε την μοναδική ιερότητα του εαυτού μας, ώστε ελεύθεροι να ενώσουμε το δικό μας πνεύμα στην ύλη μέσα από άγνή πρόθεση φωτός και αγάπης.





Παναγιώτα.Τζιτζίκου

Το Δώρο της Προσευχής......!!!!!!!!

Κάθε άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα σπουδαίο εργαλείο και αυτό είναι η προσευχή, να ζητήσει και να δεχτεί όλα όσα κάθε φορά χρειάζεται. Όλοι μας έχουμε ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε βοήθεια και υποστήριξη. Από το σύμπαν, από τον δημιουργό, από τους αγγέλους, από τους πνευματικούς δασκάλους, από τον ίδιο τον ανώτερο εαυτό μας, αλλά και σε ό,τι βαθιά μέσα μας πιστεύουμε. 

Κάθε προσευχή είναι και μια ανώτερη επικοινωνία, της καρδιάς και του όλου. Μια αναζήτηση ένωσης ανθρώπου με το θείο. Μια ιερότητα στιγμής. Ευλογία και ανάταση ψυχής. Είναι μια πράξη αγάπης προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η ύπαρξή της λαβαίνει χώρα από την αρχή της δημιουργίας, από τότε που η ψυχή αποκόπηκε από το θεϊκό της κομμάτι βιώνοντας και δημιουργώντας στην ύλη ως άνθρωπος. Ίσως να ξέχασε πολλά και να απομακρύνθηκε από την αληθινή του ουσία, αλλά πήρε μαζί του το δώρο αυτό και πάντα μπορεί να το χρησιμοποιεί ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, τα πρότυπα, τη θρησκεία και τις πεποιθήσεις που εντυπώνονται στη ζωή του. 

Επί της ουσίας είναι μια ίδια κατάσταση για όλους τους ανθρώπους, αυτό που αλλάζει μόνο είναι το όνομα και ο τρόπος χρήσης (προσευχή, ευχή, επίκληση, παράκληση, τελετουργία, διαλογισμός, επικοινωνία, ένωση, ασκητισμός ακόμα μυστικισμός και μαγεία). Εξαρτάται από τη θρησκεία και τον πολιτισμό του κάθε λαού καθώς και την πρόθεση του καθενός. Επίσης διαφοροποιείται η τεχνική και η μορφή της, μπορεί να είναι προσωπική ή και ομαδική, μπορεί να είναι ορισμένη χρονικά αλλά και όχι.

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Όλα είναι κατάλληλα για όλους. Ο θεός δε βάζει όρους, και κανόνες, οι άνθρωποι το έχουν κάνει μέσα από τον διαχωρισμό των θρησκειών τους. Ο διαχωρισμός μέχρι τώρα εξυπηρετούσε τους ανθρώπινους πολιτισμούς για διάφορους σκοπούς, αλλά κυρίως για τη χειραγώγηση και την υποδούλωση των ανθρώπων μέσα από την ίδια τους την πίστη. 

Δεν είναι λίγες οι φορές στην ιστορία μας που οι θρησκείες έβαζαν και βάζουν τους πιστούς τους μέσα στον φόβο της τιμωρίας από τον θεό. Επίσης η ίδια η εκκλησία μέσα από τα θρησκευτικά δόγματα εκτελούσε χρέη εξουσίας, καταδικάζοντας ανθρώπους ακόμα και σε θάνατο. Είναι δυνατόν ο θεός να έκανε κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν να χρησιμοποιούσε έτσι τη δύναμή του;

Τώρα πλέον η ενέργεια των ανθρώπων έχει αλλάξει γιατί εσωτερικά έχουν τη γνώση των αποτελεσμάτων του διαχωρισμού, με των αποτελεσμάτων της ένωσης. Η ενέργεια που υπάρχει τώρα στη γη υποστηρίζει την ενοποίηση του όλου, δηλαδή την ένωση των ψυχών. Γιατί οι ψυχές μιλάνε την ίδια γλώσσα, τρέφονται από την ίδια ενέργεια αγάπης, πιστεύουν σε έναν δημιουργό και ανήκουν στο ίδιο φωτεινό πεδίο ύπαρξης.

Δεν υπάρχει διαχωρισμός για το πνεύμα άρα δεν υπάρχει διαχωρισμός και για τον άνθρωπο. Για όλη τη δημιουργία υπάρχει μόνο ενότητα. Αν θα ήθελε κάτι ο θεός από εμάς αυτό θα ήταν να τιμάμε και να σεβόμαστε το πιο πολύτιμο αγαθό που μας έδωσε, την ίδια μας τη ζωή. Να αγαπάμε την ύπαρξή μας, τον εαυτό μας.

Η αγάπη είναι η αρχή των πάντων. Στην αγάπη είναι αδύνατον να μπουν κανόνες όροι και όρια, όλοι δημιουργηθήκαμε από αγάπη.

Όμως πάντα είχαμε και έχουμε την ελευθερία στο τι θα κάνουμε αυτήν την αγάπη. Θα την προσφέρουμε; θα της επιτρέψουμε να πάρει τις πραγματικές της διαστάσεις; θα την εκδηλώσουμε στην ύλη;

Η θα την φοβηθούμε, θα την δεσμεύσουμε, θα την καταπνίξουμε και θα την ακυρώσουμε, ώστε φεύγοντας από την ζωή να έχουμε χάσει την ευκαιρία να την βιώσουμε πάνω στη γη.

Ο καθένας κρατάει ό,τι θέλει, μπορεί όμως πλέον να είναι πιο συνειδητός για το τι δέχεται και τι απορρίπτει στις επιλογές του. Καθώς και να διακρίνει εάν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τον αφήνουν ελεύθερο να βρει μέσα του την πηγή, τη δύναμή του, την αλήθεια του, ώστε να λάμψει το δικό του αστέρι αγάπης και να φωτίσει όλον τον πλανήτη.

Όλοι μας λοιπόν μπορούμε με όποιον τρόπο θέλουμε να προσευχηθούμε, να αγγίξουμε το θεό μέσα μας, είναι ένας τρόπος που δίνεται απλόχερα χωρίς εξαίρεση. Ουσιαστικά αρκεί μόνο η πίστη και η θέληση. Είναι για όλους, μπορούμε να κινηθούμε μέσα σε αυτήν την ενέργεια με αγάπη και ελευθερία, χωρίς περιορισμούς και θρησκευτικά δόγματα. Είναι ένας τρόπος να συναντήσουμε τη γαλήνη μέσα μας.

Όταν δεν το κάνουμε μας μπλοκάρει ο φόβος του ίδιου μας του εαυτού. Ο φόβος ν’ αγγίξουμε την καρδιά μας, από έλλειψη εμπιστοσύνης προς εμάς και τον δημιουργό. Πολλές φορές φοβόμαστε να αποδεχτούμε πως έχουμε τη δυναμική να ζητήσουμε τα πάντα. Ενώ στη πραγματικότητα μας ανήκουν τα πάντα.
Σε περιπτώσεις που νιώθουμε πως οι προσευχές μας δεν εισακούγονται και συχνά απογοητευόμαστε, τότε ή δεν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό που ζητάμε (κατάλληλος χρόνος), ή δεν έχουμε ολοκληρώσει τα μαθήματα που επιλέξαμε, ή αυτό που ζητάμε δεν είναι το κατάλληλο για εμάς αφού το οπτικό μας πεδίο είναι περιορισμένο στην τρισδιάστατη πραγματικότητα και δεν έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να δούμε άχρονα και σφαιρικά τη ζωή μας.

Εδώ χρειάζεται η αυτογνωσία, η επίγνωση των επιλογών, των μαθημάτων, αλλά κυρίως να επιτρέψουμε οι ίδιοι την υλοποίηση. Χρειάζεται ανοιχτή αντίληψη για την κατανόηση και την αποδοχή της αιτίας. Αλλά και εμπιστοσύνη πως θα έρθει το καλύτερο για εμάς χωρίς να υποδεικνύεται ο τρόπος και ο χρόνος. 

Μόνο ο ανώτερος εαυτός γνωρίζει ποιο είναι το ύψιστο καλό για την ψυχή του. Σε εκείνον να δίνεται η άδεια από την προσωπικότητα, ώστε να δημιουργήσει για το παρόν και για το μέλλον το καλύτερο στην ύλη και στο πνεύμα. Είτε η προσευχή αφορά τον εαυτό, είτε αφορά αγαπημένους ανθρώπους. Έτσι η υποστήριξη είναι ανώτερη και κατάλληλη.

Κάθε φορά που ζητάμε κάτι, δεν ακούγονται τα λόγια του στόματος ή του νου αλλά τα λόγια της καρδιάς σε απόλυτη ισορροπία με τον νου. Ο ήχος αυτής της δόνησης περιβάλλεται από την ενέργεια της αγάπης. Από την ενέργεια της προσφοράς χωρίς όρους και αντάλλαγμα. 

Τότε όλα δονούνται στη συχνότητα της καρδιάς και οι προσευχές εισακούγονται και τα θαύματα γίνονται. Αυτή η πράξη αγάπης γίνεται πράξη ανταπόδοσης. Βασικό στοιχείο γνώσης όλου αυτού είναι η εμπιστοσύνη ως προς το αποτέλεσμα.

Για το καθετί που ζητάμε χρειάζεται να τοποθετούμε μέσα μας την ενέργεια πως ήδη το έχουμε. Μόνο κατά αυτόν τον τρόπο υπάρχει άμεση ανταπόκριση. Έχουμε τη δυναμική να δημιουργήσουμε όλα όσα χρειαζόμαστε αρκεί αυτά που ζητάμε να ηχούν στην καρδιά, να ηχούν με αγάπη στο σύμπαν. Η δόνηση του καθενός πάλλεται σαν τον ήχο της μουσικής μέσα στη συχνότητα της καρδιάς, δημιουργώντας απίστευτη δυναμική έκφρασης.

Η πρόθεση από μόνη της είναι μια δόνηση εκπλήρωσης. Μπορούμε να μετακινήσουμε την ενέργεια από την ευχή, στην υλοποίηση. Εάν σκεφτούμε ή οραματιστούμε αυτό που θέλουμε ως πραγματικό, με αποτέλεσμα η σκέψη του παρόντος να δημιουργεί την πραγμάτωση του μέλλοντός μας. 

Αρκεί να μείνουμε στην ίδια δόνηση, στην ίδια δηλαδή εσωτερική κατάσταση με αυτήν που είχαμε τη στιγμή που δημιουργούσαμε. Έχοντας εμπιστοσύνη για όσο χρόνο χρειάζεται η δημιουργία μας να υλοποιηθεί.

Ουσιαστικά είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι συμπράττουμε με το θεό μέσα μας, ενοποιώντας το νου, την καρδιά, το πνεύμα και την ψυχή.
Αυτό είναι η συνδημιουργία της ύλης με το πνεύμα.




Παν.Τζιτζίκου

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Γιατί γκρινιάζω συνεχώς ;


Όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που γκρινιάζουν συνεχώς για διάφορα θέματα που τους απασχολούν : για τη δουλειά τους που δεν είναι ικανοποιητική και στην οποία δεν μπορούν ποτέ να βρουν το δίκιο τους, για το/ η σύντροφό τους που δεν είναι εκεί ποτέ όταν τον/ ην χρειάζονται κ.ά. 

Ένα διαρκές παράπονο κρύβεται στα λεγόμενά τους και οι αφορμές για γκρίνια είναι δεκάδες. Μπορεί να ξεκινούν κάθε κουβέντα τους με ένα παράπονο, να καταλήγουν εκεί ή να διατηρούν μια διάθεση γκρίνιας σε όλα τα λεγόμενά τους και σε κάθε συζήτηση που κάνουν.

Η γκρίνια βέβαια αποτελεί έναν τρόπο εκτόνωσης της έντασης και της ψυχικής φόρτισης που συσσωρεύει ένα άτομο. 

Πολλοί άνθρωποι, αν τους στερούσαν έστω και για μικρό χρονικό διάστημα τη δυνατότητα να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν, «θα έσκαγαν» κυριολεκτικά. Με τη γκρίνια όμως σαν να μπορεί να διαφεύγει σε μικρές ποσότητες και ελεγχόμενα η ένταση και το άτομο να μπορεί να διατηρεί μια αίσθηση ισορροπίας με τον εαυτό του και με τους άλλους.

Παράλληλα, οι άνθρωποι που γκρινιάζουν συνεχώς μοιάζουν σαν να μην επιδιώκουν ή ασυνείδητα να μην θέλουν κιόλας να αλλάξουν κάτι σε αυτό που τους δυσαρεστεί. 

Αν παρατηρήσουμε τον τρόπο έκφρασης της γκρίνιας θα δούμε ότι ο λόγος είναι πάντα μονότονος, με επαναλαμβανόμενα θέματα και εκφράσεις, μέσα από τα δόντια σχεδόν, εσωστρεφής και χωρίς να απευθύνει μια έκκληση προς το περιβάλλον ή προς κάποια συγκεκριμένη σκέψη για αλλαγή ή βοήθεια.

Πράγματι, οι άνθρωποι που γκρινιάζουν συνεχώς είναι ουσιαστικά εκείνοι που δεν επιδιώκουν πραγματικά την επίλυση μιας κατάστασης ή δεν μπορούν να δώσουν οριστική λύση σε ένα πρόβλημα. Η γκρίνια ουσιαστικά τους επιτρέπει να ασχολούνται «έμμεσα» και «ανώδυνα» με το πρόβλημα χωρίς να χρειάζεται να ρισκάρουν πολλά. 

Παράλληλα, με αυτό τον τρόπο παρουσιάζονται στους άλλους αλλά και στον εαυτό τους ως θύματα μιας κατάστασης και αυτό τους απαλλάσσει από την ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης. Η γκρίνια και τα παράπονα έχουν συνήθως να κάνουν με λάθη των άλλων, αβλεψίες των άλλων... Δεν γκρινιάζουν ποτέ για τα δικά τους λάθη... 

Είναι γεγονός όμως ότι τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να βγουν από την κατάσταση που τους δυσαρεστεί ή δεν μπορούν να φανταστούν ότι υπάρχει διέξοδος ή λύση. 

Νιώθουν ανήμποροι και εγκλωβισμένοι στον ίδιο τους τον εαυτό και το αίσθημα της παγίδευσης τους ενισχύει την ανάγκη να γκρινιάζουν αναμασώντας διαρκώς τα ίδια. 

Στην ουσία γκρινιάζουν γιατί νιώθουν μειονεκτικά, ανεπαρκείς, και ουσιαστικά γκρινιάζουν για αυτή την αδυναμία τους.

Το κυριότερο όμως είναι ότι τα άτομα που γκρινιάζουν συνεχώς κρύβουν ουσιαστικά οργή μέσα τους την οποία φοβούνται να συνειδητοποιήσουν και να εκφράσουν στο περιβάλλον τους. Η γκρίνια βάζει όρια στο θυμό και την επιθετικότητά τους, δηλαδή στους ίδιους, χωρίς όμως να παύει να ενοχλεί τους άλλους. 

Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά που ενοχλεί ιδιαίτερα σε έναν άνθρωπο που γκρινιάζει συνεχώς: η επιθετικότητά του. Μπορεί να μην φωνάζει ή να μην είναι βίαιος, υπάρχει όμως τόση κρυμμένη επιθετικότητα στα λεγόμενά του που ο ακροατής νιώθει ένταση, εκνευρισμό, θυμό και τάση να απομακρυνθεί από τον «γκρινιάρη» συνομιλητή του. Τους γκρινιάρηδες εξάλλου όλοι τους αποφεύγουν ή, όπως λέγεται, δεν τους αντέχουν για πολύ.

Συχνά σε γάμους ή μακροχρόνιες σχέσεις γενικότερα δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος επιθετικότητας και ματαίωσης με πρωταγωνιστή τη γκρίνια. Μια γυναίκα, για παράδειγμα, μπορεί να έχει μάθει να γκρινιάζει συνεχώς προκειμένου να ικανοποιεί τις συναισθηματικές της ανάγκες και αυτός να είναι και ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρά και συσχετίζεται με το σύντροφό της. 

Ο σύζυγός της αντιδρά στην ασταμάτητη γκρίνια της με αποστασιοποίηση, δεν την ακούει και, πολλές φορές, κάνει και τα αντίθετα από εκείνα που του λέει.

Εκείνος βέβαια από τη μεριά του έχει μάθει να αντιδρά έτσι σε αντίδραση της γκρίνιας της μητέρας του που διαρκώς του έκανε παράπονα και εκείνος, για να την ησυχάζει και να την αποφεύγει, έμαθε να παρευρίσκεται ως φυσική παρουσία στο χώρο μαζί της χωρίς όμως να τον «αγγίζουν» τα λεγόμενά της.

Η γκρίνια μοιάζει μερικές φορές σαν να προσπαθεί κανείς να τραβήξει με το ζόρι κάποιον σε κάτι και να τον ελέγξει. Στους περισσότερους ανθρώπους όμως δεν αρέσει να τους τραβούν και να τους πιέζουν, ή να αναλαμβάνουν συναισθηματικά κάποιον άλλον άνθρωπο και, έτσι, ως αντίδραση, «αποσύρονται» και κλείνονται στον εαυτό τους. 

Αυτό έχει συμβεί και στο ζευγάρι που προαναφέρθηκε. Ο σύντροφος έχει αποσυρθεί συναισθηματικά και δεν είναι διαθέσιμος πια για τη σύντροφό του. Ο γκρινιάρης όμως μπαίνει σε μια σχέση θέλοντας να τραβήξει την προσοχή του άλλου στις δικές του ακάλυπτες ανάγκες και να τον κάνει συναισθηματικά υπεύθυνο για αυτόν. Η απόσυρση και μη ανταπόκριση του άλλου μόνο μεγιστοποιούν την ανασφάλειά του και έτσι γκρινιάζει όλο και πιο πολύ. 

Και ο φαύλος κύκλος γκρίνιας και ματαίωσης ξεκινά μεταξύ των δύο συντρόφων από τον οποίο, με το πέρασμα του χρόνου, είναι όλο και πιο δύσκολο να απεμπλακούν.

Τέλος, η γκρίνια μπορεί πολλές φορές να είναι και ένα είδος συμπεριφοράς που έχουμε μάθει από άλλα σημαντικά πρόσωπα της οικογένειας. Εάν σαν παιδιά έχουμε ζήσει κάποιο σημαντικό πρόσωπο της οικογένειας να λαμβάνει την προσοχή των άλλων μέσα από την γκρίνια τότε μπορεί να έχουμε μάθει κι εμείς να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο.

Είναι βέβαιο πάντως ότι με την γκρίνια ποτέ δεν αλλάζει κάτι. Το άτομο που γκρινιάζει συνεχώς είναι σημαντικό καταρχήν να συνειδητοποιήσει ότι το κάνει αυτό αλλά και οι άλλοι πρέπει να του το πουν και να του εξηγήσουν ότι αυτό που κάνει δεν οδηγεί σε μια λύση και ότι επιπλέον τον απομακρύνει από τους άλλους. 

Είναι σημαντικό επίσης να συνειδητοποιήσει ότι πίσω από όλα αυτά φοβάται να διεκδικήσει αυτό που θέλει γιατί πιθανόν πιστεύει ότι αν το διεκδικήσει οι άλλοι δεν θα τον αγαπούν και δεν θα τον αποδέχονται πια. Πιθανόν να νιώθει ότι αν γίνει πιο δυναμικός και πιο διεκδικητικός οι άλλοι δεν θα αποδεχτούν αυτή την αλλαγή του. 

Χρειάζεται να καταλάβει τους φόβους που τον εμποδίζουν να κρατήσει εκείνη τη στάση και το ανάλογο ύφος που θα κάνει τους άλλους να τον πάρουν σοβαρά και, κυρίως, το να πάρει ο ίδιος σοβαρά τον εαυτό του και τις φιλοδοξίες του.

Το άτομο που γκρινιάζει συνεχώς μοιάζει με ένα μικρό παιδί που γκρινιάζει για να το προσέξουν οι άλλοι και να πάρει αυτό που θέλει. Ας συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να σηκωθεί και να πάρει αυτό που θέλει μόνος του χωρίς την ανάγκη των άλλων.





Ειρήνη Τζελέπη
Συμβουλευτική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια -dromostherapeia

Αλλαγή των αρνητικών πεποιθήσεων σε θετικές......!!!!!!!!


Περιμένω να με αγαπούν και να με επιδοκιμάζουν όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι.

Είναι σημαντικό να με αγαπούν και να με επιδοκιμάζουν αλλά μπορώ να τα καταφέρω και χωρίς αυτό.


Για να αξίζω ως άνθρωπος πρέπει πάντοτε να πετυχαίνω σε όλα και να μην κάνω λάθη.
Προσπαθώ όσο μπορώ χωρίς να καταπιέζομαι. Σέβομαι τον εαυτό μου ανεξάρτητα από το πόσο αποδίδω.

Όποιος κάνει λάθη θα πρέπει να τιμωρείται.
Είναι αναπόφευκτο να κάνω λάθη.

Είναι τρομερό να μην πηγαίνουν τα πράγματα όπως θα ήθελα.
Δεν υπάρχει νόμος που να λέει ότι τα πράγματα θα είναι όπως τα θέλω.

Τα άσχημα συναισθήματα που νιώθω οφείλονται σε εξωτερικούς παράγοντες όπως: οι άλλοι, η κοινωνία, οι περιστάσεις. Έτσι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω αυτό που αισθάνομαι
Δεν μπορώ να ελέγξω όλες τις καταστάσεις. Όμως μπορώ κάθε φορά να κάνω το καλύτερό μου. Σκέπτομαι αισιόδοξα και ενεργώ δυναμικά. Έτσι αλλάζω προς το καλύτερο τις συνθήκες της ζωής μου.

Όταν μου συμβαίνει κάτι δυσάρεστο είναι φυσικό να ανησυχώ και να το έχω συνέχεια στο μυαλό μου.
Η ανησυχία δεν μπορεί να βελτιώσει τις καταστάσεις. Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες και αποδέχομαι φιλικά αυτό που δεν μπορώ να αλλάξω.

Θα περάσω καλύτερα αν αποφεύγω να αντιμετωπίσω με υπευθυνότητα τα προβλήματά μου.
Αν δεν αντιμετωπίσω υπεύθυνα τα προβλήματά μου δεν πρόκειται να λυθούν από μόνα τους.

Χρειάζομαι οπωσδήποτε δίπλα μου κάποιον να με στηρίζει.
Είναι εντάξει να χρειάζομαι βοήθεια. Μαθαίνω όμως να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και τη δική μου κρίση.

Πρέπει να νιώθω πάντα καλά και άνετα αλλιώς δεν μπορώ να το αντέξω
Θέλω να νιώθω καλά αλλά μπορώ να αντέξω και στα δύσκολα. Οι αντιξοότητες μου δείχνουν το πόσο δυνατός είμαι.

Υπάρχει μια τέλεια λύση για κάθε πρόβλημα και πρέπει οπωσδήποτε να την βρω.
Κάνω αυτό που νομίζω και μπορώ με απλότητα χωρίς να ψάχνω την τέλεια λύση.

Το παρελθόν μου με προσδιορίζει απόλυτα. Άρα δεν είναι δυνατόν να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου.
Μαθαίνω από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Αλλάζω τη συμπεριφορά μου στο κάθε παρόν και γίνομαι όλο και καλύτερος.

Όταν οι άλλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι φυσικό να αισθάνομαι πολύ άσχημα.
Η στενοχώρια μου δεν βοηθά τους άλλους. Κάνω με χαρά ότι μπορώ για να τους βοηθήσω χωρίς να φθείρω τον εαυτό μου.



Πώς οι Συμπεριφορές του «Εγώ» μας τοποθετούν μέσα σε μια ψευδή πραγματικότητα.....!!!!!

Το «εγώ» είναι η ενέργεια εκείνη που έχει την ευθύνη για ό,τι αφορά την επιβίωση. Είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας και του κατώτερου εαυτού.

Όταν βρίσκεται σε μια ισορροπία βοηθά την ψυχή στον δρόμο της. Όταν είναι υψηλό ή ανύπαρκτο δημιουργεί δυσκολίες, εμπόδια, στασιμότητα και αδυνατεί η ψυχή να βρει το σκοπό της.

Ένα μεγάλο μέρος της εργασίας που έχει να κάνει η ψυχή ως άνθρωπος στο γήινο πεδίο είναι η συνεχής αυτοπαρατήρηση και η εξισορρόπηση του “εγώ”, στις συμπεριφορές του.

Μέσα από την αυτογνωσία, την παρατήρηση, την μετακίνηση της ενέργειας σε μια άλλη οπτική γωνία, την συναισθηματική αποστασιοποίηση, τη συνεχή αναζήτηση και θεραπεία ο καθένας καταφέρνει να αναγνωρίσει αυτές τις συμπεριφορές.

Το ανεβασμένο εγώ οδηγεί (σε έπαρση, αλαζονεία, εξουσία, κριτική, κτητικότητα, προβολή προσωπικής δύναμης, κατεύθυνση, διαχωρισμό, έλεγχο κ.α. ).

Το ανύπαρκτο (σε φόβους, ανασφάλειες, εξαρτήσεις, πεποιθήσεις, προηγούμενες καταγραφές, ενοχές, αμφιβολίες, έλλειψη εμπιστοσύνης, θυματοποίηση, ανεπάρκεια κ.α.).

Απλά χρειάζεται η πρόθεση εξέλιξης, η επίγνωση, η συνειδητοποίηση, η ετοιμότητα αλλά και η κάθαρση αυτών των συμπεριφορών για να έρθει η ισορροπία.

Οι ενσαρκώσεις μιας ψυχής συνήθως είναι πολλές, άχρονες και παράλληλες με την εδώ και τώρα πραγματικότητά της, αυτό σημαίνει ότι βιωματικά έχει γνωρίσει σχεδόν πολλά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, καταστάσεις, διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, πεποιθήσεις κ.α. έτσι αναπαράγει ρόλους μη πραγματικούς και χάνει την ουσία του αληθινού σκοπού της.

Καθώς επίσης και μια σειρά από φόβους του εγώ που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει στο παρόν, αν και η αιτία τους βρίσκεται κυρίως στο παρελθόν αλλά και εντυπωμένες πεποιθήσεις που χρησιμοποιούνται για μαθητεία ή εξυπηρέτηση.

Επίσης είναι εγωιστικό να θεωρούμε πως σε ανθρώπους αδύναμους ή απελπισμένους είτε μέσα στην οικογένεια είτε εκτός, είμαστε εμείς που δίνουμε βοήθεια. Αυτό δε συμβαδίζει με τους συμπαντικούς νόμους, φέρνοντας ανισορροπία και πιο δύσκολη μελλοντική εκπαίδευση αυτού του μαθήματος. 

Κανένας δεν είναι σωτήρας κάποιου άλλου παρά μόνο του εαυτού του. Η υποστήριξη δίνεται χωρίς κατεύθυνση αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε ο άλλος να βρει τη δική του δύναμη και να μάθει να αντιμετωπίζει μόνος του τα προβλήματα που τον αφορούν.

Χρειάζεται διάκριση, ταπεινότητα, ανοιχτή αντίληψη και θέληση, ώστε η προσφορά βοήθειας να είναι μέσα από αγάπη και όχι μέσα από ασυνείδητη εγωιστική συμπεριφορά, εξουσία και ανάδειξη προσωπικής δύναμης.

Πολύ συχνά προσφέρουμε υποστήριξη όχι από συμπόνια που δήθεν πιστεύουμε αλλά κύριος λόγος είναι από εξάρτηση ή φοβούμενοι την απώλεια μην τυχόν και χάσουμε αυτό που έχουμε ή ότι δεν είμαστε αρκετά χρήσιμοι για τους άλλους. Ο λόγος τελικά είναι η κτητικότητα αλλά και η προσωπική έλλειψη.

Οι συμπεριφορές του εγώ είναι τυλιγμένες σαν ένα κουβάρι, πολλές φορές δεν είναι εμφανείς ούτε από εμάς τους ίδιους, ούτε από τους άλλους γύρω. Είναι καλά κρυμμένες εσωτερικά αλλά κυρίως καλυμμένες μέσα σε διάφορες έννοιες όπως είναι αγάπη, συμπόνια, φροντίδα, θλίψη, πόνος, ταπεινότητα. 

Αυτή ακριβώς είναι η πλάνη που μπαίνει ο νους και δεν μπορεί να αντιληφθεί την αλήθεια. Όταν κάποιος λέει: «από αγάπη το κάνω» καλά είναι να παρατηρήσει εάν αυτή η αγάπη επιβάλλει εξουσία στον άλλον, του στερεί την ελευθερία κινήσεων και έκφρασης, του δίνει την δική του κατεύθυνση θεωρώντας την πιο σωστή, αφαιρώντας του έτσι τη δύναμη να βρει τον δρόμο του.

Πίσω από την φροντίδα συχνά κρύβεται η εξάρτηση, ο φόβος, η ιδιοτέλεια, ο πόνος και η θλίψη της απώλειας, κρατάμε κάποιον κοντά μας από ανάγκη ή ανασφάλεια χωρίς να σεβόμαστε τις δικές του επιθυμίες. 

Όταν αυτός θελήσει να βρει τον εαυτό του τότε αυτό που εμείς βιώνουμε είναι θλίψη, θυμός, απαξίωση κάνοντάς του κριτική για τις αποφάσεις του.

Πίσω από τη λέξη ταπεινότητα κρύβεται πολλές φορές η αδυναμία, η μη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, που οδηγεί σε αναβλητικότητα και στασιμότητα. Όλες είναι συμπεριφορές του εγώ που πρώτα τις βγάζουμε προς τον εαυτό μας και συγχρόνως προς τους άλλους, και εδώ χρειάζεται διάκριση, αυτογνωσία και ανοιχτή αντίληψη για την θεραπεία του εαυτού.
                         
Όμως το σύμπαν έχει προνοήσει και μας προσφέρει όλες τις βοήθειες που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε σε μια αυτοεπίγνωση. Ένας τρόπος είναι η προβολή συμπεριφορών όλων των άλλων γύρω μας που είναι κυρίως οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, εκείνοι που έχουμε επιλέξει να μας υπενθυμίζουν συνεχώς σε ποιο σημείο βρισκόμαστε. 

Είναι οι “καθρέφτες μας”, που σημαίνει πως βρίσκονται απέναντί μας προβάλλοντας μέσα από την συμπεριφορά και τις πράξεις τους τον εαυτό μας.

Είναι οι γονείς, τα παιδιά, οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι διάφοροι γνωστοί άγνωστοι που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μας, αλλά κυρίως όσους αντιπαθούμε, όσοι μας θυμώνουν, μας πληγώνουν, και σε όσους παρατηρούμε πάνω τους “αρνητικές συμπεριφορές” ασκώντας κριτική. 

Είναι αγαπημένοι μας, που είτε από τα λόγια τους, είτε από τη συμπεριφορά τους, είτε από τις πράξεις τους, μας προκαλούν συνειδητά ή ασυνείδητα πόνο.

Παρατηρώντας και κρίνοντας συμπεριφορές άλλων θεωρούμε πως αυτό που βιώνουν δεν μας αγγίζει και αδυνατούμε να διακρίνουμε το κοινό σημείο αναφοράς. 

Είναι πολύ εύκολο για όλους να κάνουμε κριτική και να δίνουμε συμβουλές στους άλλους, το αστείο εδώ είναι πως ό,τι λέμε απευθύνεται κυρίως στους εαυτούς μας απλά δε το ξέρουμε. Έτσι έχουμε μια ξεκάθαρη άποψη και λύση για το πρόβλημα του άλλου, μόνο που αν ανοίξουμε την αντίληψή μας, θα δούμε με άλλη οπτική πως αφορά και ένα δικό μας κομμάτι. 

Όχι απαραίτητα το ίδιο θέμα αλλά σαν ιδιότητα ή χαρακτηριστικό, ή συναίσθημα υπάρχει και μέσα μας.

Εάν καταλάβουμε πώς λειτουργεί όλο αυτό τότε θα είμαστε ευγνώμων για τις βοήθειες που έχουμε ακριβώς μπροστά μας. Συνήθως πιστεύουμε ότι η περίπτωση του άλλου διαφέρει, πάντα όμως υπάρχει κάτι που συγκλίνει πάνω μας. Κάπου μέσα σε όλα αυτά είναι καλά κρυμμένο ένα δικό μας κομμάτι, όπου η παρουσία και το βίωμα του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί μας έχει την ικανότητα να μας το δείχνει ξεκάθαρα.

Έχοντας τη γνώση, τη θέληση, κυρίως απομακρύνοντας το εγώ, θα καταλάβουμε πως δεν είναι παρά ένας ρόλος που διαδραματίζεται μπροστά μας με πρωταγωνιστή τον ίδιο μας τον εαυτό. Όποιον ρόλο και να παίζει ο άλλος, σίγουρα αφορά αυτόν, αλλά και εμάς που τον βλέπουμε. 

Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και αντίστροφα, εννοείται πως και εμείς παίζουμε αντίστοιχους ρόλους για τους άλλους, συνειδητά ή ασυνείδητα.

Τότε μόνο όλοι παρατηρούμε τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας, διακρίνουμε και δουλεύουμε συμπεριφορές μέσα από τη δική μας προσωπικότητα.

Βέβαια είναι σημαντικό να πούμε ό,τι δεν καθρεφτίζονται, μόνο οι αρνητικές όψεις της προσωπικότητας αλλά και οι θετικές. Εδώ είναι οι άνθρωποι που θαυμάζουμε, που θεωρούμε σπουδαίους με ιδιαίτερα ταλέντα, διακρίνοντας χαρακτηριστικά που κατά βάθος θα θέλαμε να είχαμε. 

Όλοι αυτοί λοιπόν μας δείχνουν με έναν τρόπο πως και εμείς έχουμε τα δικά μας ταλέντα απλά χρειάζεται να τα βγάλουμε στην επιφάνεια, χωρίς φόβο αλλά με αναγνώριση και αποδοχή.

Γενικότερα ένας τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας που βιώνει ο καθένας είναι να παρατηρήσει ποιους ανθρώπους προσελκύει γύρω του, την κάθε δεδομένη χρονική στιγμή της ζωής του και τι καθρεφτίζουν πάνω του. Έτσι διακρίνει ξεκάθαρα σε ποιο σημείο εξέλιξης βρίσκεται και ο ίδιος.

Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μεγάλο εργαλείο αυτογνωσίας, ένα στίγμα αναγνώρισης και επίγνωσης της προσωπικής αλήθειας, αφού οι πτυχές της προσωπικότητας δεν επιτρέπουν πάντα μια ευρύτερη οπτική του συνόλου του εαυτού, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της εξέλιξής του. 

Είναι μια βοήθεια που μας δίνεται απλόχερα μπροστά μας και αν γνωρίζουμε τον τρόπο χρήσης της κατανοούμε τον εαυτό μας και τον θεραπεύουμε βλέποντας τις αδυναμίες του χωρίς κριτική και διαχωρισμό. Για όλες τις περιπτώσεις αυτών των ρόλων του εαυτού χρειάζεται η αποδοχή, η ανάληψη ευθύνης, η μετουσίωση στο φως και η ενοποίηση των πτυχών με αγάπη για να έρθει η ολοκλήρωση του «είναι» της ολότητάς μας.

Έτσι το ταξίδι μας γίνεται όμορφο, ελεύθερο, ενωτικό, παιχνιδιάρικο, γεμάτο γνώση και σοφία, πλημμυρισμένο με αγάπη γιατί πορευόμαστε αγκαλιά με την αλήθεια μας!




http://panagiotatzitzikou.wordpress.com

Όταν Ο Νους Συμπράττει Με Την Καρδιά......!!!!!!!

Πρωταρχική ανάγκη για τον καθένα είναι να έχει την πλήρη συνειδητή γνώση του εαυτού του για όλα όσα σκέφτεται και πράττει. Έτσι σιγά-σιγά αφήνει συνειδητά και τον ανάλογο χρόνο στο νου, για να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε αλλαγή εξέλιξης, ώστε να λειτουργήσει αρμονικά με την καρδιά, ανοίγοντας τον δρόμο στη δημιουργία της ζωής και στην ανύψωση της ίδιας του της ψυχής.

Μια από τις ιδιότητες του ανθρώπινου νου είναι να δημιουργεί τις λεγόμενες σκεπτομορφές, αυτό σημαίνει ότι δίνει μορφή και υπόσταση στις σκέψεις του. 

Όταν οι σκέψεις του είναι θετικές προσελκύει και θετικότητα στη ζωή του αλλά και το αντίστροφο, είναι μια ανθρώπινη δυναμική που ανάλογα με τον χειρισμό της, φέρνει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Ο βασικός κανόνας εδώ είναι ο νόμος της έλξης, όπου ο καθένας μαγνητίζει πάνω του την ίδια αντανάκλαση που στέλνει. 

Επειδή λοιπόν ένας από τους ρόλους του νου είναι να ανησυχεί, κατασκευάζει διάφορα σενάρια βασισμένα σε ενοχές, φόβους και ανασφάλειες όπου κάποια στιγμή αυτά τα σενάρια γίνονται πραγματικότητα και βίωμα. 

Συνήθως είναι φόβοι της προσωπικότητας που προέρχονται από το εγώ σε αυτή τη ζωή, αλλά και καταγραφές ή πεποιθήσεις που φέρνει από προηγούμενες. Επίσης είναι και συλλογικοί φόβοι που μπαίνουν στο πεδίο μας με διάφορους τρόπους όπως από τα μέσα επικοινωνίας, το οικογενειακό, φιλικό ή εργασιακό περιβάλλον κ.α.

Καθώς μένουμε σε αυτές τις σκέψεις, τους δίνουμε μια απίστευτη δυναμική που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας. Έχουν με λίγα λόγια την ικανότητα να φέρνουν ανάλογα αποτελέσματα στο παρόν και στο μέλλον μας. Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη μέσα από τις σκέψεις του σε συνδυασμό με το συναίσθημα που προκαλεί η κάθε σκέψη, την ικανότητα δημιουργίας του μέλλοντός του και της ίδιας του της ζωής.

Είτε θετικά είτε αρνητικά.
Όλες οι σκεπτομορφές διακρίνονται και υπάρχουν γύρω από την αύρα μας, συνεπώς τις κουβαλάμε κάθε στιγμή μαζί μας, επηρεαζόμενοι από αυτές. Όταν υπάρχει συνειδητή γνώση και πρόθεση κάθαρσης μπορούμε να απαλλαγούμε καθαρίζοντας έτσι το πεδίο γύρω μας. 

Στα πλαίσια του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου όμως δε μπορούμε για την ώρα να έχουμε τον έλεγχο, αλλά μπορούμε να επιλέγουμε ποιες σκέψεις θα επιτρέψουμε να παραμένουν στο συνειδητό νου, απομακρύνοντας και ακυρώνοντας όλες τις αρνητικές. Αρχικά ακούγεται δύσκολο αλλά με την ανάλογη εξάσκηση και πρόθεση είναι εφικτό. 

Έτσι καταφέρνουμε να διατηρούμε τη νοητική καθαρότητα μέσα μας. Όλο το νοητικό πεδίο χρειάζεται αυτήν την κατανόηση για να υπάρξει ισορροπία γιατί ο νους δημιουργεί πολλές αντιστάσεις και εμπλοκές όταν δεν καταλαβαίνει. Η κατανόηση είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό και απαραίτητο για να επιτραπεί η κάθαρση, ο βασικός λόγος εδώ είναι πως ο νους οτιδήποτε πέρα από τη λογική αδυνατεί να το δεχθεί. Έτσι χρειάζεται να γίνει σύμμαχος της ψυχής με τελικό στόχο την ένωσή του με την καρδιά.

Με λίγα λόγια αυτά που σκεφτόμαστε συγχρόνως να τα αισθανόμαστε αλλά και το αντίθετο, άρα ο στόχος μας είναι η ισορροπία και η σύμπραξη. Όταν εκδηλώνεται αυτή η δυναμική διαλύεται κάθε μπλοκάρισμα που υπάρχει φέρνοντας αρμονία στην ψυχή και στο σώμα.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει η ψυχή είναι όταν πλησιάζει προς τον πυρήνα της. Κάθε φορά που ανακαλύπτει κομμάτια της θεϊκής της ουσίας έρχεται η προσωπικότητα να επιτεθεί, γιατί σταδιακά χάνει την εξουσία και τον έλεγχο. Ο νους αδυνατεί να επιτρέψει την εξέλιξη όταν έρχεται μπροστά του το άγνωστο και μπλοκάρει. 

Ένα από τα αποτελέσματά του είναι πόνοι στο κεφάλι μέχρι να αποδεχτεί μια κατάσταση. Οι συνειδητοποιήσεις και το θαύμα της συγχρονικότητας εκτός των άλλων αποτελούν μια βοήθεια, μια ώθηση αλλά και μια απόδειξη για το νου.

Επίσης για πολλά εμπόδια που συναντούμε μέσα στην καθημερινότητά μας μεγάλο ρόλο παίζουν οι πεποιθήσεις και οι προγραμματισμοί που έχουν εντυπωθεί μέσα στην κυτταρική μνήμη του καθενός μας π.χ. (τα πρέπει, τα μη, το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό).

Καταγραφές που έχουν περαστεί είτε από την οικογένεια, είτε από την κοινωνία και το σύστημα στο οποίο ανήκουμε, είτε από την θρησκεία, αλλά και από προηγούμενες ενσαρκώσεις της ψυχής μας. Όλα αυτά λοιπόν καλούμαστε να τα αλλάξουμε, να τα μετουσιώσουμε σε θετικά και κατάλληλα για εμάς, σύμφωνα με την τωρινή ενέργεια της γης και με τη δική μας δόνηση και συνειδητότητα.

Κάθε φορά που λέμε ο νους να ενωθεί με την καρδιά, εννοούμε ότι η λογική συνείδηση θα πρέπει να συμβαδίζει με το συναίσθημα της καρδιάς. Κατά συνέπεια οι πράξεις μας κινούνται μέσα από τις σκέψεις αλλά συγχρόνως και μέσα από τα συναισθήματά μας. Έτσι στο κάθε τι που σκεφτόμαστε, λέμε, αισθανόμαστε και πράττουμε υπάρχει συνειδητότητα με αποτέλεσμα να συνδημιουργούμε στην ύλη ενωμένοι με το πνεύμα μας.

Σε όλες τις εκδοχές λοιπόν της προσωπικής ανάπτυξης χρειάζεται να συμβάλλουν ο νους και η καρδιά, σε απόλυτη ισορροπία με τον ανώτερο εαυτό. Να αντιλαμβανόμαστε συμπεριφορές του εγώ ή νοητικά μπλοκαρίσματα και συνειδητά να τα απομακρύνουμε καθαρίζοντας και ανοίγοντας τον δρόμο για την ψυχή, ώστε να βρει τον σκοπό της, καθώς και η προσωπικότητα να κατανοήσει τα μαθήματά της και να εξελιχθεί. 

Παράλληλα γινόμαστε κυρίαρχοι της δύναμής μας δημιουργώντας στην καθημερινότητά μας όλα όσα πραγματικά μας δίνουν χαρά, βγαίνοντας από την ψευδαίσθηση και τα παιχνίδια του νου, βιώνοντας την αλήθεια με επίγνωση για το μεγαλείο της ύπαρξής μας.





http://panagiotatzitzikou.wordpress.com

Συναισθήματα…Ο Ανεκτίμητος Θησαυρός Της Ζωής......!!!!!!!

Ζω Γιατί Αισθάνομαι….. Μια σχέση αλληλένδετη

Ένα βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι τα συναισθήματα τα οποία αποτελούν το θεμέλιο της ζωής. Συναίσθημα είναι μια λέξη σύνθετη, αποτελεί την ένωση του αισθήματος με τη σκέψη, περιλαμβάνοντας την ενέργεια των δύο αυτών δυναμικών. 

Εάν αναλύσουμε το αίσθημα διακρίνουμε δύο μορφές, την αγάπη και το αντίθετό της καθώς επίσης και όλα όσα συνεπάγονται από την κάθε μορφή. Το συναίσθημα λοιπόν αποτελεί από μόνο του μεγάλη δυναμική, αφού είναι μια από τις αιτίες όλων των αποτελεσμάτων που βιώνει ο άνθρωπος καθημερινά. 

Δημιουργεί σε συνεργασία με το νου τα πιθανά μελλοντικά σενάρια του εαυτού του, συνειδητά ή ασυνείδητα. Είναι η ενέργεια που οδηγεί την ψυχή στο φως ή στο σκοτάδι, που οδηγεί το σώμα στην υγεία ή στην ασθένεια. Όλες οι σκεπτομορφές παίρνουν υπόσταση μέσα από τη δυναμική του συναισθήματος καθορίζοντας έτσι την “επόμενη μέρα”.

Πολλές φορές αδυνατούμε να εκδηλώσουμε όλα όσα νιώθουμε γιατί παρεμβαίνει η λογική ή το εγώ, που προστάζουν την αυτοσυγκράτηση σε σημείο καταπίεσης. Και στα δύο πηγάζει η εξουσία, ο έλεγχος, και ο φόβος μήπως γίνουμε ευάλωτοι, ξεγυμνώνοντας τα συναισθήματα που νιώθουμε. 

Γι’ αυτό επιλέγουμε να τα θάψουμε βαθειά μέσα μας νομίζοντας πως θα εξαφανιστούν. Θάβοντας ένα συναίσθημα βιώνουμε συγχρόνως έναν μικρό θάνατο γιατί θάβουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Έτσι δημιουργούμε μια προσωπικότητα δυναμική, ουδέτερη, αποστασιοποιημένη από κάθε είδους συναίσθημα αλλά ψυχικά νεκρή, αδύναμη να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Ζούμε την ψευδαίσθηση, μια ζωή χωρίς ζωή, ζούμε το κενό, υπάρχουμε αλλά επί της ουσίας είμαστε νεκροί, απλά δεν το ξέρουμε. Κάθε φορά που καταπνίγουμε το όποιο συναίσθημα, νομίζοντας πως το αντιμετωπίσαμε με τη σιωπή, να είμαστε σίγουροι πως θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατό. Θα έρθει και θα δηλώσει την παρουσία του είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, αλλά πάντα το αποτέλεσμα που θα φέρνει θα είναι επώδυνο.

Από τον καθένα μας λοιπόν εξαρτάται η θεραπεία, απλά χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, δουλεύοντας όλες τις πτυχές των συμπεριφορών που πηγάζουν από την προσωπικότητα. Χωρίς κριτική, με υπομονή, θάρρος, πίστη, θέληση και δύναμη ψυχής για να αποδεχτούμε τη δική μας αλήθεια. 

Παράλληλα χρειάζεται να εκδηλώνουμε όλα όσα νιώθουμε, να γίνουμε ευάλωτοι χωρίς το φόβο έκφρασης των αδυναμιών μας, να διακρίνουμε και να θεραπεύσουμε την αιτία. Εάν είμαστε εγκλωβισμένοι στην προσωπικότητα κρατώντας τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μας κλειστά τότε το αποτέλεσμα που θα έρθει θα είναι ασθένεια στη ψυχή και στο σώμα.

Είναι πολύ δυνατές οι συνειδητοποιήσεις όταν δούμε αυτή την πλευρά του εαυτού μας, καθώς και τον τρόπο που αυτές οι συμπεριφορές έχουν φέρει τόση ανισορροπία στη ζωή τη δική μας, αλλά και των αγαπημένων μας. Είναι απαραίτητο να σταθούμε με θάρρος μπροστά στον ίδιο μας τον εαυτό.

Μόνο έτσι καθαρίζουμε όλα τα στοιβαγμένα αρνητικά συναισθήματα, που είτε έχουμε δημιουργήσει τώρα είτε τα φέρνουμε από το παρελθόν. Σιγά-σιγά έχοντας την πρόθεση μαθαίνουμε να εκφράζουμε όλα όσα νιώθουμε, γινόμαστε δοτικοί και δεκτικοί. Τότε ανοίγει ο δρόμος προς την αγάπη, την ελευθερία, την υγεία και τη χαρά, προς την εσωτερική γαλήνη που μας οδηγεί σε μια ευτυχισμένη ζωή.

Είναι ένας τρόπος για να αγγίξουμε το θεό μέσα μας, δίνοντας χώρο στο σώμα, στην καρδιά, στην ψυχή και στο πνεύμα να ενωθούν με ιερότητα και αγάπη.

Φόβος
Ένα από τα πιο δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα είναι ο φόβος. Είτε πρόκειται για πραγματικό είτε για πλασματικό. Η βασικότερη εργασία που καλείται όλη η ανθρωπότητα να κάνει είναι να αντιμετωπίσει τους φόβους της ώστε να απελευθερωθεί από αυτούς. Για να υλοποιηθεί όμως κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο ο καθένας να αρχίσει από τον εαυτό του.
                         
Ο φόβος είναι μια ενέργεια που ο ίδιος ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει. Κατά κάποιον τρόπο λειτουργούσε προστατευτικά, ήταν η άμυνά του μπροστά σε ακραίες καταστάσεις που απειλούσαν τη ζωή του. 

Με λίγα λόγια η ενέργειά του είναι εντυπωμένη στην κυτταρική του μνήμη. Μέσα από τον φόβο δηλαδή μπαίνει αυτόματα σε λειτουργία το ένστικτο επιβίωσης, χωρίς καμιά σκέψη παρά μόνο με τη βοήθεια αρχέγονων καταγραφών.

Είναι σημαντικός ο ρόλος που παίζει ο νους σε όλο αυτό. Ο νους θέλει πάντα να έχει τον έλεγχο των σκέψεων, όταν αποκτάμε την επίγνωση ότι έχουμε την δυνατότητα ελέγχου των σκέψεών μας, τότε ο νους νιώθει ότι απειλείται και δημιουργεί διάφορους φόβους, ακόμα και ανύπαρκτους. 

Συνήθως οι φόβοι αφορούν το παρελθόν για καταστάσεις που ήδη έχουν δημιουργηθεί, αλλά και το μέλλον για όσα δεν έχουν ακόμα συμβεί. Αν το μελετήσει κάποιος καλύτερα και το ένα και το άλλο είναι ανύπαρκτα στο παρόν, άρα και ο φόβος που δημιουργείται δεν υφίσταται. 

Εάν ο καθένας μας βρει την τόλμη να αντιμετωπίσει τους δικούς του φόβους, εκείνοι χάνονται και ο νους πολύ γρήγορα ησυχάζει γιατί νιώθει ασφάλεια. Ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι, τα αποτελέσματά του είναι ανάλογα με τον τρόπο επιλογής του παίχτη. 

Οι περισσότεροι ερχόμαστε στη γη ήδη, με διάφορες φοβίες που τις φέρνουμε από άλλες ζωές, αλλά και φεύγουμε με τον μεγάλο φόβο που βιώνουμε τη στιγμή του θανάτου μας, στην κάθε παρούσα ζωή μας.

Η ψυχή έρχεται μέσα από τον φόβο για να πάρει μαθήματα και να αντιμετωπίσει προκλήσεις, όταν αποφασίσουμε με θάρρος να τον αντιμετωπίσουμε, με έναν μαγικό τρόπο χάνει την υπόστασή του. Ποτέ δεν κινδυνεύουμε ουσιαστικά από τον φόβο κυρίως φοβόμαστε αυτό που δε γνωρίζουμε, όταν έρχεται η γνώση ο φόβος είναι ανύπαρκτος. 

Αυτό που προσδιορίζουμε ως φόβο δεν είναι η ίδια η ενέργεια του φόβου αλλά τα παράγωγά του τα οποία είναι πολλά, κοινά και διαφορετικά για τον καθένα μας. Έτσι όταν φοβόμαστε μπαίνει αυτόματα σε λειτουργία ο νόμος της έλξης και ο ίδιος φόβος επανέρχεται συνεχώς μέχρι να αντιμετωπιστεί.

Δηλώνοντας την πρόθεσή μας μπορούμε να απαλλαγούμε ακόμα και από τους πιο δυνατούς φόβους μας. Έτσι με θάρρος καθαρίζουμε τις ψευδαισθήσεις, φωτίζοντας την αλήθεια, θεραπεύοντας και απελευθερώνοντας αρνητικά χαρακτηριστικά, ρόλους, πεποιθήσεις που βασίζονται κυρίως σε φόβους. 

Εδώ χρειάζεται η αυτογνωσία και ο προσδιορισμός των φόβων, ώστε να μπει σε κίνηση συνειδητά η κάθαρση και η θεραπεία. Ο φόβος είναι ένα σύμπλεγμα ιδιοτήτων του νου, του εγώ, των συναισθημάτων, του κάρματος, των πεποιθήσεων και της δυαδικότητας γενικότερα.

Εκτός από τους φόβους που βασίζονται στην αρνητικότητα, κρατάμε μέσα μας και ασυνείδητους φόβους που αφορούν θετικότητα όπως χαρά, οικονομική άνεση, ευτυχία, επιτυχία κ.α. όσο περίεργο και να ακούγεται είναι αληθινό, με λίγα λόγια μόνοι μας υποσυνείδητα μπλοκάρουμε τον δρόμο μπροστά μας. Από την άλλη η ατολμία που βασίζεται σε έναν γενικότερο φόβο ασυνείδητα κλείνει τις πόρτες της επιτυχίας μας.

Επίσης πολλοί άνθρωποι κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως φοβούνται την ίδια την αγάπη, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Με την άμυνα αυτού του φόβου και προκειμένου να μην πληγωθούν χάνουν όλη την ουσία της ζωής τους.

Για να βιώσει ο άνθρωπος ευδαιμονία, ισορροπία, να ανακτήσει τη δύναμή του παίρνοντας πραγματικά ελεύθερος τη ζωή στα χέρια του και να βγάλει στην επιφάνεια την πραγματική του ουσία, πρέπει να απελευθερώσει τον φόβο της απώλειας και του θανάτου. 

Ο φόβος του θανάτου τον απομακρύνει από την ίδια τη ζωή εν αγνοία του, αφορά τον θάνατο αγαπημένων προσώπων αλλά και τον δικό του. Η δυσκολία αυτής της απελευθέρωσης έγκειται στο γεγονός ότι σε όλο το ενεργειακό πεδίο της γης υπάρχει συσσωρευμένος συλλογικός φόβος, ο οποίος έχει τη δυναμική να επιδρά σε όλους τους ανθρώπους. 

Έχει την τάση να μεγαλώνει μαζί με την αποχώρηση κάθε ψυχής τη στιγμή του θανάτου, η οποία καταλαμβάνεται από φόβο για το άγνωστο. Όλη αυτή η ενέργεια μεταφέρεται στο πεδίο της γης και το ενδυναμώνει. Εδώ βλέπουμε πως η ενέργεια μιας ψυχής έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει το όλον. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνει ομαδικά.

Η αποδοχή όλου αυτού έρχεται όταν ο καθένας μας σταδιακά φτάσει πιο κοντά στην κατανόηση του εαυτού του, των ενεργειών, του σύμπαντος και τον ρόλο της ύπαρξής του μέσα σε αυτό. Στο γεγονός ότι είμαστε ενέργεια, μέσα από την ενέργεια του όλου προερχόμαστε και σε αυτήν την ενέργεια υπάρχουμε και μετά τον θάνατό μας. 

Ερχόμαστε ως πνεύμα στην ύλη και σαν πνεύμα φεύγουμε, καθώς επίσης και σε όλη την διάρκεια της ζωής μας στη γη, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να χάσουμε αυτή την πνευματική ουσία, είτε το πιστεύουμε είτε όχι. Ανοίγοντας την αντίληψή μας, ανοίγουμε και άλλες οπτικές της πραγματικότητάς μας. 

Μια οπτική του θανάτου είναι η απελευθέρωση και ολοκλήρωση στην ύλη. Η ύπαρξη της ψυχής δε σταματά εδώ, πηγαίνει σε άλλα πεδία και συνεχίζει το έργο της πέρα από την ύλη. Δεν είναι τρισδιάστατη, που σημαίνει πως έχει την ικανότητα να μοιράζει την ενέργεια σε διαφορετικά πεδία.

Βέβαια ένα μέρος της ενέργειάς της παραμένει στη γη κοντά στους ανθρώπους που έζησε, έτσι επί της ουσίας δεν υπάρχει απώλεια, αλλά αυτή την εκδοχή δεν μπορούν όσοι μένουν πίσω να την αποδεχτούν. 

Παρά μόνο εάν κατανοήσουν ότι είναι καθαρά επιλογή της ψυχής η αποχώρηση, ακόμα και ο τρόπος που θα συμβεί. Πίσω από όλο αυτό υπάρχει ένα θεϊκό σχέδιο που αφορά όλο το ταξίδι της ψυχής, από την αρχή ως το τέλος, υπάρχει πολλή σοφία όπου κανείς δε μπορεί να παρέμβει.

Η χαρά που βιώνει η ψυχή, η πνευματική και ανθρώπινη οικογένεια την ώρα της γέννησης είναι η ίδια χαρά και γιορτή για την ώρα της αποχώρησης. Μόνο που δεν είναι το ίδιο για την ανθρώπινη οικογένεια αφού δεν έχουμε επίγνωση αυτού που συμβαίνει, με αποτέλεσμα να βιώνουμε τον θάνατο ως πόνο. 

Εάν έχουμε εργαστεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας με την προσωπικότητα δίνοντας ελευθερία στην ψυχή μας τότε η μετάβαση θα είναι εύκολη. Εάν όμως κυριαρχεί η προσωπικότητα, το εγώ, τότε ο νους προκαλεί τον μεγαλύτερο φόβο που έχει νιώσει ποτέ, έτσι όλα είναι πιο δύσκολα για εμάς και την οικογένειά μας. 

Όλη αυτή η διαδικασία δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή στο γήινο πεδίο, γιατί εδώ κυριαρχεί η προσωπικότητα και πάνω από όλα τα συναισθήματα. Αλλά είναι δυνατό να υπάρξει από όλους ένα μεγάλο μέρος αποδοχής και συνειδητοποίησης για την αλήθεια της ζωής και του θανάτου.

Μια άλλη οπτική του θανάτου είναι να μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε τη ζωή. Βιώνοντας την καθημερινότητα τη θεωρούμε δεδομένη, χωρίς να ζούμε με χαρά το μεγαλείο της προσωρινής κατοχής μας. Μόνο ο θάνατος μπορεί να εκδηλώσει στην ύλη την αξία και σπουδαιότητά της.

Ας εστιαστούμε λοιπόν στη χαρά της ζωής και στην κάθε τώρα στιγμή μας γιατί μόνο αυτή είναι η πραγματικότητά μας πέρα από κάθε ανύπαρκτο φόβο, έτσι θα καταφέρουμε να εκτιμήσουμε την ιερότητα και τη σοφία που φέρνει η ψυχή μας!




http://panagiotatzitzikou.wordpress.com

Πόσα είναι τα βασικά συναισθήματα.....?

Η ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να αναλυθεί σε τέσσερα βασικά συναισθήματα, υποστηρίζουν ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, οι οποίοι αμφισβήτησαν την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι υπάρχουνέξι βασικά συναισθήματα: ευτυχία, θλίψη, φόβος, θυμός, έκπληξη και αηδία.

Η ομάδα των ερευνητών χρησιμοποίησε μια νέα τεχνική και ένα νέο λειτουργικό πρόγραμμα, που ανέπτυξαν στο πανεπιστήμιο, προκειμένου να μελετήσουν τις ανθρώπινες εκφράσεις.

Σύμφωνα με τους ίδιους ο φόβος και η έκπληξη έχουν ένα κοινό «σημάδι»: το άτομο ανοίγει διάπλατα τα μάτια του όταν αισθάνεται κάτι από τα δύο, όπως επίσης ο θυμός και η αηδία «μοιράζονται» μια αντίστοιχη κίνηση στη μύτη.

Οι επιστήμονες από το Ινστιτούτο Νευροεπιστημών και Ψυχολογίας ισχυρίζονται ότι αυτά τα πρώιμα σημάδια μπορεί να αντιπροσωπεύουν πιο βασικά «σήματα» κινδύνου.

Η επικεφαλής της μελέτης Dr Rachael Jack, μιλώντας στο BBC ανέφερε ότι: «Τα αποτελέσματα της μελέτης μας είναι συνεπή με τις εξελικτικές προβλέψεις, όπου τα σήματα προκύπτουν τόσο από βιολογικούς, όσο και από κοινωνικά εξελικτικούς παράγοντες, προκειμένου να βελτιστοποιείται η λειτουργία τους».

«Αυτό που δείχνει η έρευνά μας είναι, ότι δεν εμφανίζονται αυτόματα όλοι οι μυς του προσώπου στις εκφράσεις του, αλλά αναπτύσσονται με τον καιρό, περνώντας με το πέρασμα του χρόνου από μια ιεραρχική, βιολογικά-βασική σε μια κοινωνικά-συγκεκριμένη πληροφορία» πρόσθεσε η ίδια.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας, η ομάδα των ειδικών χρησιμοποίησε ειδικές τεχνικές και λογισμικό προκειμένου να συνθέσει τις εκφράσεις του ανθρώπινου προσώπου. 

Το πρόγραμμα Generative Face Grammar χρησιμοποιεί ειδικές κάμερες, προκειμένου να συνθέσει μια τρισδιάστατη εικόνα ενός προσώπου, από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα έτσι ώστε να μπορούν να ενεργοποιούν και τους 42 διαφορετικούς μύες του προσώπου τους ανεξάρτητα.

Ξεκινώντας από αυτό, στη συνέχεια ο υπολογιστής μπορεί να παράγει συγκεκριμένες ή τυχαίες εκφράσεις προσώπου σε ένα τρισδιάστατο μοντέλο, βασιζόμενος στην ενεργοποίηση διαφορετικών μυών – ή Μονάδων Δράσης όπως τις ονόμασαν οι ερευνητές- καθώς και ομάδων διαφορετικών μονάδων.

Ζητώντας από εθελοντές να παρατηρήσουν αυτό το πολύ ρεαλιστικό μοντέλο καθώς έπαιρνε διαφορετικές εκφράσεις –παρέχοντας έτσι μια εμπειρία τεσσάρων διαστάσεων, συνεχίζει το δημοσίευμα του βρετανικού δικτύου- και να δηλώσουν ποια συναισθήματα πίστευαν ότι εξέφραζε, οι ερευνητές κατάφεραν να εντοπίσουν ποιες συγκεκριμένες Μονάδες Δράσεις συνέδεαν οι εθελοντές με συγκεκριμένα συναισθήματα.

Μέσω αυτής της μεθόδου, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι τα εκφραστικά σήματα για το φόβο και την έκπληξη και για το θυμό και την αηδία, ήταν συγκεχυμένα κατά το αρχικό στάδιο μεταφοράς της πληροφορίας, αλλά ξεκαθάριζαν στην πορεία όταν ενεργοποιούνταν άλλες Μονάδες Δράσεις.

«Η έρευνά μας αμφισβητεί την ιδέα ότι η ανθρώπινη επικοινωνία συναισθημάτων αποτελείται από έξι βασικές κατηγορίες. Αντίθετα, αυτό που προτείνουμε εμείς είναι ότι υπάρχουν τέσσερις βασικές κατηγορίες έκφρασης συναισθημάτων» ανέφερε ακόμη η Dr Jack.

«Με το πέρασμα των χρόνων, και καθώς οι άνθρωποι μετανάστευσαν προς όλες τις μεριές της Γης, η κοινωνικο-οικολογική ποικιλότητα, κατά πάσα πιθανότητα εξειδίκευσε περαιτέρω τις κάποτε κοινές εκφράσεις του προσώπου, αλλάζοντας τον αριθμό, την ποικιλία και τη δομή των σημάτων στις διαφορετικές κουλτούρες που αναπτύχθηκαν» πρόσθεσε.

Οι ερευνητές σκοπεύουν να προχωρήσουν την έρευνά τους, μελετώντας τις εκφράσεις του προσώπου ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτισμούς.

Σύμφωνα με τους ίδιους οι πολιτισμοί της Ανατολικής Ασίας ερμηνεύουν διαφορετικά ορισμένα από τα έξι κλασικά σημάδια συναισθημάτων –δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στα μάτια απ’ ό,τι στις κινήσεις του στόματος- σε σχέση με τους δυτικούς.