Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ακούγοντας τη φωνή της μοναξιάς: Τί έχει να μας “πει” ;

Αν είχε χρώμα θα ήταν θολό, αν ήταν τραγούδι θα ανέδυε πόνο… Και αν είχε φωνή η μοναξιά; Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε. Ποιος θα την άκουγε και πώς κυρίως θα την έσβηνε;

Για να ακούσουμε τη φωνή της ας κατανοήσουμε την έννοια της. Όλοι αισθανόμαστε μόνοι περιστασιακά. Αυτό αντιτίθεται στην αντίληψη πολλών ότι η μοναξιά είναι ένα φορτίο που φέρουν αποκλειστικά, συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τις ζωές όσων θεωρούν ευτυχισμένους. Σε ορισμένους διαρκεί μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι μια κατάσταση χαρακτηριζόμενη από κενότητα, θλίψη, παραίτηση, άγχος, εσωστρέφεια, χαμηλή αυτοπεποίθηση, απαισιοδοξία, εχθρικότητα.

Η μοναξιά βιώνεται όταν δεν εκπληρώνεται η ανάγκη μας για εγγύτητα. Μας επισκέπτεται όταν ζούμε μόνοι, όταν απομακρυνόμαστε ακούσια ή μη από αγαπημένα πρόσωπα. Όταν αδυνατούμε να δημιουργήσουμε νέες σχέσεις είτε λόγω των συνθηκών της καθημερινότητάς μας (λ.χ. έλλειψη ελεύθερου χρόνου), είτε εξαιτίας ελλειμματικών δεξιοτήτων επικοινωνίας δικών μας ή ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν.

Δεν περιορίζεται ωστόσο σε αυτά τα πλαίσια. «Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο, εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος, γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, δε μετρά τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου. Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει.» (Γ. Ρίτσος). Επιπλέον, η ρηχή συναισθηματική υποστήριξη από τις σχέσεις που έχουμε διαμορφώσει συνιστά μοναξιά, όχι απαραίτητα οι μοναχικές στιγμές.

Έρευνες κρούουν τον κώδωνα και μιλούν για σύνδεση της μοναξιάς με κατάθλιψη και στρες εγκαθιστώντας ένα φαύλο κύκλο μεταξύ τους, με εγκαθίδρυση εξαρτήσεων, με ψυχοσωματικά συμπτώματα… Οι μοναχικοί άνθρωποι συχνά παραμελούν την υγεία τους λόγω κατάθλιψης με αποτέλεσμα η μοναξιά να σχετίζεται με εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος, με καρδιαγγειακή ή μη θνησιμότητα καθώς και με λειτουργική κατάπτωση όσων διανύουν την Τρίτη Ηλικία.

Έχει νόημα η μάχη με τη μοναξιά; Προφανώς. Δεν είναι εκ προοιμίου άνιση. Όμως η αποδοχή της σαν παροδικά αναπόφευκτη, φυσιολογική κατάσταση είναι λυτρωτική. Καιρός να αποκηρυχθεί το κοινωνικό στίγμα που περιβάλλει κάτι τόσο σύνηθες. Εξάλλου το μονοπάτι της αληθινή ζωής δεν είναι πάντοτε σπαρμένο με ροδοπέταλα. Ενίοτε χρειαζόμαστε ένα ήρεμο διάλειμμα απ’ την «πολλή συνάφεια του κόσμου». 

Αποβαίνει ευεργετικό για ενδοσκόπηση, μια ανάσα πριν τη συνέχιση της πορείας μας. Ευκαιρία για αποφόρτιση, να ασχοληθούμε με ότι αγαπάμε. Με δραστηριότητες που μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε μόνοι και μας χαρίζουν πληρότητα, διασκέδαση, καλλιέργεια, μας κάνουν να ξεχνιόμαστε, μας προβληματίζουν και μας αφυπνίζουν! Κυρίως να απολαύσουμε την μοναδική παρέα με τον εαυτό μας. Αν θεωρούμε τον εαυτό μας ευχάριστη συντροφιά, θα υπάρξουν και άλλοι που θα συμφωνήσουν…

Όταν η μοναξιά έχει μόνιμο χαρακτήρα, ας αναζητήσουμε την πηγή της. Τότε πια θα αποτελέσει εφαλτήριο αλλαγής και επανασχεδιασμού. Μας φωνάζει ότι κάτι λείπει από τη ζωή μας; Ποιες πτυχές της ύπαρξής μας και της ζωής μας εν γένει χρειάζεται να ανασυγκροτηθούν; Ποιες προσωπικές αξίες παραγκωνίσαμε και καθίσταται αναγκαίο να ξαναθυμηθούμε; Δομείται γύρω από ένα σκοπό η ύπαρξή μας; Ας το προσπαθήσουμε!

Μήπως προκειμένου να περιβάλλουμε τον εαυτό μας με ασφάλεια ορθώνουμε εσωτερικά τείχη που μας αποκόπτουν από το χτίσιμο ουσιαστικών σχέσεων εμπιστοσύνης; Και αν αναλωνόμαστε σε λάθος επιλογές ή δε χρησιμοποιούμε τα κατάλληλα «εργαλεία»; Ίσως ήρθε η στιγμή να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή και τις επικοινωνιακές μας δεξιότητες, να παράγουμε ρεαλιστικές, θετικότερες σκέψεις αναδομώντας τραυματικές παρελθοντικές εμπειρίες.

Ιδανικοί συμπαραστάτες στη μάχη αποτελούν μεταξύ άλλων εξειδικευμένοι επιστήμονες ικανοί να ανταποκριθούν στις εξατομικευμένες ιδιαιτερότητες και ανάγκες μας. Αρκεί να αφουγκραστούμε τη φωνή της μοναξιάς…





www.thedailybeast.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου