Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Εσύ απλώς γίνε ο παρατηρητής….!!!!!!!



Κανένας άλλος δεν μπορεί να σε ελευθερώσει. Η όλη ιδέα είναι λανθασμένη. Εσύ έχεις δημιουργήσει τα δεσμά. Πως μπορεί να σε ελευθερώσει κάποιος άλλος; Εσύ είσαι ο μόνος που μπορείς να σπάσεις τα δεσμά σου και να ελευθερωθείς.

Εσύ όμως αγαπάς τις αλυσίδες σου και θέλεις εμένα να σε ελευθερώσω. Αυτό που ζητάς, είναι εντελώς παράλογο. Εσύ είσαι η αιτία όλης σου της μιζέριας και της δυστυχίας και θέλεις εμένα να σε λυτρώσω από τις μιζέριες και τις δυστυχίες.

Κι ωστόσο θα εξακολουθείς να σπέρνεις τους ίδιους σπόρους συνεχώς, να ποτίζεις τις ίδιες αιτίες και να είσαι ο ίδιος άνθρωπος.

Ποιός μπορεί να σε λυτρώσει; Και γιατί θα έπρεπε οποιοσδήποτε να σε λυτρώσει; Δεν είναι δική μου ευθύνη το να σε λυτρώσω. Δεν σε έχω κάνει εγώ αυτό που είσαι.

Εσύ ο ίδιος έχεις κάνει τον εαυτό σου αυτό που είσαι.

Είναι αναγκαίο να μην αφήνουμε ούτε μια γωνιά της ύπαρξής μας μέσα στο σκοτάδι, μέσα στο άγνωστο. Είναι αναγκαίο να φέρουμε φως παντού. Κι αν δεν συμβεί αυτό, θα είσαι μέσα στη δυστυχία, μέσα στην αγωνία. Οι πεποιθήσεις σου δνε πρόκειται να σε βοηθήσουν, όταν υπάρχει φως το σκοτάδι εξαφανίζεται. 
 
Δεν είναι ότι το σκοτάδι το βάζει στα πόδια και φεύγει. Είναι απλώς η απουσία φωτός. Το “εγώ” είναι σαν το σκοτάδι. Δεν έχει καμία οντότητα από μόνο του. είναι απλώς η απουσία επίγνωσης. Γι΄αυτό λοιπόν, δεν σου λέω να εγκαταλείψεις το “εγώ“. Σου λέω απλώς να το παρατηρείς. Παρατήρησέ το - και θα βρεις τόσα πολλά επίπεδα μέσα του, που θα εκπλαγείς.

Όποτε έχεις χρόνο, απλώς κάθισε σιωπηλά και κοίταζε τι περνάει μέσα στο νου σου . Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρίνεις, γιατί αν κρίνεις, τότε ο νους αμέσως αλλάζει τη σκηνή όπως τον βολεύει. Ο νους είναι πολύ ευαίσθητος, μυγιάγγιχτος. Αν νοιώσει για κάτι ότι το κρίνεις, αμέσως προσπαθεί να σου δείξει ότι το συγκεκριμένο πράγμα είναι καλό.

Εκλογικεύει, στολίζει, εξωραίζει. Τότε όμως δεν μπορεί να σου δείξει την πραγματικότητα. Μην κρίνεις λοιπόν και μην κάνεις ούτε αξιολογήσεις, ούτε επικρίσεις. Να είσαι απόμακρος.

Εσύ, κάθισε απλώς σιωπηλά, κοιτάζοντας τα πράγματα, ό,τι κι αν συμβαίνει.

O νους έχει μεγάλη ευκολία στο να υπερβάλλει. Απολαμβάνει το να υπερβάλλει. Μεγαλοποιεί τα πάντα. Λίγος πόνος και κάνει σαν να είναι το τέλος του κόσμου. Λίγη ευχαρίστηση και κάνει σαν να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου, σαν να μην ξέρει κανένας άλλος τι είναι χαρά.

Ο νους υπερβάλλει τα πάντα, τα μεγαλοποιεί. Κι εσύ τον πιστεύεις!!!!

Απόσπασμα από το βιβλίο του OSHO Λόγια ενός ανθρώπου πέρα από τις λέξεις 
 
 
 
http://mybellavista.wordpress.com

Η νοητική ενέργεια που καθιστά ανέφικτη την εκπλήρωση των ονείρων σας.....!!!!!!!

Η επιθυμία σας να υπάρξετε και να ζήσετε με μεγαλοσύνη, είναι μια πλευρά της πνευματικής σας ενέργειας. Για να αποκτήσετε ισορροπία σε αυτόν τον τομέα της ζωής σας, πρέπει να χρησιμοποιήσετε την ενέργεια των σκέψεών σας για να εναρμονιστείτε με εκείνα που επιθυμείτε. Η νοητική σας ενέργεια προσελκύει όσα σκέφτεστε.  

Σκέψεις που αποτίουν φόρο τιμής στην απογοήτευση, προσελκύουν απογοήτευση. Όταν λέτε ή σκέφτεστε κάτι σαν “Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, έχω χάσει τον έλεγχο της ζωής μου και είμαι παγιδευμένος-η”, αυτό ακριβώς θα προσελκύσετε!!!! δηλαδή, αντίσταση προς τις μεγαλύτερες επιθυμίες σας!!! 

Με κάθε σκέψη απογοήτευσης είναι σαν να αγοράζετε ένα εισιτήριο για περισσότερη απογοήτευση. Κάθε σκέψη που επιβεβαιώνει ότι είστε παγιδευμένοι, ζητά από το Σύμπαν να σας στείλει ακόμα περισσότερη από εκείνη την κόλλα που σας κρατά καθηλωμένους.

Το πιο σημαντικό εργαλείο για την απόκτηση της ισορροπίας είναι η επίγνωση ότι εσείς και μόνο εσείς είστε υπεύθυνοι για την ανισορροπία ανάμεσα σε εκείνο που ονειρεύεστε πως προοριζόταν να είναι η ζωή σας και στις καθημερινές συνήθειες που αποστραγγίζουν τη ζωή από αυτό το όνειρο.

Μπορείτε να ευθυγραμμιστείτε εκ νέου με τη νοητική σας ενέργεια, ώστε να σας παρουσιαστούν ευκαιρίες για να διορθώσετε αυτήν την ανισορροπία. Όταν το κάνετε αυτό, ανακαλύπτετε ότι, ενώ ο κόσμος της πραγματικότητας έχει τα όριά του, ο κόσμος της φαντασίας σας δεν έχει περιορισμούς. 

Από αυτήν την απεριόριστη φαντασία προέρχεται ο σπόρος μιας πραγματικότητας που ζητούσε επιτακτικά να αποκατασταθεί σε ένα ισορροπημένο περιβάλλον.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr, Wayne Dyer Σε Αρμονία 9 Αρχές για να Ευθυγραμμίσεις τις Επιθυμίες σου με τις δημιουργικές σου δυνάμεις.

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Τα 12 Μυστικά για τη ζωή σου......!!!!

Να εκτιμάς και να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όσα έχεις: Είναι πολλά εκείνα που υπάρχουν στη ζωή σου και δεν τους δίνεις σημασία, γιατί τα συνήθισες και τα θεωρείς αυτονόητα.

Μυστικό 1 : Μερικά από τα πιο απλά. Η υγεία σου, ένα σπίτι για να μένεις, το καθημερινό φαγητό σου, οι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Νιώθεις πολύ καλύτερα όποτε στρέφεις την προσοχή σου σε αυτά που έχεις και όχι σε ό,τι σου λείπει.

Μυστικό 2 : Να σκέφτεσαι θετικά. Το να περιμένεις να συμβεί το καλύτερο, μεγαλώνει τις πιθανότητες αυτό να συμβεί και στην πραγματικότητα. Η αισιοδοξία και η θετική σκέψη σου δίνουν την ενέργεια να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις, και επίσης προδιαθέτουν και τους άλλους να σε αντιμετωπίσουν ευνοϊκά. Να θυμάσαι ότι το είδος της σκέψης σου, ανάλογα με το αν είναι θετική ή αρνητική, φέρνει στη ζωή σου και τις ανάλογες καταστάσεις.

Μυστικό 3 : Να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Όχι, η σύγκριση με τους άλλους δεν σε κάνει να γίνεσαι καλύτερος, παρά μόνο πιο δυστυχισμένος. Να θυμάσαι ότι ο καθένας έχει τα δικά του χαρίσματα και τη δική του τύχη στη ζωή. Εσύ πρέπει να κοιτάς πώς θα φτιάχνεις τον εαυτό σου, και άσε τους άλλους. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ποτέ δεν κοιτάνε αν… το χορτάρι στο οικόπεδο του διπλανού είναι πιο πράσινο από το δικό τους.

Μυστικό 4 : Να κάνεις καλά πράγματα για τους άλλους. Η προσφορά προς τους άλλους σου δίνει χαρά και αίσθηση πληρότητας. Δεν χρειάζεται ό,τι καλό κάνουμε να γίνεται με την αναμονή μιας ανταπόδοσης ή να απευθύνεται μόνο στους δικούς μας ανθρώπους. Μάθε να προσφέρεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη να βοηθήσεις ή να εξυπηρετήσεις όπου έχεις τη δυνατότητα. Οιανθρώπινες σχέσεις αποκτούν έτσι ένα άλλο νόημα και η ζωή σου είναι πιο γεμάτη.

Μυστικό 5 : Να αφιερώνεις χρόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι σχέσεις μας με τους άλλους δεν λειτουργούν από μόνες τους, λες και τις βάζουμε στον «αυτόματο πιλότο». Χρειάζεται να ασχολούμαστε μαζί τους, να τους αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια. Αυτό φυσικά ξέρεις ότι ισχύει για τιςερωτικές σχέσεις. Αλλά παράλληλα μην αφήνεις τις φιλίες και τις γνωριμίες σου να ατονούν και να σβήνουν, μέσα στην αδιαφορία και στις δικαιολογίες για έλλειψη χρόνου.

Μυστικό 6 : Να ασχολείσαι με δραστηριότητες που σε ευχαριστούν.
Οι άνθρωποι που ασχολούνται με πράγματα που απολαμβάνουν, όπως ένα χόμπι, σπορ ή άλλη απασχόληση, έχουν βρει έναν σίγουρο τρόπο να γίνονται ευτυχισμένοι, αντίθετα με όσους κάθονται με τις ώρες μπροστά σε μια τηλεόραση (όχι, δεν σε ευχαριστεί, απλώς σε αποχαυνώνει). Και μην βρίσκεις δικαιολογίες ότι εσένα θα σου άρεσαν οι καταδύσεις στα νησιά Φίτζι, αλλά δεν έχεις λεφτά! Υπάρχουν αμέτρητες άλλες επιλογές για να περνάς ευχάριστα.

Μυστικό 7 : Να βρίσκεις λόγους να γελάς. Όλες σχεδόν οι καταστάσεις στη ζωή μας έχουν μια αστεία ή ευχάριστη πλευρά. Μάθε να τη βλέπεις. Διακωμώδησε τα δυσάρεστα που σου συμβαίνουν. Κάνε παρέα με ευχάριστους ανθρώπους. Το να σου αρέσει να γελάς δεν σε κάνει ανεύθυνο ή χαζοχαρούμενο. Ούτε με το να βουλιάζεις στη «μαυρίλα» θα βελτιώσεις καμιά κατάσταση. Ακολούθησε το παράδειγμα των ευτυχισμένων ανθρώπων και δες με χαμόγελο τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Μυστικό 8 : Να έχεις στόχους. Αν έχεις κάποια σχέδια που ονειρεύεσαι να πραγματοποιήσεις, η ζωή αποκτά ένα άλλο ενδιαφέρον. Δεν χρειάζεται να πρόκειται για μεγαλεπήβολους στόχους, όπως να γίνεις παγκοσμίως διάσημος ή πάμπλουτος. Αρκούν και τα απλά καθημερινά πράγματα, του τύπου να χάσεις τέσσερα κιλά ή να μάθεις να χορεύεις σάμπα. Απλώς φρόντισε πάντα να τους ανανεώνεις, ώστε να έχεις διαρκώς μια επιδίωξη που να σου δίνει κίνητρο.

Μυστικό 9 : Να συγχωρείς. Δεν υπάρχει πιο φθοροποιό συναίσθημα από την κακία που κρατάμε σε κάποιον. Έστω κι αν έχουμε όλο το δίκαιο του κόσμου με το μέρος μας, η μνησικακίαμάς κατατρώει και μπορεί να μας χαλάει τη διάθεση για ώρες, μέρες και ακόμα παραπάνω. Και τελικά εμείς βγαίνουμε ζημιωμένοι. Προσπάθησε λοιπόν νασυγχωρείς όσους σε έβλαψαν, σε πλήγωσαν, σου φέρθηκαν σκάρτα. Αλλιώς, μόνο δυστυχισμένος γίνεσαι.

Μυστικό 10 : Να προσέχεις το σώμα σου: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν παραμελούν την υγεία και την εμφάνισή τους. Δεν μιλάμε βέβαια για μια εξωφρενική φιλαρέσκεια, αλλά για μιαισορροπημένη σχέση με το σώμα μας. Φροντίζοντας τον εαυτό σου, δείχνεις ότι τον εκτιμάς και νιώθεις όμορφα πρώτα εσύ με… εσένα, ανεξάρτητα με το πώς θα σε δουν οι άλλοι. Δεν το κάνεις για να αποσπάσεις τον θαυμασμό τους, αλλά για να είσαι πρώτα εσύ καλά.

Μυστικό 11 : Να μη στενοχωριέσαι για όσα έγιναν και δεν μπορείς να αλλάξεις. Αν το καλοσκεφτείς, το να «σκας» για κάτι για το οποίο δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα, δεν έχει κανένα νόημα. Φυσικά όλοι πέφτουμε σε αυτή τη… λούμπα στη μια ή στην άλλη περίσταση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Απλώς αντί να κολλάς στο γιατί τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν, στρέψε τη σκέψη σου στο τι θα κάνεις από δω και πέρα.

Μυστικό 12 : Να μην «τρώγεσαι» ανησυχώντας για το μέλλον. Δεν λέμε, φυσικά, να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βρίσκουν μια ισορροπία και δεν αφήνουν να τους φθείρουν οι ανησυχίες για όλες τις πιθανές ή απίθανες συμφορές που μπορεί να συμβούν. Μην αφήνεσαι να σε πνίγουν οι μαύρες σκέψεις, άλλωστε πάντα «αύριο είναι μια άλλη μέρα», όπως έλεγε και η ηρωίδα του «Όσα παίρνει ο άνεμος».




Άνδρας.............γυναίκα - Victor Hugo.......!!!!!

« O άντρας είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη. Η γυναίκα εκεί που αρχίζει ο ουρανός»...

- Ο άντρας είναι το πιο εξυψωμένο των πλασμάτων. Η γυναίκα είναι το πιο ύψιστο των ιδανικών. 

- Ο άντρας είναι ο εγκέφαλος κι η γυναίκα η καρδιά. Ο εγκέφαλος παράγει το φως, η καρδιά την αγάπη. Το φως γονιμοποιεί, η αγάπη ανασταίνει.

- Ο άντρας είναι δυνατός στη λογική. Η γυναίκα είναι ανίκητη με τα δάκρυα. Η λογική πείθει, τα δάκρυα συγκινούν.

- Ο άντρας είναι ικανός για όλους τους ηρωισμούς. Η γυναίκα για όλα τα μαρτύρια. Ο ηρωισμός εξευγενίζει. Το μαρτύριο ανυψώνει. 

- Ο άντρας είναι ένας κώδικας. Η γυναίκα ένα ευαγγέλιο. Ο κώδικας διορθώνει, το ευαγγέλιο τελειοποιεί. 

- Ο άντρας είναι ένας ναός, η γυναίκα είναι το ιερό. Μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε, μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.
 
- Ο άντρας σκέφτεται. Η γυναίκα ονειρεύεται. Το να σκέφτεσαι, είναι να έχεις μια νύμφη στο κρανίο. Το να ονειρεύεσαι, είναι να έχεις ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.
 
- Ο άντρας είναι ένας ωκεανός. Η γυναίκα είναι μια λίμνη. Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι, που στολίζει. Η λίμνη την ποίηση, που θαμπώνει. 

-Ο άντρας είναι ο αετός που πετά. Η γυναίκα είναι το αηδόνι που τραγουδά. Το να πετάς, είναι να κυριαρχείς το διάστημα. Το να τραγουδάς, είναι να κατακτάς την ψυχή. 




Ψέμματα....ψέμματα.......!!!!!!!

Γιατί λέμε ψέματα; Τι ρόλο παίζει η απόκρυψη της αλήθειας στη ζωή και στις σχέσεις μας; Πώς η ιστορία γράφεται με τα ψέματα;

Ξέρετε ποιο είναι ένα από τα βασικά προσόντα των ανθρώπων που έχουν κοινωνική επιτυχία, που καταφέρνουν να αναρριχηθούν ή να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην ιστορία; Ξέρουν να λένε ωραία ψέματα! Μη βιαστείτε να επαναστατήσετε γιατί αν αυτό που διαβάσατε δεν είναι … ψέμα τότε είναι μια μεγάλη αλήθεια. 

Ρίξτε μια ματιά στα βιβλία της ιστορίας και θα τη δείτε να αναδύεται στολισμένη με ένα σωρό μάσκες σαν αυτές που φόρεσαν λογιών - λογιών ηγέτες για να κυριαρχήσουν. Βέβαια, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, συνεισφέρουμε συχνά τον οβολό μας στο …ταμείο του ψεύδους. 

Μερικοί πάντως πληρώνονται για να το κάνουν. Ή αν προτιμάτε, πληρώνονται για να εξωραΐζουν την αλήθεια. Πάρτε για παράδειγμα τους διαφημιστές και τους επαγγελματίες δημοσίων σχέσεων. Στην ουσία αποτελούν την σύγχρονη μορφή των μυστικοσυμβούλων και των αυλικών βασιλέων και αυτοκρατόρων. 

Στα αχανή τους παλάτια οι ηγεμόνες περιστοιχίζονταν από πλήθη πρόθυμων αυλοκολάκων, που ασκούντο καθημερινά στην τέχνη του «ψεύδεσθαι» και «κολακεύειν». Το παραμύθι του γυμνού βασιλιά που όλοι θαύμαζαν την ανύπαρκτη καινούργια φορεσιά του αυτή ακριβώς την αυτοκρατορία του ψεύδους περιγράφει. Μετεξέλιξή της οι σημερινές δημόσιες σχέσεις, η διεθνής διπλωματία και συχνά η πολιτική που ανταγωνίζονται στο ποιος θα πει τα πιο κολακευτικά ψέματα μεταμφιεσμένα σε αλήθειες. 

Καθόλου παράξενο εφόσον όλοι τελικά προτιμάμε ένα ευχάριστο ψέμα από μια δυσάρεστη αλήθεια. Αν μάλιστα οι νόμοι των παραμυθιών ίσχυαν και στην πραγματική ζωή, τότε οι πολιτικοί θα διακρίνονταν αμέσως από το μέγεθος της…μύτης τους. Μια μύτη που θα ξεχείλωνε εντυπωσιακά σαν του Πινόκιο στις προεκλογικές περιόδους ιδίως κάθε φορά που θα ακουγόταν η μαγική λέξη «θα».

Τελικά, ολόκληρη η κοινωνία μας οικοδομεί τον εαυτό της μέσα σε αναλήθειες και συμβάσεις. Όλοι μας φαίνεται να τις έχουμε ανάγκη άλλωστε. Γι αυτό ευθύνεται επίσης μια άλλη κατηγορία : οι δημοσιογράφοι. 

Η κοινή γνώμη τους καταγγέλλει πολλές φορές ως παραμυθατζήδες. Συχνά μάλιστα έχει αποκαλυφθεί πως τα μεγαλύτερα ψέματα τα έχουν γράψει και πλασάρει μερικοί από τους πιο «έγκριτους» δημοσιογράφους. 

Οι αλλοιώσεις γεγονότων, οι ψεύτικες ειδήσεις, οι στημένες συνεντεύξεις που αποκαλύπτονται κατά καιρούς αναγκάζουν τα μέσα ενημέρωσης να πληρώνουν σκληρά πρόστιμα και να δημοσιοποιούν διαψεύσεις υπακούοντας στο νόμο περί τύπου. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί επανειλημμένως στα ελληνικά κανάλια και εφημερίδες. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό βέβαια. 

Οι Αμερικανοί έχουν σίγουρα τα πρωτεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αμερικανίδα δημοσιογράφος που πριν από μερικά χρόνια κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ, το αντίστοιχο Όσκαρ της δημοσιογραφίας, μόνο και μόνο για να το χάσει αργότερα μαζί με την επαγγελματική της αξιοπρέπεια όταν αποκαλύφθηκε πως η βραβευμένη της συνέντευξη με έναν εννιάχρονο τοξικομανή ήταν φανταστική!

Με Απάτησες Ποτέ;
Μέσα στην καθημερινότητά μας το ψέμα έχει όχι μόνο κυρίαρχη αλλά και αναγκαία θέση. Συχνά, η ίδια η κοινωνία το απαιτεί στα πλαίσια των συμβάσεων της συνύπαρξης. Μας το συστήνει σαν κώδικα καλής συμπεριφοράς και ευγένειας ακόμα και μεγαλοψυχίας. Μπορεί ηθικά να θεωρείται σωστό να λέμε την αλήθεια αλλά κοινωνικά είναι συχνά ανεπίτρεπτο. 

Φανταστείτε να πούμε σε μια οικοδέσποινα πόσο άνοστο και κακομαγειρεμένο ήταν το φαγητό που μας πρόσφερε ή να δηλώσουμε σε έναν καλλιτέχνη πως η δουλειά του είναι φριχτή και κακόγουστη. Δεν θεωρείται «σωστό» να πούμε στον άλλο κατάμουτρα ότι είναι άσχημος ούτε να δηλώσουμε με ειλικρίνεια σε κάποιον που μας πολιορκεί με τη φλυαρία του ότι είναι βαρετός και μας έχει πρήξει με τις ανιαρές ιστορίες του. 

Έτσι όλοι αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε μερικά «κοινωνικά ψέματα». Το ίδιο κάνουμε και για τον εαυτό μας. Τον κρύβουμε κάτω από κάποια μικρά ή μεγάλα ψεύδη γιατί ανησυχούμε πως θα χάσουμε το θαυμασμό , την εκτίμηση ή την αγάπη των άλλων. Κρύβουμε τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις αδυναμίες μας, τα κόμπλεξ μας, την ηλικία και τα κιλά μας, τους «ταπεινούς» συγγενείς μας, τη σκόνη κάτω από το χαλί, τον αριθμό των εραστών μας. 

Στον έρωτα ξεφουρνίζονται συχνά τα μεγαλύτερα ψέματα. Έστω κι αν υποστηρίζουμε πως το κάνουμε για να μην πληγώσουμε τον άλλον. Αν λ.χ. στην ερώτηση του συντρόφου μας «με έχεις απατήσει ποτέ» απαντήσουμε με ένα ψεύτικο όχι ποιον προστατεύουμε; Εκείνον από την απογοήτευση και το θυμό ή εμάς από τον κίνδυνο της εγκατάλειψης; Η πικρή αλήθεια είναι πως πολλές ερωτικές σχέσεις στηρίζονται ή διατηρούνται με τα ψέματα. 

Μερικές ξεκινάνε και με αυτά. Συχνά οι παντρεμένοι δημιουργούν σχέσεις με ελεύθερες κοπέλες παριστάνοντας ότι οι ίδιοι είναι επίσης ανύπαντροι. Ο έρωτας λοιπόν ευνοεί ιδιαίτερα την καλλιέργεια του ψεύδους που απλώνεται και φτάνει συχνά μέχρι το … κρεβάτι μας. Εδώ έχουμε μια καθαρά γυναικεία συνήθεια: τον ψεύτικο οργασμό. 

Αμέτρητες γυναίκες στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τον σύντροφό τους ή να παίξουν το ρόλο της υπερσεξουαλικής και θερμής ερωμένης, υποκρίνονται ανύπαρκτους οργασμούς ξεγελώντας τους άντρες αλλά στερώντας τελικά από τον εαυτό τους την ηδονή του πραγματικού οργασμού, αφού δεν τολμούν να παραδεχθούν ότι τον στερούνται κι έτσι να αναζητήσουν μαζί με το σύντροφό τους μια λύση.

Από Μικροί στα Ψέματα
Όλοι εκπαιδευόμαστε στην ψευτιά από την παιδική μας ηλικία. Ξεκινάμε αθώοι βέβαια γι αυτό και συχνά φέρνουμε την… καταστροφή στον κόσμο των μεγάλων με την ευθύτητα και την ειλικρίνειά μας. Καθώς τα παιδιά δεν έχουν μάθει ακόμα τους κανόνες υποκρισίας των ενηλίκων και δεν έχουν αντιληφθεί το παιχνίδι των συμβάσεων που παίζουμε για να μπορούμε να συμβιώνουμε, ξεπερνούν κάθε είδους τυπικότητες και αβρότητες και χτυπάνε κατευθείαν στο ψαχνό με τις αλήθειες τους φέρνοντας τους μεγάλους σε δύσκολη θέση. 

Πόσες φορές τα πιτσιρίκια δεν έχουν ξεφουρνίσει «στους ξένους» μικρά και μεγάλα οικογενειακά μυστικά. Κατόπιν τρώνε μια κατσάδα από τους γονείς τους και έτσι διδάσκονται πως υπάρχουν δυο βασικές αλήθειες: η δική μας και των άλλων. Εκ των πραγμάτων τα πρώτα μαθήματα ψεύδους τα διδαχθήκαμε από τους γονείς μας και τους ενηλίκους που κουνώντας το δάχτυλο μπροστά στη μύτη μας συνήθιζαν να μας λένε « πάντα να λες την αλήθεια» κι ύστερα έκπληκτοι τους βλέπαμε να λένε οι ίδιοι ψέματα.

Παίρνοντας αντιφατικά μηνύματα πάθαμε πλήρη σύγχυση και μάθαμε εμπράκτως το «άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε».
Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας όμως δεν είμαστε καν σε θέση να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Ήταν τότε που λειτουργούσε μέσα μας η μαγική σκέψη που μας έκανε να πιστεύουμε στους δράκους και στις νεράιδες, στα παραμύθια και στις τερατώδεις ιστορίες που μας έλεγαν οι μεγάλοι ή τα αδέλφια μας για να μας τρομάξουν. 

Ο κόσμος του Χάρυ Πότερ και του Αι Βασίλη ήταν κάποτε υπαρκτός. Όμως, το μικρό παιδί που συγχέει το πραγματικό με το φανταστικό αλλοιώνει μεν την αλήθεια αλλά δεν ψεύδεται. Μυθοπλάθει, εξωραΐζει την πραγματικότητα κι αυτό είναι πολύ φυσικό. Καθώς μεγαλώνουμε το άλογο της φαντασίας μας δαμάζεται. 

Ο Πήγασος χάνει τα φτερά του και προσγειώνεται μαζί μας σε ένα πεζό και συχνά οδυνηρό κόσμο όπου τα όρια μεταξύ ψεύδους και αλήθειας είναι απόλυτα σαφή. Διαπιστώνουμε τότε πως η ειλικρίνειά μας δεν επιβραβεύεται πάντα ή ότι γίνεται αιτία για μπελάδες. 

Γονείς, δάσκαλοι και γενικά όσοι έχουν εξουσία πάνω μας θυμώνουν, μας κατσαδιάζουν ή μας τιμωρούν αν ομολογήσουμε με ειλικρίνεια τις σκανταλιές μας. Τότε, σ’ εκείνη την κρίσιμη ηλικία μπορεί να κάναμε περίεργες συνδέσεις στο μυαλό μας και να ταυτίσαμε την ειλικρίνεια με την τιμωρία. Έτσι μάθαμε αυτό που όλοι οι ενήλικες ξέρουν, ότι δηλαδή το ψέμα είναι ένα σύστημα άμυνας ενάντια στην ανασφάλεια, τις συνέπειες ή την «απομυθοποίησή» μας στα μάτια του άλλου. 

Αργότερα, ως ενήλικες κι εμείς συνεχίζουμε το ίδιο παιχνίδι λέγοντας ψέματα όχι πια στους γονείς αλλά σε άλλους: στο σύντροφό μας, στο αφεντικό μας , στο κράτος ή στην εφορία!

Το Μυστικό του Καλού Ψεύτη
Ας το παραδεχθούμε. Όλοι λέμε ψέματα. Το ζήτημα, όμως, είναι να λέμε πειστικά ψέματα. (Αλλιώς ποιος ο λόγος να μπούμε στον κόπο;) Ενώ πολλοί υποστηρίζουν πως το σημαντικότερο προσόν ενός καλού ψεύτη είναι η καλή μνήμη - για να θυμάται όσα λέει και να μη χρειάζεται να αντιφάσκει - αυτή από μόνη της δεν αρκεί. 

Χρειάζονται κι άλλα προσόντα όπως ψυχραιμία, ικανότητες υποκριτικής και γνώση των μυστικών της γλώσσας του σώματος. Οι «ερασιτέχνες» συλλαμβάνονται συχνά ψευδόμενοι από τις ίδιες τους τις κινήσεις. Τους προδίδει το βλέμμα τους, η αστάθεια της φωνής τους, ακόμα και ο τρόπος που αναπνέουν. 

Οι εκφράσεις του προσώπου και η γλώσσα του σώματος, η βιασύνη και τα μασημένα λόγια τους τούς αποκαλύπτουν στα μάτια ενός οξυδερκούς παρατηρητού ή ενός … έμπειρου ψεύτη. Αν πολλοί ψεύτες ξεσκεπάζονται δεν είναι επειδή οι ισχυρισμοί τους ακούγονται παράλογοι αλλά γιατί μιλάνε μασημένα, μπερδεμένα, γρήγορα ή και πιο δυνατά από το κανονικό. 

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς ότι συχνά φωνάζουμε ψευδόμενοι σαν να θέλουμε με την ένταση της φωνής μας να γίνουμε πιο πειστικοί, ενώ παράλληλα μιλάμε πιο γρήγορα προσπαθώντας να ξεμπερδεύουμε μια ώρα γρηγορότερα με το ψέμα. Αντίθετα, την αλήθεια, εκείνη που απρόθυμα ομολογούμε, ίσα-ίσα που την ψελλίζουμε, σαν να μη θέλουμε να ακουστεί.

Αλλά και τα μάτια του ατόμου που λέει ψέματα είναι αποκαλυπτικά. Συνήθως αποφεύγουν το βλέμμα του άλλου, πεταρίζουν ή κλείνουν πιο παρατεταμένα από το σύνηθες. Το βλέμμα του ειλικρινούς είναι ευθύ και σταθερό ενώ, όπως αποκαλύπτουν οι μελετητές της γλώσσας του σώματος, συνοδεύει τα λόγια του κουνώντας τα χέρια του έτσι ώστε οι παλάμες να είναι ανοιχτές και στραμμένες προς τα πάνω. 

Πρόκειται για μια ασυνείδητη κίνηση που είναι σαν να δηλώνει «κοίτα, δεν κρύβω τίποτα». Αντίθετα, όταν κάποιος λέει ψέματα έχει την τάση να χειρονομεί κρύβοντας τα χέρια του πίσω του, κάτω από το τραπέζι ή κρατώντας τις παλάμες προς τα κάτω. 

Αυτή η σημειολογία του ψεύδους είναι γνωστή στους εκ συστήματος ψεύτες που καταφέρνουν να τη χρησιμοποιούν πείθοντας με ευκολία τους άλλους. Μερικοί από αυτούς έχουν φτάσει μάλιστα σε τέτοιο σημείο αυτοελέγχου που καταφέρνουν να ξεγελούν ακόμα και τον «πολύγραφο».

Πρόκειται για την περίφημη συσκευή ανίχνευσης ψεύδους που επινοήθηκε όταν οι γιατροί και οι φυσιολόγοι ανακάλυψαν πως όταν λέμε ψέματα ο εγκέφαλός μας στέλνει σήματα «διαμαρτυρίας» σε ολόκληρο το σώμα μας με αποτέλεσμα να μεταβάλλεται η ηλεκτρική τάση του δέρματός μας. Αυτή ακριβώς την ανεπαίσθητη ηλεκτρική μεταβολή ανιχνεύει ο πολύγραφος, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με το σώμα του υπό εξέταση μάρτυρα.

Μεγάλα Ιστορικά Ψέματα
Η ιστορία της ανθρωπότητας διαμορφώθηκε σε πολλές περιπτώσεις από τα μικρά και μεγάλα ψέματα. Πολλοί κοινωνιολόγοι παραδέχονται πως το ψεύδος είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Οι λαοί το έχουν ανάγκη. 

Ο μέσος άνθρωπος που καταπιέζεται από κάθε είδους όρια χρονικά, τοπικά, οικονομικά, κοινωνικά χρειάζεται όνειρα απεραντοσύνης. Έτσι λοιπόν όσο πιο πεζή και μίζερη είναι η καθημερινότητα τόσο μεγαλώνει η ανάγκη μας για «οράματα». Στα πλαίσια μιας παραφοράς της πίστης και μιας ομαδικής πλάνης που έχει παρουσιαστεί σαν αλήθεια προς τις μάζες, αυτός ο πλανήτης έχει επανειλημμένως αιματοκυλιστεί. 

Άλλοτε από τους Σταυροφόρους, δήθεν ελευθερωτές των Αγίων Τόπων, άλλοτε από τους εκπροσώπους της Αρίας, δήθεν ανώτερης φυλής, άλλοτε από τους κάθε είδους αυτόκλητους «σωτήρες» και «ελευθερωτές» εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν από άλλους ανθρώπους που είχαν πιστέψει ότι πρόσφεραν υπηρεσία και επιτελούσαν ιερό καθήκον. Όλα για ένα άδειο πουκάμισο. Για μια Ελένη. 

Η θεωρία της προπαγάνδας στηρίζεται επίσης στην ανάμιξη ψεύδους με την αλήθεια έτσι που τα όρια να είναι δυσδιάκριτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών»: την εποχή που ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς έκαναν «εκκαθαρίσεις» προσπαθώντας να απαλλαγούν από ανεπιθύμητους συνεργάτες που διεκδικούσαν μερίδιο εξουσίας οι φήμες άρχισαν να οργιάζουν : «το καθεστώς τρώει τα παιδιά του». 

Η κοινή γνώμη αντιδρούσε έντονα και χρειαζόταν ένα καλό ψέμα για να αποπροσανατολιστεί. Τότε ο Γκέμπελς, για να θολώσει τα νερά έκανε το εξής τέχνασμα: έστειλε το τον Γκέρινγκ για ένα μήνα διακοπών στα Κανάρια νησιά. Η εντολή που είχε λάβει ήταν ότι το ταξίδι του έπρεπε να κρατηθεί μυστικό ακόμα και από τη γυναίκα του. Έτσι από τη μια μέρα στην άλλη το υψηλόβαθμο στέλεχος εξαφανίστηκε κάνοντας τις φήμες να οργιάσουν. 

Από την πλευρά του ο Γκέμπελς τις υποδαύλιζε δίνοντας σκόπιμα κάποιες μασημένες εξηγήσεις. Λίγες βδομάδες μετά όταν τα πράγματα είχαν ωριμάσει αρκετά ο Γκέρινγκ πήρε εντολή να επιστρέψει και την επομένη εμφανίστηκε δημόσια χαμογελαστός πλάι στο Χίτλερ. Αμέσως κατέρρευσαν οι υπόνοιες ότι τον είχαν εξοντώσει και μαζί κατέρρευσαν και οι άλλοι ισχυρισμοί περί εσωκομματικών εκκαθαρίσεων. Με παρόμοια περιστατικά είναι γεμάτη η ιστορία των λαών. Λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε. Έτσι δεν είναι; 

Άλλωστε κι εμείς είμαστε αντίστοιχα παραγωγοί του ψεύδους. Μόνο που θεωρούμε πως οι άλλοι λένε περισσότερα. Σύμφωνα με σχετικό γκάλοπ που πραγματοποιήθηκε στη Βρετανία το 25% παραδέχονται πως λένε τουλάχιστον ένα ψέμα καθημερινά όμως το 38% πιστεύουν πως γίνονται συνεχώς αποδέκτες των ψεμάτων άλλων ενώ το 51% έχουν την πεποίθηση πως οι φιλοφρονήσεις που τους γίνονται είναι ψεύτικες.

Ζούμε, λοιπόν, ο καθένας στον ατομικό του υποκειμενικό κόσμο. Ποια είναι τελικά η αλήθεια; Η ίδια η ετυμολογία της λέξης το δηλώνει: η α-ληθεια είναι η απουσία της λήθης. Με αυτή την έννοια ό,τι δεν παραδίδεται στη λήθη παραμένει αθάνατο. Και ίσως τελικά να μην έχει τόση σημασία το να μη λέμε κάποια ψέματα όσο το να είμαστε αληθινοί. Μπορεί να μοιάζει αντιφατικό αλλά δεν είναι. Σκεφτείτε το.




Η κραυγή της σιωπής......!!!!!!!

Είναι στιγμές που ο θυμός, σου φουσκώνει τις φλέβες στους κροτάφους ανεβάζοντάς σου την πίεση σε επικίνδυνες τιμές.
Είναι στιγμές που η οργή σου δεν μπορεί να περιοριστεί με τους απλούς κανόνες ευγενείας, αλλά χρειάζεται να επιστρατεύσεις όση λογική διαθέτεις για να μπορέσεις να την κουλαντρίσεις.

Είναι, πάλι, στιγμές που νιώθεις τόσο δυνατός ώστε να θεωρείς πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Είναι, όμως, και φορές που η θλίψη, η στενοχώρια και η απογοήτευση μαζί, έχουν διαποτίσει τόσο το κορμί και το μυαλό σου, ώστε να μην μπορείς ούτε μία λέξη να αρθρώσεις, ούτε μία βρισιά, ούτε ένα σιχτίρισμα. Το μόνο που μπορείς και το μόνο που θέλεις, είναι να κλάψεις.

Να κλάψεις για να ξεσπάσεις, για να εκτονωθείς, για να πάρεις δύναμη.

Όποιος είδε μαυροφορεμένη και ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει έξω από το φούρνο επειδή διαπίστωσε ότι δεν έχει ούτε 2 ευρώ για να πάρει το γάλα και το ψωμί της ημέρας, καταλαβαίνει τι εννοώ.

Όποιος συνάντησε 26χρονο πτυχιούχο να δουλεύει με 280 ευρώ βασικό και να μην μπορεί να χαρεί τη ζωή επειδή δεν μπορεί να ονειρευτεί, είναι σε θέση να καταλάβει την ψυχολογία της κατεστραμμένης νεολαίας.

Όποιος παρατήρησε τους μαθητές που αποφεύγουν να πλησιάζουν το κιλικείο του σχολείου τους γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι από αυτό, μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο βαρύ φορτίο που κουβαλούν οι ίδιοι και οι γονείς τους.

Δεν είναι μόνο η φτώχια, δεν είναι μόνο η ανέχεια και η εξαθλίωση. Το κυριότερο είναι η ψυχολογική ισοπέδωση την οποία έχουν υποστεί μεγάλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού.

Είναι η απαξίωση της ίδιας τους της ύπαρξης και η αδυναμία τους να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν στη σημερινή κατάσταση χωρίς να ευθύνονται σε τίποτα οι ίδιοι.

Στην εφορία, τις προάλλες, μία συνταξιούχος, με πόνο ψυχής, εξηγούσε στην υπάλληλο πόσο άσχημα νιώθει που δεν μπορεί να πληρώσει την τελευταία δόση του χαρατσιού. Άλλο ήθος και φιλότιμο που περισσεύει σε μια συνταξιούχο, τόσο όσο λείπει από τα καθώς πρέπει λαμόγια που με τα χρωστούμενα στο κράτος εξαργύρωναν τις ακριβές ζωές τους και από όσους τόσα χρόνια τους ανάθρεψαν, τους κάλυψαν και συνεχίζουν να τους θρέφουν και να τους καλύπτουν.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας, όπου κι αν κοιτάξουμε είναι σκυφτοί, σκυθρωποί βουτηγμένοι στις σκέψεις και στη σιωπή.

Μια σιωπή τόσο εκκωφαντική που σου τρυπάει τα τύμπανα και την ψυχή.

Δεν είναι ότι δεν έχουν τίποτα να πουν, δεν είναι ότι δεν έχουν τον τρόπο να τα πουν, είναι ότι δεν έχουν ούτε αυτό το λίγο κουράγιο που χρειάζεται κάποιος, για να αρθρώσει μια λέξη.

Μιλάει κάποιος όταν ξέρει ότι κάποιος άλλος τον ακούει, έστω και είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Όταν αισθάνονται ότι κανένας δεν τους ακούει, όταν τους έχουν κλέψει τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν είναι νέοι και τους έχουν ακρωτηριάσει τα όνειρά τους, τότε η σιωπή δεν είναι άμυνα, είναι επίθεση.

Επίθεση στα μεγάλα λόγια, στις ψεύτικες ελπίδες, στα απανωτά ξεπουλήματα, στην έλλειψη προοπτικής.

Είναι φτύσιμο και απαξίωση στους «δήθεν», στους εμπόρους ελπίδων, στους όψιμους «προστάτες» τους, στους τηλεοπτικούς υποκριτές και στους «πονόψυχους» βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς.

Είναι προσπάθεια να ξαναποκτήσουν τη χαμένη τους υπερηφάνεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να μπορέσουν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια τους και να πορευτούν.

Είναι η αρχή μιας παρατεταμένης ανάτασης, γιατί όποιος δεν μιλάει σκέφτεται και όποιος σκέφτεται ανακαλύπτει.

Ανακαλύπτει αιτίες, φταίχτες και κυρίως τρόπους ανάκαμψης και αντεπίθεσης.

Ανακαλύπτει πως δεν είναι μόνος αλλά ένας από τους πολλούς που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.

Έτσι, όχι μόνο αισθάνεται αλλά γίνεται και πιο δυνατός, φοβάται λιγότερο μέχρι που διώχνει το φόβο και τον στέλνει στους δυνάστες του, τον στέλνει στους φταίχτες.

Είναι τόσο επικίνδυνη για το σύστημά τους, αυτή η σιωπή όσο ακίνδυνα αποδεικνύονται τα βελάσματα των αρνιών πριν την επικείμενη σφαγή τους.

Καταλαβαίνουν πολύ καλά, όλοι αυτοί που σχεδιάζουν την ισοπέδωσή μας ότι τα αρνιά μετατρέπονται σιγά-σιγά σε κριάρια.

Και τα κριάρια, όταν αποφασίσουν να επιτεθούν στον αντίπαλο, δεν βελάζουν ποτέ. Κάνουν την επίθεσή τους πάντα σιωπηλά.




Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Μερικές φορές θέλουμε........!!!!!!!

Μερικές φορές θέλουμε να κάνουμε παρα πολλά πράγματα 
αλλά δεν κάνουμε τίποτα…

Θέλουμε να πούμε τόσα πολλά αλλά δεν λέμε τίποτα…

Άλλες φορές περνάμε τον καιρό μας λέγοντας άσκοπα λόγια
αντί να κάνουμε πράξεις…

Λέμε άλλα ντ’ άλλων αντί να πούμε σ’ αγαπώ…

Προτιμάμε να χάσουμε ένα πρόσωπο
αντί να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε…

Είναι καλό να λέμε σ’ αγαπώ αντί να λέμε άλλα πράγματα…

Είναι καλό να ζητάμε από το θεό να αγαπάμε περισσότερο και να κατανοούμε
καλύτερα…

Μερικές φορές, τα πρωινά δεν είναι αυτά που θα θέλαμε να είναι...

Ο ήλιος δεν λάμπει όπως θα θέλαμε, και οι ημέρες μας είναι γκρι…

Δεν μπορούμε να δούμε το φεγγάρι και τ’ αστέρια και η νύχτα μας είναι σκοτεινή...

Δεν έχουμε υπομονή με το πρόσωπο που λέμε ότι αγαπάμε...

Μας καταλαμβάνει τυφλή οργή και προσβάλουμε ανθρώπους στους οποίους
πρέπει να δίνουμε όση περισσότερη αγάπη μπορούμε…

Μερικές φορές, είναι καλό να ζητάμε συγχώρεση αν καταλάβουμε ότι προσβάλουμε κάποιον…

Είναι καλό να ευχαριστούμε τον Θεό για τη ζωή μας…

Είναι καλό να πούμε σε έναν φίλο ένα καλό λόγο...

Είναι καλό να βλέπουμε τα δικά μας ελαττώματα αντί για των άλλων…

Γι ' αυτό και λέω τώρα...
Ας ζητήσουμε συγχώρεση, για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν είχαμε απολαύσει λέγοντας ανόητα επιχειρήματα με ανθρώπους που αγαπάμε…

Ας πούμε ότι ο ήλιος λάμπει σήμερα περισσότερο από ποτέ…

Ότι η νύχτα μας είναι φωτεινή επειδή ο Ήλιος δίνει το φως του στο φεγγάρι και τα’ αστέρια και τη φωτίζουν…

Ας αφήσουμε στο Θεό όσους μας φθονούν και ας μην χάνουμε
το χρόνο μας πολεμώντας τους…
Ας απολαύουμε την κάθε στιγμή σε αυτή την μικρή ζωή…

Ας βρούμε την ενέργεια που χρειαζόμαστε μέσα μας και ας αγωνιστούμε
για ότι θέλουμε να επιτύχουμε…

Ας τα αντιμετωπίζουμε όλα με χαμόγελο…

Ας αισθανθούμε την αγάπη που μας περιβάλλει,
έτσι θα δούμε τη ζωή με άλλο χρώμα...

Τα βάσανα και οι πόνοι θα είναι λιγότερο επώδυνα και θα
επουλώνονται ποιο γρήγορα…

Έτσι τώρα ας ανοίξουμε τα χέρια σε κάθε φίλο,
χωρίς να βλέπουμε τις αδυναμίες του…

Μια όμορφη ζωή, δεν είναι μια πλούσια ζωή,
αλλά μια ζωή που την ομορφαίνει η δύναμη της Αγάπης και του φωτός……………



Το υποσυνείδητο δεν αγγίζεται με την λογική.....!!!!!!

Η υπερεκτίμηση των λογικών αναλύσεων στην εποχή μας, όσον αφορά τις αιτίες των τραυμάτων και των εν γένει δυσκολιών της προσωπικότητας, από τις διάφορες ψυχαναλυτικές και ψυχολογικές σχολές, αποδείχτηκε στην πράξη εντελώς αναποτελεσματική.Ο άνθρωπος παραμένει «νευρωτικός», δηλαδή αλύτρωτος, παρά την τόση αυτοδικαίωση και εκλογίκευση ! 

Από την άλλη η θρησκεία στο βαθμό που είναι απλή θεωρία ή «ηθικό» καθήκον και όχι καρδιακό γεγονός, αφήνει τον άνθρωπο εξίσου αλύτρωτο. Φαίνεται λοιπόν πως αυτό που παίζεται στον άνθρωπο είναι σε τέτοιο βάθος που δεν μπορεί καν να αγγιχτεί ! 

Δεν είναι τόσο τα συμφωνήματα, οι ιδέες και οι γνώσεις του νου που διαμορφώνουν την υπαρξιακή του κατάσταση, όσο το χάος του υποσυνείδητου, ατομικού και συλλογικού, η κάθαρση του οποίου έχει να κάνει με τους δεσμούς που έχει με την αληθινή ζωή και τις βαθύτερες καρμικές υπογραφές της ψυχής. 

Το υποσυνείδητο είναι η γαλέρα στ’ αμπάρια του νου! Σπάνια κατεβαίνει ο άνθρωπος να δει τι γίνεται εκεί, κι όμως από κει πυροδοτείται το σκάφος του νου του. Εκεί μόνο μάτι αγγέλου μπορεί να εισδύσει! Μόνο το φως μπορεί να το καθαρίσει! Μόνο η σχέση του ανθρώπου με το φως μπορεί να δια-φωτίσει όλη αυτή την ανεξέλικτη και ανεξέλεγκτη περιοχή. 

Στο Δέντρο της Ζωής το υποσυνείδητο αντιστοιχεί στην σφαίρα 9, την σφαίρα της θήλειας Χριστικής όψης, της αγάπης και του ελέους του Λόγου (σφαίρα 6). Αυτό που εσωτερικά υπονομεύει τον άνθρωπο αναστέλλοντας και αρρωσταίνοντάς τον, εκεί όπου κατοικούν ανεπιθύμητοι «ένοικοι», ακόμα και εισβολείς, είναι ένας χώρος εντός ο οποίος χρειάζεται φως, φως, υπογραφή φωτός, ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΦΩΤΟΣ για να λυτρωθεί ! 

Με άλλα λόγια χάρη! Αν ο άνθρωπος δεν έλξει το βλέμμα του Θεού πάνω του, την χάρη της απολύτρωσης, θα σηκώνει σαν τον Σίσυφο παράλογα την πέτρα της ζωής του! Γι’ αυτό εξάλλου και ο ιερός λόγος δεν λειτουργεί ούτε λειτουργείται μέσα στον άνθρωπο πριν την Λάμψη!




Υπάρχει μια βαθιά ανάγκη να σε χρειάζονται.....!!!!!!!!

Αν δεν σε χρειάζεται κανένας,αισθάνεσαι άχρηστος,χωρίς νόημα.

Αν κάποιος σε έχει ανάγκη,αυτό σου δίνει νόημα,αισθάνεσαι σπουδαίος.

Αν δεν αποβάλεις εκείνη την ανάγκη να σε χρειάζονται,δεν θα μπορέσεις να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου.

Εσύ όμως δεν μπορείς να ζήσεις με τον εαυτό σου. Κάθε φορά που είσαι μόνος,δεν αισθάνεσαι καλά. Αμέσως αισθάνεσαι δύσκολα. Σε πιάνει μια βαθιά αγωνία. Τι να κάνεις; Πού να πας; Πηγαίνεις στο κλαμπ,πηγαίνεις στο θέατρο ή για ψώνια,πηγαίνεις κάπου,για να συναντήσεις τους άλλους.

Ψάχνεις παντού για μάτια που θα σου δώσουν σημασία. Τι είδους ζωή είναι αυτή; Mόνο οι γνώμες των άλλων έχουν σημασία, όχι εσύ;
Ευλογημένοι οι μοναχικοί !

Ποιος είναι ο μοναχικός άνθρωπος; Εκείνος που έχει αποβάλει την ανάγκη να τον χρειάζονται, εκείνος που είναι τελείως ικανοποιημένος με τον εαυτό του έτσι όπως είναι, εκείνος που δεν ζητάει καμία σημασία από σένα, από τα μάτια σου, από τις αντιδράσεις σου.

Αν του δώσεις την αγάπη σου, θα σου είναι ευγνώμων.Αν πάλι δεν του τη δώσεις, δεν παραπονιέται. Αν τον επισκεφθείς,είναι ευχαριστημένος. Αν δεν τον επισκεφθείς, είναι το ίδιο ευχαριστημένος. Όταν βρίσκεται με το πλήθος,το χαίρεται, κι όταν ζει σε ένα ερημητήριο, το χαίρεται επίσης. Αν κάποιος περπατά δίπλα του, πολύ καλά. Αν κάποιος φύγει,και πάλι πολύ καλά.

Ποτέ δεν περιμένει κανέναν και ποτέ δεν κοιτάζει πίσω.
Μόνος του είναι ολοκληρωμένος. Δεν μπορείς να κάνεις ένα μοναχικό άνθρωπο δυστυχισμένο, γιατί έμαθε να ζει με τον εαυτό του και να είναι ευτυχισμένος με τον εαυτό του. Είναι αυτάρκης."
Osho



Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Όταν χτυπάτε τα δάχτυλά σας ο ήχος που παράγεται δεν προέρχεται από τα δάχτυλά σας...!!!!!

Το “κλακ” που ακούγεται όταν χτυπάμε τα δάχτυλά μας στην πραγματικότητα δεν προέρχεται από τα δυο δάχτυλα που τρίβουμε μεταξύ τους, αλλά από το χτύπημα του δαχτύλου στην παλάμη του χεριού. 

Τα δάχτυλα παράγουν έναν ανεπαίσθητο ήχο λόγω της τριβής μεταξύ τους, αλλά ο χαρακτηριστικός ήχος που έχουμε συνδέσει με το χτύπημα των δακτύλων είναι από την παλάμη. 

Μπορείτε να δοκιμάσετε να βάλετε ένα χαρτομάντιλο στην παλάμη σας και να χτυπήσετε τα δάχτυλά σας για να δείτε τη διαφορά που θα κάνει στον ήχο.




Ο Αϊνστάιν πέθανε μια μέρα μετά αφού αρνήθηκε σωτήρια χειρουργική επέμβαση.....!!!!!!!

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο πατέρας της σύγχρονης φυσικής, γεννήθηκε στην Γερμανία. Υπήρξε ο σημαντικότερος φυσικός του 20ου αιώνα και ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τον τύπο του E = mc2. Ο Αϊνστάιν δημοσίευσε περισσότερες από 300 επιστημονικές και 150 μη-επιστημονικές εργασίες . 

Το έργο του έκανε το όνομά του συνώνυμο με την ιδιοφυΐα. Μία από τις μεγαλύτερες ατάκες του ήταν “Εάν δεν μπορείς να εξηγήσεις κάτι απλά, τότε δεν το καταλαβαίνεις καλά”. Το 1948 ο Αϊνστάιν έκανε μία χειρουργική επέμβαση για τη αορτή του, ενώ το 1955 έπαθε εσωτερική αιμορραγία, που προκλήθηκε από ρήξη του κοιλιακού ανευρύσματος της αορτής. 

Παρόλο που οι γιατροί μπορούσαν να τον βοηθήσουν, αρνήθηκε περαιτέρω χειρουργική επέμβαση, λέγοντας “Θέλω να φύγω, όποτε επιθυμώ. Είναι άσχημο να παρατείνουμε τη ζωή με τεχνητά μέσα. Έκανα αυτό που είχα να κάνω, είναι ώρα να φύγω. Θα το κάνω κομψά”. 

Την επόμενη μέρα έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 χρόνων.





Τα φτερά του παγωνιού είναι στην πραγματικότητα καφέ.....!!!!!


Όλοι γνωρίζουμε τα εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια των φτερών, που πολύ συχνά συναντάμε στο χώρο της μόδας από φορέματα μέχρι και σκουλαρίκια. Ωστόσο, τα φτερά στην πραγματικότητα είναι καφέ ! 

Και αν θεωρείτε ότι τα μάτια σας σάς εξαπατούν, μην βιαστείτε να τα κατηγορήσετε! Τα φτερά των παγωνιών έχουν δομικό χρωματισμό. Τι σημαίνει αυτό; 

Στην πραγματικότητα είναι καφέ, αλλά η επιφάνειά τους είναι δομημένη με μικροσκοπικά σεμοχρώμια, τα οποία επηρεάζονται από το ορατό φως. Ο δομικός αυτός χαρακτήρας τους κάνει τα φτερά να φαίνονται με πολλαπλά χρώματα, τα οποία συχνά παρουσιάζονται ιριδίζοντα!



Μπορείς να ανάψεις φωτιά χρησιμοποιώντας πάγο ;

Τα μόνα πράγματα που χρειάζεστε για να ανάψετε φωτιά σε μια περίπτωση ανάγκης (ή απλά και για να ψήσετε μάρσμελοουζ) στις χειμερινές σας εξορμήσεις είναι ένα κομμάτι πάγο, ένα κοφτερό μαχαίρι, και μερικά ξερά φύλλα ή κλωνάρια για προσάναμμα.

Βρείτε όσο πιο καθαρό πάγο μπορείτε και κόψτε με το μαχαίρι ένα μεγάλο κομμάτι. Στη συνέχεια δώστε του με τα χέρια σας ένα κυκλικό σχήμα, σαν ένα δίσκο, και μετά χρησιμοποιήστε το όπως θα κάνατε με ένα μεγεθυντικό φακό, δηλαδή βρείτε τη σωστή γωνία έτσι ώστε να περνάνε από μέσα του οι ακτίνες του ηλίου, βάλτε το προσάναμμα εκεί που καταλήγουν οι ακτίνες, και έχετε φωτιά!

Δείτε πως γίνεται στο παρακάτω βίντεο :




http://news.pathfinder.gr

Σσσς. Είναι μυστικό......!!!!!!!

Τα μυστικά που στοιχειώνουν τις σχέσεις και τη ζωή μας.
Εκείνο το κυριακάτικο απομεσήμερο είχαμε περάσει καλά. Είχαμε φάει, είχαμε πιει και νιώθαμε ευχαριστημένες και πλήρεις. Μια παρέα 11 γυναικών που γνωριζόμαστε χρόνια. Αίφνης, μαζί με τον αχνιστό καφέ και τα γλυκά προσγειώθηκε στο τραπέζι μας και μια αναπάντεχη πρόκληση. 

« Τι θα λέγατε να εξομολογηθούμε ένα μυστικό μας;» Η ιδέα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Ίσως ήταν το σωστό timing, ίσως μια διάχυτη αίσθηση εμπιστοσύνης. Είχαμε αποδεχθεί την πρόκληση. Τώρα έπρεπε να τεθεί και το πλαίσιο. «Με διαβάθμιση από το ένα ως το δέκα, όπου ένα είναι το πιο αθώο και δέκα το πιο μύχιο, ποιας τάξης θέλετε να είναι τα μυστικά που θα μοιραστούμε;» 

Στις στιγμές σιωπής που ακολούθησαν έγιναν οι μικρές εσωτερικές συσκέψεις. Το παζάρεμα. Οι δισταγμοί ανάμεσα στο να τα πούμε και να ξαλαφρώσουμε και στο φόβο των αποκαλύψεων. Όχι μόνο για αυτά που θα λέγαμε αλλά και γι αυτά που θα ακούγαμε. Γιατί το είχαμε διαισθανθεί : 

Η σοβαρότητα των μυστικών που είμαστε διατεθειμένες να αποκαλύψουμε θα ήταν ανάλογη της σοβαρότητας των μυστικών που θα αντέχαμε να ακούσουμε. Τελικά , αποδειχθήκαμε τολμηρές. Αποφασίσαμε όλες να μοιραστούμε μυστικά της τάξης του δέκα. Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν συνταρακτικές. 

Ανάμεσα σε παρηγορητικές μπουκιές με γλυκά, δάκρυα, συγκίνηση, ενοχές και λυτρωτικά γέλια ανοίξαμε η κάθε μια την καρδιά της και ανασύραμε από την κρύπτη της ένα μυστικό. Από αυτά που για χρόνια είχαν ως δεσμοφύλακες την ενοχή ή τη ντροπή. Και πώς μας ήρθε, λες και ξεπήδησε κατευθείαν από τις παιδικές μας συζητήσεις, η αθωωτική φράση που αυθόρμητα υιοθετήσαμε ήταν αστεία και αφοπλιστικά αθωωτική : σιγά τα λάχανα! 

Έτσι, τόσο απλά με ένα «σιγά τα λάχανα» σηκώναμε η μια από τους ώμους της άλλης το βάρος ενός μυστικού που για χρόνια ζητούσε την καθαρτήρια λύτρωση. Η εγγύτητα που γεννήθηκε ανάμεσά μας ήταν το ακριβώς αντίθετο της εσωτερικής μοναξιάς που είχαν ανάγκη τα μυστικά μας για να συντηρούνται. 

Κι έτσι εκείνο το απομεσήμερο σαν κερί έλιωνε και διαλυόταν σιγά – σιγά η ενοχική αυταπάτη πως όσα κρύβαμε μόνο εμείς τα είχαμε ζήσει, κάνει ή σκεφτεί. Στο τέλος έμοιαζε αστείο πόσο ίδια ήταν ορισμένα μυστικά που με ζήλο κρατούσαμε κρυφά από τους άλλους οι οποίοι είχαν ακριβώς τα ίδια φυλαγμένα στην δική τους μυστική κρύπτη.( Ίσως τελικά αν όλοι φανερώναμε αυτά που επιδιώκουμε να κρατάμε στη σκιά θα ανακαλύπταμε έκπληκτοι πως οι «αμαρτίες» μας είναι απελπιστικά κοινές.) 

Κι όμως τα κρυφά και τα ανείπωτα έχουν συχνά καθορίσει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Ιδίως τα οικογενειακά μυστικά. Αυτά για τα οποία δεν μιλάει κανείς αλλά όλοι στην οικογένεια τα ξέρουν ή –το χειρότερο- τα διαισθάνονται.

Τα Οικογενειακά Μυστικά
Σιωπηλό, άρρητο, κρυμμένο πίσω από τείχη σιωπής, το οικογενειακό μυστικό έχει γεννηθεί από την ανάγκη ενός ή περισσοτέρων μελών μιας οικογένειας να κρύψουν από τους άλλους ένα οδυνηρό κομμάτι της εμπειρίας τους επειδή θέλουν κατ’ αρχήν να το κρύψουν από τον εαυτό τους. Ένα μεγάλο μέρος των μυστικών σχετίζονται με τα ίδια τα παιδιά. 

Πολλά μυστικά περιστρέφονται γύρω από αμβλώσεις , εξώγαμα , γόνους μοιχείας ,υιοθετημένα ή παιδιά που έχουν προκύψει από τεχνητή γονιμοποίηση. 

Οι στατιστικές δείχνουν πως συνήθως αυτά είναι θέματα που οι ενήλικες προτιμούν να αποκρύπτουν γιατί τους κάνουν να αισθάνονται δύσκολα αλλά κι επειδή νομίζουν ότι έτσι προστατεύουν τα παιδιά. Συχνά επίσης η οικογενειακή σιωπή σφραγίζει μυστικά που σχετίζονται με σεξουαλική κακοποίηση, διαζύγια, θανάτους, σωματικές και ψυχικές ασθένειες , τοξικομανία ή φυλάκιση κάποιου μέλους της οικογένειας. 

Μερικές φορές το «μυστικό» είναι τοις πάσι γνωστό αλλά όλοι συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει. Σαν να μην έγινε ποτέ το γεγονός ή να μην υπήρξε το πρόσωπο που σχετίζεται με αυτό. Τα «μαύρα πρόβατα» συχνά εξοστρακίζονται όχι μόνο από τα φωτογραφικά άλμπουμ αλλά και από την οικογενειακή μνήμη. 

Τα υπόλοιπα μέλη συμπεριφέρονται σαν να μην έχει πέσει κανένα βότσαλο μέσα στην φαινομενικά ακύμαντη λίμνη της ζωής τους. Ο πόνος, η ενοχή ή η ντροπή κρατούν τα χείλη σφραγισμένα σε ένα είδος οικογενειακής «ομερτά». Λες κι έχει δοθεί ένας όρκος σιωπής. Αργά ή γρήγορα όμως ένα μέλος, εκείνο που έχει αποφασίσει να προχωρήσει πέρα από τη συλλογική σκηνοθεσία και να χαράξει το δικό του δρόμο, τολμά να προφέρει το ανομολόγητο. 

Να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να μιλήσει γι αυτό που όλοι ξέρουν αλλά κάνουν πως αγνοούν. Τι θα συμβεί με αυτό; Συχνά τίποτα. Πολλές φορές οι ισορροπίες της οικογένειας έχουν αναπτυχθεί σαν δενδρίλιο γύρω από τον πάσσαλο στήριξης που αντιπροσώπευε το μυστικό. Ακόμα κι όταν αυτό φανερωθεί και ο πάσσαλος αφαιρεθεί, το δενδρίλιο θα διατηρήσει το σχήμα του. 

Έτσι κάποιοι στην οικογένεια θα εξακολουθήσουν να συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί ούτε ειπωθεί τίποτα γύρω από το θέμα. Δεν το αντέχουν. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά των οικογενειακών μυστικών : αυτά που όντως παραμένουν απόκρυφα και ανομολόγητα κυρίως στα παιδιά για να τα προστατεύσουν , όπως φαντάζονται οι ενήλικες , από μια οδυνηρή ή ακατάλληλη για τα παιδικά αυτιά τους αλήθεια. 

Παρ’ όλα αυτά η σιωπή που τυλίγει σαν κουκούλι ένα πρόσωπο ή ένα συμβάν δεν είναι τόσο άηχη όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτή η σιωπή βοά. Η σύγχρονη ψυχολογία επιβεβαιώνει - συχνά εντυπωσιασμένη – πως τα παιδιά διαισθάνονται την ύπαρξη του μυστικού και αργότερα κατά έναν μυστηριώδη, σχεδόν μεταφυσικό, τρόπο συχνά δημιουργούν κι αυτά στη ζωή τους τον ίδιο τύπο μυστικού. 

Λες και προσπαθούν να εξιλεώσουν τον γονέα - φορέα του αρχικού ενοχικού μυστικού. Φαίνεται σαν να υπάρχει ένα κληρονομικό πεπρωμένο που συνδέει τις γενιές μεταξύ τους μεταβιβάζοντας την ανάγκη να επαναληφθεί κάτι που κρατήθηκε μυστικό. Ένα φάντασμα που στοιχειώνει τη μοίρα κα τις επιλογές των κατοπινών γενεών. 

Η κόρη ή και η εγγονή ζουν ένα παρόμοιο μοτίβο ζωής υφιστάμενες την ίδια δοκιμασία που κρατήθηκε μυστική από τη μητέρα , τη γιαγιά ή τη θεία. Ο γιος ή ο εγγονός κάνει παρόμοιες μοιραίες επιλογές κι ας μη γνώριζε το «μυστικό» του πατέρα ή του παππού του. 

Στο ιδιαίτερα διαφωτιστικό βιβλίο του « Τα οικογενειακά μας μυστικά» (εκδόσεις Νησίδες) ο ψυχιάτρος Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει πως κάθε οικογένεια της οποίας ένα μέλος έχει ένα σοβαρό μυστικό ζει με τη σκιά του μυστικού χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται. Το δυσκολότερο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ότι συχνά καθίσταται απαγορευμένο ακόμα και να σκέφτονται τα μέλη μιας οικογένειας ότι υπάρχει ένα μυστικό. Κι όμως αυτό αιωρείται στον αέρα γύρω τους.

Η Παράξενη Επανάληψη των Μυστικών
Παππούδες, γονείς, παιδιά, εγγόνια ενώνονται με μια κόκκινη γραμμή ενός τραύματος που λες και κληροδοτείται από γενιά σε γενιά καθώς επαναλαμβάνεται με εντυπωσιακή ακρίβεια. Οι βιολόγοι και οι γενετιστές δεν διστάζουν να μιλήσουν για τα μιμίδια. 

Ένα είδος ψυχικών και νοητικών γονιδίων που μεταβιβάζονται από τις προγενέστερες στις επόμενες γενιές κληροδοτώντας συμπεριφορές, νοοτροπίες και συνήθειες. 

Η υπερβατική ψυχολογία επιχειρεί να εξηγήσει παρόμοια φαινόμενα μέσω του οικογενειακού υποσυνειδήτου στο οποίο είναι καταγραμμένες όλες οι πληροφορίες που αφορούν στην κάθε οικογένεια, ένα είδος οικογενειακής τράπεζας πληροφοριών από την οποία αντλούν πρότυπα συμπεριφοράς και πεπρωμένου τα μέλη μιας οικογένειας. 

Οι υπερβατικοί ψυχολόγοι εξετάζουν επίσης το ενδεχόμενο ένα δισέγγονο να είναι η μετενσάρκωση μιας προγιαγιάς που έρχεται να ξαναζήσει τις ίδιες συνθήκες ζωής, να έρθει ξανά αντιμέτωπη με τις αιτίες του «μυστικού» επιχειρώντας αυτή τη φορά να δώσει καλύτερη λύση.

«Δεν μπορούμε να διασαφηνίσουμε επακριβώς τους μηχανισμούς επανάληψης των γεγονότων που σχετίζονται με τα οικογενειακά μυστικά» παραδέχεται ο Τισερόν «αλλά είναι γεγονός ότι το να μεγαλώσεις σε μια οικογένεια όπου υπάρχει ένα μυστικό παράγει συχνά μια τάση να δημιουργήσεις κι εσύ μυστικά αργότερα στην ενήλικη ζωή σου.» Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτό; 

Η στατιστική έχει αποδείξει πως αφού περάσει η τρίτη γενιά , τα αρχικά μυστικά και οι επαναλήψεις τους τείνουν να διαλυθούν παραχωρώντας όμως τη θέση τους σε καινούργια! Για την ψυχαναλυτική σχολή στην οποία ανήκει ο Τισερόν η τάση ενός μεταγενέστερου μέλους να επαναλάβει τα ίδια προγονικά λάθη βρίσκεται στην «υποχρέωση» αθώωσης που έχει αναλάβει για λογαριασμό του προπάτορα. 

Στο βιβλίο του αναφέρει πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα όπως αυτό του Ντανιέλ ενός άνδρα που είναι πατέρας ενός εξώγαμου παιδιού. Ο δικός του πατέρας τον πιέζει να αγνοήσει αυτό το παιδί και να μην το αναγνωρίσει. Αυτό είχε κάνει άλλωστε κι ο ίδιος όπως του εξομολογείται. 

Ο Ντανιέλ προαισθανόμενος το μυστικό του πατέρα του είχε δημιουργήσει ασυνείδητα τις ίδιες συνθήκες και στη δική του ζωή με υποσυνείδητο στόχο να προσφέρει αθώωση στον πατέρα του. Μπαίνοντας κι ο ίδιος στην κατάσταση να έχει με τη σειρά του ένα μη αναγνωρισμένο παιδί αναπαράγει αυτό που είχε ζήσει ο πατέρας του συντηρώντας έτσι την ασυνείδητη ψευδαίσθηση ότι μπορούσε επιτέλους να καταργήσει την απόσταση που είχε βάλει ανάμεσά τους το μυστικό του πατέρα του. 

Ήταν σαν να του έλεγε «κοίτα, κάνω ό,τι κι εσύ, δεν θα σε κρίνω λοιπόν. Αντίθετα είμαι πιο κοντά σου από ποτέ».

Ένα από τα δυσκολότερα σημεία στα οικογενειακά μυστικά είναι η αίσθηση απομόνωσης που νιώθει το μέλος που έχει κρατηθεί έξω από την ιστορία. Αυτό μπορεί να πάρει τραυματικές διαστάσεις στα μάτια ενός παιδιού. 

Τα μισόλογα, η διαίσθησή του και κάποια ξέφτια πληροφοριών το κάνουν να αντιλαμβάνεται πως υπάρχει κάτι κρυφό, κάτι που οι άλλοι γνωρίζουν και από το οποίο το κρατούν μακριά. Συχνά την αιτία για αυτή την κατάσταση την αποδίδει στον εαυτό του. «Κάτι φταίει σε εμένα και δεν με εμπιστεύονται ή κάτι κακό έχω κάνει». 

Αυτό μπορεί να διαταράξει τον ψυχισμό του παιδιού που διαισθάνεται την ύπαρξη ενός επώδυνου μυστικού αλλά για το οποίο δεν μπορεί να ρωτήσει τίποτα επειδή πρέπει να κάνει σαν να μην αντιλαμβάνεται τίποτα. Ο Σερζ Τισερόν είναι κάθετος σ’ αυτό : « Πρέπει να αποκαλύπτουμε το μυστικό όσο το δυνατόν νωρίτερα στα παιδιά. 

Δεν είναι αναγκαίες οι πολλές λεπτομέρειες όμως όταν τους μιλούμε καθαρά τα κάνουμε να αποφύγουν να πιστέψουν ότι αυτά είναι η κύρια αιτία όλων μας των ανησυχιών ή να ανακαλύψουν μια μέρα ότι επί πολλά χρόνια ήταν αποκλεισμένα από ένα μέρος της οικογενειακής ζωής.»

Θεωρίες Συνομωσίας και Μυστικές Εταιρίες
Όμως , έτσι κι αλλιώς όλοι δικαιούμεθα και έχουμε ανάγκη από κάποια μυστικότητα. Αν το καλοσκεφτείτε άλλωστε θα διαπιστώσετε πως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το ζούμε μυστικά. Οι σκέψεις μας για παράδειγμα. Είναι το κατ’ εξοχήν κρυσφήγετό μας. 

Εκεί κρύβουμε όλα όσα δεν θέλουμε να πούμε στους άλλους. Τις ανομολόγητες επιθυμίες μας, τις τολμηρές φαντασιώσεις μας, τις ανείπωτες αντιρρήσεις μας ,το υβρεολόγιο που δεν ξεστομίζουμε, τα εξωπραγματικά όνειρά μας. Τη γνώμη μας για κάποιους. Εκεί στα αθέατα από τους άλλους βάθη του νου μας καταχωνιάζουμε επίσης και κάποια πράγματα που κάναμε κατά παράβασιν καθήκοντος, ηθικής, ρόλου ή κοινωνικών κανόνων. 

Καθένας μας άλλωστε δικαιούται το δικό του ιδιωτικό χώρο όπου μπορεί να αποθέσει τα ένοχα ή υπέροχα μυστικά του. Ως προς αυτό η κοινωνία δεν έχει και πολλές αντιρρήσεις καθώς ένα μεγάλο μέρος της δομής της οφείλεται στην ύπαρξη των μυστικών. 

Οι μυστικές υπηρεσίες από αυτά τρέφονται ! Η ίδια η ιστορία γράφεται από τα μυστικά. Η επανάσταση του 21 για παράδειγμα, οφείλει πολλά στη Φιλική Εταιρία , την μυστική αυτή ομάδα πατριωτών. Αντίστοιχες μυστικές ομάδες έχουν καθορίσει γεγονότα καμπής στην ιστορική πορεία των λαών. Ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» το πρόσφατο διεθνές μπεστ σελερ για αυτά τα μυστικά μιλάει όπως και το Χολυγουντιανό «Κυνήγι του χαμένου Θησαυρού». 

Ένας κοινός κώδικας κι ένα μυστικό που όφειλαν να διαφυλάξουν ένωνε κι ενώνει τα μέλη διαφόρων ομάδων που σύμφωνα με τις θεωρίες συνομωσίας έπαιξαν πάντα καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Από τους τέκτονες ως τις επαγγελματικές συντεχνίες του Μεσαίωνα, από τους ΝαΪτες και τους Ιλουμινάτι ως την Ομάδα Ε, κι από τις φοιτητικές ομάδες της Οξφόρδης ή των Αμερικανικών Πανεπιστημίων (όπως αυτή στην οποία συμμετείχε ο Πρόεδρος Μπους μαζί με εξέχουσες σήμερα προσωπικότητες της αμερικανικής πολιτικο-οικονομικής σκηνής) εκείνοι που μετείχαν ήξεραν πάντα «κάτι» που τους διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους. 

Η ίδια ατμόσφαιρα εκλεκτισμού επικρατούσε και σε όλα τα μυστικιστικά τάγματα των διαφόρων θρησκειών. Από τους σούφι , μυστικιστικό παρακλάδι του Ισλάμ, ως τους χριστιανούς μυστικιστές ή τους αρχαίους μύστες (εξ ου και η λέξη μυστικό) η απόκρυφη ιερή γνώση παρέμενε εντός ενός στενού κύκλου. 

Συχνά μάλιστα ήταν τόσο σημαντικό να διατηρηθεί απόκρυφο το περιεχόμενο των μυήσεων όπως αυτές των Ελευσινίων μυστηρίων ώστε όποιος τολμούσε να παραβιάσει τον όρκο σιωπής του και να το αποκαλύψει αντιμετώπιζε ποινή θανάτου κάτι που παραλίγο να στοιχίσει και τη ζωή του Πλουτάρχου που κατηγορήθηκε ότι στα γραπτά του άφηνε νύξεις γι αυτό το μυστικό.

Μυστικά και Τηλεπάθεια
Ο απόκρυφος χαρακτήρας κάποιων πραγμάτων έχει όμως και το τίμημά του. Αυτά που χαρακτηρίζουμε ένοχα μυστικά φέρνουν μαζί τους και μια εσωτερική ένταση ανάμεσα στο μέρος του εαυτού μας που θέλει να διατηρήσει το μυστικό και στο μέρος που θα ήθελε να απελευθερωθεί από αυτό με την εκμυστήρευσή του. 

Το ίδιο ισχύει και για τα μυστικά που μας εμπιστεύεται κάποιος. Μερικά είναι δυσβάστακτα. Είτε γιατί έρχονται σε σύγκρουση με το προσωπικό σύστημα αξιών μας είτε γιατί δημιουργούν ένα είδος συνενοχής. Συχνά εκείνοι που μας κάνουν κοινωνούς των μυστικών τους μας κρατούν κατά κάποιον τρόπο ομήρους τους. 

Υπάρχουν όμως και τα «υπέροχα μυστικά», αυτά για τα οποία δεν ντρεπόμαστε καθόλου αλλά τα κρατάμε για τον εαυτό μας προσπαθώντας να τα προστατεύσουμε .Για να μη μας ματιάσουν! Ή από σεμνότητα και σεβασμό για κάποιον που έχουμε κρυφά ευεργετήσει. Όμως μια σημαντική κατηγορία μυστικών προσφέρουν ένα είδος υπεροχής και εξουσίας στον κάτοχό τους. 

Πολλά είναι αθώα ,όπως η περίφημη μυστική συνταγή του σεφ. Άλλα έχουν κόστος δισεκατομμύριων όπως η χημική σύνθεση του νέου ακυκλοφόρητου φαρμακευτικού σκευάσματος που διαφυλάσσεται με προσοχή μακριά από τους ανταγωνιστές. 

Άλλα στοιχίζουν ζωές όπως τα πολιτικο – στρατιωτικά μυστικά. Μερικά γίνονται αντικείμενο εκβιασμών ή εξαγοράζουν περιουσίες , θέσεις εξουσίας και συνειδήσεις. Άλλα δίνουν προνόμια γνώσης όπως η πρόσβαση σε πληροφορίες και αρχεία τα οποία λίγοι έχουν την ευκαιρία να δουν όπως αυτά του Βατικανού ή ορισμένων ιδιωτικών συλλογών. 

Και πάντα μα πάντα η εξουσία στηριζόταν στα μυστικά που λίγοι κι εκλεκτοί κατείχαν ενώ το μέγα πλήθος παρέμενε στην άγνοια. Από την εποχή των αρχαίων ιερατείων όπου μόνο οι ιερείς είχαν πρόσβαση στη γνώση, στην ανάγνωση, στη γραφή και στις βουλές του Θεού μέχρι τις σύγχρονες κυβερνήσεις που όχι μόνο για λόγους πολιτικού κόστους αλλά και εθνικής ασφαλείας διατηρούν το προνόμιο κατοχής μυστικών για τα οποία έχουν βαθιά μεσάνυχτα οι πολίτες. 

( Οι οποίοι παίρνουν με τη σειρά τους τη ρεβανς κάνοντας ό,τι μπορούν για να κρατήσουν μυστικά τα εισοδήματά τους από την εφορία.) Έτσι εξακολουθούμε και στην ενήλικη ζωή να παίζουμε κρυφτό. Κρυβόμαστε από τους άλλους που επίσης κρατούν τα δικά τους μυστικά μέχρι που να νιώσουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο. 

Τότε σπεύδουμε στον άμβωνα ή στο ντιβάνι. Στον εξομολόγο ή στον ψυχολόγο. Ή στις πιο επιστήθιες φίλες μας. Την ανάγκη αυτή την είχαν διαγνώσει οι πρώτοι χριστιανοί που έκαναν ένα είδος ομαδικής θεραπείας καθώς εξομολογούντο ο ένας στον άλλο. Σήμερα αυτό είναι μέρος της λειτουργίας των ψυχοθεραπευτικών ομάδων. Μπορεί όμως και να ανακύψει αυθόρμητα και ξαφνικά μέσα στην ασφαλή ατμόσφαιρα μιας ομάδας φίλων δοκιμασμένων στο χρόνο. 

Κι αυτή τελικά είναι μια αποτελεσματικότατη μέθοδος για να χάνει κανείς βάρος. (Μπορεί να μη μειώνονται οι πόντοι αλλά στο τέλος νιώθεις κατά πολύ ελαφρύτερος.) Σε τελική ανάλυση ένα μυστικό ακόμα και το πιο υπέροχο , μας κρατά μακριά από εκείνους που δεν το μοιράζονται μαζί μας. Είναι ένα σύνορο ανάμεσα σ’ εμάς και στον κόσμο. 

Γι αυτό και έχει μια αναπάντεχη συνέπεια :δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε …τηλεπαθητική επικοινωνία. Η Μάρλο Μόργκαν συγγραφέας του «Μηνύματος» (εκδόσεις Διόπτρα) αναφέρει πως οι Αμπορίτζιναλς , οι σοφοί αυτόχθονες της Αυστραλίας, πιστεύουν πως η τηλεπαθητική επικοινωνία είναι μια φυσική μας ιδιότητα αλλά την έχουμε θέσει σε αχρηστία εδώ και χιλιάδες χρόνια. 

Αιτία γι αυτό, λένε, ήταν τα μυστικά. Από μια άποψη δεν έχουν άδικο αφού πράγματι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν αβίαστα με τηλεπαθητικό τρόπο θα πρέπει να μην έχουν τίποτα να κρύψουν. Τίποτα για το οποίο να νιώθουν ενοχή ή ντροπή. Τότε μόνο νους με νου θα μπορούν να συνομιλούν ελεύθερα όταν δεν θα έχουμε σκέψεις που θα θέλαμε να τις κρατήσουμε μυστικές από τους άλλους. 

Και εδώ είναι που αναρωτιέται κανείς : θα καταφέρουμε ποτέ να νιώσουμε αληθινά απενοχοποιημένοι και αθώοι ώστε να αρθεί το εμπόδιο στην επικοινωνία μας –τηλεπαθητική ή όχι- και να μπορέσουμε αβίαστα να μοιραστούμε αυτά που κρύβουμε στο νου μας; Και κυρίως στην καρδιά μας.






Ιουλίας Πιτσούλη