Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Υποσχέσεις Δεσμά Ψυχής.......!!!

Κόμποι και δεσίματα ψυχής από ασυνείδητες υποσχέσεις.
«Μια μέρα, θα σας δείξω!» Σας λέει κάτι αυτή η φράση; Την έχουν πει τα περισσότερα παιδιά. Συνήθως μέσα τους. Θυμωμένα με τους γονείς, τους δασκάλους, τα αδέλφια τους, τους συμμαθητές τους ή τις ίδιες τις συνθήκες της ζωής τους αισθάνονται πως η παιδική αδυναμία τους είναι μόνο προσωρινή. Κάποτε θα μεγαλώσουν. 

Κάποτε, θα αποκτήσουν τις ικανότητες, τη δύναμη, την ανεξαρτησία, τα χρήματα ή την επιτυχία για να «πάρουν το αίμα τους πίσω», να δικαιωθούν ή να αναγκάσουν τους άλλους να τους σεβαστούν. Όποια κι αν υπήρξε η αιτία, αυτό το «μια μέρα θα σας δείξω» γίνεται για πολλούς ανθρώπους ο χάρτης πορείας τους στη ζωή. 

Στην ουσία πρόκειται για μια από τις πρώτες υποσχέσεις που δίνουμε μυστικά στον εαυτό μας και που μπορεί να καθορίσει τις σημαντικές επιλογές μας ωθώντας μας σε ένα συγκεκριμένο πεπρωμένο. Δεν είναι η μόνη όμως. 

Είναι όμως συνειδητή. Γιατί η αλήθεια είναι πως ένα σημαντικό μέρος της ζωής και των εμπειριών μας οφείλονται στις υποσχέσεις που δώσαμε στους γονείς και στα σημαντικά πρόσωπα της παιδικής μας ηλικίας, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε. 

Έκτοτε ζούμε τη ζωή μας, την κάνουμε να λάμπει ή την καταστρέφουμε επειδή σταθερά και ασταμάτητα προσπαθούμε να φανούμε συνεπείς στις υποσχέσεις μας.

Έκπληκτη συχνά η σύγχρονη ψυχολογία ανακαλύπτει πόσο πιστά υπηρετούν οι κόρες αυτό που κάποτε «έταξαν» ασυνείδητα στις μητέρες τους και το οποίο πρέπει ως ενήλικες να σπάσουν για να μπορέσουν να ζήσουν τη δική τους ανεξάρτητη ζωή. Το μοτίβο της θλιβερής επανάληψης γονεΪκών λανθασμένων επιλογών που παρατηρούμε συχνά στη ζωή και τις επιλογές των παιδιών τους στηρίζεται σ’ αυτές ακριβώς τις ασυνείδητες υποσχέσεις.
 
«Με γέννησες, με έθρεψες, με φρόντισες ως μητέρα. Ως σύζυγος όμως ήσουν δυστυχισμένη, ένιωθες μόνη και έρημη. Δεν έπαιρνες τη στοργή και το σεβασμό που είχες ανάγκη, ένιωθες παραμελημένη και μειωμένη. Ήσουν σαν μια δούλα. Αλλά δεν μπορούσες να φύγεις, καμιά γυναίκα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της χωρίς έναν άνδρα πλάι της. Αυτό μου έλεγες με τα λόγια και τη στάση σου. 

Κι έτσι έμενες και υπέμενες. Κι εγώ συμφώνησα μαζί σου. Κι ύστερα μεγάλωσα, κι έκανα αρκετές σχέσεις με άνδρες που δεν μου έδιναν τη στοργή και το σεβασμό που είχα ανάγκη, όπως είχε συμβεί και με εσένα. Ακόμα κι όταν η ζωή μου έδινε ευκαιρίες για καλύτερες σχέσεις, δεν τις επέλεγα. 

Τήρησα την υπόσχεση που σου είχα δώσει. Κι όταν ο γάμος μου είχε φανερά αποτύχει εγώ παρά την οικονομική μου ανεξαρτησία και την ικανότητά μου να τα βγάλω πέρα δεν τολμούσα να τον διαλύσω. Δεν μπορούσα να σε προδώσω μητέρα. Αν το έκανα, θα έσπαγα την υπόσχεσή μου σ’ εσένα και θα αναγκαζόμουν να παραδεχθώ ότι είχες κι άλλες δυνατότητες αλλά δεν τις επέλεξες. 

Αντί γι αυτές είχες προτιμήσει να είσαι δυστυχισμένη κι ανικανοποίητη όπως κι η δική σου μητέρα. Τήρησες κι εσύ τη δική σου υπόσχεση σ’ εκείνη. Τρεις γενιές ζήσαμε αναπαράγοντας την ίδια δυστυχία μόνο και μόνο για να μην προδώσουμε η μια την άλλη. Αλλά εγώ σήμερα, αναγνωρίζω ότι έχω κι άλλες επιλογές και γι' αυτό αποφασίζω να σπάσω αυτές τις άρρητες υποσχέσεις. 

Μολονότι θα φαίνεται σαν να σε εγκαταλείπω, διεκδικώ το δικαίωμά μου να κάνω επιλογές διαφορετικές από τις δικές σου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπώ. Ναι, νιώθω να υπάρχει σ’ αυτό μια προδοσία. Δεν προδίδω εσένα αλλά τη στάση σου και τις ιδέες σου στο ζήτημα των σχέσεων. 

Πρέπει να το κάνω. Αλλιώς θα προδώσω τον ίδιο τον εαυτό μου.» Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα γράμμα που δεν ταχυδρομήθηκε ποτέ. Γράφτηκε στα πλαίσια ενός σεμιναρίου σαν αυτά που συντονίζει η Κάρολαϊν Μυς , η διεθνώς γνωστή συγγραφέας. Στο πρόσφατο βιβλίο της « Ιερά Συμβόλαια» ( εκδόσεις Διόπτρα) ασχολείται εκτενώς με αυτό ακριβώς το θέμα επισημαίνοντας πως όταν οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τα συμβόλαια - υποσχέσεις που έχουν δώσει κυριεύονται από βαθιά έκπληξη. 

Είναι σαν να τραβά κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια τους καθώς ανακαλύπτουν αλήθειες για τη ζωή τους που τους συγκλονίζουν.

Φυλετικές και Οικογενειακές Υποσχέσεις
Μήπως λοιπόν ζούμε τη ζωή μας υποταγμένοι σε υποσχέσεις που δώσαμε κάπου κάποτε; Στους γονείς μας, στους δασκάλους μας, στους φίλους. Κι' αργότερα στους εραστές μας και στον κοινωνικό μας περίγυρο, σ’ αυτούς που θέλαμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε ή σε εκείνους που αποφασίσαμε να τιμωρήσουμε; 

Πολύ περισσότερο από όσο το έχουμε συνειδητοποιήσει οι υποσχέσεις που έμμεσα και άμεσα δώσαμε μας ελέγχουν μυστικά δεσμεύοντας τη ζωή μας. Στα πρώτα χρόνια μας, κοιτάξαμε τους γονείς μας, είδαμε την επιτυχία ή την αποτυχία τους, τη χαρά ή τη δυστυχία τους και είπαμε ενδόμυχα «θα γίνω σαν κι εσένα, για να σε δικαιώσω» ή συναινέσαμε « θα γίνω αυτό που ονειρεύτηκες και δεν κατάφερες, για να δικαιωθείς μέσα από μένα» ή αντίθετα «θα γίνω καλύτερη από σένα για να σε νικήσω» ή « θα γίνω ό,τι δεν είσαι για να σε ξεπεράσω». 

Δεν το είπαμε με λόγια. Αυτές οι υποσχέσεις συνήθως δεν ζητούνται και δεν δίνονται φανερά. Είναι ένα παιχνίδι που στήνεται ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Κάποια στιγμή μοιράζονται οι ρόλοι. Υπογράφονται τα «συμβόλαια»: ένας θα είναι ο αγαπημένος , το καλό παιδί, άλλος θα γίνει το μαύρο πρόβατο, ένας θα αναλάβει να εκφράσει τα απωθημένα των υπολοίπων, άλλος θα είναι ο υπηρέτης όλων, ένας θα γίνει το καμάρι της οικογένειας, άλλος η ντροπή ή η αποτυχία της. 

Κάπως έτσι οι ψυχολόγοι παρατηρούν και διακρίνουν πίσω από τις συμπεριφορές μας τις αθέατες υποσχέσεις που έχουν δοθεί. Η μεταφυσική πάλι τις ανιχνεύει ακόμα και πριν τη σύσταση της οικογένειας , τότε που όλα τα μέλη της ήταν ακόμα ψυχές και που μαζί συναποφάσισαν να ενσαρκωθούν στην ίδια οικογένεια για να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις με τις οποίες είχαν αλληλοδεσμευτεί. 

Ακόμα και ο ίδιος ο Θεός φαίνεται να υπόσχεται στον άνθρωπο. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη εκφράζουν αυτές τις θεϊκές υποσχέσεις. Στην ελληνική μυθολογία εκφράζεται επίσης και η υπόσχεση των θεών μεταξύ τους. Κι όταν οι υποσχέσεις δίνονταν κανείς δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί από αυτές. 

Ούτε οι Θεοί. «Μα τα ύδατα της Στυγός» έλεγαν κι έπιναν από την ομώνυμη πηγή. Αν παραβίαζαν τις υποσχέσεις και τους όρκους τους η ποινή τους ήταν να μένουν βουβοί για έναν ολόκληρο χρόνο. Κι όπως ο Θεός υπόσχεται στον άνθρωπο και ο άνθρωπος επίσης υπόσχεται όχι μόνο στο Θεό αλλά και στον συνάνθρωπο, στο γονιό, στην οικογένεια, στους προγόνους, στην πατρίδα και στο έθνος. 

Οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα έπεσαν τιμώντας στο ακέραιο την υπόσχεσή τους προς τους συμπολίτες τους « τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι». Από την άλλη πλευρά, το έθιμο της βεντέτας στηρίζεται σε μια οικογενειακή υπόσχεση: να πληρωθεί το χυμένο αίμα με αίμα από την αντίπαλη οικογένεια. 

Σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτή η υπόσχεση εκφράζεται με τις εμπόλεμες συρράξεις, τα πολεμικά αντίποινα, τις επιθέσεις αυτοκτονίας όταν άτομα και λαοί ολόκληροι δεσμεύονται να εκδικηθούν για το θάνατο των δικών τους. Παιδιά που γεννιούνται κάτω από αυτές τις συνθήκες κληρονομούν αυτές τις υποσχέσεις και καλούνται να τις υπηρετήσουν για να τιμήσουν το έθνος, τη φυλή, τους προγόνους. 

Σε ατομικό επίπεδο το ίδιο φαινόμενο επαναλαμβάνεται επίσης αλλά συνήθως εν αγνοία μας. Έτσι , βρισκόμαστε να ζούμε με τρόπο που να αποτελεί την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης προς τους προγόνους. Πολλούς από αυτούς τους προγόνους δεν τους γνωρίσαμε κι όμως υπηρετούμε τις δικές τους αξιώσεις. 

Ένας κλάδος της ψυχολογίας, αυτός που ασχολείται με τις συστημικές αναπαραστάσεις , αποκαλύπτει τις αναπάντεχες συνδέσεις πεπρωμένου που έχουν οι απόγονοι μιας οικογένειας με τους προγόνους τους. Μια νεαρή κοπέλα λ.χ. μπορεί να αποφασίζει σήμερα να κάνει ανύπαντρη ένα παιδί επιβάλλοντας την κατάσταση στην οικογένεια και εξαναγκάζοντάς τη να τη δεχτεί. 

Στο παρελθόν της ίδιας οικογένειας υπήρξε συχνά μια προγιαγιά, μια θεία ή ξαδέρφη δύο τρεις γενιές πριν που είχε βρεθεί σε παρόμοια θέση αλλά που εξαναγκάστηκε να ρίξει το παιδί ή εξοστρακίστηκε από την οικογένεια. Έτσι, είναι σαν να δημιουργείται ένα αίτημα, μια ανάγκη για εξισορρόπηση, για δικαίωση την οποία αναλαμβάνει να εκδραματίσει δίχως να το γνωρίζει μια κατοπινή γενιά. 

Η σημερινή ανύπαντρη μητέρα είναι εκείνη που έχει αναλάβει να επαναλάβει το ίδιο μοτίβο ζωής διεκδικώντας τη δικαίωση που δεν πήρε η πρόγονός της. Υπάρχει λοιπόν εδώ μια «υπόσχεση» που είναι σαν να παραμένει στο συλλογικό ασυνείδητο της οικογένειας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή και πρόσωπα για να εκπληρωθεί. 

Το ίδιο ισχύει και με τα οικογενειακά μυστικά, αν υπάρχει στο παρελθόν των προηγούμενων γενεών κάποιο σημαντικό μυστικό κάποιος από τις κατοπινές γενιές τείνει να ξαναδημιουργήσει παρόμοιες συνθήκες αλλά αυτή τη φορά φέρνοντας το δικό του μυστικό στο φως και διεκδικώντας την αθώωση όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά χωρίς να το γνωρίζει και για τον πρόγονό του. Κι όταν αυτό συμβεί , μια ασυνείδητη υπόσχεση έχει πλέον τιμηθεί.

Οι Αντι-υποσχέσεις των Επαναστατημένων
Υπάρχουν όμως κι εκείνα που υποσχόμαστε εμείς στον εαυτό μας. Σαν άρμα πάνω στο οποίο έχουν προσδέσει τη ζωή τους αυτές οι προσωπικές υποσχέσεις έχουν γίνει αφορμή για μερικά από τα μεγαλύτερα προσωπικά επιτεύγματα .

Στις βιογραφίες τους πολλές αυτοδημιούργητες διασημότητες καταγράφουν πως ζώντας σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης υποσχέθηκαν στον εαυτό τους πως κάποια μέρα θα τα καταφέρουν και θα ξεφύγουν για πάντα από τη μιζέρια. Μεγάλες ανακαλύψεις και εφευρέσεις έγιναν χάρη σε υποσχέσεις που έμοιαζαν με προσωπικά στοιχήματα. Άλλοτε πάλι μια οργισμένη υπόσχεση της παιδικής ηλικίας μπορεί να άλλαζε το πρόσωπο της ιστορίας, όπως συνέβη με τον Τζέκινς Χαν. 

Η μητέρα του προπηλακίστηκε και εκδιώχθηκε από μια περιοχή. ΄Εφυγε κυνηγημένη παίρνοντας μαζί της το μικρό γιο της που τότε της υποσχέθηκε «μια μέρα θα ξαναγυρίσω και θα τους κάνω να σε προσκυνήσουν». Και τήρησε την υπόσχεσή του. Ξαναγύρισε κατακτώντας όχι μόνο εκείνη τη μικρή περιοχή αλλά γινόμενος ο πρώτος Αυτοκράτορας της αχανούς Μογγολίας που εκτεινόταν από την Κορέα ως το κατώφλι της Ευρώπης. 

Όμως, αν η ζωή μας φαίνεται να καθορίζεται εν πολλοίς από τις υποσχέσεις που συνειδητά και ασυνείδητα έχουμε δεσμευτεί να εκπληρώσουμε για να μας αγαπούν, να μας τιμούν και να μας υπολογίζουν γιατί άραγε κάποιοι δρουν με εντελώς αντίθετο τρόπο; Είναι σαν να κάνουν τα πάντα για να εναντιωθούν στο περιβάλλον τους, σαν να προσπαθούν να γίνουν αντιπαθείς. Είναι άραγε πιο ελεύθεροι; 

Στην πραγματικότητα όχι. Είτε πρόκειται για επαναστατημένους εφήβους είτε για τα μαύρα ενήλικα πρόβατα της οικογένειας, εκείνοι που φαίνονται να πηγαίνουν κόντρα στις γονικές προσδοκίες στην πραγματικότητα δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από αυτές. Αυτοί δεν εκπληρώνουν μια υπόσχεση προς την οικογένεια, αλλά μια αντι-υπόσχεση. 

Πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Οι επιλογές τους είναι σαν το αρνητικό μιας φωτογραφίας και αποτελούν τον αντίθετο από τα προσδοκώμενα: Αν η αξία στην οικογένεια είναι να είναι κάποιος αθλητικός και γυμνασμένος τα παιδιά που υπηρετούν την αντι-υπόσχεση γίνονται μαλθακά και εγκαταλείπουν το σώμα τους. 

Αν η μητέρα έχει μανία με την τάξη ενώ η κόρη ζεί μέσα στην ακαταστασία τότε μια αντι-υπόσχεση είναι επίσης παρούσα. Το ίδιο κι όταν η ηθική και ο συντηρητισμός έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στους γονείς ενώ τα παιδιά ζουν μια ζωή εντελώς ελεύθερη και «ασύδοτη». Πίσω από όλες τις αντι-υποσχέσεις υπάρχει μια επανάσταση: «όχι, εγώ δεν θα γίνω σαν κι εσάς!» 

Όμως ο επαναστατημένος πρώτα κοιτάζει να δει πώς ακριβώς είναι το πρότυπο που προσπαθεί να μην αντιγράψει και ύστερα κατασκευάζει το δικό του αντιπρότυπο σύμφωνα μ΄αυτό. Έτσι είναι εξίσου παγιδευμένος. Οι αντι-υποσχέσεις είναι στην ουσία αποτυχημένες απόπειρες για ελευθερία. Αντιπροσωπεύουν όμως την προσπάθεια να βρει κάποιος τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει ο ίδιος άσχετα με τις επιταγές της οικογένειας ή του περιβάλλοντος. 

Όμως, η ελευθερία μας αρχίζει από εκεί που τελειώνει η ανάγκη μας να συμμορφωθούμε ή να επαναστατήσουμε σ’ αυτά που θέλουν οι άλλοι. Το ζητούμενο είναι να βρούμε τι θέλουμε εμείς πραγματικά. Τι μας δίνει χαρά και ικανοποίηση, ποια είναι η ζωή που θέλουμε αληθινά να ζήσουμε. Και να τη ζήσουμε για μας. 

Κι όχι στο όνομα άλλων. Για να βρούμε τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε αυθεντικά αλλά σύμφωνα με τις συμβάσεις που έχουμε κάνει. Χρειάζεται να διαπιστώσουμε σύμφωνα με ποιες υποσχέσεις ή αντι-υποσχέσεις χτίσαμε τη ζωή μας. Κι ύστερα να βρούμε το κουράγιο να λύσουμε αυτά τα δεσμά. Τότε μόνο μπορεί να αρχίσει το μακρύ ταξίδι που κάποτε θα μας φέρει εκεί όπου κατοικεί ο αυθεντικός μας εαυτός.

Μπορεί στο τέλος του ταξιδιού να ανακαλύψουμε ότι και πάλι θα κάναμε ορισμένες επιλογές όμοιες με αυτές των υποσχέσεών μας. Ωστόσο αυτές θα είναι οι δικές μας επιλογές που απλώς συμπίπτουν με εκείνες του περιβάλλοντος κι όχι εκείνες που εξαναγκαστήκαμε να υιοθετήσουμε χωρίς ποτέ να πιστοποιήσουμε αν και η καρδιά μας είναι σύμφωνη. 

Όπως έλεγε ο Σωκράτης, την αρετή και την ελευθερία την έχει όχι εκείνος που κάνει αυτό που πρέπει αλλά αυτός που αληθινά θέλει να κάνει αυτό που πρέπει.

Το Λύσιμο της Υπόσχεσης
Αν οι ψυχολογικές υποσχέσεις μας είναι κάτι σαν μάγια που έχουν γίνει στο νου μας δεσμεύοντας το μέλλον και τις επιλογές μας, αν είναι κάτι σαν ξόρκι ή σαν υπνωτισμός, τότε το λύσιμο των υποσχέσεων είναι το αντίδοτο στη μαγεία. 

Η επιστροφή του εαυτού μας. Πίσω από κάθε ψυχολογική υπόσχεσή μας υπάρχει η συναίνεσή μας να αρνηθούμε τις προσωπικές μας επιθυμίες και τον αληθινό μας εαυτό προκειμένου να διατηρήσουμε την αγάπη του άλλου. 

Αν οι σπουδές που κάναμε ικανοποιούσαν κάποιο γονέα αλλά όχι εμάς, αν το επάγγελμά μας δεν μας δίνει ικανοποίηση , αν έχουμε μια απογοητευτική σχέση κι αν γενικά ζούμε με μισή καρδιά, τότε αυτό οφείλεται στο ότι η άλλη μισή μας…στην Κίνα βρίσκεται. Με λίγα λόγια έχουμε αποξενωθεί από αυτήν. Ζούμε και εκφραζόμαστε με έναν τρόπο που είναι σύμφωνος με όσα οι άλλοι περιμένουν από μας. 

Το αποτέλεσμα είναι μια εσωτερική αίσθηση μοναξιάς και κενού και μια σταδιακή αποστέρηση και αποδυνάμωση του εαυτού μας. Κι όμως ,όπως γράφει η Αλις Μίλερ στις «Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας» (εκδόσεις Ροές) «οι γονείς βρίσκουν στον ψευδή εαυτό του παιδιού τους την επιβεβαίωση που αναζητούν, βρίσκουν δηλαδή ένα υποκατάστατο για τη δική τους ανασφάλεια. 

Το παιδί αυτό γίνεται τελικά ένας ενήλικος που δεν μπορεί να βασιστεί στα δικά του συναισθήματα γιατί είναι απίστευτα αποξενωμένος από τον εαυτό του. Και όπως ως παιδί δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον εαυτό του από τους γονείς του έτσι κι ως ενήλικας θα εξαρτάται από τους ανθρώπους που θα αντιπροσωπεύουν για αυτόν τους «γονείς» του. 

Θα εξαρτάται για παράδειγμα από την επιβεβαίωση του συντρόφου του ή της ομάδας στην οποία ανήκει και κυρίως από την επιβεβαίωση των δικών του παιδιών.» Μόνο το λύσιμο των υποσχέσεων μπορεί να μας επιστρέψει τον εαυτό μας έτσι ώστε οι αληθινές μας ανάγκες ,όποιες κι αν είναι αυτές και τα αυθεντικά μας συναισθήματα να μπορέσουν να εκφραστούν. 

«Κάποιος απελευθερώνεται από την κατάθλιψη μόνο όταν η αυτοεκτίμησή του στηρίζεται στην αυθεντικότητα των δικών του συναισθημάτων κι όχι στο αν έχει ή όχι συγκεκριμένα χαρίσματα», σημειώνει η Άλις Μίλερ. Όταν δεσμεύσαμε τον εαυτό μας με μια υπόσχεση μαζί δεσμεύσαμε κι ένα μέρος της ενέργειάς μας. Τη στιγμή που λύνουμε την υπόσχεση η ενέργειά μας επιστρέφει και πάλι σε εμάς μας ενδυναμώνει και δημιουργεί μια βαθιά αίσθηση αυτοσεβασμού. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η διάγνωση. 

Ιδού 3 κρίσιμες ερωτήσεις :
1. Ποιες αξίες και ρόλους σας μεταδόθηκε ότι πρέπει να υπηρετείτε για να αξίζετε και να σας αγαπούν οι ακόλουθοι: α. Οι γονείς, β. Τα αδέλφια,
γ. Το περιβάλλον στο σχολείο, δ. Οι φίλοι, ε. Το περιβάλλον στις κατοπινές σπουδές, στ. Το περιβάλλον στον επαγγελματικό χώρο, ζ. Οι ερωτικοί σύντροφοι, η. Ο σύζυγος, θ. Τα παιδιά.

Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να θυμηθεί, να συνειδητοποιήσει και να καταγράψει αναλυτικά τις απαντήσεις γιατί πίσω τους θα μπορέστε να διακρίνετε το βασικό οικοδόμημα των υποσχέσεων που έχετε δώσει.

2. Υπάρχουν καταστάσεις και συμπεριφορές που ενώ είστε αποτελεσματικές εσείς δεν είστε ευχαριστημένη με τον εαυτό σας; Πίσω από αυτή την έλλειψη ικανοποίησης δεν υπάρχει μια τελειομανία όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως αλλά μια συμπεριφορά που υιοθετήθηκε για να είστε αγαπητές από το περιβάλλον σας.

3. Τι πραγματικά θέλετε να κάνετε και πώς νιώθετε σε κάθε δεδομένη στιγμή; Η ερώτηση αυτή στην ουσία επιχειρεί να σας καλέσει να διευκρινίσετε αν μπορείτε να ξεχωρίσετε τα «νιώθω» και «θέλω» του εαυτού σας από εκείνα που «θα έπρεπε» να νιώθετε και να θέλετε σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έχετε βαλθεί να τηρήσετε.

Αυτές οι 3 ερωτήσεις μπορούν να σας δώσουν μια καλή εικόνα για τις βαθύτερες δυνάμεις που επηρεάζουν τις αποφάσεις και τις επιλογές σας. Από δω και πέρα μπορείτε να αρχίσετε να εξερευνάτε τη βαθύτερη αλήθεια σας. Αυτό που πραγματικά νιώθετε, μπορείτε και θέλετε. Τελικά , είναι μια διαδικασία ωρίμανσης που ξανακάνει επίκαιρο εκείνο το παιδικό ερώτημα: τι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Τώρα η απάντηση είναι προφανής: θα γίνω ο εαυτός μου !






Της Ιουλίας Πιτσούλη

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Τι σκιάζει το παρόν και τις σχέσεις μας ;

Γνωρίζοντας ότι η ύπαρξη μας μπορεί να διακοπεί ανά πάσα στιγμή και απροσδόκητα, συχνά προσπαθούμε να προσδώσουμε μία έννοια προσωπικής αξίας σε ένα κόσμο με διάρκεια και νόημα.

“Μα δε θέλω να ξαναφύγω”, κλαψούρισε. “Και συ δε θα μ' αφήσεις, όχι! Πώς μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη εδώ πέρα, αν ξέρω ότι σε λίγο θα περάσουν όλα και θα τελειώσουν”;

Η ικανότητα να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σε βάθος χρόνου, μας επιτρέπει να προβληματιστούμε σχετικά με γεγονότα του παρελθόντος, να μάθουμε από αυτό, καθώς και να κάνουμε πλάνα για το μέλλον.

Ωστόσο, η ίδιες αυτές νοητικές διαδικασίες, διευκολύνουν και σε κάτι άλλο: στο να αποκτήσουμε επίγνωση για το αναπόφευκτο του θανάτου. Και αυτό με τη σειρά του, πιθανά να οδηγεί σε αυτό που ονομάζεται άγχος θανάτου. Έτσι, γνωρίζοντας ότι η ύπαρξη μας μπορεί να διακοπεί ανά πάσα στιγμή και απροσδόκητα, συχνά προσπαθούμε να προσδώσουμε μία έννοια προσωπικής αξίας σε ένα κόσμο με διάρκεια και νόημα.

Πολιτισμικές κοσμοθεωρίες που επικεντρώνεται στην περιγραφή του κόσμου ως ένα φιλικό και ασφαλές μέρος να ζεις, μπορούν να βελτιώσουν το άγχος του θανάτου άμεσα, επιτρέποντας στο άτομο να αποκτήσει ένα είδος προβλεψιμότητας στο περιβάλλον και εικονικού ελέγχου των καταστάσεων, που λειτουργούν ως μικρές συμβολικές νίκες με την πραγματικότητα.

Στο απόσπασμα από το βιβλίο του Herman Hesse ΅Νάρκισσος και ΧρυσόστομοςΆ, ο Χυσόστομος απαντά στα λόγια της Λένας, ευγενικά αλλά και με μία δόση απειλής στη φωνή του, το εξής :

“Λένα μου, αυτό που είπες τωραδά έχει βασανίσει κάθε σοφό άνθρωπο στον κόσμο, κι όλοι τους έχουν σπάσει το κεφάλι τους να το συλλογίζονται. Αν όμως ό,τι έχουμε τούτη τη στιγμή δεν είναι του γούστου σου ή δε σου αρκεί, βάζω φωτιά αμέσως σΆ αυτή την καλύβα και ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Σου μιλάω ειλικρινά, Λένα”. Εκείνη δεν είπε τίποτΆ άλλο, αλλά μια σκιά έπεσε πάνω στην αγάπη τους.

Οι προσωπικές σχέσεις, από την άλλη, μπορεί να αποτελέσουν ένα μέσο για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και προσφέρουν έναν τρόπο επικύρωσης της ασφαλούς κοσμοθεωρίας. Στη παιδική μας ηλικία, οι στενές σχέσεις, όπως αυτής της μητέρας με το βρέφος, χρησιμεύουν ως ένας ρυθμιστικός μηχανισμός για την αντιμετώπιση του άγχους. Τα παιδιά μαθαίνουν από πολύ νωρίς, ότι όσο οι γονείς είναι ευχαριστημένοι από τη συμπεριφορά τους, δεν πρόκειται να εγκαταλειφτούν ή να νιώσουν απόρριψη.

Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που το βρέφος εξισώνει την καλή αίσθηση για τον εαυτό με το αίσθημα ασφάλειας. 

Καθώς όμως το παιδί μεγαλώνει, και αρχίζει να αναγνωρίζει τους φυσικούς περιορισμούς των γονέων, επικεντρώνεται περισσότερο στη προσπάθεια ενίσχυσης της δικιάς του αυτό - εκτίμησης, ενώ το μοτίβο της συναισθηματικής του ΅προσήλωσης, μεταφέρεται στο τρόπο που σχετίζεται με τις στενές ρομαντικές, και άλλες, σχέσεις του. 

Πιστεύοντας ότι μοιράζονται κοινές αξίες με τους άλλους που προσδίδουν νόημα στη ζωή, οι άνθρωποι μπορούν να μετριάσουν τον φόβο αυτό.

Τι γίνεται όμως όταν ο κόσμος δε μοιάζει να είναι ασφαλής;
Tα άτομα που δεν έχουν νιώσει ασφάλεια στον τρόπο που συνδέονται με τους άλλους, παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα άγχους θανάτου από ό, τι τα άτομα που συνδέονται και βλέπουν τον κόσμο ως περισσότερο ασφαλή. Όταν υπάρχει μεγαλύτερη σιγουριά στον τρόπο που βιώνεται ο κόσμος, υπάρχει και αυξημένη επιθυμία για οικειότητα με τους άλλους, κάνοντας έτσι περισσότερο ουσιαστική την σύνδεση με τον κόσμο.

Όταν μπορούμε να συνδεόμαστε με τρόπο ασφαλή με τον άλλον, και όχι από κάποια αίσθηση φόβου ή καθήκοντος, η έννοια της δέσμευσης αποκτά ουσιαστικό νόημα και λειτουργεί σα δίχτυ προστασίας στο αβέβαιο μέλλον, αφήνοντας χώρο να ζήσουμε στο παρόν.

Εσείς αλήθεια, πώς συνδέεστε;



psychebook

Όταν η αρρώστια γίνεται το καταφύγιο του ανθρώπου........!!!

Κάποιες φορές στη ζωή μας είναι τόσο έντονο το αίσθημα του αδιεξόδου και του μάταιου, ώστε αισθανόμαστε την ανάγκη της αρρώστιας ως μιας έστω και προσωρινής διεξόδου...

Για τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, η υγεία θεωρείται υπόθεση του σώματος, η αποκατάσταση της υγείας αφορά στην απλή απομάκρυνση των συμπτωμάτων και η «θεραπεία» επέρχεται όταν «η τιμή» βρίσκεται στα «φυσιολογικά όρια».


Γιατί αρρωσταίνουμε;
Η αρρώστια αιτιολογείται από τους περισσότερους ανθρώπους με πολλούς τρόπους: φταίει η μοίρα, η άδικη ζωή, ο Θεός, μπορεί ακόμη να πάρει και τη μορφή της τιμωρίας «εξ ουρανού». Σαν να υπάρχει η ανάγκη του ανθρώπου να εναποθέσει την ευθύνη της ασθένειας του τόσο έξω και τόσο μακριά, ώστε η εμφάνιση και η έκβαση της αρρώστιας να μην τον αφορά και να μην ορίζεται από τον ίδιο. 

Εάν όμως ο άνθρωπος δεν φέρει ο ίδιος προσωπική ευθύνη για την ασθένειά του, η θεραπεία θα είναι μόνο προσωρινή. Η προσωπική ευθύνη συνάδει με τις αντιλήψεις και τις στάσεις του έχει διαμορφώσει ο καθένας απέναντι στην υγεία, την ασθένεια και τελικά απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Η «σωτήρια» εμφάνιση της αρρώστιας
Είναι πολλές οι καταστάσεις της ζωής που μπορεί να οδηγήσουν τον άνθρωπο να έχει την ανάγκη της αρρώστιας και η εμφάνισή της να είναι σωτήρια.

Κάποιες φορές στη ζωή μας είναι τόσο έντονο το αίσθημα του αδιεξόδου και του μάταιου, ώστε αισθανόμαστε την ανάγκη της αρρώστιας ως μιας έστω και προσωρινής διεξόδου. Άλλες φορές τα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά μας είναι συνεχή, οι προσπάθειες μας για προχώρημα όλο και πιο δύσκολες και επώδυνες, ο αγώνας διαρκής και χωρίς αποτέλεσμα. 

Όλοι οι άνθρωποι έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιμέτωποι με τέτοια συναισθήματα και τέτοιες καταστάσεις. Η στιγμή αυτή είναι πολύ κρίσιμη, γιατί φέρει τον άνθρωπο μπροστά σε δυο επιλογές: παραίτηση από τη ζωή που συνεπάγεται την ανάγκη της αρρώστιας ή επιθυμία ζωής.

Σε ανθρώπους που αισθάνονται απειλημένοι, ευάλωτοι, κουρασμένοι και αδύναμοι να αντιμετωπίζουν τη ζωή, η αρρώστια προσφέρει ένα πολύτιμο καταφύγιο. Είναι τότε που αναζητούν ένα γερό χαρτί για να παραιτηθούν, για να πάψουν να παλεύουν. Είναι τότε που η αρρώστια ωφελεί τον ασθενή και μπορεί να γίνει σωτηρία.

Ο άρρωστος, του οποίου η επιθυμία για ζωή είναι πολύ αδύνατη σε μια δύσκολη κατάσταση, είναι σχεδόν πάντοτε ένας άνθρωπος που η επιθυμία να ζήσει ήταν αδύνατη και πριν αρρωστήσει. Του είναι πιο εύκολο, οικείο και «ευχάριστο» να μιλά για ανεπίλυτα προβλήματα και για το δύσκολο που ζει καθημερινά χωρίς πολλές φορές να μπορεί να μοιραστεί κάτι όμορφο. 

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη και επιθυμία ταυτόχρονα να ακούν το ψέμα ότι πάσχουν από κάποια σωματική αρρώστια, γιατί αυτό τους απαλλάσσει από την προσωπική ευθύνη να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή και την ασθένειά του και από την ανάγκη να κάνουν κάποιες αλλαγές στη ζωή τους και στις σχέσεις τους.

Ασθένεια & υγεία
Μια ασθένεια δεν ξεκινά με την εμφάνιση κάποιων συμπτωμάτων και δεν τελειώνει με την απομάκρυνσή τους. Η αποκατάσταση της υγείας δεν αντιστοιχεί μόνο στην καλή σωματική υγεία και τις «καθαρές» εξετάσεις.

Η ποιότητα της ζωής, η ποιότητα και ο χαρακτήρας των σχέσεων με τους ανθρώπους, η καλή φροντίδα του εαυτού τηρώντας κάποιους κανόνες συμπεριφοράς σε σχέση με τον ύπνο, την τροφή, την άσκηση και τα φάρμακα, αλλά κυρίως η την επιλογή υγιών αξιών διαμορφώνουν μια γενικότερη αντίληψη και στάση απέναντι στη ζωή, απέναντι στην υγεία, απέναντι στην αρρώστια.

Ασθενείς που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ορίζονται από τα συμπτώματά τους, τους πόνους τους, τις αρρώστιες τους είναι πολύ πιο υγιείς από ανθρώπους, οι οποίοι δεν υποφέρουν από κάποια σωματική ασθένεια.




Ψυχογραφήματα

Facebook: ευχή ή κατάρα ;

"Δεν αποκτάς 500 εκατομμύρια φίλους, εάν δεν κάνεις και μερικούς εχθρούς". Η ατάκα αυτή προέρχεται από την αφίσα της πολυ-αναμενόμενης ταινίας που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία των ιδρυτών του Facebooκ, δύο φοιτητών που έγιναν δισεκατομμυριούχοι μέσα σε μία νύχτα και σήμερα είναι στα δικαστήρια.

Από τη στιγμή που το Facebook έβαλε κάτω σε δημοτικότητα τα αντίπαλα websites κοινωνικής δικτύωσης, με πρώτο και κύριο το Myspace, διεισδύοντας ολοένα και περισσότερο στα σπίτια και στα γραφεία ολόκληρου του δυτικού κόσμου, οι μεγάλοι παραγωγοί των χολιγουντιανών στούντιο άρχισαν να προβληματίζονται για το πώς θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα κομμάτι λαχταριστής επιτυχίας από το απόλυτο διαδικτυακό φαινόμενο. 

Για καλή τους τύχη, οι ιδρυτές του ανατρεπτικού network αποδείχθηκαν εξίσου έξυπνοι, αλλά αρκετά πιο αδίστακτοι σε σχέση με άλλους συνεσταλμένους συναδέλφους τους, που όφειλαν τις καινοτόμους ανακαλύψεις τους στην παντελή έλλειψη κοινωνικής ζωής και την αφοσίωσή τους στην ακαδημαϊκή τους σταδιοδρομία. Κοινώς, κανένας δεν θα παρακολουθούσε μια βαρετή ταινία με «φυτά» που περνάνε όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή τους, όπως ο Μπιλ Γκέιτς.

Η ιστορία των ανθρώπων πίσω από το διαδικτυακό φαινόμενο που σάρωσε την επικοινωνιακή πραγματικότητα σε όλο τον πλανήτη διαθέτει τα συστατικά που είναι απαραίτητα για μια ενδεχόμενη blockbuster επιτυχία – τουλάχιστον αυτό ελπίζουν ο πασίγνωστος παραγωγός του Χόλιγουντ Σκοτ Ρούντιν και η εταιρεία παραγωγής Columbia Pictures. Χρήματα, ίντριγκα, προδοσία και μια δικαστική διαμάχη μεγατόνων, με τον εγκέφαλο του Facebook, Μαρκ Ζούκερμπεργκ, να κάθεται στο εδώλιο για κλοπή του κόνσεπτ από τους πάλαι ποτέ φίλους του.

Σενάριο βγαλμένο από τη ζωή
«Ήρωες» της ταινίας είναι δύο φίλοι πρωτοετείς στο Χάρβαρντ, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ και ο Εντουάρντο Σάβεριν, ο ένας ιδιοφυΐα στους υπολογιστές κι ο άλλος προικισμένος με ατόφιο επιχειρηματικό δαιμόνιο. Ένα βράδυ, στις εγκαταστάσεις του Χάρβαρντ, η κοπέλα του Μαρκ τον χωρίζει ύστερα από έναν έντονο τσακωμό, μπουχτισμένη από τον εγωκεντρικό χαρακτήρα και την ενοχλητική έλλειψη προσοχής του. 

Με μια αίσθηση πικρίας ο Μαρκ γυρίζει στο δωμάτιό του και κάνει ό,τι θα έκανε ένας γνήσιος σπασίκλας: σερφάρει ατελείωτα στο Internet. Γράφει σε ένα σωρό μπλογκ ότι η Έρικα είναι μια σκύλα – και σκαρώνει μέσα σε μόλις μία ώρα ένα site που επιτρέπει στα αγόρια του Χάρβαρντ να συγκρίνουν τις γυναίκες τού πανεπιστημίου μεταξύ τους. Στο μεταξύ, ο Εντουάρντο έχει έρθει στο δωμάτιο και τον βοηθάει ως ένδειξη συμπαράστασης. Μέσα σε μισή ώρα το site δέχεται τόσες επισκέψεις, που μπλοκάρει ολόκληρο το σύστημα του Χάρβαρντ. 

Τα νέα τρέχουν γρήγορα κι εντυπωσιάζουν τους ζάπλουτους δίδυμους Κάμερον και Τάιλερ, που έρχονται σε επικοινωνία με τον Μαρκ και του ζητούν να δώσει σάρκα και οστά σε μια ιδέα που είχαν από καιρό: ένα κοινωνικό network αποκλειστικά για τους φοιτητές του Χάρβαρντ, περισσότερο ελιτίστικο και προσωπικό από τo... όλα στη φόρα MySpace, που οι πάντες μπορούν να δουν όλα τα προσωπικά στοιχεία που έχει κάποιος στο προφίλ του. 

O Μαρκ συμφωνεί, αλλά δεν θα τους το παραδώσει ποτέ. Αντιθέτως, αφοσιώνεται στο δικό του όραμα, που μέσα στον επόμενο μήνα γίνεται όλο και πιο σαφές. Μια διαδικτυακή εμπειρία αποκλειστικής κοινωνικοποίησης μεταξύ ηλεκτρονικών «φίλων», που λειτουργεί σαν την πραγματική ζωή. Το theFacebook – όπως λεγόταν αρχικά – κάνει την πρώτη του εμφάνιση στις 4 Φεβρουαρίου του 2004 και σε χρόνο μηδέν χρησιμοποιείται από ολόκληρο το Χάρβαρντ. 

Oι δίδυμοι μεγιστάνες το μαθαίνουν τελευταίοι και απαιτούν εξαγριωμένοι από τον Μαρκ να απενεργοποιήσει άμεσα το network που θεωρούν ότι προέκυψε από δική τους ιδέα. Oι φωνές τους δεν είναι πια παρά ένας απόηχος, η επιτυχία του δικτύου είναι τόσο μεγάλη, που κόβει την ανάσα στους δύο ιδρυτές. O Εντουάρντο ψάχνει εναγωνίως τρόπους να μετριάσει την τρομακτική απήχηση, ενώ ο Μαρκ θέλει να προσθέσει κι άλλα στοιχεία. Μπροστά του βλέπει μόνο άφθονα χρήματα, φήμη και δόξα πέρα από κάθε φαντασία. Τι κακό θα μπορούσε να γίνει; 

Γνωρίζει τον φιλόδοξο και αδικημένο Σον Πάρκερ, συνιδρυτή του προγράμματος για αρχεία μουσικής Napster – και μπαμπά της πειρατείας των πνευματικών δικαιωμάτων –, την πιο κατάλληλη στιγμή: όταν η λογική του Εντουάρντο άρχισε να γίνεται βαρίδι στην ξέφρενη άνοδο προς την κορυφή. Ένα συμβόλαιο-παγίδα στέλνει τον Σάβεριν εκτός παιχνιδιού και εταιρείας. Λίγο αργότερα, εκείνος μηνύει τον πάλαι ποτέ καρδιακό του φίλο για 600 εκατομμύρια ευρώ – μόλις το ένα τριακοστό της σημερινής περιουσίας του Ζούκερμπεργκ.

Κωμωδία ή δράμα;
Με προϋπολογισμό 47 εκατομμύρια δολάρια και εξωτερικά γυρίσματα σε Κέμπριτζ, Βοστόνη, Καλιφόρνια κ.α., το μόνο σίγουρο είναι ότι οι παραγωγοί ποντάρουν πολλά στην ταινία των ανθρώπων που κατάφεραν να γράψουν ιστορία πριν καν κλείσουν τα 20, αφουγκραζόμενοι τις τάσεις μιας ολόκληρης εποχής. 

Το σενάριο φέρει την υπογραφή του Σκοτ Ρούντιν, συγγραφέα της πασίγνωστης σειράς «Δυτική πτέρυγα» που σημείωσε τεράστια επιτυχία στις ΗΠΑ κι έλαβε αρκετά καλές κριτικές. Παραδόξως, όταν η εταιρεία παραγωγής Columbia του ανέθεσε να γράψει το σενάριο, ο Ρούντιν δεν είχε καμία ιδέα από υπολογιστές, πράγμα που του επέτρεψε να προσεγγίσει την ιστορία από μια πιο αποστασιοποιημένη σκοπιά, ανεπηρέαστη από τη θολούρα των απανωτών αλλαγών status και updates. 

Δεξιοτέχνης στις ατακαδόρικες στιχομυθίες, δίνει στο πρώτο τρέιλερ της ταινίας τη μορφή μιας on-line συνομιλίας μεταξύ του Ζούκερμπεργκ και των εμπλεκόμενων προσώπων, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τοποθετούνται σχηματικά στο φαντασιακό χώρο. Το στοιχείο της κωμωδίας είναι πολύ έντονο, παρόλο που σκηνοθέτης είναι ο «βαρύς» Ντέιβιντ Φίντσερ, ο οποίος βρίσκεται πίσω από ταινίες όπως οι «Se7en» και «Zodiac».

Η υπόθεση κινείται στις παρυφές της πραγματικότητας και της μυθοπλασίας, ενώ ο πραγματικός Ζούκερμπεργκ αρνήθηκε να δώσει τις ευλογίες του στον τρόπο που παρουσιάζεται η ιστορία. Το ίδιο έκανε και το διοικητικό συμβούλιο του Facebook, που μάλιστα εξέδωσε και μια λακωνική ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ευελπιστεί ότι οι ταινίες που τυχόν γυριστούν στο μέλλον θα ανταποκρίνονται περισσότερο στην πραγματικότητα, ενώ αρνήθηκαν να αναρτήσουν σελίδα με διαφημιστικό post της ταινίας – κάτι που θεωρείται ότι έχει λειτουργήσει ως καλό και ιντριγκαδόρικο μάρκετινγκ για την ταινία.

Άλλωστε, το βιβλίο του Μπεν Μέζριχ, πάνω στο οποίο βασίστηκε και το σενάριο, στηρίζεται μεν σε κάποιες από τις μαρτυρίες του Εντουάρντο Σάβεριν, πάσχει όμως από έλλειψη ουσιαστικών πληροφοριών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια αξιόπιστη βάση δεδομένων για το τι πραγματικά έγινε. 

Το βιβλίο σημείωσε τεράστια επιτυχία και σκαρφάλωσε μέχρι τις πρώτες θέσεις των μπεστ σέλερ στις λίστες των εφημερίδων «New York Times» και «Boston Globe». Ωστόσο, στην ανάλυσή τους οι «New York Times» αναφέρουν ότι ο Μέζριχ υπερκαλύπτει την έλλειψη έγκυρων και ουσιαστικών πληροφοριών για τους χαρακτήρες και τα γεγονότα που πραγματεύεται με γερές δόσεις δράματος και κινηματογραφικής φιοριτούρας. 

Πολλοί κριτικοί βιβλίων κατηγορούν τον συγγραφέα ότι υπήρξε επίτηδες προσεκτικός, ώστε να εξασφαλίσει την de facto μεταφορά του βιβλίου του σε χολιγουντιανό υπερθέαμα. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει, όταν το Facebook έχει αναδειχθεί ως το brand name που είναι ισάξιο με το άγγιγμα του Μίδα.



Τα Νέα

Κάτσε να κάνουμε ένα τσιγαράκι.....!!!


Οι περισσότεροι καπνιστές αν τους ρωτήσεις γιατί άναψαν το πρώτο τους τσιγάρο δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν. 
Γιατί όμως πραγματικά καπνίζουμε; 


Καπνίζουμε με τον καφέ το πρωί, μετά το φαγητό, με το ποτό το βράδυ, όταν βλέπουμε μια ταινία, καπνίζουμε πηγαίνοντας στη δουλειά, οδηγώντας, περιμένοντας το λεωφορείο, καπνίζουμε όταν κάνουμε διάλειμμα, όταν γράφουμε, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο, όταν βγαίνουμε από μια δημόσια υπηρεσία, πριν μπούμε στην τράπεζα, καπνίζουμε όταν περιμένουμε κάποιον, όταν συναντήσουμε κάποιον, ''καπνίζουμε ένα τσιγάρο και φεύγουμε''. 

Ακόμα, καπνίζουμε όταν είμαστε στεναχωρημένοι, λυπημένοι, κακόκεφοι, καπνίζουμε γιατί είμαστε πολύ χαρούμενοι και ευχαριστημένοι, όταν νιώθουμε ικανοποίηση από κάτι που καταφέραμε, καπνίζουμε όταν είμαστε αγχωμένοι και ανήσυχοι, όταν φοβόμαστε ή όταν τρομάζουμε, καπνίζουμε όταν γελάμε αλλά και όταν κλαίμε, καπνίζουμε για να μιμηθούμε άλλους, όταν είμαστε αμήχανοι, για να αποκτήσουμε κύρος, καπνίζουμε όταν το θέλουμε και όταν δεν το θέλουμε!

Φαίνεται, λοιπόν, ότι οι καπνιστές συνδέουν το κάπνισμα με ορισμένες καταστάσεις και γεγονότα, με την παρουσία τους σε συγκεκριμένους χώρους, ανάλογα με την διάθεσή τους τα συναισθήματά τους και τις ανησυχίες τους, τον κόσμο που είναι γύρω τους. 

Το κάπνισμα είναι λοιπόν μια συμπεριφορά. Είναι συμπεριφορά γιατί σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα ερέθισμα (π.χ. καφές) που μας οδηγεί σε μια αντίδραση, το κάπνισμα. Μια αιτία που είναι κοινή σε όλους τους καπνιστές και δεν εξηγείται επαρκώς από τον παραπάνω απλοϊκό ορισμό της συμπεριφοράς, είναι η εξάρτηση (ο εθισμός) που ωθεί ή ''εξαναγκάζει'' τους καπνιστές να ανάψουν τσιγάρο. 

Στην εξάρτηση ωφείλεται, εν μέρει, και το γεγονός οτι τα 2/3 των καπνιστών επιθυμούν να σταματήσουν το κάπνισμα αλλά λίγοι από αυτούς το επιτυγχάνουν (Π.Ο.Υ., 2009).

Πολλά τσιγάρα καπνίζονται ημερησίως για να ικανοποιηθεί η ανάγκη που έχει ο οργανισμός των καπνιστών να μην στερηθεί τη νικοτίνη η οποία είναι μια ψυχοδραστική ουσία. Στην πραγματικότητα όμως και η εξάρτηση είναι μια διαδικασία ''εσωτερικής'' συμπεριφοράς του οργανισμού. 

Πιο αναλυτικά, οι ψυχοδραστικές ουσίες, όπως η νικοτίνη, λειτουργούν ως ανεξάρτητα προκλητικά ερεθίσματα. Ανεξάρτητο προκλητικό ερέθισμα είναι το ερέθισμα που προκαλεί συγκεκριμένες αντιδράσεις χωρίς εκμάθηση (ανεξάρτητα από την εκμάθηση), όπως για παράδειγμα η οσμή του κρεμμυδιού (ανεξάρτητο προκλητικό ερέθισμα) προκαλεί το δάκρυσμα των ματιών (ανεξάρτητη αντίδραση). 

Μαζί με τις ψυχοδραστικές αντιδράσεις που προκαλεί η νικοτίνη, προκαλεί επίσης και αντιδράσεις, που ονομάζονται αντισταθμιστικές, που περιορίζουν τις ίδιες τις ψυχοδραστικές αντιδράσεις. Σκοπός των αντισταθμιστικών αντιδράσεων είναι να αλλάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της νικοτίνης την διέγερση του νευρικού συστήματος (συμπαθητικού-παρασυμπαθητικού). 

Οι αντισταθμιστικές αντιδράσεις εμφανίζονται συνήθως πριν τις κυρίως ψυχοδραστικές αντιδράσεις που προκαλεί η νικοτίνη (Μέλλον, 2005).

Με αυτό τον τρόπο το κάπνισμα μας εγκλωβίζει σε ένα φαύλο κύκλο λήψης και στέρησης της νικοτίνης. Αν αναλογιστούμε ότι η νικοτίνη αμέσως μετά την πρόσληψή της απορροφάται από τους πνεύμονες και μπαίνει στην κυκλοφορία του αίματος και μέσα σε 6-7 δευτερόλεπτα έχει φτάσει στον εγκέφαλο (η ηρωίνη χρειάζεται 15-17 δευτερόλεπτα) μπορούμε να καταλάβουμε την ισχύ και την αμεσότητα της σχέσης μεταξύ ερεθίσματος και αντίδρασης. 

Μόλις δηλαδή καπνίσουμε ένα τσιγάρο η ταχυκαρδία που αισθανόμασταν λίγο πρίν (αντισταθμιστική αντίδραση), για παράδειγμα, υποχωρεί και αισθανόμαστε για μικρό χρονικό διάστημα μια χαλάρωση (ανεξάρτητο προκλητικό ερέθισμα) που θα μας οδηγήσει με την σειρά του σε μια νέα αντισταθμιστική αντίδραση για να εξυπηρετηθεί η ομοιόσταση του οργανισμού. 

Το οξύμορο σχήμα αλλά και το μυστικό αυτής της σχέσης είναι το γεγονός ότι η αιτία αυτής της απόλαυσης - χαλάρωσης είναι η προσωρινή διακοπή της ενόχλησης που δημιουργείται από την πρόσληψη νικοτίνης. Με πιο απλά λόγια καπνίζουμε ένα τσιγάρο για να “αντιμετωπίσουμε” την φυσική αντίδραση του οργανισμού σε μια άσκοπη καταστολή που του επιβάλλουμε. 

Εάν δεν καπνίζαμε καθόλου, δεν θα θα αισθανόμασταν αυτή την ενόχληση άρα δεν θα χρειαζόμασταν το επόμενο τσιγάρο.

Η νικοτίνη που στην μη επεξεργασμένη της κατάσταση είναι ένα κίτρινο λάδι υγρό, αποτελεί την κύρια ουσία στα τσιγάρα και ευθύνεται για τις οξείες ψυχο-φυσιολογικές συνέπειες του καπνίσματος κυρίως στο κυκλοφορικό σύστημα. 

Σε αρκετές διαφορετικές έρευνες αποδείχτηκε ότι η νικοτίνη είναι το μοναδικό συστατικό του τσιγάρου που αποτελεί φαρμακολογική εξάρτηση (Optiz & Hortsmann, 1981). Το γεονός ότι η νικοτίνη είναι διαλυτή τόσο στο νερό όσο και στο λίπος μπορεί εύκολα να διαπεράσει την κυτταρική μεμβράνη. 

Η υψηλή συγκέντρωση της νικοτίνης εξαρτάται από έναν αριθμό παραγόντων όπως είναι η ταχύτητα διάσπασης και έκκρισης και φυσικά από τα επίπεδα απορρόφησής της. Αυτό σημαίνει ότι ο τρόπος που καπνίζουμε (βαθιές ή ασθενείς εισπνοές, συνεχές κάπνισμα μέχρι το φίλτρο κτλ) μας διευκολύνει να διατηρούμε το μέγιστο επίπεδο νικοτίνης που προσλαμβάνουμε σχετικά σταθερό για ώρες, ημέρες και εβδομάδες ανεξάρτητα από την ποσότητα νικοτίνης που περιέχουν τα τσιγάρα ή τον αριθμό των τσιγάρων που καπνίζουμε. Αυτό αποδεικνύει ότι η νικοτίνη είναι η ουσία εκείνη που προκαλεί εξάρτηση αλλά και ανοχή.

Στον καπνιστή που έχει εξαρτηθεί από τη νικοτίνη παρουσιάζεται στερητικό σύνδρομο μέσα σε λίγες ώρες μετά την τελευταία δόση καπνού. Τα συμπτώματα αυτά είναι έντονη επιθυμία για κάπνισμα, νευρικότητα, άγχος, οργή, μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης, αυξημένη όρεξη, διαταραχές ύπνου, πονοκέφαλοι και μειωμένος καρδιακός ρυθμός. Η επιθυμία κορυφώνεται στις 24 ώρες και μειώνεται σταδιακά σε μερικές εβδομάδες.

Η ψυχολογία του καπνίσματος
Αντικείμενο της ψυχολογίας του καπνίσματος αποτελεί το ερώτημα γιατί οι άνθρωποι που αρχίζουν να καπνίζουν διατηρούν την συμπεριφορά αυτή παρά τους γνωστούς κινδύνους. Η θεωρία της συμπεριφοράς προτείνει τόσο μια ερμηνεία για την δημιουργία της συγκεκριμένης συμπεριφοράς όσο και συγκεκριμένες μεθόδους για την διακοπή του καππνίσματος. 

Η θεωρία της συμπεριφοράς στηρίζεται σε δύο βασικές αρχές της μάθησης: την κλασσική εξαρτημένη μάθηση και την συντελεστική. Επιγραμματικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι στην κλασσική εξαρτημένη μάθηση μία συγκεκριμένη συμπεριφορά συδέεται με ένα ουδέτερο ερέθισμα και με τη συνεχή επανάληψη της ακολουθίας «ερέθισμα – αντίδραση» η συμπεριφορά (αντίδραση) προκαλείται αυτόματα. Στο κάπνισμα ουδέτερα ερεθίσματα μπορούν να είναι για παράδειγμα η θέα του αναπτήρα, το αίσθημα χαλάρωσης μετά το φαγητό ή το κουδούνισμα του τηλεφώνου. 

Συντελεστική μάθηση ορίζεται η μάθηση που προκείπτει από τις συνέπειες των πράξεων. Αυτό σημαίνει ότι μια συμπεριφορά μπορεί να ενισχυθεί (άμμεσα ή έμμεσα) από τις ευχάριστες συνέπειες που την ακολουθούν. Στο κάπνισμα οι θετικές συνέπειες εμφανίζονται πάρα πολύ γρήγορα (5-7 δευτερόλεπτα). Ο καπνιστής αισθάνεται πιο χαλαρός ή ευχάριστα τονωμένος ή ακόμη πιο άνετος και ασφαλής στην παρέα, γεγονότα που αποτελούν αρκετά ισχυρούς ενισχυτές της συμπεριφοράς. 

Επίσης το κάπνισμα ενισχύεται κάθε φορά που η νικοτίνη εισρέει στον οργανισμό και επιφέρει αυτή την ευχάριστη αλλαγή. Ως συνέπεια, ο καπνιστής έχει την τάση να θέλει να επαναλάβει την ευχάριστη επίδραση ή καλύτερα να σταματήσει την δυσάρεστη ανισσοροπία, και έτσι ξεκινά ο κύκλος της εξάρτησης.

Από την πλευρά της Ψυχολογίας λοιπόν, το κάπνισμα είναι μια εξαρτητική συμπεριφορά που οφείλεται τόσο στην σύνδεση της εισροής της νικοτίνης στον οργανισμό με τα συγκεκριμένα ερεθίσματα όσο και με τις ευχάριστες συνέπειες που σύντομα εμφανίζονται. Σημαντικότερο στοιχείο σε αυτή την διαδικασία είναι ο ρόλος και η λειτουργία των διαφόρων ενισχυτών της συγκεκριμένης συμπεριφοράς. 

Οι παράγοντες αυτοί που αποτελόυν τους ενισχυτές του καπνίσματος είναι βιολογικοί, όπως είδαμε, κοινωνικοί π.χ άτομα που ζούν ή εργάζονται σε περιβάλλον που απαρτίζεται από καπνιστές έχουν μικρότερη πιθανότητα να διακόψουν το κάπνισμα, γνωστικοί, στάσεις, αντιλήψεις γύρω από το κάπνισμα αλλά και προσδοκίες ή αντιλήψεις για την αυτο - αποτελεσματικότητα αναφορικά με την προσπάθεια διακοπής του καπνίσματος, και συναισθηματικοί καθώς το κάπνισμα στις περισσότερες περιπτώσεις έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα (π.χ. πέρασμα από την παιδική/εφηβική ηλικία στην ενήλικη ζωή) και έχει συνδεθεί σχεδόν άρητα με έντονες συναισθηματικές καταστάσεις όπως περιόδους έντονου άγχους. 

Η διακοπή, λοιπόν, του καπνίσματος και η διατήρηση της νέας αυτής συμπεριφοράς οφείλει να είναι μια μεθοδευμένη διαδικασία με συγκεκριμένους λειτουργικούς στόχους προκειμένου να είναι αποτελεσματική.




createyourself.gr

Οι εννιά επιγνώσεις - Ουράνια Προφητεία......!!!

1. Ανακαλύπτουμε ξανά ότι, ζούμε σε ένα βαθιά μυστηριώδη κόσμο, γεμάτο από ξαφνικές συμπτώσεις και συγχρονιστικές συναντήσεις, που φαίνονται μοιραίες.

2. Όσο περισσότεροι από εμάς αφυπνιζόμαστε σε αυτό το μυστήριο, θα δημιουργήσουμε μία εντελώς διαφορετική κοσμοθέαση – επαναπροσδιορίζοντας το σύμπαν, ως ενεργειακό και ιερό.

3. Θα ανακαλύψουμε ότι όλα γύρω μας, όλη η ύλη, αποτελείται από και απορρέει από, μία Θεία ενέργεια, την οποία αρχίζουμε να βλέπουμε και να κατανοούμε.

4. Από αυτή την προοπτική, μπορούμε να δούμε ότι, οι άνθρωποι πάντα ένοιωθαν ανασφαλείς και αποκομμένοι από αυτή την ιερή πηγή, και έχουν προσπαθήσει να πάρουν ενέργεια "δεσπόζοντας" ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτή η διαμάχη ευθύνεται για κάθε ανθρώπινη σύγκρουση.

5. Η μόνη λύση είναι να καλλιεργήσουμε μία προσωπική επανασύνδεση με το Θείο, μία μυστικιστική μεταμόρφωση, που μας γεμίζει με απεριόριστη ενέργεια και αγάπη, διευρύνει την αντίληψή μας της ομορφιάς και μας ανυψώνει μέσα σε μία Συναίσθηση του Υψηλότερου Εαυτού.

6. Μέσα σε αυτή την συναίσθηση, μπορούμε να εγκαταλείψουμε το δικό μας τρόπο στο να ασκούμε έλεγχο, και να ανακαλύψουμε μία συγκεκριμένη αλήθεια: την αποστολή, για την οποία βρισκόμαστε εδώ να την μοιραστούμε, ώστε να βοηθήσει να εξελιχθεί η ανθρωπότητα προς αυτό το νέο επίπεδο πραγματικότητας.

7. Κατά την εκπλήρωση αυτής της αποστολής, μπορούμε να ανακαλύψουμε μία εσωτερική διαίσθηση, η οποία μας δείχνει πού να πάμε και τί να κάνουμε, και εάν δώσουμε μόνο θετικές ερμηνείες, φέρνει μία ροή συμπτώσεων, που ανοίγει τις πόρτες για να ξεδιπλωθεί η αποστολή μας.

8. Όταν αρκετοί από εμάς εισαχθούμε σε αυτή τη επαναστατική ροή, δίνοντας πάντοτε ενέργεια στον υψηλότερο-εαυτό όλων όσων συναντούμε, θα χτίσουμε έναν νέο πολιτισμό, όπου τα σώματά μας εξελίσσονται σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα ενέργειας και αντίληψης.

9. Με αυτό τον τρόπο, συμμετέχουμε στο μακρύ ταξίδι της εξέλιξης από τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι τον ύστατο σκοπό της ζωής: να δώσουμε ενέργεια στα σώματά μας, από γενιά σε γενιά, ώσπου να περπατήσουμε σε έναν παράδεισο, τον οποίο θα μπορούμε επιτέλους να δούμε...
" OYΡΑΝΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ " JAMES REDFIELD




Ο Εαυτός μου - αυτός ο ξένος........!!!!


Τι σημαίνει εαυτός. Πόσο τον ξέρουμε πόσο τον εκτιμάμε.
Όταν μιλάμε για τον εαυτό πολλοί ερευνητές εννοούν την προσωπική μας ταυτότητα η οποία είναι μια έννοια δυναμική κι όχι στατική, που εξελίσσεται. Προσωπική ταυτότητα σημαίνει επίσης συμμετοχή σε εμπειρίες, πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα. Εμπεριέχει τις έννοιες της συνέχειας, της μοναδικότητας , των κοινωνικών ρόλων, της αυθεντικότητας, της σταθερότητας, προσωπικές αξίες όπως επίσης και τον ίδιο τον χαρακτήρα του ατόμου.

Τα στοιχεία που την συνθέτουν είναι 4 :

1. η αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας

2.η αυτοεκτίμηση - αυτοπεποίθηση

3. η σταθερότητα της αντίληψης του εαυτού μέσα στον χρόνο

4. η παρουσίαση του εαυτού μας.

1.Η αντίληψη του εαυτού μας, δηλαδή η υποκειμενική περιγραφή, η εξωτερική και η εσωτερική που κάνουμε για μας, ξεκινά από την ηλικία των 3 ετών. Στην εφηβεία επίσης αναθεωρείται, ανασυνθέτεται ή συμπληρώνεται γιατί σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο το άτομο στρέφεται και εστιάζει στον εαυτό του για να ανακαλύψει και να συνειδητοποιήσει το ποιος είναι.

2. Η Αυτοεκτίμηση.  Η αυτοεκτίμηση συνίσταται στην πλήρη και γενική αξιολόγηση του εαυτού μας. Τα χαρακτηριστικά που μας προσδιορίζουν θετικά ή αρνητικά. Αυτό σχετίζεται με τις δυνατότητες, τι μπορούμε ή τι δεν μπορούμε, με τις αξίες που διαπιστώνουμε ή τις ελλείψεις μας κλπ και έτσι διαμορφώνεται η εκτίμηση για τον εαυτό μας. Όταν χαρακτηρίζουμε τον εαυτό μας αδύνατο τότε απομακρυνόμαστε από μας και στηριζόμαστε σε άλλους αφού δεν μπορούμε να εκφράσουμε τις ανάγκες μας και να τις καλύψουμε.

3. Η σταθερότητα του εαυτού η της προσωπικής ταυτότητας σημαίνει να είμαστε οι ίδιοι μέσα στον χρόνο και στις καταστάσεις και να το αναγνωρίζουμε . Π.χ «Εγώ παραμένω εγώ (ίδιος) μέσα από τις εμπειρίες και μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό δεν εμποδίζει την εξέλιξη.

4. Η παρουσίαση του εαυτού . Αυτή η έννοια σχετίζεται περισσότερο με τον κοινωνικό εαυτό δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο το εγώ παρουσιάζεται ή θέλει να παρουσιάζεται στον κόσμο αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις του με τους άλλους. Μετά το τέλος της εφηβείας περιμένουμε το άτομο να απαντήσει στο ερώτημα «Ποιος είμαι;» με μια περισσότερο σταθερή προσωπική ταυτότητα, ικανή να σταθεί στις κοινωνικές και προσωπικές απαιτήσεις, με προσωπικό στόχο, ρόλο (ενήλικα, συζύγου συνάδελφου αδελφού κλπ) και επαγγελματικό στόχο ή δράση.

Ποιος/α είστε; Πως το εκφράζετε; Πόσο σας εκτιμάτε; Πόσο σας αγαπάτε;




Χαρά Γ. ΝΟΜΙΚΟΥ
Κλινικός Ψυχολόγος - Διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας του 
Παν/μιου Toulouse ΙΙ

Τα ελαττώματα σε διπλή ανάγνωση.......!!!

Είμαστε πράγματι τεμπέληδες ή απλώς δειλοί; Διορατικοί ή τσιγκούνηδες; 
Όλοι έχουμε ελαττώματα, έτσι δεν είναι; Άσχετα, λοιπόν, από το αν είναι σωματικά ή ψυχολογικά, επηρεάζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους, καθορίζουν το σύνολο της συμπεριφοράς μας και διαμορφώνουν τη ζωή μας.

Όμως, επειδή καθετί έχει δύο όψεις, το ίδιο συμβαίνει και με τα ελαττώματά μας. Είμαστε πράγματι τεμπέληδες ή απλώς δειλοί; Διορατικοί ή τσιγκούνηδες; Εγωιστές ή λάτρεις της ζωής; Ας ανακαλύψουμε, λοιπόν, παρακάτω τις αρετές που μπορεί να...κρύβονται πίσω από τα μεγαλύτερα ελαττώματά μας!

ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ
Οδηγούν συχνά σε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, που προέρχεται από μια «συνάντηση» του πραγματικού σωματικού ελαττώματος με γεγονότα που σημάδευσαν την παιδική ηλικία. Τα κομπλεξικά άτομα χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση και διαρκή αυτοαμφισβήτηση.

Οι κρυμμένες αρετές των συμπλεγματικών
Ευαισθησία : Τα συμπλεγματικά άτομα είναι συνήθως υπερευαίσθητα. Προσεκτικά και διαισθητικά, μπορούν να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στους άλλους και να αναλύουν τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Τα συμπλέγματά τους τους κάνουν μερικές φορές αδέξιους, αλλά τελικά τα καταφέρνουν. Ξέρουν πώς να προσαρμόζονται για να αρέσουν.

Οξυδέρκεια : Όσοι βασανίζονται από συμπλέγματα θέτουν στον εαυτό τους πολλές ερωτήσεις και προσπαθούν πάντα να τις απαντήσουν. Η αμφιβολία και η αμφισβήτηση αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς τους.

Πίστη και επιμονή : Η έλλειψη αυτοπεποίθησης που τους διακρίνει τους ωθεί να δεθούν με την οικογένειά τους, τη δουλειά τους, τον ή τη σύντροφό τους. Για να απολαύσουν την εκτίμηση του περιβάλλοντός τους είναι έτοιμοι να κάνουν πολλούς συμβιβασμούς. Στη δουλειά η επιθυμία τους για αναγνώριση τους δίνει φτερά. Είναι έτοιμοι να προσφέρουν τα διπλά για να αποδείξουν την αξία τους κι έτσι καταλαμβάνουν συχνά, δίχως ιδιαίτερες προσπάθειες, σημαντικές θέσεις.

Δίδαγμα : Διατηρείτε ακατανίκητη τη διαίσθηση και την προσαρμοστικότητά σας. Αποκτήστε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό που σίγουρα σας αξίζει.

ΟΚΝΗΡΙΑ
Οι οκνηροί πιστεύουν ότι έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους. Δεν τους αρέσει να δουλεύουν, αλλά είναι πολύ «χαλαροί» για να στεναχωριούνται. Τα γενικά προβλήματα δεν τους ακουμπάνε, τα αφήνουν στους άλλους. Στις διαπροσωπικές τους σχέσεις οι οκνηροί είναι συχνά απογοητευτικοί. Στερούνται κινήτρου, είναι αναποφάσιστοι, έχουν ανάγκη τους άλλους για να τους διευκολύνουν τη ζωή. Περνάνε από τη μία δραστηριότητα στην άλλη χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα. Όσο για τον έρωτα, σ’ αυτόν ελπίζουν σε δύο πράγματα: στην ασφάλεια και σε κάποιον να τους φροντίζει.

Οι κρυμμένες αρετές των οκνηρών
Αισιοδοξία : Ενθουσιώδεις από τη φύση τους, δύσκολα αποθαρρύνονται. Κοντά τους η ζωή φαίνεται απλή. Αγνοούν τι σημαίνει στρες, έχουν χιούμορ, διατηρούν το πνεύμα τους νεανικό, αδιαφορούν για τα υλικά αγαθά, ικανοποιούνται γενικά με λίγα και κατορθώνουν να είναι ευτυχείς με μέτρια οικονομικά.
                                
Αίσθηση της ευχαρίστησης : Οι οκνηροί ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή. Είναι ευχάριστοι και γίνονται περιζήτητοι στις παρέες. Στις διακοπές είναι οι καλύτεροι για να δίνουν το ρυθμό. Τους ενδιαφέρουν χίλια δυο πράγματα, αλλά επιφανειακά, κάτι όμως που τους δίνει τη δυνατότητα να αποκτούν κάποιες γνώσεις για πολλά θέματα.

Δίδαγμα : Μη διστάζετε να κάνετε χρήση, ακόμη και κατάχρηση του χιούμορ και της γοητείας σας. Συμβιβαστείτε με την οκνηρία σας, αντί να δικαιολογείτε διαρκώς την άρνησή σας για δράση.

ΕΓΩΙΣΜΟΣ
Οι εγωιστές είναι συνήθως ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, είναι αυτοί που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «ναρκισσιστικές προσωπικότητες». Πρόκειται για τους τύπους των ανθρώπων που θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν και να λένε τα πάντα, γιατί αισθάνονται πιο σημαντικοί από τους άλλους. Μάλιστα, συχνά δε συνειδητοποιούν το ελάττωμά τους αυτό και εκπλήσσονται με τις παρατηρήσεις που δέχονται. Θεωρούν πως αποτελούν τον...ομφαλό της γης και κατά κανόνα έχουν για σλόγκαν τους το γνωστό «σε όποιον αρέσουμε».

Οι κρυμμένες αρετές των εγωιστών
Περιέργεια : Ενδιαφέρονται για διάφορους τομείς, ξέρουν να αντιστέκονται στη ρουτίνα και να μετατρέπουν τα χόμπι τους σε πάθη. Πιστοί στις συνήθειές τους έχουν σταθερές φιλίες, αφού άλλωστε αυτοί αποφασίζουν για όλα. Για τα άβουλα άτομα, σε ορισμένες περιπτώσεις, η συντροφιά με εγωιστές είναι διεγερτική, αφού κοντά τους δε βαριούνται ποτέ!

Επιμονή και διάθεση για ζωή : Οι εγωιστές είναι από τους ανθρώπους εκείνους που συνήθως πετυχαίνουν τους στόχους τους. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει συχνά σε βάρος του περιβάλλοντός τους. Είναι προσκολλημένοι στις χαρές της καθημερινότητας, που τους αρέσει να τις μοιράζονται με καλή παρέα. Έτσι, η διάθεσή τους για ζωή γίνεται πλεονέκτημα και για τους γύρω τους, αν μπορέσουν να το μοιραστούν μαζί τους.

Δίδαγμα : Συνεχίστε να ασχολείστε με το ίδιο πάθος με τα σχέδιά σας. Αφήνετε και τους άλλους να συμμετέχουν στα «σχέδια» σας, γιατί ακόμα και αν το κάνετε για σας, εκείνοι θα το αναγνωρίσουν.

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
Φαινομενικά τα επιθετικά άτομα στρέφονται κατά των άλλων μιλώντας τους απότομα μερικές φορές και με κακία, γιατί, σύμφωνα με τον Otto Rosenhalt, «η επιθετικότητά τους αυτή είναι μέσο αντιμετώπισης μιας υποτιθέμενης απειλής, με λίγα λόγια, είναι ένας τρόπος άμυνας».

Οι επιθετικοί γνωρίζουν στην πλειοψηφία τους την κατάστασή τους, αλλά τη δικαιολογούν και παριστάνουν πως δεν έχουν τη δυνατότητα να συμπεριφερθούν διαφορετικά. Να κάνουν λάθος; Ποτέ! Οι άλλοι είναι που τους σπρώχνουν στα άκρα. Σε αυτές τις καταστάσεις θα πρέπει να αναγνωρίζουμε, μερικές φορές, μια παιδική ηλικία που πέρασε σε κλίμα επιθετικότητας (το άτομο αναπαράγει ασυναίσθητα αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας) ή χωρίς ιδιαίτερη αγάπη.

Οι κρυμμένες αρετές των επιθετικών
Θάρρος : Τα επιθετικά άτομα ξέρουν να κάνουν επιλογές και θυσίες και να απολαμβάνουν όσα περισσότερα μπορούν. Είναι ικανά να διακινδυνεύουν, πράγμα που τα κάνει καλούς επιχειρηματίες και εμπόρους… Από την άλλη, συχνά δυσκολεύονται να ενσωματωθούν σε μια ομάδα. Επίσης, έχουν την ικανότητα να κινητοποιούν τους άλλους και δε διστάζουν να ανασκουμπωθούν για να υπερασπιστούν τους αδύνατους.

Ειλικρίνεια : Οι σχέσεις τους είναι ευθείς. Μαζί τους δεν υπάρχει υποκρισία ούτε υπεκφυγή. Ειλικρινείς, λένε αμέσως ό,τι έχουν να πουν, τόσο στη δουλειά όσο και στην προσωπική τους ζωή. Ο έρωτάς τους χαρακτηρίζεται από πάθος.

Δίδαγμα : Προσπαθείτε να βρίσκετε τα μέσα για να πετυχαίνετε τις επιδιώξεις σας. Η αποφασιστικότητά σας θα σας βοηθά σημαντικά.




Λιζέττα Σταύρου
BeLife.gr

Αυτό το κάποτε το λέγανε ζωή......!!!

ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ;
Κάποτε ο χρόνος, είχε 4 εποχές.Τώρα έχει 2.

Κάποτε δουλεύαμε 8 ώρες, τώρα χάσαμε το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο για έναν καφέ με τους φίλους μας, τώρα τα λέμε μέσω FACEBOOK, και SKYPE.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, τώρα κοιτάμε μόνο τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε ποδόσφαιρο στις αλάνες, τώρα παίζουμε play station.

Κάποτε κοιτάγαμε τον άλλον στα μάτια και λέγαμε ΣΥΓΝΩΜΗ. Τώρα στέλνουμε sms.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε 2 χρόνια, τώρα σε 2 μήνες το έχουμε βαρεθεί.

Κάποτε είχαμε 2 κανάλια και βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε, τώρα έχουμε 100 και άντε να αξίζει 1.

Κάποτε είχαμε την λεβεντιά να λέμε «έκανα λάθος», τώρα λέμε ,«αυτός φταίει».

Κάποτε κοιτούσαμε τους ανθρώπους στα μάτια, τώρα στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε, τώρα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας, τώρα δεν έχουμε για κανέναν.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ ΖΩΗ....!!!



Ανάλογα με την Προσωπικότητα σας και η Υγεία σας........!!!


Tύποι προσωπικότητας και οι συσχετίσεις τους με την υγεία.
Μοιάζει με ψυχολογική αερολογία – κάτι σαν το πώς να διαλέξεις τον τέλειο άντρα, την ιδανική δουλειά και το απόλυτο φόρεμα που να ταιριάζει με τον χαρακτήρα σου. 

Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που υποδηλώνουν ότι ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας μπορούν όντως να επηρεάζουν την υγεία μας.

«Η προσωπικότητα διαμορφώνεται από τα γονίδια και το περιβάλλον», λέει στην εφημερίδα «Daily Mail» ο δρ Μάρτιν Χάγκερ, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ και το Πανεπιστήμιο Κέρτιν, στην Αυστραλία.

Βέβαια, το ότι ανήκει ένας άνθρωπος στον άλφα ή στον βήτα τύπο προσωπικότητας δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι λ.χ. θα πάθει έμφραγμα.

«Μπορεί όμως να τον αφυπνίσει, ώστε να αναγνωρίσει εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του που μπορεί να υπονομεύουν την υγεία του και να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για να διορθώσει τις ανθυγιεινές συνήθειες που εκπορεύονται από αυτά», προσθέτει.

Στη συνέχεια, παρατίθενται μερικοί συνηθισμένοι τύποι προσωπικότητας και οι συσχετίσεις τους με την υγεία.

Αισιόδοξοι και ριψοκίνδυνοι :
Μπορεί πάντοτε να βλέπουν το ποτήρι της ζωής μισογεμάτο και έτσι να έχουν όλες τις προϋποθέσεις με το μέρος τους να ζήσουν πολλά και καλά χρόνια, αλλά οι αισιόδοξοι τύποι υιοθετούν μερικές μάλλον επιζήμιες συμπεριφορές.

Κατ’ αρχήν, έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι υπέρβαροι και παχύσαρκοι. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Ντοσίσα στην Ιαπωνία και από άλλα ερευνητικά κέντρα, έχουν διαπιστώσει πως οι αισιόδοξοι παχύσαρκοι άντρες και γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες να χάσουν τα περιττά τους κιλά – ίσως διότι από την υπερβολική αισιοδοξία δεν πολυασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες και αρέσκονται να απολαμβάνουν τη ζωή (και τους πειρασμούς της) στο έπακρο.

Παρομοίως, η πίστη τους στην ικανότητά τους ότι μπορούν να νικήσουν κάθε αντιξοότητα της ζωής και κατ’ επέκτασιν η προθυμία τους να ρισκάρουν μπορεί να εξηγεί γιατί τελικά οι χαρούμενοι άνθρωποι διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να πεθάνουν πρόωρα, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.

Ο ψυχολόγος δρ Χάουαρντ Σ. Φρίντμαν ανέλυσε στοιχεία από περισσότερα από 1.500 εθελοντές, τους οποίους παρακολούθησε από την ηλικία των 10 ετών και μετά. Όπως διαπίστωσε όσοι εθελοντές είχαν την καλύτερη αίσθηση του χιούμορ ως παιδιά, έζησαν λιγότερο κατά μέσον όρο σε σύγκριση με όσους ήταν λιγότερο εύχαρεις.

Μία άλλη μελέτη, του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, έδειξε πως τα πιο χαρούμενα παιδιά έχουν μεγαλώνοντας περισσότερες πιθανότητες να καπνίζουν, να πίνουν και να ασχολούνται με επικίνδυνα χόμπι.

Αγχώδεις  :
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Ντεσκάρτ, στο Παρίσι, κ,αι το Κέντρο Εθισμών & Ψυχικής Υγείας του Τορόντο, διαπίστωσαν ότι οι αγχώδεις και εξαρτώμενοι από τους άλλους τύποι, έχουν πενταπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν έλκος στομάχου.

Και αυτό, διότι συχνά είναι καταθλιπτικοί και συναισθηματικά ασταθείς, με συνέπεια να έχουν αυξημένες πιθανότητες να πίνουν και να καπνίζουν, καθώς και να έχουν ακανόνιστες ώρες φαγητού και ύπνου – συνήθειες που οδηγούν σε υψηλότερη από την φυσιολογική παραγωγή στομαχικών οξέων, τα οποία προκαλούν έλκος.

Το συνεχές άγχος προκαλεί επίσης μόνιμη υπερπαραγωγή της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, με συνέπεια πονοκεφάλους, ακμή και ουρολοιμώξεις.
Τα καλά νέα; Οι αγχώδεις τύποι κάνουν περισσότερο σεξ, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ. Όπως έδειξε, οι ιδιαίτερα αγχώδεις γυναίκες τείνουν να έχουν πιο σύντομες ερωτικές σχέσεις, γεγονός που υποδηλώνει συσχέτιση σχέση ανάμεσα στην ερωτική επιθυμία και στην προσωπικότητά τους.

Οι ερευνητές εικάζουν ότι ο φόβος τους πως δεν θα βρουν τον σωστό σύντροφο ή ότι δεν θα αποκτήσουν παιδιά τις κάνει να κάνουν σεξ με περισσότερους συντρόφους.

Ευαίσθητοι :
Μελέτη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης έδειξε πως οι άνδρες οι οποίοι είναι ευαίσθητοι και συμπονετικοί, έχουν χαμηλότερα επίπεδα στρες και λιγότερες πιθανότητες να πάθουν έμφραγμα.

Στη σχετική μελέτη, οι άνδρες βαθμολογήθηκαν με βάση «ανδρικά» χαρακτηριστικά, όπως οι αρχηγικές ικανότητες, η επιθετικότητα και η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, και με «γυναικεία» χαρακτηριστικά, όπως η συμπόνια, η τρυφερότητα, η συναίσθηση και η ευαισθησία για τις ανάγκες των άλλων.

Το συμπέρασμα ήταν πως οι πιθανότητες ενός άνδρα να εκδηλώσει στεφανιαία νόσο μειώνονται σημαντικά όταν έχει έντονα τα «γυναικεία» χαρακτηριστικά. Και αυτό, διότι είναι πιο πρόθυμοι να συζητήσουν για τα συναισθήματά τους και να ζητήσουν βοήθεια.

Επιθετικοί :
Η επιθετική συμπεριφορά είναι ένα από τα λιγότερο υγιεινά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, διότι πολυάριθμες μελέτες την έχουν συσχετίσει με αύξηση του κινδύνου αναπτύξεως καρδιολογικών και άλλων δεινών.

Σε μελέτη με 448 γυναίκες, επιστήμονες από το Ογκολογικό Νοσοκομείο της Κηφισιάς διαπίστωσαν ότι όσες είχαν έντονη επιθετικότητα είχαν περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με καρκίνο του μαστού.

Μία άλλη μελέτη σε 61 άνδρες με καρκίνο του παχέος εντέρου, η οποία διεξήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κρέιτον, στη Νεμπράσκα, έδειξε πως και οι άντρες διατρέχουν ανάλογο κίνδυνο. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η επιθετικότητα και ο θυμός εξασθενούν το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστώντας έτσι τον οργανισμό ευάλωτο στις ασθένειες.

Ο θυμός αυξάνει επίσης κατά 50% τις πιθανότητες να έχει κανείς γενικότερα κακή υγεία, σύμφωνα με μελέτη της Ιατρικής Σχολής MountSinai, στη Νέα Υόρκη.

Οι επιθετικοί άνθρωποι αντιδρούν πιο γρήγορα και πιο έντονα στο στρες, γεγονός που αυξάνει ταχέως την αρτηριακή πίεση και τους καρδιακούς παλμούς τους, προκαλώντας έτσι φθορές στο καρδιαγγειακό τους σύστημα.

Εξωστρεφείς :
Οι εξωστρεφείς άντρες έχουν λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν καρδιοπάθεια, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Μιλάνου. Είναι επίσης λιγότερο επιρρεπείς στις λοιμώξεις και έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναρρώνουν γρήγορα όταν αρρωσταίνουν.

Αυτό μπορεί να οφείλεται στα μειωμένα επίπεδα των ορμονών του στρες: οι εξωστρεφείς άνθρωποι είθισται να αντιμετωπίζουν καλύτερα ό,τι τους φέρνει η ζωή. Και εάν πιστεύουν ότι τους συμβαίνει κάτι, το εξωτερικεύουν ευκολότερα.

Ντροπαλοί :
Οι ντροπαλοί τύποι έχει αποδειχθεί πως έχουν 50% περισσότερες πιθανότητες να υποστούν έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Northwestern του Σικάγου που πραγματοποίησαν 30ετή μελέτη εκτιμούν πως αυτό οφείλεται στο ότι ζουν πιο περιορισμένη ζωή και νιώθουν έντονο στρες όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάτι καινούργιο.

Οι ντροπαλοί χαρακτήρες είναι επίσης πιο ευάλωτοι στις ιογενείς λοιμώξεις, όπως το κοινό κρυολόγημα, ανεξάρτητα από την εποχή του χρόνου, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. Και σε αυτό το εύρημα, ο ρόλος του στρες πιστεύεται ότι είναι καθοριστικός. Και αυτό, διότι – όπως συμβαίνει και με τους πολύ ευαίσθητους ανθρώπους – έτσι και οι ντροπαλοί δείχνουν να αντιδρούν πολύ πιο έντονα στο στρες σε σύγκριση με τους λιγότερο ντροπαλούς.

Καλοκάγαθοι :
Οι πραγματικά καλοκάγαθοι άνθρωποι αποκομίζουν μεγάλα οφέλη στην υγεία τους, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Όπως έδειξε, διατρέχουν μειωμένο κίνδυνο να εκδηλώσουν διαβήτη, οστικά προβλήματα, ισχιαλγία, εγκεφαλικό, ακόμα και νόσο του ¶λτσχαϊμερ.

Το εύρημα βασίζεται στην συνδυασμένη ανάλυση περισσότερων από 190 μελετών, οι οποίες δείχνουν πως οι καλοκάγαθοι άνθρωποι τείνουν να είναι απλοί στον τρόπο ζωής τους και έτσι να υιοθετούν υγιεινές συνήθειες, όπως η προσεγμένη διατροφή και η συστηματική φυσική δραστηριότητα.

Tips
Ο χαμηλός δείκτης νοημοσύνης συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για εκδήλωση άγχους και την εμφάνιση άνοιας σε μεγάλη ηλικία, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.




Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα
Πληροφόρηση για την ψυχική υγεία
ΤΑ ΝΕΑ