Θα με θυμάσαι καθώς ανοίξουν κάθε χρόνο τα λουλούδια; Καθώς η γη αρχίζει να καρπώνει; Κάποια μέρα θα 'ρθει ο θάνατος,χωρίς να πεθάνει, όμως, κι η αγάπη μου για σένα.
Κάποια βραδιά, όταν θα 'χω φύγει και θα 'χει απλώσει η μοναξιά, για να σκορπίσει τα όνειρα μακριά, άφησα τούτη την αγάπη να α' αγγίσει καθώς ζέσταινε παλιά ο ήλιος τις καρδιές μας.
Καλοκαίρι τώρα, ποτέ δε φανταζόμουνα πουλί να τραγουδά τόσο γλυκά και καθαρά, ως την ώρα που μου είπανε πως πρέπει για λίγο να σ' αφήσω.
Καλοκαίρι τώρα, ποτέ δε φανταζόμουνα πουλί να τραγουδά τόσο γλυκά και καθαρά, ως την ώρα που μου είπανε πως πρέπει για λίγο να σ' αφήσω.
Ποτέ δεν έζησα τόσο βαθυγάλανο τον ουρανό, ως την ώρα που έμαθα πως δεν μπορούσα να γεράσω πλάι σου.
Όμως, καλύτερα να μ' αγαπάς παρά να ζήσω χίλια καλοκαίρια δίχως αγάπη από σένα. Μαζί ας θυμόμαστε -στους αιώνες- τις μέρες και τις νύχτες.
Φθινόπωρο, κι η γη αρχίζει να πεθαίνει, χρυσώνοντας ολόγυρα τα δέντρα. Να με θυμάσαι θέλω και το φθινόπωρο, γιατί θα περπατώ μαζί σου, τα δειλινά, καθώς παλιά, σε κάποιας πολιτείας τα στενορύμια, κι ας μην μπορώ τότε
να σε κρατώ από το χέρι.
Χειμώνας πια κι ίσως, κάποια μέρα, θα 'ναι, κάπου αλλού,κάποιο άλλο τζάκι με τη φωτιά που θα τραγουδάει
και τον καπνό που θα μοσχοβολά τότε μπορεί ξαφνικά να βρεθούμε ξανά ο ένας πλάι στον άλλο, εγώ ν' ακούω το γέλιο σου και ν' αγγίζω τη μορφή σου κρατώντας σε κοντά μου.
Μα ως τότε, αν, κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ, που χιονίζει, σε πνίξει η μοναξιά, θυμήσου με, κι ας έχει έρθει πάνω μου, ο θάνατος. Η αγάπη ουδέποτε θα φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου